Waar kan ik zijn met een algemene klacht omtrent het plannen van concerten? Hier? Komt ie: JULI IS HELEMAAL GEEN CONCERTMAAND, STELLETJE VOLSLAGEN INCOMPETENTE PRUTSERS! (Ik weet niet precies wie ik hiermee bedoel, maar trek het u niet persoonlijk aan als u niet bij een concertboer als Mojo of zo werkt). Juli is de maand waarop ik 1200 kilometer met vrouw, koters, dakkoffer en vouwwagen over Zuidfranse péages hobbel op zoek naar zon & zee & zo. Even geen concerten. Heerlijk. Een mens moet ook eens uitrusten, niet? De oren laten herstellen voor een nieuw seizoen, zeg maar. Concerten bezoeken doe je namelijk van september tot en met juni. En niet midden in de zomer. Oetlullen.

Vanwaar deze boosheid? Ach, vanochtend kwam eerst het prachtige bericht dat Doe Maar de Kuip zou gaan betreden. De initiële euforie sloeg al snel om toen mijn eega mijn fijntjes attendeerde op het feit dat 12 juli toch echt in de zomervakantie valt. Regio Zuid zit dan al een dikke week met zijn luie donder op de camping. Wijzelf incluis. Tenminste, tot nu toe is het de gewoonte om direct de eerste week van de vakantie de biezen te pakken. Ik vermoed dat ik een eventueel weekje uitstel – om 4 heren op leeftijd de Kuip te zien laten zinderen – wel op mijn buik kan schrijven.

En alsof dat allemaal nog niet genoeg bedorven pret betekent komt vanuit Engeland het nieuws dat het Night of the Prog III festival op de legendarische Loreley-bühne in Duitsland een tweetal wel heel erg leuke acts laat zien. Marillion op zaterdag, Fish op zondag. Oh en Porcupine Tree. En ongetwijfeld nog een handvol goeie namen. Loreley, hoor ik u denken? Loreley ja. In 1987 toneel van een van de laatste optredens van Marillion-met-Fish. Kijk maar.

In de heilige overtuiging niet 2x te worden genaaid door de zomerkalender klikkerdeklik ik mezelf naar http://www.loreley-open-air.de om daar alsnog een ongetwijfeld uniek weekend door de neus geboord te zien worden. Achtzehn biss zwanzig juli. Da’s hoe je het went of keer in het Nederlands toch echt 18 t/m 20 juli 2008. En goddomme ook in de zomervakantie. U ziet het, de Duitsers zijn net zo’n grote oetlullen als het gaat om het organiseren-van-evenementen-op-een-wel-heel-erg-ongelukkig-tijdstip. Wat ‘oetlul’ in het duits is moet ik nog eens opzoeken.

Kan het nog erger? Ach, The Smiths die weer bij elkaar komen in juli…. Of de Fatal Flowers…

Morgenavond, kleine Zaal, 013, Tilburg, 21:00. Claw Boys Claw. Helemaal fris en fruitig na een sluimerend bestaan van een jaartje of 10. Klikkerdeklik naar de mp3-spelert van CBC en u valt als het goed is met uw oren in de boter. Halibut. Wonderschoon. Pas vanaf februari in de winkel, overigens. Becheckt u af en toe de website van de heren?

Ja en? Ik hoor het u denken. Da’s een foto van het concert van Fish, van ongeveer een maand geleden in de Effenaar. Ik kan dat beamen. Maar kijk nog eens goed. En realiseer dat u kijkt naar een historisch kiekje. Het zal namelijk de allerlaatste die is genomen met mijn inmiddels legendarisch antieke Sony DSC-S75. In 2001 aangeschaft met zijn voor die dagen fenomenale drie (3!) megapixels (a raison de bijna 600 gulden per megapixel). In de loop der jaren werd het cameraspul om hem heen kleiner en kleiner. Toch deed hij trouw dienst in concertzalen in heel Europa. De Carl Zeisslens bleek fenomenaal stand te houden. De laatste maanden schaamde ik me wel een beetje om het oude beestje uit zijn imposante hoes (daar past mijn handycam zelfs ruim in) te halen. Het werd tijd voor een apparaat dat wat makkelijker in de omgang is.

In 2005 waagde ik al eens een voorzichtige poging om Sony op een zijspoor te zetten. Een Ricoh Caplio R3 was snel aangeschaft (en net zo snel weer via Marktplaats van de hand gedaan). Ik schakelde snel een tandje hoger en de Canon EOS 350D die ik daarna kocht doet nog steeds tot volle tevredenheid dienst. Alleen kom je er zo slecht een concertzaal mee in. Althans, niet zonder perskaart. Panasonic heeft een prettige range aan kleine sjaken in de markt gezet met een imposante optische zoom van 10x. De TZ3 leek me wel wat. Niet heul erg klein (heul heul heul klein) want dat gaat natuurlijk ten koste van de lichtgevoeligheid van het ding. Ik hoop u dus over anderhalve week te kunnen berichten van een avondje Claw Boys Claw. Met ondersteunend beeldmateriaal.

