Het is een beetje druk. Marillion in Eindhoven, Marillion in Heerlen, The Cult in Amsterdam, The Pixies in Amsterdam. Allemaal binnen een dag of 6. Tussendoor behoeft het door mijn eega uitgegeven boekje nog enige aandacht, in die zin dat de administratieve afwikkeling daarvan voor een deel bij mij rust. Deze keer dus geen uitputtende analyses van deze concerten. Geen puf voor.

Marillion in Eindhoven was wat rommelig en de plek op het balkon zorgde ervoor dat het geluid niet altijd even uitgebalanceerd was. Cannibal Surf Babe op de setlist! Hoera! Het was een heerlijke avond die van begin tot eind boeide.

Dat het allemaal eigenlijk nog wel veel beter kon bleek de dag erna. In Heerlen lieten wij ons omringen door Limburgers, Oostblokkenaren en zelfs een handjevol Amerikanen dat de oversteek naar – of all places – Heerlen had gemaakt. ‘Hello from America’ schreeuwt dat soort lui dan natuurlijk graag door de zaal. Vandaar dat ik het wist. We zaten op rij 7, dat zal ook hebben meegespeeld in de betere beleving van de avond. We kregen zomaar ineens een extra toegift erbij. Het laatste kwartier hebben we overigens staand doorgebracht, ook een leuke ervaring in een theaterzaal. Three Minute Boy werd leuk meegeneuried door de ruim 1000 man publiek. Hoogepunt? You’re gone! En Estonia natuurlijk.

Na deze overdaad aan akoestische muziek werd het tijd voor wat nostalgisch gerammel met gitaren. The Cult trad op zondagavond aan in de HMH met een integrale vertolking van hun – zeggen velen, ik ben het gedeeltelijk met ze eens – beste plaat ‘Love’. U weet wel, met ‘She sells sanctuary’, ‘Rain’ en ‘Revolution’ daarop. Het album is bijna 25 jaar oud (joh! we worden oud!) dus reden voor een feestje. Ik realiseer me nu ineens dat dit een unieke reeks concerten is danwel wordt: vier concerten die beginnen met de integrale vertolking van een plaat. Tenminste, The Pixies gaan Doolittle doen vanavond en ik gok er op dat ze de volgorde van de plaat gaan aanhouden. Anders moet ik hierop morgen dus nog terugkomen…

Ian zingt nog steeds maar halve teksten maar wat dondert het. Himmel niks. Billy Duffy zwiepte zijn Gretsch van links naar recht, gooide molenwiekjes eruit op zijn Les Paul en het kwam allemaal goed. Een kostelijke duik terug naar 1985 met nog nooit eerder live gehoord spul, zoals Black Angel. Deel twee van de set leverde de verplichte greatest hits op met Love Removal Machine, Wild Flower, Sun King. Rise (oeh!) en Dirty Little Rockstar waren slechts 2 vertegenwoordigers van de Cult van het nieuwe millennium. Jammer, want er zit genoeg smakelijk materiaal tussen dat het had verdiend om gehoord te worden. Maar als je de avond ophangt aan een album uit ’85 zit 80% van het publiek niet te wachten op het laatste werk, vermoed ik. Het was mooi zo. Er was nog even sprake van een gang richting Brussel a.s. vrijdag waar de heren de Ancienne Belgique gaan bespelen, maar dat wordt me toch iets te gortig. Niet alleen Love is op leeftijd 🙂

Vanavond dan ook nog maar even The Pixies. U hoort nog van me.

Is het nou een volwaardig studioalbum, een verfrissende akoestische duik in Marillions eigen back catalogue of een ordinair zoethoudend tussendoortje voor de veeleisende fanbase? Drie verschillende kwalificaties die van toepassing zouden kunnen zijn op ‘Less Is More’, de zojuist uitgekomen nieuweling van Marillion. Ik moet toegeven dat mijn eerste reactie – een handvol maanden geleden toen de plannen rondom dit akoestische album bekend werden gemaakt – razendsnel zwabberde van de een naar de ander. Ouwe meuk in een nieuw jasje? Een goedkoop intermezzo op weg naar een vermoedelijk moeilijke bevalling van het volgende studioalbum? Of toch de ultieme gelegenheid om enkele – in Marillions ogen nooit ‘af’ zijnde – tracks in een nieuw fris jasje te steken? Ik wist het niet. Zelfs niet toen ik enkele weken het voorproefje ‘Hard as love’ hoorde. Vlees noch vis, in mijn ogen. Het haalde het in de verste verte niet bij het origineel. De spanning die via RacketTV opgebouwd had moeten worden bleef uit. De teasende soundbites deden mij niet veel. Ik hield mijn hart vast.

