Het live-gaan van de Marillionweekend2009-website rond het middaguur was tevens het startsein voor het losbarsten van de voorpret op het forum. En het duurt potdorie nog bijna een vol jaar voordat meer dan 3000 Marillionfans vanover de hele aardkloot drie dagen lang Centerparcs Port Zélande (niet in Zeeland, maar nog net Zuid Holland) zullen bevolken!

Drie dagen lang genieten van ‘probably the best band in the world’, want Marillion speelt niet alleen drie avondvullende concerten maar zal ook overdag gewoon rondhobbelen over het park. Geen gezeik met Duitsche toeristen of anderszins vreemd volk, want het resort is voor het hele weekend exclusief afgehuurd door de band. Zo zagen we vorig jaar (drummert) Ian (Mosley) en (toetsenist) Mark (Kelly) vrolijk rondtoeren op een setje huurfietsen. Sex, drugs & fietsaanhangers…

Ik opteer overigens wederom graag voor een appartementje met zicht op het Grevelingenmeer (zie hieronder), doch ik vermoed dat de accomodatie de komende editie wat groter moet worden; de teller staat nu (grofweg, onder licht voorbehoud en met ruime marge :-)) al op 6. Het mag in de krant. ‘Marillion populair bij vrienden ende bekenden’?. Waar gaat dat heen!? Wel, in ieder geval richting Ouddorp…

Oh, en ik zet overigens alvast 25 euro in op het feit dat ik H. tegenkom in het peuterbadje van het vernieuwd AquaMundo met zijn kersverse zoon. Als bijna vijftiger heeft het de Marillionzangert behaagd om zijn nieuwe vriendin te bezwangeren. Het blijft – naast een aardige ‘zo gewoon gebleven’ gozer – natuurlijk een rockster pur sang met dito streken 🙂

Klik hierboven voor Marillion’s Fantastic Place

Oh ja, en had ik al gezegd dat 2 weken later Р3 t/m 5 april 2009 Рhet feest nog eens dunnetjes wordt overgedaan in Canada? Nee he? Bij deze. Any chance dat Ryanair tegen die tijd tegen dumpprijzen naar Montr̩al vliegt?

Het is even aanpoten, zo’n vol concertweekje. Maar goed, overgeleverd als we zijn aan de grillen van de diverse bandmanagements had ik weinig andere keus dan op maandag naar Zoetermeer, dinsdag naar Amsterdam en woensdag nóg een keer naar onze hoofdstad af te reizen. Fish, Marillion, Marillion, dan heeft u ook meteen het programma erbij.

Fish stond op maandag in De Boerderij opnieuw met zijn Clutching at Stars tour, opgehangen aan zowel het dit jaar 20 jaar oude legendarische Marillionalbum als zijn nieuwe album 13th Star. Het werd een avond als vanouds. Een hoop cafépraat van de immer charismatische Schot, een aantal gouwe ouwen en natuurlijk de betere tracks van zijn nieuwe plaat. ‘Arc of the Curve’ ontbrak nog in Eindhoven een aantal maanden geleden en was een welkome aanvulling op de setlist. Jammer dat Vigil ervoor moest wijken, maar men kan nu eenmaal niet alles hebben. De stille hoop dat enkele leden van Marillion – immers ook in den lande én bovendien een vrije avond – nog hun opwachting zouden maken bleek ijdel. Het zou ook te mooi geweest zijn. En het was al zo mooi.

Slainte Mhath
Circle Line
So Fellini
The Perception of Johnny Punter
Square Go
Manchmal
Hotel Hobbies
Warm Wet Circles
That Time of the Night
Arc of the Curve
Dark Star
Sugar Mice
White Russian

