Over sommige dingen hoef je niet lang na te denken. Als het iets te lang duurt voordat Tragically Hip openheid verschaft in het tourschema dan grijp je gewoon de tweede de beste mogelijkheid om weer eens naar een stad van wereldformaat af te reizen. Steve Hogarth gaat weer een van zijn befaamde solo-optredens geven, ditmaal medio september in een Montmartres theater. Parijs, voor de leken. Mijn favoriete stad. Ok, gedeeld eerste met Las Vegas, maar toch. Zo gezien, zo beslist en zo geboekt. Dat ie waarschijnlijk ook nog naar NL komt zal ons worst wezen. Het bijkans traditionele (want immers 3e) lang-concertweekendje-buitenland is geregeld. Met Briljantje natuurlijk. Wie anders.

Power to the people. Dankzij de stroom aan positieve reacties omtrent de tijdens het Marillionweekend gespeelde cover ‘Toxic’ van Britney Spears wordt het nummer inderdaad uitgebracht. Begin juni ligt de dubbele single Thankyou Whoever you are / Most Toys in de analoge winkel (op een alleen downloadbare single is de hele Marilliongoegemeente schijnbaar afgeknapt – vandaar gauw terug naar tastbare cd’s). Het wordt weer verzamelen, want het ding komt in 3 formaten uit. Waaronder een dvd-single met daarop, u raadt het zeker al, het prachtige nummer van muvroi Spears. Hopla naar uw platenboer!

En zo kwam toch weer alles op zijn pootjes terecht. De 2e avond Marillion in Vredenburg was als vanouds. Het dak weliswaar niet helemaal eraf, maar dat lag meer aan ’t wat rustige karakter van de setlist dan aan de bereidheid van het publiek. The Other Half en Easter op het programma, Last Century for Man eraf. Mijn gebeden zijn verhoord. Op naar 16 mei, dan mogen we nog een keer naar Vredenburg. Ik zet 10 euro in op Hocus Pocus 🙂

Setlist:

Splintering heart
You’re gone
Faith
Thankyou Whoever You Are
Afraid of sunlight
A voice from the past
Fantastic place
Somewhere else
The other half
Beautiful
Man of a thousand faces
Between you and me
King

The invisible man
Neverland

Easter

Fotootjes alhier, zij het van wat grote afstand.

Dead yet alive
Dead yet alive
Gone but shouting anger
Gone but talking perfect sense

A tap with clean water

Marillion – A voice from the past

Soms zijn er van die avonden dat het niet wil lukken. Zo’n dinsdagavond begin mei begint dan op het terras van een niet nader te noemen Tilburgs etablissement, om de hoek bij 013. Alwaar een licht diner de opmaat vormt voor het zoveelste avondje Marillion. Ik zeg ‘de opmaat vormt’, ik kan beter zeggen ‘zou moeten vormen’. Dat is namelijk een betere omchrijving van het 2 uur tevergeefs wachten op een waarschijnlijk nooit doorgekomen bestelling stokvis & sate piggy. Weliswaar onder een appetijtelijk zomerzonnetje en dito wit biertje, maar toch. ’t Is dat het voorbijtrekkend publiek voor voldoende vermaak zorgt, dat Pete Trewavas 2 tafeltjes verderop komt zitten en dat er een spontaan wedstrijdje ‘kijken wie ’t eerst zijn eten krijgt’ met het overbuur-terras ontstaat. Het eindresultaat is echter niet minder bedroevend: een rappe spurt voor een snelle hap naar de MacDonalds om het hoofdprogramma niet te missen… Al was dat gisteren niet eens zo héél erg geweest…

Marillion trapt in 013 immers de Nederlandse reeks concerten af in het kader van de Somewhere Else Tour. Uitverkocht huis, zoals gewoonlijk, wat ervoor zorgt dat 2200 man klaar zijn voor weer een prachtig avondje. Ik moet tot mijn teleurstelling melden dat dat laatste niet helemaal gelukt is. Misschien zijn we teveel verwend in februari tijdens het Marillionweekend. De sublimatie van het fan-zijn, samengebald in één prachtig weekend in een CenterParcs-park heeft wellicht de boel zover verzadigd dat gisteren het onvermijdelijke gebeurde. De vonk sloeg niet over. Niet bij mij, niet bij Briljantje, niet bij het overgrote deel van de 2198 overige concertgangers.

