De eerste release sinds 11 jaar van een Claw Boys Claw plaat is natuurlijk reden voor een feestje. Op de avond van 30 januari stond DeSmet in A’dam in het teken van de lancering van Pajama Day. Niet voor elke sterveling toegankelijk, dat snapt u. Slechts de crème de la crème van de Nederlandsche popscene mocht zich anderhalf uur laven aan de zompige moerasrock van Peter Te Bos en de zijnen. Plus een handjevol gelukkigen die snel genoeg reageerden via de 3voor12-site. Aldus dank richting Ernst, die ervoor zorgde dat ik voor het eerst op de felbegeerde gastenlijst van een concert kwam te staan! Met in het naar schatting 150-koppige publiek leden van onder meer Johan, Moke en Hallo Venray was het aangenaam luisteren naar een zorgvuldige selectie uit inmiddels meer dan 20 jaar CBC-geschiedenis.

Peter Te Bos – recalcitrant as always zonder zich te verliezen in daadwerkelijk onprettige interactie met het publiek – mag dan wat jaartjes ouder zijn geworden, zijn podiumenergie is er niet minder om. Superkid, Wild Voodoo, Bite the dice, Locomotive Breath, ze kwamen allemaal voorbij. Zelfs een onwillig basgitaarsnoertje kon de vaart er niet uit krijgen. Natuurlijk lag de nadruk vanavond op de nieuwe tracks van Pajama Day. Het rauwe Lava, het bijna romantische I am sea, Toscamoon. Helaas geen Halibut vanavond, door mij vorig jaar ten tijde van de sneak preview in 013 al uitgeroepen tot song van het jaar maar vanwege de officiële release deze week ook in aanmerking komend voor hetzelfde predikaat in 2008.

Een paar kiekjes alhier. En indien u beschikt over digitale televisie dan kunt u de showcase de komende dagen zelf bezien via het 3voor12-kanaal.

Alkemade en Bloemen behoren inmiddels tot de redelijk gevestigde orde dankzij hun omnipresentie (Shouf Shouf Hadinges, Spijkerman’s Kopspijkersdinges op wijlen Talpa, diverse commercials). Zet ze echter op de planken onder de spotlights en je ziet gelukkig weer waarin ze écht goed zijn. En da’s cabaret maken. A&B doen weinig moeite om af te stappen van hun beproefde recept – een subtiel evenwicht tussen absurdisme en tragikomedie – en dat is maar goed ook. Het is namelijk lang geleden dat ik tranen heb gelachen in een theater, maar tijdens de fantastische sketch tussen de twee broers in hun 4e programma ‘Wij willen ook naar huis’ gingen vanavond alle kranen open.

“How are things on the west coast?
I hear you`re moving real fine
You wear those shoes like a dove
Now strut those shoes we`ll go roaming in the night

How are things on the west coast?
Oh I`d move heaven behind those eyes
Today my heart swings
Yeah today my heart swings

Interpol. Niet alleen met deze ‘Heimrich Maneuver’ in de bovenste regionen van mijn VerrukkeLijst van 2007. Hun ‘No I in Threesome’ torent parmantig boven alles en iedereen uit.Bezie hem hier in zijn geheel.

Het is even aanpoten, zo’n vol concertweekje. Maar goed, overgeleverd als we zijn aan de grillen van de diverse bandmanagements had ik weinig andere keus dan op maandag naar Zoetermeer, dinsdag naar Amsterdam en woensdag nóg een keer naar onze hoofdstad af te reizen. Fish, Marillion, Marillion, dan heeft u ook meteen het programma erbij.

Fish stond op maandag in De Boerderij opnieuw met zijn Clutching at Stars tour, opgehangen aan zowel het dit jaar 20 jaar oude legendarische Marillionalbum als zijn nieuwe album 13th Star. Het werd een avond als vanouds. Een hoop cafépraat van de immer charismatische Schot, een aantal gouwe ouwen en natuurlijk de betere tracks van zijn nieuwe plaat. ‘Arc of the Curve’ ontbrak nog in Eindhoven een aantal maanden geleden en was een welkome aanvulling op de setlist. Jammer dat Vigil ervoor moest wijken, maar men kan nu eenmaal niet alles hebben. De stille hoop dat enkele leden van Marillion – immers ook in den lande én bovendien een vrije avond – nog hun opwachting zouden maken bleek ijdel. Het zou ook te mooi geweest zijn. En het was al zo mooi.