Vanavond kwam ie dan officieel uit. Vooraf bestellen bij marillion.com betekent het voorrecht om hem één dagje eerder ook te mogen downloaden. Na de eerste (toegegeven, iets te slordige en gehaaste) draaibeurt was er een soort van teleurstelling. Leuk zo’n akoestische gitaar, maar na een nummertje of drie gaat dat toch een beetje vervelen. Ik lag bijna op mijn knieën, smekend om een Stratocastersolo. Het deddelde en doedelde allemaal een beetje voort. Pianootje hier, tingeltangel daar. Ik hield mijn hart vast voor komende woensdag en donderdag. Kunnen de stoelen in Muziekcentrum Frits Philips en Parkstad Limburg Theaters ook in de ligstand? Een soort van bijna-paniek maakte zich van mij meester. Totdat ik na draaibeurt 1 op het lumineuze idee kwam om de volumeknop eens een zwiepert te geven. En het basniveau een reepje op te schroeven. Vrouw niet thuis, kids in diepe slaap; geen belemmeringen dus. Het was een ingeving die mijn luisterfeestje op het nippertje redde van een te vroeg einde. Ineens waren daar de verschillende instrumentjes, de harpjes, de orgeltjes, de toeters en bellen. Net op tijd. Een zoetgevooisde H, het heldere gitaarspel van Rothery en Trewavas (wie nu precies wát speelt op welke momenten zien we volgende week wel). De drums zijn dienstig, nergens spectaculair. Kelly hoeft zich nergens te buiten te gaan aan vingerbrekend keyboardspel. Het zit goed in elkaar en ook de geluidskwaliteit is prima. De heren hebben zich de vrijheid gegund om de wat minder handige passages (zoals de eclectische keyboardsolo uit Interior Lulu) gewoon te schrappen. Er wordt wat gestoeid met maten (zo krijgen Quartz en 21C halverwege een driekwarts intermezzo) en met arrangementjes. De ene keer klinkt het nieuw (het nieuwe outro van Out Of This World is op zijn minst zo mooi als die van het origineel), de andere keer blijft het niet echt hangen (hebben we The Space in deze incarnatie niet in 2001 al eens gehoord?). Oh ja, en héél af en toe mag Rothery inpluggen voor een minuscuul electrisch solootje zoals in Quartz. De ‘hidden’ track (Cannibal Surf Babe) steekt overigens met gemak één van de andere alle andere tracks naar de kroon. Prachtig! Er staat overigens ook 1 écht nieuw nummer op. Nou ja, It’s not your fault was een overblijfseltje van de Happiness Is The Road schrijfsessies en dat is wel te horen.

Ach, al met al is het best een leuk werkje geworden. Dat vermoedelijk ook nog wel zal groeien. Een beetje net als The Hazards of Love van The Decemberists. Na de eerste beurt denk je ’tja’. En na 20 keer kun je je niet meer voorstellen dat dat je eerste reactie is geweest. Eén sentiment blijft overigens aan het eind van L=M wel fier overeind staan: het gaat niet los. Nergens culmineert het in een orgastische climax. Hard As Love doet aan het eind een voorzichtige poging, maar de voor Marillion zo karakteristieke gang naar een hoogtepunt wordt nergens gemaakt. Zo zal het volgende week ook zijn tijdens de concerten. Waarbij ik me afvraag wat de heren dan überhaupt nog meer gaan spelen, gezien het feit dat L=M de 58 minuten net niet aantikt. Ik vermoed dat ze gaan putten uit de Los Trios doos? Ach, voor één keer vergeef ik het ze wel. Ik zal mijn handjes vermoedelijk wel weer stukklappen. Maar volgende keer weer gewoon lekker normaal doen, hè jongens? Goed zo.

