Heeft u ook bij bepaalde liedjes een enorm sterke herinnering aan een specifieke locatie? Een geografische verbondenheid die zó sterk is dat het bijna tastbaar wordt? Ik ook. Vandaar deze nieuwe categorie ‘Plaat en Plaats’. Wellicht af en toe een kleine overlap met ‘memorylane’ maar wie daarom maalt is gek.

Plaat: The Cure – How beautiful you are
Plaats: het weggetje van Camping de l’Arche naar het dorp (Anduze, Frankrijk, juli 1988)

Plaat: Racoon – Blue days
Plaats: de snelweg tussen Palm Springs en Scottsdale (USA, september 2000))

Plaat: The Cult – She sells sanctuary
Plaats: Zaal ‘De Meule’, carnavalsfeest TBL, februari 1985

Het live-gaan van de Marillionweekend2009-website rond het middaguur was tevens het startsein voor het losbarsten van de voorpret op het forum. En het duurt potdorie nog bijna een vol jaar voordat meer dan 3000 Marillionfans vanover de hele aardkloot drie dagen lang Centerparcs Port Zélande (niet in Zeeland, maar nog net Zuid Holland) zullen bevolken!

Drie dagen lang genieten van ‘probably the best band in the world’, want Marillion speelt niet alleen drie avondvullende concerten maar zal ook overdag gewoon rondhobbelen over het park. Geen gezeik met Duitsche toeristen of anderszins vreemd volk, want het resort is voor het hele weekend exclusief afgehuurd door de band. Zo zagen we vorig jaar (drummert) Ian (Mosley) en (toetsenist) Mark (Kelly) vrolijk rondtoeren op een setje huurfietsen. Sex, drugs & fietsaanhangers…

Ik opteer overigens wederom graag voor een appartementje met zicht op het Grevelingenmeer (zie hieronder), doch ik vermoed dat de accomodatie de komende editie wat groter moet worden; de teller staat nu (grofweg, onder licht voorbehoud en met ruime marge :-)) al op 6. Het mag in de krant. ‘Marillion populair bij vrienden ende bekenden’?. Waar gaat dat heen!? Wel, in ieder geval richting Ouddorp…

Oh, en ik zet overigens alvast 25 euro in op het feit dat ik H. tegenkom in het peuterbadje van het vernieuwd AquaMundo met zijn kersverse zoon. Als bijna vijftiger heeft het de Marillionzangert behaagd om zijn nieuwe vriendin te bezwangeren. Het blijft – naast een aardige ‘zo gewoon gebleven’ gozer – natuurlijk een rockster pur sang met dito streken 🙂

Klik hierboven voor Marillion’s Fantastic Place

Oh ja, en had ik al gezegd dat 2 weken later Р3 t/m 5 april 2009 Рhet feest nog eens dunnetjes wordt overgedaan in Canada? Nee he? Bij deze. Any chance dat Ryanair tegen die tijd tegen dumpprijzen naar Montr̩al vliegt?

Een beetje blasé is ie wel, die titel hierboven. Sorry. Zaterdagavond beleefde ik in een dampend Paradiso mijn 42e Fishconcert. Kom na zoveel keer nog maar eens met een gevatte titel op de proppen! Ik geef het u te doen. 42x Fish? Ach, uitgesmeerd over 20 jaar valt dat nog best mee. De Marillionteller staat overigens al op 45, mocht u geïnteresseerd zijn in soort-van-wedstrijdjes. De complete lijst van door mij bezochte concerten van Fish danwel Marillion is overigens hier te vinden. Voor als u écht niets beter te doen heeft 🙂

Wat valt er na zoveel jaren nog te vertellen over een Fishconcert? Ik zou kunnen gaan smijten met superlatieven. Ik zou ook kunnen gaan roepen dat onze Schotse vriend misschien niet meer zo goed bij stem is als in zijn Marillionjaren. Of dat ie juist eigenlijk weer een stuk beter zingt dan een jaartje of 5 geleden. Dat zijn muzikanten af en toe nog een steekje laten vallen, zou ik ook te berde kunnen brengen. Dat ie met ’13th Star’ een van zijn beste platen heeft gemaakt. Dat Fish en Paradiso voor elkaar gemaakt zijn. En dat Frank Usher zo te zien weinig heeft overgehouden aan de hartaanval van eind vorig jaar. Allemaal dingen die ik zou kunnen gaan zeggen.

Maar ik zeg niks. Fysiek gezien is dat overigens al lastig, na 4 concerten in 5 dagen tijd. Nee, ik zeg niks omdat het niet hoeft. Soms zijn woorden overbodig. Duizend kelen en tweemaal zoveel armen gaven onze vriend het onthaal dat ie verdient. Kijk maar:

Excuses voor het slechte geluid, maar ik stond zó dicht bij de rechterspeakers dat m’n cameraatje het niet helemaal meer kon verhapstukken. Foto’s? Ja, hier!