Zonder het financiële vangnet van een platencontract moet je als band wel de boer op om je centen te verdienen. Je voortbestaan hangt dan immers geheel en al af van de gratie van je trouwste fans. Bij wijze van voorschot enkele miljoenen incasseren om 2 jaar lang in een Frans kasteel te gaan zitten lamballen zit er dan niet meer in (lees: wat moet Marillion in 1992/1993 dankzij EMI toch een heerlijke tijd hebben gehad in Chateau Marouatte tijdens de schrijfsessies voor Brave). De vindingrijkheid waarmee Marillion in 2000 alle overbodige en geldverslindende schakels binnen de muziekindustrie wist uit te schakelen vindt tegenwoordig op allerlei fronten navolging. U dacht dat Radiohead dat concept zelf had bedacht? Marillion was 7 jaar geleden de pionier op dit terrein, dat u het even in uw oren knoopt.

Nu de band haar eigen management én platenmaatschappij is heeft dat het prettige voordeel dat je als fan op je wenken wordt bediend als het gaat om concerten, cd’s, merchandise, weekendjes of livemeuk. Er gaat geen jaar voorbij of Marillion komt zeker een keer of 4 naar ons land. Om de paar maanden valt er wel weer wat leuks te bestellen via http://www.marillion.com/shop/. Dat er lieden in de muziekindustrie rondlopen die dit zien als een verwoede poging om met vaste regelmaat de portemonnees van de fanbase leeg te schudden vind ik een treurige voorstelling van zaken. Ik ben er tenslotte zelf bij als ik geduldig die trits cijfertjes intyp in het vakje ‘creditcardnr.’ op de website? Er is werkelijk niemand die mij dwingt om weer wat euro’s richting Aylesbury te verschepen. Dat ik dat creditcardnummer uit mijn hoofd weet baart me overigens wel af en toe zorgen…

Vorige week kwam de aankondiging dat album nr. 15 te bestellen is. Niet dat ie al klaar is: dat duurt nog een maandje of 10. Of ik die 30 pond voor de ‘deluxe campaign edition’ dubbelcd (mét wederom mijn eigen naam in het boekje) ga ophoesten? Wat denkt u zelf?

De teller staat na vanavond op 40. Mijn 40e Fishconcert. Da’s gemiddeld iets meer dan 2 per jaar, gezien het feit dat ik de Schot volg vanaf het moment dat hij het nodig vond om uit Marillion te stappen in 1988. Nummertje 40 vond plaats in de Effenaar. Een handjevol (stevige) songs van zijn fantastische nieuwe plaat 13th Star. Een handjevol van Marillions klassieker Clutching at Straws. En nog wat losse flodders zoals een weergaloze Johnny Punter en Vigil. Dan heb je dus al snel een hele leuke avond. Fish trekt met deze opzet veel oude Marillionfans die na de split zijn afgehaakt. Die hebben natuurlijk helemaal niks met ’s mans solospul en dat maakt het publiek ietwat stroever dan anders. De Effenaar moest hierdoor een beetje loskomen in het eerste gedeelte maar gaandeweg kwam de sfeer er aardig in.

En als Fish dan ook nog eens Cliché in de toegift gooit dan maakt het verder ook eigenlijk echt helemaal geen flikker meer uit wat er op de setlist staat. Cliché werd gedraaid tijdens onze huwelijksvoltrekking (alhoewel het tweede deel dat laatste woord meer iets weg heeft van een executie dan van een feestelijke gebeurtenis), dus u begrijpt de band die mijn vrouw en ik hebben met dit nummer. Tijdens de 2e gitaarsolo van Frank Usher belde ik haar nog even, in de hoop haar via de gsm deelgenoot te kunnen maken van dit prachtige moment. Zij op haar beurt kon echter absoluut geen soep koken van de enorm geluidsbrij die uit haar telefoon kwam. Bij thuiskomst dacht ze dat het een broekzaktelefoongesprek (ik vind ‘dijenkletser’ een veel leuker woord hiervoor) was geweest. U weet wel, vergeten om de toetsblokkering in te schakelen. Duh. Bén ik een keer in een romantische bui, wordt dat niet helemaal begrepen…

setlist:

Slainte Mhath
Circle Line
So Felini
The Perception of Johnny Punter
Square Go
Manchmal
Hotel Hobbies
Warm Wet Circles
That Time of the Night
Vigil
Dark Star
Sugar Mice
White Russian

Cliché
Incommunicado

Last Straw

Enkele kiekjes alhier

(edit 11-10-07: Onze grote vriend komt nogmaals terug! Op 10 december in de Boerderij in Zoetermeer. Saillant detail is dat de dag erna Marillion in Paradiso staat :-))