Van ach en wee. Zo zit je jezelf er twee jaar op te verheugen, zo is het weer voorbij. Het vijfde Marillionweekend in CenterParcs Port Zélande is afgetikt. Tegen de drieduizend aardbewoners reisden met zijn allen honderdduizenden kilometers om uiteindelijk op een handjevol hectare aan de Kabbelaarsbank te belanden. Met een eigen busdienst vanaf Rotterdam airport en Amsterdam Schiphol werden Singaporezen, Gibralters, Egyptenaren, Iraniërs, Libiërs, Russen, Venezuelanen, Amerikanen, Hongaren, Belgen, Fransen, Tsjechen, Canadezen, Italianen, Spanjaarden, Portugezen, Zuid Afrikanen, Duitsers en Japanners aangevoerd. En nog een dozijn andere nationaliteiten. Nederlanders natuurlijk. En Engelsen. Véél Engelsen. ’t Blijft immers een Engelse band, laten we wel wezen. Ook via de Kanaaltunnel doken ze op ten zuiden van Ouddorp. Beleefde, hoffelijke Engelsen. Engelsen met veel luchtgitaren, met onzichtbare drumstellen, met opblaasbare papegaaien. Opblaasbare slangen. Opblaasbare van-alles-en-nog-wat. Het criterium luidde vermoedelijk ‘als er maar in geblazen kon worden’.

Kortom, het was een bonte stoet aan wereldburgers die zijn intrek nam in de honderden huisjes en appartementjes aan de oevers van het Grevelingenmeer. G̩̩n pottekijkers natuurlijk, want het hele park was exclusief aan ons voorbehouden. Op het parkeerterrein was een enorme concerttent opgericht, in afmetingen nog wat groter dan twee jaar geleden. Op verzoek van een klein Рvermoedelijk langzaam op leeftijd gerakend Рcontingent fans was er ditmaal ook een tribune. Ook leuk voor de koters; het aandeel kleine(re) kinderen neemt immers elke keer toe.

De vrijdagavond Рen eigenlijk het hele weekend Рstond in het teken van de 20e verjaardag van Steve Hogarth als zanger van de band. Seasons End was het eerste wapenfeit van Marillion-na-Fish en voor deze gelegenheid werd het album integraal opgevoerd. Aangevuld met b-kantjes en wat nieuw spul van Happiness Is The Road (de 15e en vooralsnog laatste boreling) werd het een fantastische trip down memory lane. De lichtshow was oogstrelend en voor tentbegrippen was het geluid redelijk te pruimen. Maar dat deed er overigens niet zoveel toe: genieten van hoe het nu ̩cht klonk doen we wel als de dvd uitkomt. Dat laatste kan overigens nog zomaar 2 jaar duren want de dubbeldeeveedee van Weekend2007 lag vers van de pers in de merchandisewinkel op Port Z̩lande. Resum̩ Overflakkee; wat leverde de vrijdagavond ons concreet op:

The King of Sunset Town
Easter
The Uninvited Guest
Seasons End
Holloway Girl
Berlin
After Me
Hooks in You
The Space

Whatever Is Wrong With You
Happiness Is The Road

In tegenstelling tot eerdere edities had de band ons in het ongewisse gelaten omtrent de verdere invulling van het programma. De zaterdagavond werd dan ook een bijzonder verrassende tocht langs alle afzonderlijke jaren dat H in de band zit. Terugtellend tot 1989 werden nummers gespeeld die in dat speficieke jaar het levenslicht hadden gezien. Aangevuld met de wetenschap dat het ook nog eens ging om ‘raritities’ (nummers die zelden tot nooit live worden gespeeld) leverde dat een bont pallet aan wonderschone liedjes op. En daarmee ook nog eens een hele lange setlist. Wat dacht u hiervan:

2008: This Train Is My Life
2007: Somewhere Else
2006: Real Tears For Sale
2005: A State of Mind
2004: The Damage
2003: Genie
2002: Drilling Holes
2001: When I Meet God
2000: Map of The World
1999: Cathedral Wall
1998: A Legacy
1997: Estonia
1996: An Accidental Man
1995: Out of This World
1994: Hard as Love
1993: Alone Again In The Lap of Luxury
1992: No One Can
1991: The Party
1990: Cover My Eyes

Dan denk je dat je toch een heel aardig eind bent (1989 was op vrijdag al aan de beurt geweest, dus die viel af) en dan blijken de heren toch nog nét iets verder te kunnen terugtellen:

1987: Slainte Mhath
1981: Garden Party

‘The place went bonkers’. Kent u die uitdrukking? Nou wij wel. Gekkenhuis dames en heren. Sommige leden binnen ons gezelschap hadden – ondanks de twee smakelijke verrassingen aan het eind – wat moeite met deze toch ietwat onconventionele verzameling liedjes, maar – ach – die stonden ook te mokken toen de band twee jaar geleden Toxic van Britney Spears coverde. En raad eens over welke nummer nu nóg wordt gesproken? I rest my case 🙂 Ik was bijzonder verheugd met Alone Again In The Lap Of Luxury, A State Of Mind en When I Meet God. Het open doekje dat Steve Rothery na afloop ten deel viel was adembenemend. Het beleefde hoofdknikje is inmiddels zo ongeveer zijn handelsmerk geworden. Ik mag dan wel atheist zijn, maar als ik er dan tóch een moet aanwijzen dan sluit ik me aan bij de heersende mening van het overgrote deel van de Marillion-familie: Rothery is God.