Cliché
Incommunicado

Last Straw

Meer fotootjes alhier

Tja, dan de dinsdag. Marillion in een uitverkocht Paradiso. Zonder trouwe metgezel Briljantje – geveld door fysiek ongemak moest hij tot zijn (en mijn) groot verdriet verstek laten gaan – werd het toch een bijzonder prettig feestje in Paradiso. Tijd voor wat trivia: weet u hoeveel Marillionconcerten ik tot deze avond al in Paradiso zag? Nou? Precies. Nul. Bijzonder opmerkelijk, omdat ik in die 20 jaar toch al 45 x de mannen heb zien optreden. Schijnbaar zat daar nog nooit een avondje in de hoofdstedelijke poptempel bij. Daar kwam nu dus verandering in. En hoe. Marillion speelde twee sets, onderbroken door een pauze van een minuutje of 10. De Marbles-formule, voor degene die toevallig een concert van die tour heeft gezien. Set 1 was volgens H wat meer ‘arty’, set 2 ‘uptempo’. Ach, het is maar hoe je het noemt want als je aftrapt met de eerste 4 nummers van Brave dan doet het er weinig toe welk labeltje je erop plakt. Een fenomenale versie van ‘Living with the big lie’ knalde door Paradiso, gevolgd door een geweldige ‘Mad’. Het feit dat ik in 1994 tijdens de Brave-tour het Paradisoconcert mistte werd in één klap goedgemaakt. Dat Most Toys en Fruit of the wild rose op het programma stonden vergaf ik ze. De laatste werd door Rothers leuk aangekleed met wat bluesy snarenplukkerij en ik moet zeggen dat dat het er een stuk leuker op maakte. Het zullen nooit mijn favorieten worden, maar vanavond kregen ze het voordeel van de twijfel. En als je op één avond Quartz, Out of this world én This Strange Engine voor je kiezen krijgt, dan vergeef je dergelijke misstapjes meteen.

Bridge
Living With the Big Lie
Runaway
Wave / Mad / The Opium Den
Fruit Of The Wild Rose
Out of This World
Real Tears For Sale
Somewhere Else
Seasons End
Hooks In You
Most Toys
The Other Half
Cannibal Surf Babe
This Town
The Rakes Progress
100 Nights
This Strange Engine
Quartz
Neverland
Let It Snow

Meer fotootjes alhier

Bijzonder voldaan en alleen reed ik terug naar het Brabantse land. Op de seconde precies twee-en-een-half-uur wonderschoonheid plus Fish van de avond ervoor begonnen nu al hun tol te eisen. Zou ik te oud worden voor deze flauwekul?

Nou, ik kan u geruststellen. Nee dus! Woensdag toog ik weer met bijzonder veel zin naar omgeving Leidscheplein. Ditmaal met de beterende Briljantje en nog wat Onwetenden die hun Marillionvuurdoop zouden krijgen. De band stond woensdag voor de schier onmogelijke taak om de dinsdag te overtreffen en – hoera – dat lukte. En hoe. Sakkerju! The Invisible Man, Ocean Cloud, Fantastic Place… Die staan toch in vrijwel ieders Marillion top 10. Combineer de setlists van beide avonden en je hebt The Mother Of All Setlists in je handen. Niks meer aan doen, de komende jaren zit je gebeiteld met zo’n rijtje songs. Tel daarbij op omgevingsvariabelen als een uitzinnig Paradiso dat niet uitgeklapt raakte, 2 kerstmannen op het podium , een bak met schuimsneeuw, rondvliegende kazoo’s en je hebt een memorabele avond beleefd. Met stip in mijn Marillionconcert top 5. Alhoewel het na precies 45 x eigenlijk onbegonnen werk is om nog enige rangorde aan te brengen…

Bridge
Living With the Big Lie
Runaway
Wave / Mad / The Opium Den
Fruit Of The Wild Rose
Fantastic Place
Real Tears For Sale
Somewhere Else
Seasons End
Hooks In You
Most Toys
The Other Half
Cannibal Surf Babe
Ocean Cloud
Neverland
The Invisible Man
Let It Snow

En jawel, meer fotootjes alhier

De terugreis werd nog onbedoeld spannend door het feit dat die vermaledijde heli het nodig vond om een hoogspanningsmast aan te tikken. Vanaf Leerdam tot aan de brug over de Maas bij Empel reed ik door een luguber aandoend en werkelijk pikkedonker spooklandschap. Out of this world is daarbij overigens een schitterende soundtrack, weet ik nu.

