De teller gaat weer aardig oplopen dit jaar, voor wat betreft het aantal Marillionconcerten. Afgelopen zaterdag klokte ik nummer 2, vandaag werden nummer 3 en 4 aangekondigd. 2 december in 013 en 3 december in Vredenburg. Driewerf hoera.
Zelden was er een dag met zoveel Gebeurtenissen tegelijkertijd. Live8, de finale van het WK-20, de finale van Wimbledon, de start van de Tour de France, Rock Werchter… Je kan maar op 1 plek tegelijk zijn dus toog ik naar Weert voor Bospop, dat naadloos aansluit op bovengenoemd rijtje. Het werd mijn korste festival ooit: ik had het genoegen om Uriah Heep, Last Supper en Marillion te bezien. De rest van het programma boeide namelijk niet echt, dus was ik op een nette tijd weer thuis. Het knusse Bospop was vol en voornamelijk met de wat oudere jongere. Aangezien ik daar onderhand ook tot gerekend mag worden viel ik dus niet uit de toon.
Voor de gelegenheid verstoken van het vertrouwde gezelschap dat vanwege weekeindjes-weg en andere verplichtingen niet kon opdraven liep ik prompt lang-niet-gezien-oude-bekenden tegen het lijf. Toch nog wat aanspraak.
Marillion speelde een set van 5 kwartier met redelijk rustig materiaal. De start was nogal HARD maar na wat gedraai aan de daarvoor bestemde knoppen hadden de heren technici het euvel snel verholpen. Resultaat was een perfect geluid, wat redelijk uniek is voor een festival. Kortgewiekt en over het podium hopsend als een echte Linkin’ Parker zong H. de sterren van de hemel, want zijn stem was er weer een om te zoenen. Bijzonder prettig. Hoewel mijn voorkeur uitgaat naar een ‘gewone’ set met tweeëneenhalf uur muziek van de mannen was het een bijzonder prettige performance. Dat H. dat ook vond bleek wel tijdens Easter toen hij een metertje of 7 de podiumstaanders in klom.
Zelden een Easter gehoord van zo’n hoog niveau ! Dat goldt overigens ook voor de solo van Rothery. Kippenvel. Highlight: Neverland & Fantastic Place. Minpuntje: Accidental Man. Dat nummer doet me niks.
Accidental Man
You’re Gone
Man Of A Thousand Faces
Don’t Hurt Yourself
Fantastic Place
Beautiful
The Damage
Between You And Me
Cover My Eyes
Neverland
Easter
Oh ja: zoals u gewend bent is een en ander weer op de gevoelige plaat vastgelegd: alhier dus
Na een week van Fish voor en Fish na wordt het tijd voor een focus shift. Morgen staat Bospop op de rol, specifieker het optreden dat Marillion daar zal geven. De rest van het programma is immers vlees noch fish (afgezien van De Dijk, natuurlijk). Benieuwd of de heren net zo’n gepassioneerd spel op de mat kunnen leggen als Derek W. Dick een krappe week eerder…
‘So I lay me down to lie
and with the rain my lullaby
I drift away to dreamless sleep,
leave behind a life that died,
a victim of a plague of Ghosts
I was wrapped up in my guilt
buried deep within my memories,
a shelter of self-pity that I know the rain will wash away,
I sense the storm arriving’
(Fish > Raingods dancing)
350.000 mensen van divers pluimage genoten gisteren in het Haagse Zuiderpark van veel muziek en dito zonneschijn. Leuk dat er nog meer bandjes waren, maar het draaide natuurlijk allemaal om Fish. In ieder geval voor een klein gedeelte van die enorme menigte.
Gabriel Rios was aardig; zijn muziek is ook niet geschikt voor een ander weertype dan dat van gisteren..