Wat is er dan leuker dan de laatste avond vullen met juist de kórtste setlist ooit? Marillion heeft dan weliswaar met veel moeite het stempel ‘symfonische rock’ weten te vervagen – aan de lengte van veel tracks zou je denken dat ze zijn blijven steken in de jaren 70. Ocean Cloud is in deze een leuk voorbeeld. Tikt toch pas aan na minimaal 17 minuten. Of This Strange Engine, komt ook in die buurt. En dan heb je nog The Invisible Man, Neverland, dat soort werk. Ook niet binnen 11 minuten klaar. Gooi al die meesterwerkjes in een hoge hoed, rammel daar even mee, keer hem om en hopla, daar heb je dan die kortste setlist aller tijden (voor Marillionbegrippen dan).
Het werd overigens nog even spannend voordat de eerste noten hiervan ten gehore werden gebracht. Lucy Jordache, manager-van-alles van de band en tevens mevrouw de drummert kwam rond showtime het podium op met het onheilspellende verzoek of Rich Harding (zanger van een Marillion cover band en als fan aanwezig in de menigte) zich asap wilde melden aan de zijkant van het podium. Het bleek dat H zich niet helemaal 100% voelde en stond te kotsen in de kleedkamer. Of het nu ‘dodgy food’ was of een fout gevallen alcoholische versnapering ter ere van het afscheid van staff member Erik Nielsen – we zullen het wel nooit weten. Feit is dat het er dus even slecht uit zag. Stel je voor zeg, dat je op de afsluitende avond van een marillionweekend zou moeten gaan staan kijken naar de frontman van een coverband…

Afijn, het werd een verhaal van medicijnen, professionaliteit, doorzettingsvermogen en een flesje water en aldus verscheen H na 20 minuten bleekjes ten tonele om dan toch maar af te trappen. Pete hield ‘m trouwens goed in de smiezen tijdens het begin van het optreden. Tijdens de minutenlange orkaan van geluid aan het eind van de set brak er toch iets in ‘m en kon hij zijn emoties niet meer de baas. Ongetwijfeld ook ingegevens door zijn fysieke inspanningen. Hulde, hulde, hulde. Nou ,daar komt ie dan die kortste setlist (niet te snel scrollen anders bent u ‘m al kwijt voordat u ‘m had):

A Few Words For The Dead
This Town / The Rakes Progress / 100 Nights
This Is The 21 Century
Ocean Cloud
If My Heart Were a Ball It Would Roll Uphill
Interior Lulu
Kayleigh / Lavender / Heart Of Lothian

Neverland

We wildwaterbaanden ons een weg door ’t Aquamundo, we aten een hapje in Renesse, we zetten Marcel op de foto met H, we concludeerden dat Lucy’s Rock Disco méér ballen had dan de twee volgende draaibeurten van monheer de DJ, we dronken een drankje en hapten een hapje. We bruinden ons gelaat en trapten een balletje weg. We kregen de slappelach in het ‘Marillionmuseum’. We keken naar de hilarische finale van de Marillion quiz, waarbij het beste team van fans het mocht opnemen tegen de band. En we aaiden Smarts.

We hadden het goed. En oh wat was ze mooi he Jan? 😉

Een kleine impressie. Excusez voor de matige geluidskwaliteit – en voor mijn gezang 🙂

Meer fotookes alhier.

‘En hoe was jouw weekend?’ vragen ze me morgen waarschijnlijk als ik me weer op kantoor vertoon. ‘Nog iets leuks gedaan?’. ‘Ach….’

Marillion > Afraid of sunlight. Gefilmd tijdens het vorige Marillionweekend @ CenterParcs Port Z̩lande Рfebruari 2007. Volgende week vrijdag begint het feest weer! Hopla! Oh ja: de dubbeldvd van weekendje07 is uit. Hehe.

