Ik had nooit gedacht dat de opkomst van de social media van tegenswoordigs zouden vreten aan de gemiddelde productiviteit van de ouderwetsche webloggert, maar daar moet ik inmiddels schoorvoetend op terugkomen. Ik zie dat dit mijn eerste post is van 2011. En we zijn precies halverwege het jaar. Zonde van die webruimte, dacht ik zo. Er staat toch een slordige gigabyte aan harde schijf (waarvan zeker 777 MB vrij) tevergeefs te wachten op nieuwe meuk mijnerzijds. En dat in het jaar dat StationTenderness zijn 10e verjaardag gaat vieren! Potdorie! In een ultieme poging om mijn loggerleven te beteren ga ik een poging doen om de verslofte draad weer op te pakken. Wordt vervolgd.

Kostelijk, die smartphones. Bellen met die dingen is zo ongeveer wel het laatste dat je ermee doet. Mijn nieuwste hobby is het realtime streamen van videootjes. Hieronder ziet u óf mijn laatste opgenomen video óf een livestream! De kans dat ik iets ga streamen is overigens omgekeerd evenredig aan de kekkigheid ervan, maar het gaat om het idee.

http://qik.com/gazzpacho

Oh ja, hoi! Lang geleden he? Tja, zo gaat dat soms. Wellicht vanaf vandaag weer wat belevenissen alhier. Maar misschien ook niet. We zien wel. Vooralsnog ben ik te druk met het kijken naar radio. Serious Request 2011 is weer verdraaid verslavend, voornamelijk dankzij die heerlijke Ekdom. Dinsdag gaan we zelf even live langs in Eindhoven. Misschien dat ik dat bezoekje zelfs wel Qik! Hou mijn Twitter in de gaten, of mijn Hyves. Of mijn Facebook. Of mijn Live Messenger. Of mijn Skype. Of niet. Zie maar. Net als ik.

Hoewel de afgelopen jaren bijna alle ontbonden bands van enig statuur weer (her)opgericht zijn (The Cult, the Pixies), bleef een drietal voor onmogelijk gehouden reünies overeind staan. Du moment dat The Smiths aankondigen weer een podium te bestijgen pak ik mijn koffers en reis desnoods de halve aardkloot over om dat mee te maken. Hetzelfde geldt voor The Fatal Flowers, alhoewel ik daar vermoedelijk geen wereldreis voor zou hoeven te ondernemen gezien het Amsterdamse karakter van deze gitaarband.

De laatste op mijn lijstje van reünies die ik nog wel eens zou willen meemaken was X-Lexx. Medio jaren negentig furore makend in Waalwijk en omstreken met als hoogtepunt het uitbrengen van de cd ‘Elke Dag’. En laat die cd nou tot op de dag van vandaag veelvuldig te horen zijn in huize Schrijvers. X-Lexx bracht prachtige nederrock met catchy refreintjes, toefjes toetsen en scheurende gitaarsoli. Met bandleden die hun sporen verdienden in eerdere memorabele projecten zoals Doze (Zanddonk is nooit meer hetzelfde geworden sinds de bestorming van het buurthuis door Doze!). Als mijn geheugen me niet in de steek laat stond X-Lexx zelfs nog eens in het voorprogramma van Van Dik Hout, ergens laat in de jaren ’90.

Het aantal door mij gewenste reünietjes is sinds zondag gereduceerd tot twee. Het gebeurde op Wolluk-stock 2010. Op een zonovergoten Lido-terrein ergens in Waalwijk-Oost stond X-Lexx voor ’t eerst in pakweg een jaartje of 10 weer eens op de planken. Vermoedelijk Jammerlijk voor slechts één keer, want het smaakte naar meer. Elke Dag kwam integraal voorbij, aangevuld met een bonustrackje en een hommage aan de overleden Ad van Ad & De Kwatsers. Het werd een kostelijk uurtje. Ik heb geprobeerd wat vast te leggen, maar die kleine cameraatjes van hedentendage mogen dan wel goed zijn met beeld maar met geluid hebben ze wat meer moeite.