Heeft iemand nog een tip voor de vrijdagavond? Ik ben bang dat ik in een gat val na achtereenvolgens op dinsdag The Cure in Rotterdam, woensdag Anouk in Antwerpen en donderdag Hallo Venray in 013 te hebben aanschouwd. Zaterdag ben ik ook al voorzien, dank u zeer. Fish in Paradiso, voor de geïnteresseerden. Ik ben bang dat ik me op goede vrijdag ga vervelen. Alhoewel, een rustpauze met de stramme poten op de bank lijkt me een prima tijdverdrijf. Dik twee decennia geleden hadden we wél de conditie voor een marathon-concertreeks en niet de centen, tegenwoordig is het omgedraaid. Het leven is niet eerlijk 😉

Met een beetje goede wil kun je deze concertserie karakteriseren als ‘de maand van de jaren tachtig’. Het begon in februari met Claw Boys Claw, vlak daarna The Mission, vervolgens The Cult en met The Cure kreeg deze trip down memory lane een meer dan verdiende kroon. Even terug naar Pinkpop 1986 in het burgemeester Damensportpark in Geleen – überhaupt mijn eerste concertervaring als mannetje van 16, misschien 17. CBC, Cult en Cure zorgden op die strakblauwe pinkstermaandag voor een meer dan memorabele vuurdoop. Mocht u een vooruitziende blik hebben gehad en mij destijds verteld hebben dat ik in 2008 drie van de op die Pinkpop optredende acts binnen een tijdsbestek van enkele weken wederom live zou gaan zien, dan had ik u waarschijnlijk laten afvoeren door de security. 22 jaar later sta ik – met Ernst, net als toen – opnieuw te springen op She sells sanctuary, A forest en Locomotive Breath…

Waar was ik gebleven? Het Melkwegconcert van The Cult van vorige week, denk ik. De foto’s staan inmiddels online en over de avond zelf kan ik kort zijn. Opgehangen aan het meest recente album ‘Born into this’ was het wederom een avondje om in te lijsten. Ian was bijzonder zoetgevooisd, Billy molenwiekte zich weer door de mooiste riffjes en de ritmesectie stond strakker dan ooit. De setlist week niet spectaculair af van die van vorig jaar, maar who cares. Zolang Lil’ Devil, Rise en vooral Sun King op de rol staan kan het niet fout gaan. Prachtige avond!

Spirtwalker
Rain
Lil’ devil
I Assassin
Sun king
Electric ocean
Edie (Ciao baby)
Horse nation
Savages
Sweet soul sister
Rise
Dirty little rockstar
Wild flower
She sells sanctuary

The phoenix
Fire woman
Love removal machine

Tja, en dan een dikke week later op weg naar Rotterdam. Als Robert Smith het met zijn 47 jaar behaagt om drie uur en een kwartier te spelen in een dampend en tot de nok toe gevuld Ahoy, wie ben ik dan als toeschouwer om te gaan lopen zeuren over overbelaste rugspieren en dito nekwervels? Nog altijd getooid met de karakteristieke vogelverschrikkerscoupe trok hij (met oudgedienden Porl Thompson en Simon Gallup in de gelederen) als in zijn beste dagen van leer. Alle Cure-klassiekers passeerden de revu. Helaas behoort Charlotte Sometimes volgens de band daar niet toe? Zonde. Maar kom, geen zout leggen op slakken, want met pak ‘m beet 38 gespeelde nummers hoort u mij verder niet klagen. Ik was vooraf wel benieuwd naar de klederdracht van het aanwezige publiek. Vroeger zag de gemiddelde Curefan eruit alsof ie met een kohlpotlood had gevochten en van dichtbij bekogeld was met een lippenstift. Anno 2008 ziet alleen Robert Smith zelf er nog zo uit. Opvallend veel kaalhoofdjes (en dan doel ik niet op de ultrarechtse variant maar op door ouderdom uitdunnende haardossen) en keurige huisvaders/-moeders.

Plainsong
Prayers for rain
A strange day
Alt.End
The walk
The end of the world
Lovesong
Pictures of you
Lullaby
From the edge of the deep green sea
Kyoto song
Hot hot hot!!!
Please project
Push
Inbetween days
Just like heaven
Primary
A boy I never knew
Maybe someday
Never enough
Wrong number
One hundred years
Disintegration

Toegift 1:
The lovecats
Let’s go to bed
Friday I’m in love
Freak show
Close to me
Why can’t I be you?