Ps: de tent is in wording. Groter dan in 07 en dit keer met een tribune. Let niet op de datum, het zal wel een iPhone geweest zijn waar de pica mee geschoten is…

Marillion

Ik ben nog nét geen 40 maar ik heb mijn eerste gouden jubileum in de pocket. Sinds gisteravond klokslag half negen staan er 50 streepjes achter mijn naam. Vijftig keer heb ik de heren op zien komen, hun ding zien doen en weer af zien gaan. In dik 20 jaar tijd heb ik zo’n 100 uur naar ze staan kijken. Soms links voor het podium, soms rechts voor het podium. Maar vaker nog gewoon midden ervoor. Soms op aanraakafstand, soms wat verder weg. Ik heb de mannen ongeveer 850 keer een liedje zien inzetten. Op vertrouwde locaties (Tivoli Utrecht, 8x), op niet voor de hand liggende locaties (Hanenhof Geleen, 1x) en op de beste locaties (Vredenburg Utrecht, 11x). Op wonderschone locaties (De Vereeniging Nijmegen, 1x) maar ook op verschrikkelijk lelijke lokaties (Ijsselhallen Zwolle, 1x). Op ver-weg locaties (Astoria Londen, 2x) en op best-wel-dichtbij locaties (Bospop, 2x). Mét zanger (49x) en zónder zanger (1x). Mét Jan (heel vaak) en zonder Jan (sporadisch). Mét eega (vroeger) en zonder eega (tegenwoordig). Met 3000 fans van over de hele aardkloot (Marillionweekend CenterParcs Port Zélande, 3x) of met voornamelijk Noordhollandse couleur locale (Heerhugowaard 1x). In de openlucht (2x) of indoor (48x). En zo kan ik nog wel even doorneuzelen…

Ik ben ondertussen gestopt met het rangschikken van al die optredens. Wordt ook een beetje lastig na 20 jaar, geef ik toe. Het is echt niet elke keer even geweldig en even magisch. Dat hoeft ook niet. Sterker nog het mág niet eens, want teveel krenten in de pap maakt ook een saaie bedoening. Af en toe zijn er van die waarlijk magische avonden waarop alles klopt en je even volslagen van de wereld bent. Zoals Vredenburg 1989 – het allereerste optreden met Steve Hogarth als zanger was ook tevens mijn eerste eerste échte Marillionconcert. Laat ik daar nu a) een illegale videopname van bezitten en b) daarvan één nummertje voor u te hebben geript!

Of het kerstconcert in (toevallig?) Vredenburg op 3 december 2005. Bijna drie uur pure magie. Drie volwassen heren die in polonaise over de ringen van de Utrechtse muziektempel paraderen. U kunt zich er geen beeld van vormen? Ik wel!

Aan de andere kant van het spectrum gebeurt het héél af en toe (als ik eerlijk ben slechts 1 x tot nu toe) dat een avondje Marillion uitmondt in een teleurstelling. Zwolle 2008 was er zo een. Gauw vergeten. Enfin, tussen die twee extremen zit dan een karrenvracht aan concerten die je het best kunt omschrijven als het gevoel dat je krijgt als je je favoriete spijkerbroek aantrekt. Je voelt je op je gemak; hij zit als gegoten. Niet te strak, niet te losjes, geen onverwachte naad die ergens tussenkruipt. Geen verrassingen, enkel heerlijke vertrouwdheid. Het is overigens niet één favoriete spijkerbroek, want de band heeft zich in die 20 jaren muzikaal gezien dermate prettig ontwikkeld dat de spreekwoordelijke kledingkast uitpuilt van de heerlijkst zittende spijkerbroeken! En allemaal nog in optima forma!

En nummertje 50 dan? Nou, dat was er een uit die categorie. Het was geen magie maar een heerlijk zittende jeans. De setlist leek misschien iets teveel op die van de concertreeks van november jongstleden, maar het is dan ook nog steeds de Happiness on the road tour. De prettige verrassing van Zoetermeer was echter Estonia. Ijzingwekkend goed. Oh, en de vastzittende e-snaar van Hogarth tijdens het intro van The Invisible Man 🙂 Ik krijg overigens bijzonder weinig tijd om van mijn gouden jubileum te genieten. Over 5 weken staat de teller al op 53. Marillionweekend 2009 staat immers voor de deur. Het is me toch wat 🙂

Oh ja, setlistje:

Dreamy Street
This Train Is My Life
The Other Half
The Man From The Planet Marzipan
Fantastic Place
Estonia
Out Of This World
Thunderfly
Mad
The Great Escape
Real Tears For Sale
Asylum Satellite #1
Neverland

The Invisible Man
Whatever Is Wrong With You

Happiness Is The Road