Waar was ik? Nou, waar niet! Ik was op 10 kilometer hoogte, in de zevende hemel en met de beide poten op de grond. Ik vertoefde in kleine zalen, in middelgrote zalen en heul grote zalen. Ik keek naar een band die binnenkort geen band meer is, naar een band die al heel lang een van ‘mijn’ bandjes is en live nog steeds verplettert én ik keek naar een band die na 29 jaar nog steeds 20.000 dolle Spanjaarden (en niet geheel toevallige toeristen) op de been brengt. Ik zat in een dikke jas, door wind en regen op weg naar Paradiso maar een paar dagen eerder net zo makkelijk in een t-shirtje op weg naar de Montjuïc in het Barcelonesque plaatsje B. Oftewel: ik was overal en nergens. Deel 3.

The Tragically Hip – 26 november 2009 – Tivoli Utrecht

Afgaand op de stats van mijn Last.fm gescrobbel is The Tragically Hip mijn op-1-na-meest gedraaide bandje en dus mijn op-1-na-favorietste. Sinds begin 2007 logt een klein tooltje alles wat via mijn pc wordt afgespeeld, en aangezien ik de ejectknop van mijn cdspeler al in geen jaren meer heb aangeraakt loopt die teller ongeveer 1-op-1 met wat ik in werkelijk hoor. Alle muzak die tot mij komt, of het nu thuis is of op het werk, is terug te vinden op Last.fm. Alleen de tunes die ik achter het stuur hoor én die ik op mijn Zune beluister vallen buiten de boot.

The Hip dus. Bijna 2000 x gedraaid in 2,5 jaar. Niet zo verwonderlijk dat ik de Canadezen daarom eind november drie twee keer live ging aanschouwen voor ‘An Evening With The Hip’. Nummertje drie, het optreden in de Effenaar, moest ik vanwege invallend fysiek ongemak na het Barcelonatripje helaas laten schieten. Voor Tivoli en Paradiso was ik gelukkig weer voldoende hersteld. Het werden twee fantastische avonden. De meesters van de roterende setlist brachten elke avond 25 nummers, waarbij in Paradiso toch al gauw een tiental liedjes werd geteld die niet in Tivoli te horen waren. Uitschieters waren The Depression Suite, Bobcaygeon (gottegot wat mooi) en It’s A Leak Boat If You Don’t Plack It It’s A Good Life If You Don’t Weaken en als absolute klappers Music@Work en At the Hundredth Meridian. De laatste dit keer – vanwege het volle programma – niet met het retesnelle intermezzo maar de gewone versie. I remember Buffalo, I remember Hengelo! Nou, I remember Paradiso!!!

Waar was ik? Nou, waar niet! Ik was op 10 kilometer hoogte, in de zevende hemel en met de beide poten op de grond. Ik vertoefde in kleine zalen, in middelgrote zalen en heul grote zalen. Ik keek naar een band die binnenkort geen band meer is, naar een band die al heel lang een van ‘mijn’ bandjes is en live nog steeds verplettert én ik keek naar een band die na 29 jaar nog steeds 20.000 dolle Spanjaarden (en niet geheel toevallige toeristen) op de been brengt. Ik zat in een dikke jas, door wind en regen op weg naar Paradiso maar een paar dagen eerder net zo makkelijk in een t-shirtje op weg naar de Montjuïc in het Barcelonesque plaatsje B. Oftewel: ik was overal en nergens. Deel 2.

Anouk – 12 november 2009 -Rotterdam Ahoy

Anouk! Een fantastische strot, een fantastische band, een fantastisch triootje backing vocals en een fantastische setlist. Ahoy vond het allemaal prachtig. Wij ook. Wij stonden erbij en verbaasden ons voor de zoveelste keer over de grandeur van deze dame, die in al haar bezwangerdheid het dak van de Rotterdamse sporthal Рvooruitlopend op de aanstaande verbouwing Рalvast een stukje omhoog bracht. Om geen genoeg van te krijgen. En dus op 2 december nog maar eens. Zelfde setlist, zelfde band, zelfde backings, zelfde podium, zelfde Anouk. Maar een iets betere plek en daarom was het ook n̩t even iets beter allemaal. Good God! Hulde ook voor Black Box Revelation, het Belgische duo dat mocht aftrappen. Puntige gitaarrock waar een boel volk niks van snapte maar mij wel kon bekoren.