Toegift 2:
Three imaginary boys
Fire in Cairo
Boys don’t cry
Jumping someone else’s train
Grinding halt
10:15 saturday night
Killing an arab

Toegift 3:
Faith
A forest

Bent u er nog? Uw scrollwieltje al moeten vervangen? Ik heb zelden zo’n kolossale setlist gezien, en ik draai toch al wat jaartjes mee. Highlights? Ach, zoveel. Waaronder Killing an arab, A forest, Kyoto song. Minpuntje? De toetsenist kwam uit een doosje. Veel songs zijn in hun oorspronkelijke variant ingebed in een subtiel tapijtje van keyboards en pianopartijtjes. Sinds het vertrek van de pianeur worden deze zo goed en zo kwaad als het kan opgevangen door de gitaren. Dat pakt niet altijd even prettig uit. In mijn bescheiden optiek hadden ze best even iemand in kunnen werken. Kleine moeite voor een uitverkochte Europese tour?

Foto’s van The Cure in Rotterdam

‘Dat was het?’, hoor ik u vermoeid zuchten? Neen. Ja, voor zover het de jaren 80 flashback betreft wel. Gisteren ‘deden’ we voor de broodnodige variatie maar eventjes Anouk in het Sportpaleis Antwerpen. Bijna 17000 Belgen en Ollanders genoten van een strakke show, ingeleid door Meneer Anouk’s Postman. Reggae is niet echt mijn ding, maar de wijze waarop Anonymous Mis met zijn hele santekraam (achtergrondzangers en -essen, blazers, mc, toestenist etc.) de boel naar een hoger plan tilt is bewonderenswaardig. Jammer alleen dat het meerendeel van de Belgen het niet echt op waarde schatten. Ik hoop dat het Gelredome ‘m met wat meer egards ontvangt. “I say Post, you say Man!”.

Dan muvroi Anouk zelf. Ietwat gereserveerd gekleed zong ze de sterren van de hemel. Of beter gezegd, de spots van het podium. Een podium zó tjokvol met lichtproducerende meuk, dat wilt u niet weten. Met name een (ik schat) veertigtal schijnwerpers die Rotterdam in WO2 hadden kunnen behoeden voor ’t bombardement waren op zijn zachtst gezegd indrukwekkend. Als het in het Gelredome ook zo tekeer gaat neem ik een lasbril mee. Nuon zit toch in Arnhem? Dat ze maar vast wat Watts reserveren voor de 28e en 29e, dunkt mij. Voor je het weet zit de hele regio zonder stroom… Leuke gimmick was overigens een catwalk die helemaal rond het ‘plein’ (wij zeggen daar gewoon arena tegen) liep en waarover Anouk een drietal keer paradeerde. Benieuwd hoe ze dat in Arnhem gaat doen, want dat wordt daar een echt ‘rondje om de velden’.

Een setlist moet ik u even onthouden, ik ben niet zo thuis in de Anouktitels (en ben te lui om ze op te zoeken). 2 sets van een uur, dat in ieder geval. Met alle krakers. Geen toegift, da’s wel zo overzichtelijk. Redelijk wat interactie met de zaal (iets met een haarborstel), een opkomst vanuit de zaal voor de 2e set, afijn, dat soort dingen. Maar bovenal een retestrakke nieuwe band (die gitarist, is dat niet die Vughtenaar die ooit aan Idols meedeed, die met die ontplofte haardos? Zal wel niet). De drummert had wat weg van de burgemeester van Samson en Gert, hoewel zijn Kiss-shirt daar niet helemaal mee accordeerde. Voor ‘Good God’ schoven de blazers van Postman nog even aan. De complete chaos bij de ‘vestiaire’ (ik dacht dat garderobe ook al een frans woord was?) en het parkeerterrein konden de pret verder niet meer drukken. Anouk rules. Wow. De 29e mogen we nog een keer. Ik zeg zonnebril op en hopla, naar Arnhem!

Foto’s van Anouk in Antwerpen

En toen werd het donderdag. Na al die enorme concerthallen met heul veul mensen stonden we ineens in de kleine zaal van 013. Matig gevuld met naar schatting een honderdkoppig publiek – maar wél met de creme de la creme van de Nederlandse popliefhebbers, dat snapt u. Geen honderdduizenden Watts aan licht, geen fancy blazers, geen achtergrondgezang, geen catwalks, geen gigantische schermen. Een kleine drumkit, een basgitaar, een Telecaster die met duct-tape bij elkaar wordt gehouden en 2 microfoons, dat waren de ingrediënten voor een ouderwets avondje Hallo Venray. De band die begin jaren negentig met zijn overgetelijke ik-spring-op-een-pogo-stick-en-draag-daarbij-hotpants-act het Pinkpoppubliek amuseerde stond voor de 2e keer in drie jaar tijd op de Tilburgse bühne. Het publiek mag dan in die jaren aanzienlijk geslonken zijn, de decibels hebben de omgekeerde weg bewandeld.

