Doe Maar in Ahoy’. Het is 2000. Begin-dertigers schreeuwen zich de longen uit het lijf op de nederreggae van toen. Maar waar was Doe Maars pièce de résistance ‘Nederwiet’? En waar was Joost Belinfante – de zanger en schrijver van deze ode aan de Cannabis Sativa Hollandica? Tot voor de komst van Henny Vrienten immers volwaardig lid van de band. Nou, Joost stond destijds ‘gewoon’ op Broadway met een familievoorstelling. De mythe van slaande ruzie, kift en jaloezie is daarmee ook de wereld uit.

Het is acht jaar later en Doe Maar is terug bestaat weer. Laat-dertigers springen ietwat strammer op Smoorverliefd in een niet helemaal vol maar bijzonder gezellige HMH. Ontdaan van alle opsmuk, beeldschermen, podiumaankleding en bombast sneden Vrienten, Jansz, Pijnenburg en Hendriks dwars door hun oevre. Als klap op de vuurpijl bleek Joost Belinfante in de blazersectie te staan. Onherkenbaar veranderd in al die jaren maar who cares. Hoera! De kopjes iets grijzer, de humor ietwat belegener (de wijze waarop Vrienten zich molenwiekend door een van de outtro’s wapperde nam bijna Peppi-en-Kokki-achtige vormen aan) maar muzikaal en vocaal excelleerden de heren als in hun hoogtijdagen. Heren die opnieuw danwel nog steeds de grootste lol hadden in wat ze doen. Met een setlist om de vingers bij af te likken, omdat de focus dit keer iets meer lag op de vroege jaren van de band. Natuurlijk waren er de verplichte nummers als De Bom, Smoorverliefd en Doris Day, maar rariteiten als Dansen met Alice en Winnetoe maakten het plaatje helemaal af. Hoogtepunten? Situatie, De laatste x, Alles doet het nog. Het was opvallend dat het ‘nieuwe werk’ uit 2000 moeiteloos overeind bleef tussen de oude klassiekers. Zo vormde de afsluiter ‘Bij elkaar’ (gebracht met zijn vieren) een prachtige punt achter een prachtige avond.

Maar het absolute hoogtepunt van de avond was natuurlijk Joost Belinfante en ‘zijn’ Nederwiet. Met tekstlijnen die het origineel redelijk volgden bracht hij de HMH in hogere sferen. De ironie wil dat gisteren uitgerekend de dag was dat het algehele rookverbod inging. Wat is er mooier dan in een bijzonder fris ruikende zaal te luisteren naar de ultieme gebruiksinstructie voor het telen van marihuana.

^{Henny Vrienten met achter hem Joost Belinfante – herkent u hem nog?}

Bijzondere hulde aan het groepje muzikanten dat de heren hadden opgetrommeld. Naast Belinfante stonden saxofonist Tom Barlage, trompettist Eric Vloeimans, pianeur Jacob Klaasse en een violiste (de naam is mij even ontschoten) op de planken. Om de vingers bij af te likken, zo goed.

De tweede wederopstanding van Neerlands grootste band aller tijden smaakte naar meer. Ik hoop dat de aankondiging van Vrienten (‘Doe Maar bestaat weer!’) een vervolg gaat krijgen in het clubcircuit met een setlist die meer zeldzame ouwe meuk gaat bevatten. De lol die gisteren afstraalde van de bijna-zestigers maakt dat ik daar goeie hoop op heb…

Meer fotootjes alhier

Setlist:
Doe maar net alsof
Zoek het zelf maar uit
Radeloos
Hetzelfde meisje
1 nacht alleen
Okee
Belle Hélène
Tijd genoeg
Pa
(Dansen met) Alice
Hé hé / Er verandert nix
Alles doet ’t nog
Nederwiet
Rumah Saya
Doris Day
Situatie
Is dit alles
Winnetoe
Nachtzuster
Alles gaat voorbij
Je loopt je lul achterna
De bom

Sinds 1 dag of 2
Smoorverliefd

Bij elkaar
De laatste x

3 soundclips van het aanstaande 15e Marillionalbum ‘Happiness is the road’. Het belooft veel goeds; ze klinken op het eerste oor beter dan ’t vorige album. Met name Asylum Satellite 1 is wonderschoon… ‘We can see the madness perfectly from here’…

Ik riep het ergens in 2006 al een keer. Mijn persoonlijke Grootsten Der Aarden zijn op de vingers van twee handen te tellen. Marillion. The Cult. Fish. Spinvis. The Smiths. Dream Theater. The Tragically Hip. Fatal Flowers. 1 van de 7 zal ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nooit meer live zien. De kans dat Morrissey gedebrouilleerd raakt met zijn voormalige Smiths-genoten is nihil. En Morrissey solo is – hoe goed hij ook zijn best doet – geen Smiths.