Het geluid was hemeltergend slecht, zeker voor 013-begrippen. Veel te weinig power in een vlakke zaalmix. Het trok gaandeweg wat bij, maar echt lekker werd het niet. Dan staan er om je heen mensen die elkaar schijnbaar lang niet gezien hebben en de 2 uur dat het concert duurt gebruiken om lekker bij te kletsen. Wij doen dat op een terras in afwachting van eten dat niet komt, zij doen dat liever op rij 015 in 013. Het beperkte aantal db’s dat uit de PA kwam nodigde overigens eigenlijk wel uit tot een prettige conversatie, dus echt kwalijk kan ik het ze niet eens nemen. Kortom, het werd weer zo´n typische 013-avond waarin het ver zoeken was naar enige vorm van electriciteit tussen band en publiek. Ik weet niet wat het is met die toko, maar op een enkele uitzondering na zijn alle concerten die ik daar zag (dus zeker niet alleen van Marillion) te kenschetsen als ‘gezapig’. Wee degene die anders beweert, want die is zeker nog nooit in Vredenburg of Paradiso geweest. Normaliter wordt het gebrek aan sfeer gecompenseerd door het perfecte geluid. Helaas ging die vlieger gisteren niet op. Op een of andere manier lukte het niet.

Dan de performance van Marillion zelf. De setlist was wel aardig (You’re gone, Splintering Heart, Afraid of sunlight, Estonia, Neverland), zelfs de nieuwe nummers kwamen aardig uit de verf. Somewhere Else wordt – voornamelijk door de fans – met gemengde gevoelens ontvangen waardoor ik nogal huiverig was voor de ontvangst van de nieuwe nummers. De titeltrack is nu al een ware classic en het absolute hoogtepunt van de avond was ‘A voice from the past’. Het beste nummer van de laatste cd en tevens een van de beste nummers uit de lange historie van Marillion. Van de ‘ouwe meuk’ had Fantastic Place hemels kunnen zijn, ware het niet dat H. op een welhaast Hazesachtige wijze de zanglijnen omgooide. Tikkeltje jammer.

Net zo jammer als dat gedoe met die grote ballonnen. Op een of andere manier lijkt het de band leuk om laat-dertigers op speeltuinachtige wijze te amuseren met gigantische ballonnen. Kan misschien iemand de heren vertellen dat het nogal afleidt? Tegen ballen trappen doen we wel buiten op een grasveld…

Van de weeromstuit heb ik niet eens foto’s genomen van deze niet al te memorabele avond. Maar er is één grote troost. Vanavond – en de 16e trouwens ook – naar Vredenburg. Het kan allemaal nog goed komen. De camera staat op scherp.

Setlist

Splintering Heart
You’re gone
Thankyou whoever you are
Afraid of sunlight
Fantastic place
Waiting to happen
A voice from the past
Somewhere else
The last century for man
Man of a thousand faces
Separated out
Between you and me

Estonia
King

Neverland

Voor de liefhebbers: Marillion speelde gisteren in Hardenberg en de Almelose Music Store had een gratis openluchtoptreden geregeld. TV Oost was zo vriendelijk daar een kleine reportage van te maken. Alhier te bezien.

Tja, moeten we nu blij zijn met het feit dat Marillion weer op Pinkpop mag gaan spelen? Aan de ene kant is een festival waar enkele (tien?)duizenden mensen op af komen natuurlijk altijd leuke exposure. Maar als u weet dat het hier Pinkpop Classic betreft, een nieuw initiatief van Jan Smeets om de wat oudere popliefhebbert naar zijn Megaland te lokken, dan ziet het plaatje er wat anders uit. Zo staan er allemaal – met respect – oude lullen op de affiche. Status Quo bijvoorbeeld. Steve Harley. Wishbone Ash. En Mink DeVille. Die is overigens nog wel verantwoord, want samen met Marillion is hij de enige act die tussen toen en nu nog gewoon lekker muziek is blijven maken. De rest is op zijn minst ontbonden geweest, gepensioneerd of nog erger. En aangezien Marillion zich tegenwoordig – zelfbenoemd – schaart tussen Keane, Radiohead, Talk Talk of Massive Attack is het op zijn minst gezegd een vreemde keuze om op een aanbod van dit golden oldies-gebeuren in te gaan. Marillion zal vermoedelijk een ietwat vreemde eend in de Limburgse bijt zijn. Maar goed, letterlijk nemend heeft Jan Smeets natuurlijk het gelijk aan zijn zijde, want in 1984 stond Marillion al eens op de bill van Pinkpop. En dat was immers het criterium. Tsss, is het al weer 23 jaar geleden? Bij nader inzien lijkt de contractering van Marillion ineens een hele logische keuze… 🙂