Kostelijk, die smartphones. Bellen met die dingen is zo ongeveer wel het laatste dat je ermee doet. Mijn nieuwste hobby is het realtime streamen van videootjes. Hieronder ziet u óf mijn laatste opgenomen video óf een livestream! De kans dat ik iets ga streamen is overigens omgekeerd evenredig aan de kekkigheid ervan, maar het gaat om het idee.

http://qik.com/gazzpacho

Oh ja, hoi! Lang geleden he? Tja, zo gaat dat soms. Wellicht vanaf vandaag weer wat belevenissen alhier. Maar misschien ook niet. We zien wel. Vooralsnog ben ik te druk met het kijken naar radio. Serious Request 2011 is weer verdraaid verslavend, voornamelijk dankzij die heerlijke Ekdom. Dinsdag gaan we zelf even live langs in Eindhoven. Misschien dat ik dat bezoekje zelfs wel Qik! Hou mijn Twitter in de gaten, of mijn Hyves. Of mijn Facebook. Of mijn Live Messenger. Of mijn Skype. Of niet. Zie maar. Net als ik.

Hoewel de afgelopen jaren bijna alle ontbonden bands van enig statuur weer (her)opgericht zijn (The Cult, the Pixies), bleef een drietal voor onmogelijk gehouden reünies overeind staan. Du moment dat The Smiths aankondigen weer een podium te bestijgen pak ik mijn koffers en reis desnoods de halve aardkloot over om dat mee te maken. Hetzelfde geldt voor The Fatal Flowers, alhoewel ik daar vermoedelijk geen wereldreis voor zou hoeven te ondernemen gezien het Amsterdamse karakter van deze gitaarband.

De laatste op mijn lijstje van reünies die ik nog wel eens zou willen meemaken was X-Lexx. Medio jaren negentig furore makend in Waalwijk en omstreken met als hoogtepunt het uitbrengen van de cd ‘Elke Dag’. En laat die cd nou tot op de dag van vandaag veelvuldig te horen zijn in huize Schrijvers. X-Lexx bracht prachtige nederrock met catchy refreintjes, toefjes toetsen en scheurende gitaarsoli. Met bandleden die hun sporen verdienden in eerdere memorabele projecten zoals Doze (Zanddonk is nooit meer hetzelfde geworden sinds de bestorming van het buurthuis door Doze!). Als mijn geheugen me niet in de steek laat stond X-Lexx zelfs nog eens in het voorprogramma van Van Dik Hout, ergens laat in de jaren ’90.

Het aantal door mij gewenste reünietjes is sinds zondag gereduceerd tot twee. Het gebeurde op Wolluk-stock 2010. Op een zonovergoten Lido-terrein ergens in Waalwijk-Oost stond X-Lexx voor ’t eerst in pakweg een jaartje of 10 weer eens op de planken. Vermoedelijk Jammerlijk voor slechts één keer, want het smaakte naar meer. Elke Dag kwam integraal voorbij, aangevuld met een bonustrackje en een hommage aan de overleden Ad van Ad & De Kwatsers. Het werd een kostelijk uurtje. Ik heb geprobeerd wat vast te leggen, maar die kleine cameraatjes van hedentendage mogen dan wel goed zijn met beeld maar met geluid hebben ze wat meer moeite.

Waar was ik? Nou, waar niet! Ik was op 10 kilometer hoogte, in de zevende hemel en met de beide poten op de grond. Ik vertoefde in kleine zalen, in middelgrote zalen en heul grote zalen. Ik keek naar een band die binnenkort geen band meer is, naar een band die al heel lang een van ‘mijn’ bandjes is en live nog steeds verplettert én ik keek naar een band die na 29 jaar nog steeds 20.000 dolle Spanjaarden (en niet geheel toevallige toeristen) op de been brengt. Ik zat in een dikke jas, door wind en regen op weg naar Paradiso maar een paar dagen eerder net zo makkelijk in een t-shirtje op weg naar de Montjuïc in het Barcelonesque plaatsje B. Oftewel: ik was overal en nergens. Deel 1.

Johan dus. Op het moment van schrijven bestaat dit fijne Nederlandse gitaarbandje bijna niet meer. Net voor kerstmis is het finito. Na 19 jaar is het dan welletjes geweest. Althans, voor frontman – en enig vast bandlid door de jaren heen – Jacco de Greeuw. Voor mij had ie het nog wel een poosje mogen rekken. Johan maakte Excelsior groot en andersom. Bejubeld en bewierrookt om hun met aanzienlijke tussenpozen verschijnende werkjes als Pergola en THX. Het optreden in Tivoli op 23-10-2009 was een komen en gaan van al dat moois, zoals She got a way with men, Day is done, Oceans. Dag Johan. Bedankt.