Zo. 2007 zit er weer op voor wat betreft de livedosis Marillion danwel Fish. 8 x Marillion gezien (als we het Marillionweekend even als 3 concerten tellen), Fish 2 x. Da’s voorwaar geen slecht gemiddelde. Op naar 2008! Maar eerst even uitrusten…

Zonder het financiële vangnet van een platencontract moet je als band wel de boer op om je centen te verdienen. Je voortbestaan hangt dan immers geheel en al af van de gratie van je trouwste fans. Bij wijze van voorschot enkele miljoenen incasseren om 2 jaar lang in een Frans kasteel te gaan zitten lamballen zit er dan niet meer in (lees: wat moet Marillion in 1992/1993 dankzij EMI toch een heerlijke tijd hebben gehad in Chateau Marouatte tijdens de schrijfsessies voor Brave). De vindingrijkheid waarmee Marillion in 2000 alle overbodige en geldverslindende schakels binnen de muziekindustrie wist uit te schakelen vindt tegenwoordig op allerlei fronten navolging. U dacht dat Radiohead dat concept zelf had bedacht? Marillion was 7 jaar geleden de pionier op dit terrein, dat u het even in uw oren knoopt.

Nu de band haar eigen management én platenmaatschappij is heeft dat het prettige voordeel dat je als fan op je wenken wordt bediend als het gaat om concerten, cd’s, merchandise, weekendjes of livemeuk. Er gaat geen jaar voorbij of Marillion komt zeker een keer of 4 naar ons land. Om de paar maanden valt er wel weer wat leuks te bestellen via http://www.marillion.com/shop/. Dat er lieden in de muziekindustrie rondlopen die dit zien als een verwoede poging om met vaste regelmaat de portemonnees van de fanbase leeg te schudden vind ik een treurige voorstelling van zaken. Ik ben er tenslotte zelf bij als ik geduldig die trits cijfertjes intyp in het vakje ‘creditcardnr.’ op de website? Er is werkelijk niemand die mij dwingt om weer wat euro’s richting Aylesbury te verschepen. Dat ik dat creditcardnummer uit mijn hoofd weet baart me overigens wel af en toe zorgen…

Vorige week kwam de aankondiging dat album nr. 15 te bestellen is. Niet dat ie al klaar is: dat duurt nog een maandje of 10. Of ik die 30 pond voor de ‘deluxe campaign edition’ dubbelcd (mét wederom mijn eigen naam in het boekje) ga ophoesten? Wat denkt u zelf?

De teller staat na vanavond op 40. Mijn 40e Fishconcert. Da’s gemiddeld iets meer dan 2 per jaar, gezien het feit dat ik de Schot volg vanaf het moment dat hij het nodig vond om uit Marillion te stappen in 1988. Nummertje 40 vond plaats in de Effenaar. Een handjevol (stevige) songs van zijn fantastische nieuwe plaat 13th Star. Een handjevol van Marillions klassieker Clutching at Straws. En nog wat losse flodders zoals een weergaloze Johnny Punter en Vigil. Dan heb je dus al snel een hele leuke avond. Fish trekt met deze opzet veel oude Marillionfans die na de split zijn afgehaakt. Die hebben natuurlijk helemaal niks met ’s mans solospul en dat maakt het publiek ietwat stroever dan anders. De Effenaar moest hierdoor een beetje loskomen in het eerste gedeelte maar gaandeweg kwam de sfeer er aardig in.

En als Fish dan ook nog eens Cliché in de toegift gooit dan maakt het verder ook eigenlijk echt helemaal geen flikker meer uit wat er op de setlist staat. Cliché werd gedraaid tijdens onze huwelijksvoltrekking (alhoewel het tweede deel dat laatste woord meer iets weg heeft van een executie dan van een feestelijke gebeurtenis), dus u begrijpt de band die mijn vrouw en ik hebben met dit nummer. Tijdens de 2e gitaarsolo van Frank Usher belde ik haar nog even, in de hoop haar via de gsm deelgenoot te kunnen maken van dit prachtige moment. Zij op haar beurt kon echter absoluut geen soep koken van de enorm geluidsbrij die uit haar telefoon kwam. Bij thuiskomst dacht ze dat het een broekzaktelefoongesprek (ik vind ‘dijenkletser’ een veel leuker woord hiervoor) was geweest. U weet wel, vergeten om de toetsblokkering in te schakelen. Duh. Bén ik een keer in een romantische bui, wordt dat niet helemaal begrepen…

setlist:

Slainte Mhath
Circle Line
So Felini
The Perception of Johnny Punter
Square Go
Manchmal
Hotel Hobbies
Warm Wet Circles
That Time of the Night
Vigil
Dark Star
Sugar Mice
White Russian

