Filmpjes van The Smiths, ik krijg er geen genoeg van. Dit keer overigens speciaal voor u vertoond in het kader van de release van alwéér een Smiths-verzamelaar. Samengesteld onder auspiciën van de heren Morrissey en Marr, dat dan weer wel. Dus eindelijk de ultieme verzamelaar der verzamelaars? Ik vermoed van wel. The Sound of The Smiths bevat 46 nummers en alle juweeltjes zitten erbij. Prachtig. Meer dan 20 jaar na het vallen van het doek staat al het Smithswerk nog steeds als een huis. De hele Britpopscene zou niet hebben bestaan zonder de geniale strapatsen van bovengenoemde heren. Des te erger is het dat ’t gerucht van de mogelijke Coachella-reunie een dikke hoax bleek te zijn.

Oh, en mag ik het basloopje in het intro van deze specifieke uitvoering van This Charming Man uitroepen tot het beste basloopje? Ja? Mooi. Dank u.

Waar moet ik zijn en hoe laat? Volgens The Sun gaat de nooit voor mogelijk gehouden reünie er dan toch van komen. Het Coachella-festival heeft – naar men zegt – The Smiths weten over te halen tot een eenmalig onderonsje. THE SMITHS. Godverdomme. Coachella. Dat ligt godverdomme in Californië. En Californië ligt nog altijd in de Verenigde Staten van de USA. Godverdomme. Vergeef me mijn gevloek, maar afgezien van The Fatal Flowers is er geen ander bandje dat ik zo graag nog eens zou willen zien als The Smiths. Sterker nog: ik heb ze nooit live gezien. Morrissey had het namelijk niet zo op de frikadellen in Baarlo in 1987 dus het geplande Pinkpopoptreden ging niet door. Godverdomme. 

En nu dit. Ik weet niet met welke astronomische zak duiten men heeft staan zwaaien, want was het niet Morrissey die jarenlang riep dat ie liever een kogel door de kop kreeg dan nog eenmaal met de andere Ex-Smithers op een podium te staan?

Eind maart het Marillionweekend in Port Zélande. Ligt dat niet op weg naar Californië?

edit: zowel Coachella als ‘people around The Smiths’ roepen in koor dat het berichtje in The sun ‘rubbish’ is. Niet geheel toevallig komt er over een paar weken wéér een verzamelaar op de markt – de zoveelste compilatie van een compilatie van een compilatie. Slimme verkooptruc dus. Ach, het was mooi voor zolang de illusie duurde. Snik. Godverdomme.

All I wanted was a kick-a-bout in the park
For you to race me home when it was nearly getting dark
How I could’ve been yours, and you be mine
It could’ve been me and you until the end of time



(Glasvegas | Daddy’s Gone)

Een tranentrekker first class van deze Schotse nieuwkomers. Leverden met hun gelijknamige debuutalbum terloops een van de leukste plaatjes van 2008 af. Jesus & Mary Chain meets Phil Spector meets Interpol meets Raveonettes, naar men zegt. Het zal wel. Ik zeg gewoon dat het fantastisch klinkt.

Dubbelalbums zijn de bom in 2008, naar het schijnt. Was daar eerst al het briljante Happiness Is The Road van Marillion, gisteren plofte Hallo Venrays nieuwste plaatje op de mat. 4 jaar na het bijzonder fraaie Vegetables & Fruit levert het Haagse trio een puike dubbelaar af. Dubbel in de meest letterlijke zin des woords; alle nummers staan er namelijk twee keer op. 1 x rauw, 1 x kaal. Plugged versus unplugged. Dat dit een verrassend én spannend concept is blijkt na een eerste draaibeurt. Disc 1 is hoekig, puntig, rauw, stomend (Ira, Woman, Right to know) maar ook fijnzinnig, klein en gevoelig (‘Freaky’ en ‘Why should I want you’ -> regelrecht terug naar de dagen van A Million Planes To Fly als u het mij vraagt).

Wat alle tracks gemeen hebben is een bepaalde graad van ‘catchiness’. Ijzersterke refreintjes die tegen wil en dank in je kop blijven zitten. De gruizige drums van Henk Jonkers, de overstuurde gitaarpartijen en het karakteristieke tegen-het-valse-aan gezang van Henk Koorn zijn verpakt in een dik half uurtje aan bijzonder smakelijke songs. Geen ellenlang uitrekken van een motiefje; nee gewoon in maximaal 3 1/2 minuut pats boem klaar. Tijdens de laatste drie nummers wordt alvast wat gas teruggenomen als opmaat voor de semi-akoestische tweede schijf.

Deze doet in veel opzichten denken aan de Twee Meter sessies van begin jaren negentig. Het kost enige moeite om in de akoestische versies hun versterkte tegenhanger te herkennen en dat maakt deze plaat dan ook zo leuk. Het is geen makkelijke unplugged sessie geworden waarbij het ontbreken van een gitaarsnoer het enige verschil is. Bijna alle tracks zijn volwassen (semi-)akoestische versies die in hun kaalheid net zo fier overeind blijven staan.

En hoe klinkt Hallo Venray anno 2008? Tja, als ik dan toch wat referenties moet noemen – nee niet Neil Young, zucht – dan zou ik dit keer Dandy Warhols (Leather on their soul) roepen. Of zelfs REM (het intro van Circles). Velvet Underground. Cracker voor mijn part. Maar bovenal op-en-top Hallo Venray. Met dit album bewijst Hallo Venray twintig jaar na dato nog steeds überrelevant te zijn in de nederlandse rockscene. Nu de Fatal Flowers nog en dan is de heilige drie-eenheid van weleer hersteld.

Afijn, kijkt u zelf even naar ‘Right to know’:

Zo. Een nieuwe layout. Omdat het kan. Omdat het wel weer eens tijd werd. Versie 4.0 stond weliswaar al een half jaar in de steigers maar vanwege van alles en nog wat bleef die daar ook staan. Tot vandaag. Her en der mankeert er nog wat aan kopjes, titels, fotootjes en backgrounds. Kijkt u daar aub even doorheen? Komt vanzelf goed.