Slainte Mhath
Circle Line
So Fellini
The Perception of Johnny Punter
Square Go
Manchmal
Hotel Hobbies
Warm Wet Circles
That Time of the Night
Arc of the Curve
Dark Star
Sugar Mice
White Russian

Cliché
Incommunicado

Last Straw

Meer fotootjes alhier

Tja, dan de dinsdag. Marillion in een uitverkocht Paradiso. Zonder trouwe metgezel Briljantje – geveld door fysiek ongemak moest hij tot zijn (en mijn) groot verdriet verstek laten gaan – werd het toch een bijzonder prettig feestje in Paradiso. Tijd voor wat trivia: weet u hoeveel Marillionconcerten ik tot deze avond al in Paradiso zag? Nou? Precies. Nul. Bijzonder opmerkelijk, omdat ik in die 20 jaar toch al 45 x de mannen heb zien optreden. Schijnbaar zat daar nog nooit een avondje in de hoofdstedelijke poptempel bij. Daar kwam nu dus verandering in. En hoe. Marillion speelde twee sets, onderbroken door een pauze van een minuutje of 10. De Marbles-formule, voor degene die toevallig een concert van die tour heeft gezien. Set 1 was volgens H wat meer ‘arty’, set 2 ‘uptempo’. Ach, het is maar hoe je het noemt want als je aftrapt met de eerste 4 nummers van Brave dan doet het er weinig toe welk labeltje je erop plakt. Een fenomenale versie van ‘Living with the big lie’ knalde door Paradiso, gevolgd door een geweldige ‘Mad’. Het feit dat ik in 1994 tijdens de Brave-tour het Paradisoconcert mistte werd in één klap goedgemaakt. Dat Most Toys en Fruit of the wild rose op het programma stonden vergaf ik ze. De laatste werd door Rothers leuk aangekleed met wat bluesy snarenplukkerij en ik moet zeggen dat dat het er een stuk leuker op maakte. Het zullen nooit mijn favorieten worden, maar vanavond kregen ze het voordeel van de twijfel. En als je op één avond Quartz, Out of this world én This Strange Engine voor je kiezen krijgt, dan vergeef je dergelijke misstapjes meteen.

Bridge
Living With the Big Lie
Runaway
Wave / Mad / The Opium Den
Fruit Of The Wild Rose
Out of This World
Real Tears For Sale
Somewhere Else
Seasons End
Hooks In You
Most Toys
The Other Half
Cannibal Surf Babe
This Town
The Rakes Progress
100 Nights
This Strange Engine
Quartz
Neverland
Let It Snow

Meer fotootjes alhier

Bijzonder voldaan en alleen reed ik terug naar het Brabantse land. Op de seconde precies twee-en-een-half-uur wonderschoonheid plus Fish van de avond ervoor begonnen nu al hun tol te eisen. Zou ik te oud worden voor deze flauwekul?

Nou, ik kan u geruststellen. Nee dus! Woensdag toog ik weer met bijzonder veel zin naar omgeving Leidscheplein. Ditmaal met de beterende Briljantje en nog wat Onwetenden die hun Marillionvuurdoop zouden krijgen. De band stond woensdag voor de schier onmogelijke taak om de dinsdag te overtreffen en – hoera – dat lukte. En hoe. Sakkerju! The Invisible Man, Ocean Cloud, Fantastic Place… Die staan toch in vrijwel ieders Marillion top 10. Combineer de setlists van beide avonden en je hebt The Mother Of All Setlists in je handen. Niks meer aan doen, de komende jaren zit je gebeiteld met zo’n rijtje songs. Tel daarbij op omgevingsvariabelen als een uitzinnig Paradiso dat niet uitgeklapt raakte, 2 kerstmannen op het podium , een bak met schuimsneeuw, rondvliegende kazoo’s en je hebt een memorabele avond beleefd. Met stip in mijn Marillionconcert top 5. Alhoewel het na precies 45 x eigenlijk onbegonnen werk is om nog enige rangorde aan te brengen…

Bridge
Living With the Big Lie
Runaway
Wave / Mad / The Opium Den
Fruit Of The Wild Rose
Fantastic Place
Real Tears For Sale
Somewhere Else
Seasons End
Hooks In You
Most Toys
The Other Half
Cannibal Surf Babe
Ocean Cloud
Neverland
The Invisible Man
Let It Snow

En jawel, meer fotootjes alhier

De terugreis werd nog onbedoeld spannend door het feit dat die vermaledijde heli het nodig vond om een hoogspanningsmast aan te tikken. Vanaf Leerdam tot aan de brug over de Maas bij Empel reed ik door een luguber aandoend en werkelijk pikkedonker spooklandschap. Out of this world is daarbij overigens een schitterende soundtrack, weet ik nu.