Cliché
Incommunicado

Last Straw

Enkele kiekjes alhier

(edit 11-10-07: Onze grote vriend komt nogmaals terug! Op 10 december in de Boerderij in Zoetermeer. Saillant detail is dat de dag erna Marillion in Paradiso staat :-))

Ik nam het voor kennisgeving aan, het bericht dat het Italiaanse concert van Steve Hogarth ook zou worden uitgezonden in de virtuele wereld die Second Life heet. Een tijdje terug – gedurende de Second Life hype in de media – had ik al eens de moeite genomen om in die virtuele wereld te duiken, maar na een avondje doelloos rondsjokken in slecht performende en grafisch vrij onaantrekkelijke omgevingen gaf ik de pijp aan Maarten. Ik vond het al heel modern van me dat ik op de Hyves-bandwagon was gesprongen, maar deze virtuele flauwekul nodigde niet echt uit tot verdere exploratie. Om negen uur zag ik toevalligerwijs de aankondiging die op Marillions website staat. ‘Ach’, dacht ik, ‘ik zit hier nu toch’. Even ontspannen na een dagje laminaat leggen.

10 minuten later – nadat ik me door de installatieprocedure en de verplichte tutorials had geworsteld – loop ik virtueel door het Italian Resort op zoek naar iets dat lijkt op plek waar een midden-veertiger met een piano zou kunnen spelen. Spijkerbroek, wit shirt, sneakers. ‘The boy next door’ had ik gekozen tijdens de installatie. Het schijnt dat je je uiterlijk helemaal kan finetunen. Zet ik even op mijn virtuele to-do list, want ik val nu compleet weg tegen de bijzonder vreemd uitziende figuren met zo mogelijk nóg vreemdere namen. Ik besluit overigens geen poging te ondernemen om met ze te communiceren, want voor Italiaans ben ik niet echt in de wieg gelegd. Daarnaast heeft een uiterst rumoerige kampeervakantie op Sicilië het beeld dat ik heb van Italianen voor altijd vertroebeld, dus het lijkt me voor de wereldvrede beter om met een grote boog om ze heen te lopen (zélfs in virtuele zin des woords).

Ik bind de virtuele kuierlatten onder en richt mijn blik op de radar rechtsboven op mijn scherm. Ergens ten westen van me ontwaar ik een grote kluwen bezoekers. ‘Daar is iets loos’, vermoed ik – naar later blijkt niet ten onrechte. Mijn zoektocht neemt echter al vrij snel Tantalusesque proporties aan als ik mezelf via de ‘Fly’-optie midden in die vermoede virtuele menigte laat landen. Geen hond te zien. Ben ik nou gek? Het ontbreekt me aan elke vorm van Second Lifevoorgeschiedenis danwel -basiskennis, dus ik begin te vermoeden dat ik ergens iets over het hoofd zie. Na nog eens 5 minuten de virtuele benen onder het dito lijf vandaan te hebben gerend stop ik voor een groot billboard. Ineens verschijnt een pop-up. Een vraag. In de angst dat een Italiaan me een oneerbaar voorstel probeert te doen heb ik de message alweer bijna weggeklikt, totdat ik de vraag toch maar even lees. Iets in de geest van ‘streaming audio’ en ‘do you want that?’ of zoiets. Weljaa, ik ben immers niet vies van een leuk deuntje.

Ik val middenin ‘Imagine’, live vertolkt door Steve. Aangezien je (helaas) in real life ook al niet op elke hoek van de straat struikelt over Marillion krijg ik het idee dat ik bijna op de plaats van bestemming moet zijn aangekomen. Een lichte vorm van euforie maakt zich van me meester, maar ik realiseer me tegelijk dat waar rook is ook vuur moet zijn. Oftewel: de audio is geregeld, nu nog beeld. Ik draai me een kwartslag en het blijkt dat ik al een tijdje naast een billboard sta. Het is een bijna professioneel uitziende poster die de aankondiging vormt van het virtuele optreden van vanavond. ‘Die kop komt me bekend voor’ dacht ik nog. ‘Click here’, zie ik ineens staan. Beam me up, H. ? Nou en of. Ik word op wonderlijke wijze naar een groot grasveld geteleporteerd. Geteleport? Getelepord? Telegeporteerd? Iemand met een goede suggestie omtrent het juiste voltooid deelwoord kan zich melden bij de redactie.

