De zevende jaargang van de VerrukkeLijst is klaar. Af. Gesloten. Tijd om de balans op te maken in de vorm van de beste liedjes van dit jaar. Míjn beste liedjes van het jaar, dat moge duidelijk zijn. Eerlijk opgeteld door de computer, uitgaande van editie 132 t/m 167. Met in de hoogste regionen the usual suspects (Marillion), de comeback van het jaar (Claw Boys Claw), de niet-meer-op-gerekend-maar-toch-verrassend-sterk-uit-de-hoek-komer (REM), de voor de hand liggende keuze (Elbow), de ontdekking van het jaar (Okkervil River) en de zo-da’s-verrassend-zeg! (The Orb). Met trots: de VerrukkeLijst 2008. Nek-aan-nek dit jaar, overigens.

(positie/punten/weken/artiest-titel)

1 / 179 / 13 / Marillion – The man from Planet Marzipan
2 / 173 / 26 / Claw Boys Claw – Halibut
3 / 173 / 16 / Okkervil River – Ends with a fall
4 / 171 / 18 / R.E.M. – Supernatural superserious
5 / 159 / 13 / Marillion – Happiness is the road
6 / 157 / 14 / The Orb – The dream
7 / 156 / 17 / R.E.M. – Man-sized wreath
8 / 145 / 13 / Marillion – Trap the spark
9 / 129 / 9 / The Last Shadow Puppets – My mistakes were made for you
10 / 119 / 12 / Elbow – One day like this

De volledige lijst beziet u alhier

Na een jaartje of zeven is het interessant om eens wat trivia te laten uitspugen door de pc. De meest succesvolle artiesten in de VerrukkeLijst? U vraagt, wij draaien. Wat is succesvol? Meeste plaatjes in de lijst? Meest aantal weken? Neen. Het meest aantal punten. U weet wel: een eerste plek levert 15 puntjes op, de 15e stek maar liefst 1. Resumé overflakkee:

(positie/artiest/aantal noteringen/aantal weken/totaal punten)
1 / Marillion / 33 / 239 / 2158
2 / Spinvis / 23 / 202 / 1804
3 / Fish / 16 / 86 / 717
4 / The Tragically Hip / 12 / 76 / 604
5 / Interpol / 7 / 59 / 508
6 / Dream Theater / 12 / 56 / 432
7 / The Cult / 9 / 47 / 421
8 / R.E.M. / 3 / 39 / 368
9 / Johan / 4 / 35 / 364
10 / Okkervil River / 4 / 35 / 347

Ook geinig: gemiddeld aantal punten per notering (oftewel: hoeveel punten sprokkelde een artiest per liedje bij elkaar?). Dat levert een heel ander plaatje op!

(positie/artiest/gem. aantal punten per liedje)

1 / The Last Shadow Puppets / 129
2 / Laura Viers / 123
3 / R.E.M. / 122
4 / My Morning Jacket / 114
5 / Kino / 114
6 / Love Spit Love / 113
7 / Skik / 108
8 / Belle & Sebastian / 107
9 / The Decemberists / 102
10 / Hallo Venray / 100

En wie scoorde de meeste (verschillende) nummer 1 hits?

1 / Marillion / 11
2 / Spinvis / 7
3 / Fish / 5
4 / Interpol / 4
5 / The Tragically Hip / 3
6 / The Cult / 3
7 / R.E.M. / 3

Tot slot: de hoogst genoteerde artiest ZONDER nummer 1 hit is The Smiths. Ach en wee. Op plaats 18 in de AllerTijden met 6 noteringen (241 punten in totaal).

Well, the name stuck and by the time such luminaries as Gene Vincent, Elvis
Presley and B.B. King had heard this new Warhols Sound, they were calling it
Rock and Roll. Dandy frontman Courtney Taylor-Taylor would be quoted as saying, I know it’s
Only rock and roll, but i think i like it. I’m Bill Curtis and you’re listening to a piece of history

Een handjevol akkoorden, een muvroi met een elektrische basgitaarpianosynthesizer, een zangert met een dubbel-identieke achternaam, tamboerijntjes, sambaballentjens, een stemvervormende microfoon (zo’n blikken sjaak, u weet wel), een zaaltje (laten we zeggen, Tivoli Utrecht), zin in een fijne portie psychedelica. De ingrediënten voor een vertrouwd avondje Dandy Warhols. Nergens spectaculair, nergens verrassend, nergens vernieuwend. Maar wat dondert dat! Dandy’s Rule OK! Godless, Bohemian Like You, Not If You Were The Last Junkie On Earth, enfin, de hele mikmak aan hit(je)s kwam voorbij. Waarbij die van de nieuwe plaat naadloos hun plaats vonden tussen het oudere werk. Dat kun je eentonig noemen. Of saai. Maar ik noem dat gewoon lekker. Hopla! Volgende keer alleen even een iets grondiger pre-gig check, want een boel van de ouwe meuk van de Dandy’s stortte tijdens het optreden in. Synthesizertje kapot, effectrack kapot, en volgens mij ging er nog wel meer kapot. Maar zoals ik al zei: het dondert allemaal niet.

Wat krijg je trouwens als zangert Courtney trouwt met Taylor Dayne? Taylor Taylor-Taylor-Dayne!