Na een bijzonder rustiek eerste nummer gingen de schuiven open en trokken Henk Koorn, Henk Jonkers en Peter Koning ouderwets van leer. De nieuwe lp mag er dan nog niet zijn (‘hij is nog niet klaar’ was Henks enige hint daaromtrent), toch werden we getrakteerd op een aanzienlijk aantal nieuwe nummers. Redelijk in het verlengde van Vegetables & Fruit als u het mij vraagt, met een kleine hint richting het wat oudere werk. De website is al weken uit de lucht, het forum van Excelsior zwijgt in alle talen en die langbeloofde nieuwe dubbelcd is dus nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Toch waren we gisteren na een uur en een kwartier (The Cure is na 5 kwartier pas net begonnen joh!) ruimschoots gerustgesteld. ‘Why don’t you tell me ‘bout Las Vegas?’. En het kwam allemaal goed…

Foto’s van Hallo Venray in 013

Ik stond vanmorgen voor de spiegel en ik zag Brakmans. Vandaag is het Goede Vrijdag en dat betekent een kleine pauze. Morgen naar Paradiso. Dan kunt u mij vinden bij Fish 🙂 Gelukkig is het daarna Pasen! Een oase van rust voor de trommelvliezen, zo mag ik hopen… Sssht! Rust!!!

‘You know that this will be the last time we will play in Holland, don’t you?’. Wayne Hussey’s woorden werden met massaal boe-geroep ontvangen. Na 22 jaar geeft The Mission de pijp aan Maarten maar afgaand op de publieke reactie in Tivoli tijdens hun laatste NL-optreden moeten ze die beslissing nog maar eens heul (heul heul) goed gaan overdenken. Een van de succesvolste uitdragers van de gothic rock kapt ermee terwijl veel tijdgenoten juist weer uit het graf zijn opgestaan.

‘Gothic rock?’, hoor ik u murmelen terwijl u aan zware prinsessenjurken en pompeuze kastelenpodia denkt. Nee, dus niet die Within Temptation / After Forever meuk. Denk aan The Cure, Bauhaus, Joy Division of The Sisters of Mercy (waar The Mission overigens een afsplitsing was). The Mission kende eind jaren tachtig / begin jaren negentig haar hoogtepunten met (zelfs) een plek als afsluiter op Pinkpop. Butterfly on a wheel en Tower of strength waren dé hits, terwijl de band muzikaal aan het afdrijven was van haar gothic roots. Na deze te korte periode van glorie zakte de band van Wayne Hussey weg in de vergetelheid. Ook ik vernam een aantal jaartjes niets meer van ze.

Een hergroepering en wat albums later blijkt dan toch het doek te moeten vallen voor de band. En hoe. Vanaf vandaaag staat de band vier avonden achtereen in de Londense Sheperds Bush om hun vier eerste (en beste) albums integraal te vertolken. Met her en der wat special guests, zoals The Sisters zelf of Murphy (coverbandje). Voorafgaand aan dit grootste afscheid trok de band nog eenmaal door Europa. Tivoli was dan weliswaar niet helemaal uitverkocht, maar het optreden was van bijzondere klasse.

Een bijzonder gemeleerd publiek (ik heb Duitsers, Belgen, Fransen en Engelsen gehoord) zorgde voor een uitgelaten sfeer; vergeleken met Paradiso 2005 was het een verademing om de band de ontvangst te zien krijgen die ze verdient. De setlist bestond – zo werd aangekondigd – uit uitsluitend nummers van hun eerste vier albums. Sorry, maar bijvoorbeeld ‘Like a child again’ is toch écht afkomstig van Masque en dat was nummertje 5 🙂

Intro
Tomorrow never knows
Serpent’s kiss
Over the hills and far away
Severina
Garden of delight
Afterglow
Like a child again
Love me to death
Dream on
Butterfly on a wheel
Hungry as the hunter
Daddy’s going to heaven now

Dancing barefoot
Mr. Pleasant
Like a Hurricane*
Deliverance*

Wasteland*
1969*
Shelter from the Storm*

Tower of Strength*

De nummers met sterretje kregen een extra 6 snaren in de vorm van Simon Hinkler, bandlid uit lang vervlogen tijden en voor deze gelegenheid nog eenmaal herenigd met zijn oude makkers. Hoogtepunten? Tower of strength, Severina en natuurlijk Deliverance. Oh, en Mr. Pleasant! Muzikaal gezien volslagen misplaatst Рeenieder die weet dat het een nummer van The Kinks is kan dat beamen Рmaar bijzonder feestelijk uitgevoerd. Net zoals de hele avond eindigde in ̩̩n groot feest. Een waardig afscheid.

Ik geef de meest recente cd ‘God is a bullet’ nog maar eens een draaibeurt. En kijk nog maar eens naar het handjevol kiekjes dat ik schoot. En betreur des te meer de beslissing om ermee te stoppen…