Killing Joke is in de loop der jaren tot een parodie op zichzelf verworden, waarbij Jaz Coleman met beschilderd gezicht (ik ken iemand die dat dik 20 jaar voor ’t laatst deed) als een verlopen Rammstein-kloon de mensen stond toe te zwaaien. Geen Love Like Blood, waar volgens mij toch iedereen wel op stond te wachten. Within Temptation moet het gebrek aan muzikale variatie compenseren middels een extravagante podiumaankleding. Het spookslot van de Efteling is er niks bij. Mevrouw Den Adel was voor de verandering eens niet gehuld in haar vertrouwde soepjurk maar in een mini-uitvoering daarvan. Ons lumineuze idee om ‘Within Temptation Trouwjurken Met Tourdata Op De Rug’ in de markt te zetten bleek dus al bij voorbaat een kansloze missie. Van De Dijk hebben we alleen de toegift meegepikt maar voor zover we het verwaaide geluid konden waarnemen klonk ’t zoals het hoorde: goed. Afsluiter Elvis Costello en zijn Imposters zetten een aardige set neer die de aandacht niet over de gehele linie kon vasthouden maar met name naar het einde toe toch nog voor een ruime voldoende zorgde. Topper was natuurlijk de toegift ‘I want you’, waarbij het zelfs even stil werd in het Zuiderpark.
Bleef er nog 1 over: Fish ! Muzikaal vielen er nogal wat steken en ook op P.A.-technisch vlak was het af en toe behelpen. Maar who cares. Met een setlist om de vingers bij af te likken zien we dat soort randzaken maar al te graag door de vingers :-). Het was overigens meer een ‘Marillion-revisited’ optreden; alleen de eerste drie nummers waren ’s mans eigen solowerk. Leuke opmaat voor een enorme verrassing: kant A van Misplaced Childhood ! 20 jaar na dato klinkt het album nog steeds fris en bij de tijd. Zelfs wanneer omwille van de vocale beperkingen de toonhoogte naar beneden is bijgesteld..
Nauwelijks bijgekomen van dit meesterwerk kregen we Fugazi om de oren. De afgelopen 10 jaar incidenteel in flarden gespeeld als onderdeel van een medley, maar gisteren dus weer eens volledig. Technisch rammelend, maar wát een power. Incommunicado sloot daar naadloos op aan en met Market Square Heroes als toegift was de koek op. Hulde ! Enige gemis was het gelul van Fish, dat gisteren totaal afwezig was. Maar met een strakke slottijd en een podiumtijd van 50 minuten is het maar goed dat hij zich beperkte tot muziek.
Setlist:
Big Wedge
Moving Targets
Credo
Misplaced Childhood (side A)
Fugazi
Incommunicado
toegift:
Market Square Heroes
’t Was hier al een tijdje stil rondom Fish. Het overdonderend aanbod aan Marillionconcerten in 2004 was hier debet aan. Maar met het nakende Parkpopoptreden en de binnenkomst van een bulk aan nieuwe DVD’s en cd’s is de knop weer even helemaal om. ’s Mans stem is al jaren ‘sub-optimaal’ maar dat wordt dan weer gecompenseerd door een prettige podiumpresentatie en dito muzikale omlijsting. Qua vocalen had ik dus weinig hoge verwachtingen ten aanzien van het nieuwe spul.
De dubbelcd Scattering Crows, opgenomen in Bradford, is meteen een geweldige meevaller. Niet echt onder de indruk van de kwaliteit van de live-registraties door de jaren heen (het officiële materiaal klonk vaak als een bootleg) had ik enige reserves toen ik de schijf in de spelert stopte. Maar wat schetste mijn verbazing: het blijkt een verbazingwekkend goed geproduceerd werkje te zijn geworden. Her en der komen de vocale onvolkomenheden bovendrijven, maar dat stoort (inmiddels) niet meer. Een dampende Innocent Party, Plague of Ghosts en de medley met MSH / Lucky vormen de hoogtepunten. Vanavond de dvd maar eens gaan bezien. Al met al vormt dit materiaal een prima opmaat voor Parkpop. 17:15 uur. Ik zie u daar !