Marillion – This Train Is My Life (Absolute Radio Zoo Session, 21 november 2008)

20 jaar en 2 weken terug in de tijd. 12 november 1988. Nederland is Europees Kampioen en ik doe een voorzichtige poging tot iets wat op studeren moet lijken. Ik ben een vent van 20 en volkomen verbouwereerd word ik in Tivoli Utrecht ondergedompeld in een mij volslagen onbekende wereld die Marillion heet. 4 Engelse muzikanten staan ietwat onwennig op het podium, want de band heeft immers net haar zanger zien vertrekken. De zanger onder wiens leiding Marillion uitgroeide tot supergroep is weg. En juist op dat moment dat Fish er de brui aan geeft treft het Marillionvirus mij. Samen met 1000 uitzinnige Freaks – de geuzennaam die al lang niet meer wordt gehanteerd maar in die tijd exact duidde hoe het met het fanatisme van de fanbase was gesteld – verwelkom ik de band met een orkaan van geluid. Ik raak bevangen door iets waarvan ik op dat moment de impact nog niet kan vermoeden. Bevangen door een passie die 20 jaar later alleen nog maar is gegroeid. 

In de decennia die volgen gebeurt er van alles. Steve Hogarth komt. In eerste instantie met lichte argwaan bekeken (wat moet een knappert met een boblijntje in een symfonische rockband? ) blijkt hij echter de perfecte opvolger te zijn. 11 studioalbums volgen. Releases die soms een lichte teleurstelling opleveren (Holidays in Eden, Radiation, Somewhere Else), vaak een prettige verrassing (Anoraknophobia, Marillion.com) en nog vaker een euforisch gevoel over mij afroepen  (AOS, Brave, Marbles, Happiness Is The Road). Internet komt. Marillion wordt kapitein van haar eigen schip en maakt ten volle gebruik van het wereldwijde web. We gaan van een karig studiebeursje naar prettige salarissen. We hoeven ineens niet meer met de trein naar Utrecht. Nee, we vliegen nu naar Londen om de band te zien. Of rijden naar Parijs om Steve Hogarth in zijn uppie een Montmartriaans theater omver te zien spelen. We rijden er zelfs voor naar Heerhugowaard! Of we zitten 3 dagen met 3000 fans van over de hele aardkloot in een volledig afgehuurd Centerparcs in ons eigen Zuid Holland. Marillion incluis. Met 3 fantastische avondvullende optredens. Omdat het kan. Ik krijg het niet uitgelegd aan mijn omgeving. Ik ben ook gestopt met het proberen uit te leggen 🙂

November 2008. We trekken weer het land door, van Heerhugowaard via Zwolle en Tilburg naar eindstation Nijmegen. Nummer 46, 47, 48 en 49 op mijn lijst met Marillionconcerten. We slaan weer wat euro’s stuk op nieuwe merchandise. We laten ons betoveren door een bijna perfecte setlist waar elke avond genoeg variatie in zit om niet te gaan vervelen. Zwolle valt een beetje uit de toon, want het rumoer in de zaal is stuitend en ook op het podium gaat er technisch gezien van alles mis. Een concert om te vergeten. De overige 3 zijn van wereldklasse. Met als uitschieter gisteren in De Vereeniging in Nijmegen. Een prachtige zaal, een prachtig publiek en een prachtig lang-zal-ie-leven voor Steve Rothery. De hele show is overigens – zoals elke avond van deze tour – binnen enkele dagen te downloaden via Marillion.com.

Moet ik nog iets over setlisten gaan vertellen? Ach, een groot aantal nummers van de nieuwe dubbelaar Happiness Is The Road komt voorbij. En na 2 maanden zéér intensief beluisteren ben ik er inmiddels achtergekomen dat disc 1 (Essence) het beste album is dat Marillion ooit maakte. Case closed, dus. Fenomenaal. Met name Essence zelf en The Man From The Planet Marzipan. Verder grijpt de band veelvuldig terug naar Afraid of Sunlight, Brave en Marbles. En dan kan er bij voorbaat al weinig meer mis gaan.

De meest indrukwekkende momenten komen op het conto van Out of this World. Marillion schreef dit nummer in 1995 over Donald Campbell, de snelheidsduivel die tijdens een poging om het snelheidsrecord op water te verbreken in 1967 verongelukt. Zijn boot noch zijn lichaam konden met de technische middelen van die tijd worden geborgen uit de diepe krochten van Lake Coniston. Ene Bill Smith is hobbyduiker / Marillionliefhebber en raakt geobsedeerd door het nummer. Hij start in het begin van dit millennium een driejarige zoektocht naar de overblijfselen en met succes. De resten van de boot en het stoffelijk overschot van Campbell worden gevonden. Steve Hogarth wordt door de dochter van Campbell uitgenodigd om Out of this world te zingen op zijn begrafenis – 40 jaar na zijn overlijden. Tijdens deze tournee worden de authentieke beelden van zijn fatale poging vertoont. Hartverscheurend. Met name een van de laatste shots, waarbij de vrouw van Campbell in al haar verstilde verdriet aan de waterkant staat.

video: day8school – 013 Tilburg

Of een concertavondje met het predikaat ‘redelijk’, ‘goed’ of ‘fantastisch’ kan worden bestempeld is van vele factoren afhankelijk. Op het Marillionforum is het ook een immer terugkerende vraag. Waarom lukt het in de ene zaal wel en in de andere niet? Welnu, ik ben er uit. Het is de vloer. De vloer? Jazekers. Hout. Vredenburg – de gastheer van mijn persoonlijke top3 van beste Marillionconcerten – heeft een houten vloer. De Vereeniging heeft een houten vloer. Een houten vloer is een garantie voor een fantastische avond. 013 heeft dan misschien zwart beton, maar met een beetje goeie wil kun je er donkerbruin hout in zien. Nu maar hopen dat Vredenburg 2.0, geopend vanaf 2012, zijn houten vloer heeft mogen behouden…

En nu? Ach, gisteren werd duidelijk dat de heren op 15 februari weer langs komen. En eind maart natuurlijk het Marillionweekend 2009… Oh, ik zie trouwens dat ze overmorgen in Lille staan. Mmm, dat is maar 199 kilometer….