Aan de overkant van het grasveld ontwaar ik een podium. Compleet met virtuele belichting, virtuele vleugel, virtuele kaarsjes, virtueel achtergronddoek met het bekende H-logo en – daar is ie dan – een virtuele Steve Hogarth op de kruk. Hij lijkt zowaar op zijn vleselijke evenbeeld. Zelfs het jasje komt me ergens bekend voor. Vóór het podium zit een aantal bezoekers rustig op een bankje in de richting van Steve te kijken. Daaromheen lopen allerlei virtuele poppetjes zenuwachtig door elkaar heen danwel tegen elkaar op. Zo te zien ben ik niet alleen in mijn Second Life-onervarenheid. Het zijn vermoedelijk allemaal gelegenheidsbezoekers die om dezelfde reden als ik besloten hebben eens een duikje in SL te wagen. Gelegenheidsbezoekers die de nobele kunst van het manoevreren nog niet meester zijn. Lopen is nog tot daaraan toe, maar wanneer je abusievelijk de Fly-mode inschakelt via de Home-toets vlieg je ongecontroleerd het luchtruim in. Zo zie ik om de haverklap een concertganger de lucht in schieten, wat op zich een kostelijk gezicht is. Dat zou ik in Vredenburg wel eens willen zien! Gelukkig is dit optreden in Second Life open air 🙂

Het duurt even voordat ik doorheb hoe ik mezelf met de muis kan laten zitten op een van de beschikbare stoelen. Ik vermoed dat ik tijdens dit oriëntatieproces een aantal concertgangers in mijn onmiddellijke nabijheid op onheuse wijze heb bejegend, aangestoten, geschopt, beschimpt of bezeten (in de zin van ‘gezeten hebbend op’, dat moge duidelijk zijn). Sorry, dat was ik en het was allemaal per ongeluk.

Eenmaal gezeten begint het absurde aan dit hele gebeuren tot me door te dringen. Ik zie zeker 60, 70 virtuele toeschouwers die toch bijna allemaal netjes de hoofden richting H. hebben. Af en toe klapt er eens iemand, ik hoor zelfs het geklik van een fototoestel naast me. Er lopen wat mensen rond met een toorts (?), ik zie hanenkammen, bh’s, hotpants, lang haar, kort haar, bloesjes, iemand in driedelig zwart, ja zelfs een virtueel Somewhere Else shirt. Vooraan zit een rijtje fans die voor de gelegenheid zelfs gekleed gaan in een heus H Natural shirt. Ik roep nog ‘waar is hier de virtuele merchandisekraam?’ maar voordat ik dat goed en wel heb ingetypt krijg ik van een aardig iemand het shirtje opgestuurd. Zonder porto en binnen een paar seconden. Zelfs de maat is goed. Daar kan Racket een puntje aan zuigen :o)

Op de achtergrond klinkt intussen de live stream vanuit Italië. Steve zit netjes aan zijn vleugel en beweegt zijn vingers over het klavier. Net als in het echt, zeg maar. Ook het publiek handelt eigenlijk net als in werkelijkheid. Iemand gaat voor me staan waardoor ik geen moer meer zie. Er komt een meisje voorbij met een blikje Heineken. Links van het podium staat een vervaarlijk uitziende punker als een bezetene te dansen. En dat nog wel op Estonia. Het enthousiasme is aanstekelijk. Een ander sjokt (waarschijnlijk per ongeluk als gevolg van eerder genoemde motorische onervarenheid) het podium op waarna ik een fantastisch staaltje van digitaal uitsmijterschap te zien krijg. Weggejorist! Met een fikse zwiep vliegt hij/zij het terrein af. Aan alles is gedacht, ook aan virtuele security. Een geruststellende gedachte. Maar de ultieme parallel tussen Second Life en de realiteit werd wel gelegd door die bezoek(st)er die, zo hoorde ik later, al om 2 uur ’s middags op een virtueel bankje heeft plaatsgenomen om zeker te zijn van een plek. Ik moet ineens denken aan Rotterdam Ahoy, 3 april 1990. Hadden we toén maar Second Life gehad, dat had me een aardig potje wachten gescheeld 🙂