Zo. 2007 zit er weer op voor wat betreft de livedosis Marillion danwel Fish. 8 x Marillion gezien (als we het Marillionweekend even als 3 concerten tellen), Fish 2 x. Da’s voorwaar geen slecht gemiddelde. Op naar 2008! Maar eerst even uitrusten…

Ik kan het blijven herhalen, maar Erik de Jong is een genie. Gesneden uit het zuiverste muzikale hout. Spinvis speelde eergisteren in een niet al te vol 013 de sterren van de hemel. Toepasselijk, gezien het motto ‘Op een avond in het heelal’ waaronder deze avond plaatsvond. Setlist-gewijs vrijwel identiek aan het optreden in de Tilburgse Schouwburg eerder dit jaar, met dien verstande dat Hans Dagelet vanavond waarschijnlijk op de kids van Tatum moest passen. Geen toeter dus. Gelukkig was Jan van Eerd er gewoon bij, nadat verontrustende berichten op spinvis.be het vermoeden hadden doen ontstaan dat hij geen deel meer uitmaakte van de band. Maar hoera, hij vibrafoneerde zich weer een heerlijke slag in de rondte.

Verrassingen? Whoehaha! Spinvis equals surprises, zou een Engelsman uitschreeuwen. Neem nou de laatste incarnatie van ‘Een Nagemaakte Gek’. Werkelijk fenomenaal. Of Aan de oevers van de tijd. In oorspronkelijk arrangement al een meesterwerk, maar op een of andere manier blijft het nummer als een huis overeind wanneer Erik de Jong het een ander jasje aantrekt. Vakmanschap is meesterschap, naar wij dachten. Vergeef me het overdadig gebruik van superlatieven, maar ik heb al een jaar of vijf een enorme zwak voor die man. Het maakt echt geen zak uit wat hij voortbrengt, ik vind het allemaal even mooi. Zoek op YouTube maar eens naar Holleeder. Zomaar een tussendoortje dat hij schijnbaar achteloos uit zijn mouw schudt.

Hoogtepunten? Ach, het was twee uur lang hoogtepunten. Een spontane extragratis versie van Voor ik vergeet – niet op de setlist maar gezien het enthousiasme van 013 toch afgedwongen – maakte de avond helemaal af. Of wat dachten we van de vocalen van Saartje tijdens Oevers? Niet alleen haar strijkstok tovert kippenvel op mijn armen!

Tegenvallers? Ja, het achterlijke plebs achter ons dat een nekschot verdiende omdat ze het presteerden om boven het toch al behoorlijke volume uit te kunnen schreeuwen. Eerst twintig euro neerleggen om vervolgens de laatste mode te bespreken terwijl je om de haverklap elkaars spreekspuug van de vangen veegt omdat je elkaar anders werkelijk niet verstaat. Stomme wijven (excusez mes mots, maar ik kan daar behoorlijk slecht tegen zoals u wellicht al had bevroed). Kunnen de moraalridders van het huidige kabinet dáár niet eens iets aan doen? Ik pleit voor een soort incognito muziekpolitie, die mensen die teveel en te hard ouwehoeren op hardhandige wijze de (in dit geval Tilburgse) stoep opjorist.

Meevallers? Het voorprogramma! Het blijft een noodzakelijk kwaad om naar iets te moeten staan kijken waar je eigenlijk helemaal niet voor betaald hebt. Alsof de eerste 5 tracks van het nieuwe Anouk-album worden ingespeeld door Dries Roelvink. Maar goed, dat halfuurtje wordt meestal doorgebracht met het finetunen van de meegebrachte camera of het via sms op lange afstand assisteren van mijn vrouw in haar zoektocht naar Piep, de verdwenen knuffel van mijn zoon. Heel (heul heul heul) sporadisch – op de vingers van 1 hand te tellen – zijn er echter lichtpuntjes in het drama dat ‘voorprogramma’ heet. Ik noem Picture House, een jaartje of 10 alweer terug als opener van Marillion. Of Gazpacho in Vredenburg (dat overigens als niet-voorprogramma begin dit jaar slaapverwekkend door de mand viel tijdens het Marillionweekend, maar dat compleet terzijde). Afgelopen dinsdag was het echter weer zo’n avond. 4 december kan worden bijgeschreven in het boek van Verrassend Leuke Voorprogramma’s. The Madd uit Rotterdam (ech wel). Muzikaal gezien leunt dit kwartet zwaar op de jaren zestig met een beatsound van heb ik u daar – als u de klok 40 jaar terug had gezet was het nog steeds bijzonder verantwoord geweest wat er op het podium gebeurde. Maar ook humoristisch gezien zat het wel snor. Jammer dat ik na afloop geen cd-tjes meer zag liggen bij de mersjandiese. Maar ik heb het gevoel dat het niet het laatste was wat ik van The Madd heb gehoord.

Oh ja, knuffel Piep werd overigens snel gevonden. Bovenop de kast van zijn zus. Opdat u niet onrustig slaapt vannacht…

Foto’s? Ja, voor het eerst mijn redelijk compacte Panasonic TZ3 laten snorren. Zie bovenstaand videootje en voor meer foto’s klikkerdeklikt u gewoon ALHIERZO. De 10x optische zoom werpt zijn vruchten af, al moet er her en der nog aardig wat gepostprocessed worden om de ruis eruit te mikken.