Een wederopstanding van de Flowers wordt echter met de dag waarschijnlijker, nu de stroom aan uit hun winterslaap ontwakende acts uit de jaren tachtig/negentig bijna geen halt meer is toe te roepen. Ik bedoel, het succes van Claw Boys Claw moet Richard Janssen toch ook niet zijn ontgaan? Gisteravond in de Effenaar voelden wij ons weer 20 jaar jonger. Peter Te Bos mag dan eind-vijftiger zijn, de vocalen zijn zuiver en helder als nimmer tevoren en ook de muzikale begeleiding staat strak als een huis. We zijn zelf ook wel wat ouder, ik geef het grif toe. Het gepogo begon veelbelovend maar de gemiddelde liefhebbert is niet de jongste meer. Aan mijn lijf dit keer geen polonaise, dus ik onthield mij wijselijk van enige inmenging. Ik moet de 40 nog halen en als die hindernis eenmaal genomen is gaan we wel weer helemaal los in een soort van midlife crisis – ik haal mijn kisten tegen die tijd wel van zolder 🙂 Na een aantal nummers ging het maniakale gehos trouwens over in een soort van onwennige samba-shuffle-twist, kostelijk om te zien.

Tegenwoordig steekt de Nederrockfan-van-middelbare-leeftijd zijn energie waarschijnlijk liever in het trekken van de portemonnee dan in het tegen achillespezen van voorbijrazende halfdronken mannen schoppen. De armlastige fan van toen – want student – is getransformeerd in een niet onbemiddelde man/vrouw die wel weet waar hij/zij de euribiljetjes moeten laten wapperen. Het was druk bij het merchandise-standje. Of ik het ludieke en bijzonder retro Volkomen Kut-shirt gekocht heb? Nee joh, da’s iets voor diezelfde midlife crisis, dus het bleef bij een net zwart shirtje met logo 🙂

Kortom, Richard Janssen, kondig de verrijzenis van de almachtige Fatal Flowers af, draai een puike nieuwe plaat in elkaar en maak een rondje door het land. “Ik zou mijn hand ervoor geven!!!”. Niet letterlijk natuurlijk, want het is lastig om met 1 hand mijn beurs binnenstebuiten te keren in je stalletje met ongetwijfeld kekke nieuwe Flowersprullaria. M’n ouwe shirts liggen trouwens klaar, dus wat mij betreft kan ’t losgaan! 🙂

Ps: mijn hartstochtelijk pleidooi voor de wederopstanding van Sh1ne komt binnenkort, gevolgd door Rex 🙂

Om te janken, zo mooi…

En ieder nieuw woord werd een liedje
En ieder nieuw ding moest geproefd en verteld
Niemand mocht verdrietig
En alles moest samen – het spelen, het slapen
En om de beurt iemand verliezer en iemand de held

Toegedekt
Of op schouders rondgedragen
Was ik alleen maar een naam die ik net schrijven kon
Wist ik veel
Ik snapte amper in die dagen
Waar ik ophield
En waar de rest begon

Ach hoe wonderschoon, Wende Snijders met een van de mooiste Nederlandstalige liedjes ooit. Geluid en beeld lopen een beetje uit de pas, maar who cares.

Racoon / 013 Tilburg / 24.04.08

Sfeer: Ok
Super: Blue days / Good & Ugly
Briljantst: Thinking of you
Minpuntje: Geen ‘Feel like flying’
Plus: Omhoog gaande gem. leeftijd van publiek (vergeleken met vorige keer 013)
Minstr: Geouwehoer van het gepeupel tijdens de rustige nummers
Plus: Prachtig licht
Cijfer: 8,5

Voorprogramma: Milow (B)
Klinkt als: Americana (Solo meets Bright Blue Gorilla meets Counting Crows meets Jayhawks)
Cijfer: 7,5
Oftewel: ik heb slechtere voorprogramma’s gezien!

Fotootjes