Sorry voor de lezers die nog analoog surfen danwel smalbandig zijn, maar ik wilde de Marillionliefhebber die deze tour niét heeft meegemaakt toch heel even deelgenoot maken van het ludieke ‘Erin Marbles’. Uitgedost in kerstmannenkostuum speelt Marillion ‘Marbles’ in een Pogues-jasje. De polonaise die u hier ziet uitgevoerd kreeg van de jury een 9.325… Om te bewijzen dat Steve Hogarth in tegenstelling tot wat u hier hoort wél een bijzonder zoetgevooisde zanger is zal dit filmpje morgen vervangen worden door een ander clipje van Vredenburg. Of wellicht zelfs 013, wie weet. Oh, en of u en passent getuige bent geweest van een stukje websitegeschiedschrijving mijnerzijds kan ik u niet precies vertellen. Weet iemand wat de exacte definite van een vodcast is ? Zo ja, was dit een vodcast ? Zo ja: driewerf hoera. Zo nee: sod it !

Naschrift: het gaat irriteren, dat baggergeluid uit mijn fototoestel. Om onderhavige redenen nu dus even geen filmpjes meer !

Ik zou willen dat ik woorden kon vinden om de avond van gisteren te beschrijven. Maar die heb ik helaas niet. Marillion sloeg ons in 2 uur en DRIE kwartier langs alle hoeken van het emotiespectrum. Van dikke lagen kippenvel via tranenprikkelende melancholie en ontwapenende ontspanning naar een uitbundige polonaise, alles was aanwezig in de Zaal der Zalen. Muziekcentrum Vredenburg was al maanden uitverkocht en gisteren betaalde het lange wachten zich uit in een avond die zijn weerga niet kent.

De setlist vertoonde wat kleine tweaks ten opzichte van Tilburg (zo kwam Genie langs en ook het fenomenale Enlightened) maar de crux zat ‘m in dat kwartiertje waarop H alles overhoop gooide met de melding ‘what would you like to hear?’. Om vervolgens achteloos Easter in te zetten. En The Great Escape. En Falling from the moon. En Hey Jude. Dat de band vrolijk meehobbelde in het enthousiasme van Hogarth gaf aan dat de heren zich wederom bijzonder thuis voelden op Utrechtse bodem. De sublimatie van mijn eigen 16 jaar met Marillion kreeg gestalte in Fantastic Place gevolgd door Out of this world. ’t Schijnt dat in de laatste seconde van je bestaan je leven als een film aan je voorbijtrekt. Dan vrees ik dat ik gisteren door het oog van de naald gekropen ben…

An Accidental Man
You’re Gone
Beautiful
Gazpacho
Enlightened
Genie
Fantastic Place
Out Of This World
Easter
The Great Escape
Falling from the moon
Hey Jude
The Party
Quartz
The Damage
Wave / Mad / The Opium Den
Go !
Made Again

The King Of Sunset Town
Seasons End
Cathedrall Wall

Separated Out
Neverland

The Erin Marbles

Foto’s alhier.

Over de spreekwoordelijke gezapigheid van het 013se publiek ga ik het niet meer hebben. Het heeft ook zijn voordelen. Zeker wanneer Marillion een setlist in elkaar knutselt die geschoeid is op een bijzonder sfeervolle leest. Dan is het best prettig als het tijdens de muzikaal-breekbare passages ook muisstil is in de zaal. En zo geschiedde.

Twee uur en twintig minuten van de bovenste plank. ’t Lijkt potdorie wel of de mannen met het verstrijken der jaren de kunst van het live-spelen steeds verder perfectioneren. Ik bezoek redelijk wat concerten maar muzikaal gezien is er echt helemaal niks dat kan tippen aan datgeen Marillion op de bühne laat zien. Ongehoord dus, in letterlijke zin. Combineer dit feit met een setlist waarop toch zeker 7 nummers staan die in mijn persoonlijke Marillion Top 10 wonen (Out of this world, Quartz, Go, Fantastic Place, King of Sunset Town, Mad en niet te vergeten Seasons End) dan levert dat als eindresultaat op een concert dat met dikke vette letters kan worden bijgeschreven in de analen, ditmaal onder nummertje 36.

Toegiftje was een verherknutselde versie van Marbles, gezongen door Santa himself in de beste Shane MacGowan traditie. Pogues, eat your heart out. Vanavond het verhaal van ‘dunnetjes’ en ‘het overdoen’. Maar gezien de locatie (Vredenburg) zou dat ‘dunnetjes’ wel eens ‘dikjes’ kunnen worden…

Foto’s alhier, alhoewel van een iets te grote afstand genomen om leuk te zijn.

Goed, na de overkill aan Fish gaat de knop een dezer dagen weer om en switchen we weer gezellig naar de ‘Marillion-mode’. Heerlijk is dat, als je beide kampen trouw bent gebleven. De eerste berichten van het warm-upfront zijn veelbelovend. De heren hebben Gazpacho, Mad, Go en Quartz op de nominatie staan voor de komende tournee. Én King of sunset town. Én Out of this world…

En toen was het allemaal ineens voorbij. De naar alle waarschijnlijkheid allerlaatste livevertolking van Misplaced Childhood die ik ooit zal meemaken. De weemoed was tastbaar bij het uitsterven van White Feather. De plaat die ikzelf helaas nooit live opgevoerd zag worden door Marillion-in-originele-bezetting is de afgelopen 4 dagen nog unieker geworden dan ze al was.

Het werd een avond met 2 gezichten. De zaal kwam niet echt los tijdens de solo-set en ook ikzelf zat met mijn hoofd nog meer in Paradiso. Ik vreesde voor het ergste. Maar met het instarten van La Gazza Ladra tijdens de pauze leek het wel of er een knop om ging. Tivoli ging alsnog volledig uit zijn dak om zelfs de niet verwachte extra toegift (wederom Fugazi) af te dwingen. En dat terwijl de roadies het podium al aan het ontmantelen waren.

Kompaan Marcel ontving overigens de Golden Handshake van Fish tijdens Market Square Heroes en gaat de komende tijd zijn rechterhand niet meer wassen. Qua fotografie was het vandaag smullen geblazen; zelden stond ik zo vooraan. Tenminste, met camera…

Foto’s zijn aldus wederom hier in grote getalen te bewonderen. De setlist kunt u kopiëren van gisteren, met dien verstande dat er een streep door Brother 52 mag en daarvoor in de plaats Numbers kan worden gezet. Een niet al te gelukkige wijziging, maar goed, je kunt niet alles hebben.

’t Zal wennen worden, morgenavond. Ik denk dat ik de DVD van Enschede 2002 nog maar eens een zwiep geef. Met daarop een inmiddels door 3 véél betere uitvoeringen ingehaalde versie van Misplaced Childhood. Do you remember…