Eerst ben ik nog een beetje teleurgesteld in de virtuele zaalmanager, die wel wat meer meubilair had mogen aanslepen. Het aantal bezoekers overstijgt inmiddels het aantal zitplaatsen. Totdat ik me realiseer dat het in Zoetermeer ook zo was. Hulde voor het streven naar de ultieme nabootsing van de realiteit 🙂 Zoals gepraat in een échte zaal vrij irritant kan zijn blijkt het virtuele gechat tussen de bezoekers onderling ook niet vrij van geluid. Als iemand iets aan het typen is klinkt het geluid van een rammelend toetsenbord. Hoe dichterbij de prater, hoe harder het geluid. Ik ben er nog niet achter of dat ook uit te schakelen is, want het gaat aardig op je zenuwen werken.

Na heel stilletjes wat nummers te hebben geluisterd (Out of this world!) ga ik mijn mogelijkheden tot interactie eens onderzoeken. Ik blijk onder andere (inderdaad) te kunnen dansen, boo-en, fluiten en klappen. Virtueel naar het toilet is niet nodig, dus die activiteit kom ik dan ook niet tegen onder de beschikbare ‘gestures’. Klappen wèl. En hoe. Alsof ons virtuele leven ervan afhangt klappen we ons na elk liedje de handen stuk. Een incidentele ‘boo’ vanuit het publiek doe ik af als een ‘slip of the mouse’ want ik mag aannemen dat hier in de krochten van Second Life weinig tot geen toevallige passanten zijn aangeschoven, alleen maar ware liefhebbers. Ik mis eigenlijk alleen nog een virtuele bar met dito drank.

Ik neem wat screenshots en een filmpje met mijn handycam (de opnamemogelijkheid binnen Second Life blijkt bij mij niet te werken) en na de laatste toegift mogen we met zijn allen het podium op om wat foto’s te maken met H. De lompheid van een enkeling zorgt voor vermakelijk pandemonium van botsende figuurtjes, waartussen H. als een flipperkastbal heen en weer schiet. Dat gaat in het echt toch een stuk gedisciplineerder. Zou het dan toch waar zijn dat je in een virtuele omgeving eerder je remmingen verliest? Ik word aangesproken door een vermoedelijke Italiaan – gezien zijn ietwat gebrekkige Engels – en babbel nog even met hem over deze absurde maar tegelijkertijd ook prachtige ervaring. Hij zegt dat ie van de Italiaanse fanclub is en vertelt me dat zij dit technisch mogelijk hebben gemaakt. Ik geef hem een virtueel klopje op de schouder en besluit vervolgens om de namaak-H niet lastig te vallen voor een foto.

Ik verlaat het toneel. Geen gedoe met jassen halen, drukke trappen of een ijskoude wind die je bij buitenkomst de adem afsnijdt. Ik wandel over het groene gras in een onbestemde richting. Boven me vliegen wat concertgangers weg. Via de kaart besluit ik nog even Amsterdam aan te doen en in een muisklik sta ik op het Stationsplein. Helemaal verlaten, op een dame na die eruit ziet alsof ze net van de Wallen is weggejaagd met een schot hagel dat doel heeft getroffen. Ik besluit haar maar niet aan te spreken. Het zou de bijzonder rare en indrukwekkende ervaring van vanavond wel eens kunnen verpesten.

Het concert, zegt u? Och ja! Van de weeromstuit zou ik dat nog bijna vergeten. Het klonk, hoewel kwalitatief minder vanwege de beperkte capaciteit van de server, bijzonder aardig. Prachtige setlist ook, alhoewel ik The Waterboys wel miste. Kostelijk was H.’s reactie op de roep om The Space. ‘Ken ik niet’, riep hij olijk. Ik kan me herinneren dat ik 3 weken terug in Parijs getuige was van een werkelijk schitterende improvisatie van dit nummer 🙂 Moedig ging Steve toch maar van start, maar de kennis die hij in l’Européen on the fly opdeed aangaande dit liedje bleek in Italië niet meer aanwezig. Het werd een knoeiboel. Out of this world was daarentegen schitterend, net als Afraid of Sunlight.

Bezoekers vroegen elkaar fluisterend of je ook kon ‘huilen’ in Second Life. Een mooier compliment kun je als artiest denk ik niet krijgen.