U was me even kwijt, maar dat is logisch als je een heerlijk midweekje vertoeft op Ameland. Waar het internet nog met paard en wagen wordt voortgetrokken. Waar men bij wifi nog denkt aan een verkeerd uitgesproken snackworstje. Waar men voor een degelijke zwaailamp nog met een 220volt-haspeltje achter de politiewagen aan moet hollen. Dat laatste voor intimi – u moet erbij geweest zijn 😉

Mijn Waddenbeleving reikte vooralsnog niet verder dan 2 x Texel, maar ik moet zeggen dat Ameland me uitstekend is bevallen. Het weer werkte bepaald niet mee, alhoewel ons nog net een droge (en uiterst zonnige) strandwandeling naar de Heksenhoed werd toegestaan. Voor de rest was het kommer, kwel en alles wat daar maar tussen zit. Met een inpandig zwembad dat een oppervlakte had van een slordige 24 meter in het kwadraat was dat overigens helemáál niet erg. Integendeel, het maartse weer was misschien zelfs wel extraprettig. In een luxe villa voorzien van (daar is ie weer) een zwembad, een bubbelbad, een zonnebank, een open haard is het immers prettig toeven. Maar aan alles komt een eind, ook aan de geneugten die een inpandig zwembad oplevert…

Dus was het vandaag al rap weer back to business: er moest namelijk actie worden genomen om een volgende vakantie(tje) veilig te stellen. Zoals u waarschijnlijk nog wel weet heeft Marillion komend jaar een volledig Center Parcs-Parc afgehuurd voor het vierde Marillionweekend. Dat dat Port Zélande in de Zeeuwse provincie Z. was is voor de geoefende lezer hier ook al geen verrassing. En dat er dus nog wel even geboekt moest worden dus ook niet. Vandaar dat deze avond in het teken stond van wat heen-en-weer sms’en om alle noodzakelijke data van onze ‘party’ (zoals dat in toeristische kringen zo stoer heet, ik vind het een nogal overdreven aanduiding voor 4 mensen) te verzamelen. Zo kan ik u na een kleine statistische analyse verklappen dat het om een viertal mid-dertigers gaat, 3 Brabanders en 1 Limburgert. Begin februari kunt u ons ontmoeten. Ergens in de buurt van Ouddorp.

Week ‘m los uit de heilige vijfeenheid die Marillion heet, zet ‘m achter een piano naast een staande schemerlamp en laat hem twee uur en een kwartier dat doen waar hij zo bijzonder goed in is: zingen. En dat Steve Hogarth een zeer begenadigd zanger is was me al een jaartje of 18 duidelijk. Maar wat hij gisterenavond in de Boerderij in Zoetermeer liet zien was werkelijk van een fenomenaal niveau. Zelden zag ik zo’n ontroerend en oprecht concert. Niet gehinderd door enige vorm van inbreng van de vier heren die normaliter het podium met hem bevolken mocht H. zichzelf loslaten op alles wat hem lief was danwel lief is. Op een heel ingetogen manier, overigens. ’t Was te zien dat sommige stukken hem emotioneel gezien nog (steeds) aangrepen. Zoals de favoriete plaat van zijn pa, wiens opofferingen aan de basis stonden voor de tekst van This Strange Engine. Vervolgens kwamen er nog wat Marillionnummers voorbij, wat anekdotes uit zijn dagboek, een aantal songteksten die hij voorlas. Maar bovenal liedjes van anderen. Liedjes van zijn eigen bovenste plank. Met als absoluut hoogtepunt The whole of the moon en Spirit, beide van The Waterboys.

