Als er nieuw werk van Fish aangekondigd wordt dan trek ik blindelings de creditcard, dat weet u inmiddels wel. Ik weet niet hoeveel euri ik de afgelopen twintig jaar richting Schotland heb verscheept, maar dat wíl ik waarschijnlijk ook niet eens weten. Dus ook de aankondiging van de release van zijn nieuwste ’13th Star’ ging niet ongemerkt aan mijn girorekening voorbij. In de hoop dat zijn negende soloalbum een beetje in de buurt zou komen van zijn vorige (Field of Crows), dan zou ik al tevreden zijn. Vandaag viel hij op de mat, gestoken in wederom prettig artwork van Wilkinson (alhoewel die zeester wel wat minder prominent had gemogen).

Hoewel ik vanmiddag via Jan al een kleine privé-voorpremiere had gekregen, ging het pas echt los toen ik thuis een fatsoenlijke koptelefoon kon opzetten. De speakers van m’n laptop deden niet bepaald recht aan de geluidskwaliteit. M’n Sennheiser wel. Goeiendag! De haren op de rug gingen snel overeind staan. Als er van de 10 tracks 9 zijn die je meteen nog een keer zou willen horen dan zit het wel snor. Alleen ‘Miles de besos’ doet me vooralsnog erg weinig, hoewel daarin de bas- en akoestische gitaarpartij bijzonder fraai zijn. Daar waar de elektrieke gitaren opdoemen zijn ze stevig, bijzonder stevig voor Fish zijn doen. Usher & Johnson hebben zich mogen uitleven op de snaren. Zonder direct te vervallen in spetterende soli leggen de gitaren een stevig fundament onder bijvoorbeeld Manchmal en Square Go. Toch is het geen zwaar album; integendeel. Zoe 25, Where in the world en met name het schitterende Arc of the curve zijn ballads van het zuiverste water. Het zorgt voor een prachtig gebalanceerde plaat. Productioneel gezien is het sowieso het allerbeste dat Fish ooit uitbracht. Ene Calum Malcolm heeft er dan ook zijn uiterste best op gedaan. Die schijnt ‘legendary’ te zijn door zijn werk voor Nazareth, Clannad, Wet Wet Wet, It’s Immaterial (Drivin’ away from home!) en Simple Minds. Ik kende de goede man niet, maar zijn draaiknopperij is een lust voor de oren.

Fish mag met recht trots zijn op dit werkje. Geschreven in een roerige periode waarin hij op het punt stond om in het huwelijksbootje te stappen met Mostly Autumn-zangster Heather Findlay. Dat vlak voor het moment supreme diezelfde dame het bootje vakkundig tot zinken bracht wens je niemand toe, en zeker Fish niet. Het leverde in ieder geval voer op voor een bijzonder openhartig en direct album. Ik heb ineens gigantisch veel zin in de Effenaar, begin oktober. Na de pauze een integrale vertolking van Clutching at straws, maar na vandaag kijk ik ook erg uit naar de eerste helft! Ik roep voorzichtig dat 13th Star wel eens heel hoog kan gaan eindigen in mijn jaarlijst van 2007. Heul, heul, heul hoog!

Was het de afgelopen maanden Marillions Somewhere Else en – zaterdag nog – Steve Hogarth solo wat de klok sloeg, vandaag nam Fish het stokje weer voor een tijdje over. Fish is terug. En hoe. Potverdorie.

“We flew on the arc of the curve, and touched the stars…”

Is het mogelijk dat een concert van een meneer achter een piano meer dan twee-en-een-half uur kan boeien? Nou, dat kan! Zeker als het optreden ingekapseld is in een prachtig weekendje Parijs. Tegenwoordig draaien we onze handen immers niet meer om voor een concertbezoekje over onze landsgrenzen. De zaterdagavond stond in het teken van Steve Hogarth, die zijn publiek trakteerde op een ‘u vraagt wij draaien’-tombola, resulterend in een even verrassend als geïmproviseerde setlist. Natuurlijk veel Marillionwerk (Number One!) maar ook spul van Waterboys, McCartney, Carole King en Jeff Buckley.

Meer muziek & minder anekdotes, vergeleken met Zoetermeer ’06. Hoogtepunten van onderstaande setlist waren Beyond you, AOS en natuurlijk de Waterboys-tandem The whole of the moon / Spirit.

Beyond you
Waiting to happen
The great escape
Number one
Evening shadows
Cage
Way over yonder
Burning inside you
Genie
Lover you should have come over
Runaway
Maybe I’m amazed
Really Like
The space
Dry land
Famous blue raincoat
Working town

dagboek Iceland 91 (‘schieten van de Dry Land video’)
Afraid of sunlight

Ocean cloud
House
Beautiful
The whole of the moon
Spirit

The Space werd ter plekke uit de hoed getoverd, zonder noemenswaardige voorbereiding. Ik was zo handig om razendsnel mijn inmiddels fossiele 3mp-camera in de mpg-stand te zetten. Het resultaat ziet u hier:

De foto’s van H. zijn alhier te vinden.

Tja, naast deze muzikale zaterdagavond waren er natuurlijk ook nog de vrijdag, de zaterdag overdag en de zondag in Parijs. De zevende of achtste keer al (de tel ben ik inmiddels wel ongeveer kwijtgeraakt) maar daarom zeker niet minder interessant. Vanuit uitvalsbasis Hotel Quartier Bastille werden de verplichte nummers als de Eiffeltoren, Notre Dame, Sacré Coeur en Champs Élysées op efficiënte wijze afgetikt. Afgewisseld met de – gezien de 25 graden celcius – noodzakelijke recupereermomenten. Lang leve de Franse terrasjes.

