Ach wat blijft het toch enig om fan te zijn van een band die niet alleen muzikaal zichzelf nogal eens wil vernieuwen maar ook de muziekindustrie zo nu en dan weer eens laat opveren. Marillion was een van de eerste bands die kracht van internet gebruikte om zich te ontworstelen aan het juk van de platenmaatschappij. Pre-orderen van albums (niet zomaar voorintekenen maar gewoon kopen terwijl de plaat nog gemaakt moet worden) is een concept dat de band tot een kunst heeft verheven. Met een bijzonder loyale fanbase die de hele aardkloot omspant is dat niet zo’n probleem. De communicatie tussen band en fans is 1 op 1. Geen ruis op de lijn. Geen graaiers in grijze pakken. Geen wurgcontracten. Geen bullshit. Gewoon prachtige muziek maken zonder verantwoording af te leggen aan wie dan ook.

Maar ook met het risico dat het uitblijven van verkopen je rechtstreeks in de portemonnee treft. En zelfs het voortbestaan van de band en de hele toko eromheen kan bedreigen. Hoewel Marillion al jaren kan vertrouwen op die grote groep fans – die voor elke uitgebrachte scheet blindelings de creditcard trekt – heeft de band door de jaren heen talloze pogingen gedaan om een ‘nieuw’ publiek te bereiken. Eergistermiddag werd een nieuwe – opmerkelijke – stap gezet op weg naar hopelijk nieuwe luisterende oren. De nieuwe plaat Happiness Is the Road is met een soort van shock & awe tactiek via downloads beschikbaar gesteld aan al die duizenden die ‘m reeds medio vorig jaar hadden gepre-ordered. Met het opmerkelijk verzoek om de dubbelelpee toch vooral maar te gaan sharen via p2p-netwerken. Een prachtige tegenstelling – zeker uit de mond van Lucy Jordache – manager van de band. Zei je downloaden dan kwam ze met een knuppel achter je aan. Pek en veren! Je mond werd met zeep gewassen.

Vanwaar deze 180 graden draai? Wel, de met ‘vriendelijke DRM’ uitgeruste drm-bestanden zorgen ervoor dat je een popupje te zien krijgt met een videoboodschap van de band zelf. Met vervolgens de keuze om een rechtenvrije versie van het nummer gratis te downloaden óf er wat voor te betalen. Wat de gek ervoor geeft. Het Radiohead-idee, zeg maar. Radiohead hanteerde echter een pull-strategie (gebruikers moesten naar een speciale website toe) en dat is voor een band van het kaliber Radiohead niet zo’n probleem. De actie van Marillion is gebaseerd op een push-tactiek: downloaders die geen intentie what-so-ever hebben om de website te bezoeken worden op deze wijze gedwongen om hun mailadres kenbaar te maken. Via een link krijgen ze dan alsnog de gewenste mp3. Ergo: Marillion heeft (hopelijk) een boel mailadressen erbij, waarvan in de toekomst misschien een heel klein gedeelte positief gaat reageren op mailings omtrent concerten, nieuwe releases, etc.

Het allerleukste van dit alles? HET IS EEN FUCKING BRILJANTE PLAAT!!!! Akkoord, Marillionfans hebben de neiging om op de eerste dag van een release nogal ongenuanceerd met superlatieven te gaan zwaaien, maar na een draaibeurtje of 10 kan ik inmiddels toch met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid melden dat de heren in het 30e jaar van hun bestaan (goh! echt? ja echt!) met een waar meesterwerk op de proppen zijn gekomen. Aangezien de band en de entourage eromheen me bijzonder na aan het hart liggen roep ik dan ook iedereen op om even naar http://www.musicglue.com/marillion te gaan. Voor een schamel e-mailadresje krijg je een geweldige plaat in je bezit. Via deze link kun je overigens gewoon de mp3’s downloaden. Mocht je thuis zijn in p2p-netwerken zoals Bittorrent: share dan ALLEEN de wma-bestanden en niet de mp3’s. Aub. Dank u.

Ps: de media pikken het verhaal ook op, zoals:
Nu.nl
Emerce
Marketingfacts

Klikt u even op bovenstaand filmpje? Het is het door mezelf in elkaar geknutselde videoclipje voor Marillion’s nieuwe single ‘Whatever is wrong with you’. Wie op 1 december de meeste ‘views’ heeft gegenereerd op YouTube wint zo maar even 5000 Britse pondjes. Dus als u een minuutje heeft? Graag 🙂

^{officieel dé zomerplaat van 2008}

Alle KNMI-weeralarmen en donkere onweersluchten ten spijt bleef het gisteren – op enkele druppels tussen support act en hoofdact in na – droog in het Westerpark waar REM de Europese ‘leg’ van haar Accelerate-tour mocht aftrappen. En dat aftrappen gebeurde met verve.

Ooit (lees 1985, toen de aarde nog plat was) ontdekte ik REM toen ik – liggend in bed en al draaiend aan het tunewieltje op mijn audiosonic walkman – over een (vermoedelijk Amerikaans-Duitse) legerzender struikelde. ‘Can’t get there from here’ (zo bleek later; de toen nog onverstaanbaar zingende Stipe maakte het onmogelijk om iets van een titel te onderscheiden en ook de afkondiging van de dj ging verloren in de static noise van de AM-band). Van de weeromstuit heb ik die nacht vermoedelijk wakker gelegen. Ik herinner me dat ik de dagen erna tevergeefs in de plaatselijke bibliotheek op zoek ging naar nieuwe releases van een band waarvan ik de naam niet had kunnen verstaan en waarvan ik niet eens een titel kon reproduceren. Het waren de donkere decennia vóór de komst van internet. Tegenwoordig zit er tussen het moment van ‘hé dat is een verdraaid leuk deuntje’ en het in winamp laten draaien van het volledige oevre van onderhavige artiest slechts een paar minuutjes. Zelfs wanneer het gaat om een onbekende artiest met een onbekend deuntje. Een flardje van de songtekst googlen en hupsakee, klaar. Toen niet. Toen ging je teleurgesteld naar huis omdat het een onmogeijke klus bleek om in een papieren kaartenbaksysteem op zoek te gaan naar een onbekend nummer van een onbekende artiest.