Ik weet echt niet meer wat ik nog meer gehoord heb; het laveerde van Presley via Kate Bush en Stevie Wonder naar Paul Simon. Voor de vuist weg: In the Ghetto (Elvis Presley), Alone Again in the Lap of Luxury (Marillion), This is the 21st Century (Marillion), The Boy in the Bubble (Paul Simon), Ocean Cloud (Marillion), Spirit (Waterboys), The whole of the moon (Waterboys), Three Minute Boy (Marillion), Working Town (How We Live), Easter (Marillion), Estonia (Marillion), Victoria Station (H), Cloudbusting (Kate Bush), Help (The Beatles) en Living for the City (Stevie Wonder). En Witchita Lineman. En Rocket Man. Ik zal er her en der naast zitten, daarbij is de lijst ook nog niet eens volledig. Maar wie maalt er om. De hele handel is getaped, het verbaast me niks of er verschijnt over een paar maanden een werkelijk prachtige dvd van een magisch en intiem avondje Hogarth.

Een paar foto’s beziet u hier.

Update: lang leve fora. De complete set ‘ in random order’: A few words for the dead (spoken word) / The boy in the bubble (Paul Simon) / In the ghetto (Elvis Presley) / Imagine (John Lennon) / Alone again in the lap of luxury (Marillion) / This is the 21st century (Marillion) / A day in the life (The Beatles) / This strange engine (spoken word) / The whole of the moon (The Waterboys) / Spirit (The Waterboys) / Three minute boy (Marillion) / Working town (How We Live) / Easter (Marillion) / Estonia (Marillion) / 80 days (Marillion) / Cloudbusting (Kate Bush) / Help (The Beatles) / Rocket man (Elton John) / Living for the city (Stevie Wonder) / Wichita Lineman (Glen Campbell) / Cover my eyes (Marillion) / The party (Marillion) / Famous blue raincoat (Leonard Cohen) / Victoria station (H) / Ocean Cloud (first part)

Dit zal over nét iets minder dan een jaar het decor vormen voor het vierde Marillionweekend. Op vaderlandse bodem gaan de heren een 3tal optredens verzorgen voor een verzameling fans van over de hele wereld. Van Argentinië tot Nieuw Zeeland; allemaal zullen ze hun weg (moeten) vinden naar het Zeeuwse Ouddorp. En dat kan nog wel eens een heidens karwei worden voor al deze globetrotters, want ik weet uit eigen ervaring (lees: ik was er in 2002 al eens voor een midweekje) hoe middle-of-nowhere er uit kan zien.

De eerste inventarisatie in mijn eigen inner circle van Marillion-adepten leverde overigens al meteen goed nieuws op. Na 3 gemiste edities gaat het dan toch echt gebeuren. Zó dicht bij huis kunnen we natuurlijk geen verstek laten gaan. Het huisje is overigens al bijna vol; de teller staat op 3. Uitzicht op de jachthaven lijkt ons wel wat. Vanaf begin maart kan er geboekt worden voor fanclubleden, vanaf april ook voor de rest van de wereld.

Oh ja, het héle Port Zélande is door Marillion afgehuurd van vrijdagmiddag 2 februari tot en met maandagmiddag 5 februari, dus er is plek genoeg.

Al een paar jaar zeul ik mijn antieke Sony DSC-S75 van hot naar her, concertzaal in en concertzaal uit. Een magere 3 megapixel in een iets te forse behuizing, maar voor de fotopagina’s die hier te bewonderen zijn voldoet het apparaat nog uitstekend. Dat niet alleen de ‘gewone’ lezert ze af en toe op waarde schat bleek vanavond, toen ene Mark Wilkinson mij een mailtje stuurde. Kenners roepen meteen ‘oh!’, want herkennen in deze naam de illustrator die de legendarische hoestekening van Marillion’s Misplaced Childhood maakte.

De goede man is bezig met de digipackhoes van de binnenkort uit te brengen live-dubbelaar van de Return to Childhood tour van Fish. Drie keer raden wiens foto’s hij daarvoor wil gaan gebruiken en aldus ook in ruil de credits krijgt op het hoesje ? Juist…

Ik ga morgenvroeg een wel héél erg vroeg vakantieverzoekmailtje naar onze planning sturen. Of ze me voor 2 tot en met 5 februari 2007 alvast de status ‘VRIJ’ kunnen geven. De kogel is immers door de kerk. Port Zélande, maak uw borst maar nat. Marillion komt eraan. Een heel weekend lang !