Dat we bij Palais de Chaillot met onze neus in de rugbyboter vielen was een leuke bijkomstigheid. Frankrijk is deze maand de gastheer van het 6e WK Rugby en laat het supportershome nu net zijn opgezet bij de grote fonteinen voor het onderhavige paleis. Onder het genot van een potje bier waren we getuige van een naar – later bleek – historische nederlaag van regerend wereldkampioen Engeland.

Het gehele weekend hopten wij geroutineerd metro in en metro uit, de benenwagen overigens niet schuwend. Ik zal eens via Google Earth de route nalopen, maar het moeten toch talloze kilometers zijn die we te voet hebben afgelegd. De Meindls deden goede dienst. Volgende keer nemen we trouwens onze racefietsen mee. Over de Champs Élysées schijnt dat prima te gaan.

Meer foto’s van Parijs alhier.

Eenmaal teruggekeerd van dik twee weken vertoeven in het Franse landje F. viel de deksel koud op de neus. Interpol in 013 stijf uitverkocht. Waar ze twee drie jaar terug amper de Willem II in Den Bosch konden vullen is het nu zover dat het New Yorkse gezelschap een half jaar van tevoren 2300 lieden heeft kunnen verleiden tot het kopen van een kaartje. En ik hoor daar dus niet bij. ‘Dat zal zo’n vaart niet lopen’ hoor ik mezelf nog fluisteren op de dag van de voorverkoopstart – vlak voordat ik mijn Astra Station met aangekoppelde Trigano vouwwagen richting Autoroute du Soleil navigeer. Nou, wel dus. Op zich niet zo raar; de band heeft met The Heinrich Maneuver nu al de prijs ‘leukste single van 2007 te pakken’. ‘How are things on the west coast?’. En ook de derde boreling ‘Our love to admire’ mag er zijn. Puntig, catchy en stuk voor stuk appel-valt-niet-ver-van-de-Interpolboom. Eindelijk dus de grote doorbraak? Iets waar ik altijd al op heb gehoopt, ook toen er nog slechts een halve paardekop gehoord had van dit aardige bandje? Het zal wel. Al die newbies pikten zomaar voor mijn bevallige neus de kaarten weg. Ik pleit nu, per direct en met terugwerkende kracht, voor een soort ancienniteitsbeginsel in ticketservice-land. Oude fans eerst, zal ik maar zeggen. Lees maar hier, uit begin 2003. Dus de laatste snotneus van 15 die een kaartje kocht verwacht ik morgen bij mij op de stoep, in de linkerhand een fonkelend toegangsbewijs tot 013 en in de andere een kolossale bos bloemen. Vergezeld van welgemeende excuses, dat moge duidelijk zijn. En dan snel wegwezen, hupsakee.

Of ik zal binnenkort maar eens heel hard midden op Marktplaats gaan staan schreeuwen of er nog kaarten over zijn, dat levert misschien iets meer op…

Maar na figuurlijke regen komt figuurlijke zonneschijn (letterlijk gezien valt het hier momenteel immers met bakken tegelijk uit de hemel). Op 9 december mogen we namelijk weer naar het illustere Rijssen reizen (ik gok op de Lucky en Co?) , op 11 december naar Amsterdam (ik gok op Paradiso?) en ook op 12 december naar Amsterdam (ik gok weer op Paradiso?). Marillion dus. De data zijn bevestigd, de locaties nog niet.

Een driedubbele dubbele A-kant single? En dat ook nog eens van (imho) niet bijster goeie tracks van Somewhere Else? Alles voor de hitlijst, verzuchten wij. Als het om Marillion gaat ben ik echter niet te beroerd om die hele meuk blindelings te bestellen. Benieuwd wat dit de komende week gaat opleveren aan media-exposure. ’t Zal wel weer niks worden, want of ze het succes van 2004’s You’re Gone kunnen evenaren lijkt me sterk.

Gelukkig bevat de ‘Thankyou, whoever you are / Most Toys’ tandem-trio (ik weet niet of de platenindustrie een betere naam heeft bedacht voor een dubbele A-kant die in drie formaten wordt uitgebracht) het prachtige Circular Ride. Een nummer dat niet had misstaan op Marbles of Somewhere Else. Ik kan zo een paar tracks aanwijzen die ik daar blindelings voor zou willen schrappen.

Als ik de woorden Marillion én Port Zélande in één zin uitspreek dan weet de echte liefhebbert al hoe laat het is. Juist! Koud vier maanden na het Marillionweekend IV druppelen vanuit hoofdkwartier UK de eerste berichten over editie 5 binnen. Dat ik bijkans met de ogen gesloten (alhoewel ik ze toch even open bij R’dam, altijd lastig) naar Port Zélande kan rijden komt over een-en-drie-kwart jaar bijzonder handig uit, want we kunnen ons op gaan maken voor het vieren van het conventielustrum op Hollandse bodem! ’t Is nog even koffiedik kijken voor wat betreft de exacte data, maar ik kleur de 20e maart 2008 2009 alvast met voorzichtig potlood in mijn agenda. Marillionweekend 2009, opnieuw in Centerparcs Port Zélande. Ik zeg driewerf hoera!