Gelukkig was daar de Vara. Jan Douwe óf Henk Westbroek – de finesses van deze historie zijn me ontgaan – draaide een paar maanden later ineens Can’t get there from here. Van REM dus. REM. Rapid Eye Movement. Als een gek naar de RamBam in Oss. Kleding- annex platenzaak (ja heus). Of eigenlijk meer boetiek-met-platenhoekje. Doet er verder niet toe. Daar vond ik dan ook ‘Fables of the Reconstruction’. Fables of the Reconstruction/Reconstruction of the Fables bleek een parel. Met ook nog het melancholieke Driver 8 en het spannende Auctioneer erop. Ik zag mijn vermoeden bevestigd dat dit een heel bijzonder bandje was. Nog geen half jaar later kwam daar ineens Life’s Rich Pageant, nog altijd mijn favoriete plaat van Stipe cs. These Days, Superman, I Believe, Underneath the Bunker, Fall on me, Begin the begin. Gottegot wat prachtig. En wat was ik trots. Helemaal zelf ontdekt!

Met deze op eerste oog volkomen overbodige historische uiteenzetting kunt u zich wellicht het euforische gevoel voorstellen dat mij gisteren bekroop toen ik werd getrakteerd op These days, Driver 8 en nog meer ouwe meuk als 7 Chinese brothers en Pretty persuasion. Michael Stipe, Peter Buck en Mike Mills focusten zich dan wel op het nieuwe album Accelerate maar deden net zo soepeltjes een greep uit het verre verleden van de band. Dat het overgrote deel van het publiek van ná Out of time is werd overigens (pijnlijk?) duidelijk tijdens deze nummers. Ik zag veel opgetrokken wenkbrouwen en er was geen cursus liplezen voor nodig om ‘dit liedje ken ik niet!’ te herkennen. Veel mensen kwamen natuurlijk voor de toegankelijke hits als Losing my religion en Man on the moon. Dat ze die kregen was leuk maar niet meer dan dat. Ik had persoonlijk liever nog wat meer van Green gehoord (World leader pretend, Stand of Turn you inside out). Maar goed, nu niet gaan azijnzeiken over een werkelijk prachtige avond! Ik bedoel; Ignoreland, (Don’t go back to) Rockville, The One I Love, Orange Crush! Hoe lekker wil je het hebben? Nou dan!

Wat eergisteravond voor Doe Maar gold kan ik trouwens ook roepen voor REM: het nieuwe werk houdt het prima tussen het vertrouwde materiaal. Het voordeel van een album dat net iets meer dan een half uur duurt is dat je het bijna helemaal kunt spelen en dan toch nog anderhalf uur overhoudt! Briljant! Een concept dat Marillion met haar aanstaande dubbelalbum klaarblijkelijk niet hanteert 😉 Accelerate mag dan aan de korte kant zijn, er staan wél mooi twee instant-klassiekers op: Man-sized Wreath en Superserious Supernatural. Verraderlijk aanstekelijk, heerlijke backing vocals en makkelijk in het geheugen nestelende refreintjes. ‘Everybody here comes from somewhere’. Dat goldt zeker voor de Zuid Limburgers achter mij. Je moet érgens vandaan komen…

Naarmate de avond vorderde bleven de dreigende luchten niet meer dan dreigen. Het enige dat viel was de avond, zodat de videoperformance steeds beter tot zijn recht kwam. Complimenten aan de videomixer die prachtige shots van precies de juiste effecten voorzag. Het enige technische minpuntje was het volume; van mij had het een tandje harder gemogen. Ik vermoed dat er een grens lag aan het maximale aantal db’s om de Westerpark-omwonenden tevreden tehouden. Oh ja, 2e minpuntje: geen ‘It’s the end of the world as we know it (and I feel fine)’, de gedroomde afsluiter. Maar goed, zo houden we nog wat te wensen voor de volgende keer. En die kan wat mij betreft niet snel genoeg komen…

Meer fotootjes alhiero

Wish to meet each one of you
And you, me, you, if I can and I can
We have many things in common, name three (three, three, three)
I had a hat and it sunk, reached down,
Yanked it up, slapped it on my head

Setlist:
Living well is the best revenge
What’s the frequency, Kenneth?
Bad day
Drive
Man-sized wreath
Ignoreland
Accelerate
Walk unafraid
Hollow man
7 Chinese bros.
Driver 8
Houston
(Don’t go back to) Rockville
The great beyond
The one I love
Until the day is done
Let me in
These days
Horse to water
Orange crush
I’m gonna DJ

Supernatural superserious
Losing my religion
Electrolite
Pretty persuasion
Man on the moon

Naschrift: ik krijg Supernatural Superserious niet meer uit mijn winamp. Na een keer of 20 langs te zijn geraasd verklaar ik dit briljante nummer dan ook tot Zomerplaat 2008