Die schitterende rode foto hieronder, komt u die nog vagelijk bekend voor ? Nou, dat kan. Zoek in mijn fotopagina’s maar even naar Fish in Tivoli 2005 en dan komt u een aardig eind. Wat die foto zo plompverloren moet in het boekje dat bij de nieuwste Fish-livecd ‘Return to Childhood’ zit ? Welnu, de legendarische illustrator Mark Wilkinson heeft woord gehouden en het boekje volgeplempt met foto’s van mij ! Wat je met een antieke 3 megapiksel-camera al niet voor malkander krijgt. Een paar maanden terug kreeg ik een mailtje van de man die verantwoordelijk is voor al die prachtige Marillion- en Fishhoezen, ‘of ie wat fotootjes mocht gebruiken’. ‘Ach’, dacht ik, ‘doe ik die man ook eens een plezier’. Met je naam tussen 12000 Marillionfans is al leuk, maar een zelfgekiekt fotootje is natuurlijk andere koek. En als dan blijkt dat de goede man op elk van de 20 pagina’s wel een foto van me heeft gebruikt, tja, dan is het feest compleet !

Hoe kun je de op zich treurige dag dat Ajax in Rotterdam de beker wegkaapt toch nog ten goede keren ? Laat een iets te forse Schotse zanger het in diezelfde stad gelegen Nighttown bespelen en je weet dat het goed komt. Dat Fish aan het begin van zijn toegiftenserie de sportiviteit heeft om een door de Nighttowncrew beschikbaar gesteld Feyenoordshirt aan te trekken (‘aan te wurmen’ is gezien de pasvorm van het tricot wellicht een betere frase) maakt het helemaal af. Voeg er de állerlaatste integrale liveuitvoering van Misplaced Childhood aan toe, evenals een handvol fantastische solo-songs en ’t zo somber begonnen avondje Rotterdam komt toch nog op zijn pootjes terecht.

Voor de setlist verwijs ik naar de setlist van de Lucky, met uitzondering van Lucky. Woehaha ! Kostelijk, al zeg ik het zelf. Oh ja, had ik al gezegd dat Raingods Dancing uit aan het groeien is tot mijn favoriete Fish track ever ? En dat Long Cold Day elke keer geweldiger wordt ? Nee ? Bij deze. Had ik ook al gezegd dat bij de livedubbelcd ‘Return to Childhood’, die vorig jaar in 013 is opgenomen, een 20-pagina tellend boekje zit (althans, hoort te zitten en bij niet aantreffen extragratis af te halen is bij de mersjandiese) waarin ENKELT & ALLEEN foto’s staan die ondergetekende heeft gemaakt ? Nee ? Oh, dan ben ik dat zeker vergeten…

Foto’s van Nighttown zijn alhier te bezien…

Eind vorig jaar maakte melancholie zich van mij meester toen ik in Tivoli toch heilig in de veronderstelling was de allerlaatste live-opvoering van Misplaced Childhood te hebben meegemaakt. Niets is echter minder waar, lieve lezert, want een succeskoe moet natuurlijk tot de laatste drup worden leeggemolken. Zo stond Fish gisteren op zijn 48e verjaardag in het legendarische Rijssen, gelegen onder de rook van Almelo en zo. Het etablissement heette heel toepasselijk ‘Lucky & Co.’ (althans, toepasselijk voor degene die ietwat thuis is in het oevre van de Schot) en was van een verrassend gezellig karakter en zeer goed gevuld.

Ene Anne-Marie Helder trapte af met heur akoestieke gitaar en deed dat niet onverdienstelijk. Dat het aan het eind minder boeiend was lag voornamelijk aan de monotonie van haar materiaal. Haar stem was er immers 1 uit duizenden. Samenvattend: ik heb beroerdere openingsacts gezien. Na een minieme onderbreking donderde Fish met een oorverdovende eerste set door het normaliter zo rustige Rijssen. De geluidsman oefent zijn vak schijnbaar al wat jaartjes uit en heeft daardoor last van wat doofheid ? Ik vond het overigens niet zo heel erg, ik hou immers wel van een bak lawaai. De set was identiek aan die van de eerste tournee van eind vorig jaar. Met een fantastische Raingods Dancing (hulde aan Tony Turrell, die schijnbaar ineens ook kan zingen?). Long Cold Day (toch hét waarom-vond-ik-daar-vroeger-nooit-zoveel-aan-en-nu-wel-liedje vorig jaar) hakte er weer prettig in. En met Innocent Party en Credo kende deze eerste set weliswaar geen verrassingen maar wel een zeer dikke voldoende. Set 2 was Misplaced Childhood en dat staat al 20 jaar als een huis, dus ook dit keer. Opvallende rol voor de nieuwe drummert (ik ben zijn naam even kwijt) die een en ander toch iets frivoler opvulde met tikjes en takjes dan die vorige drummert (ook zijn naam is me helaas ontschoten). Qua toegiften werden we in eerste instantie alleen getrakteerd op Incommunicado en Market Square Heroes maar na enig aandringen van onze kant kwam ook Fugazi nog langs. Tot zover liepen de sets van najaar ’05 en voorjaar ’06 parallel. Icing on the cake was ‘Lucky’.

Dat het op de terugreis nog gezellig werd met een klassieke uitwijding over vleug, heug & meug zal u waarschijnlijk de spreekwoordelijke worst zijn. Waarvan akte.

Setlist:

Big Wedge
Moving Target
Brother 52
Raingods Dancing
Wake Up Call (Make It Happen)
Innocent Party
A Long Cold Day
Credo

Intermezzo: La Gazza Ladra (Rossini)

Misplaced Childhood:
i) Pseudo Silk Kimono
ii) Kayleigh
iii) Lavender
iv) Bitter Suite
v) Heart of Lothian
vi) Waterhole (Espresso Bongo)
vii) Lords of the Backstage
ix) Childhood’s End
x) White feather

Encore I:
Incommuncado
Market Square Heroes

Encore II:
Fugazi

Encore III:
Lucky

Foto’s zijn alhier te bezien

’t Gaat crescendo met de kaartverkoop voor het Marillionweekend van februari 2007 in Port Zélande. Al 2000 idioten van diverse internationaal pluimage (immers nu al 27 verschillende nationaliteiten) hebben minimaal 170 Britse pondjes over – dat is in begrijpelijker Nederlands toch zo’n dikke 240 euri – om drie dagen lang naar hun favoriete bandje te mogen kijken. En dan zijn er nóg mensen die dat raar vinden… Begrijpt u dat ?

Enkele weken geleden vroeg ik mij nog af welke van een drietal Prachtige Liedjes met het predikaat Lenteplaat2006 mocht gaan pronken. U hoeft niet te gaan scrollen lieve lezert; het zou nek-aan-nek gaan tussen Spinvis, Belle & Sebastian en The Decemberists. Dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn dat moge echter blijken. Het is, met vlag ende wimpel, You’re Gone van Marillion geworden. De intimi maken nu wat karakteristieke bewegingen met wenkbrauwen, oogleden en lippen – bewegingen die een opperste staat van verbazing doen vermoeden -want het is immers een liedje dat exact twee jaar geleden de voorbode was van het fantastische ‘Marbles’-album. Het was ook meteen een van de poppiest – lees hitgevoelige – songs en daardoor (automatisch?) door de Marillionclan bestempeld als ‘leuk, maar niet het allerbeste’. Ook door ondergetekende, ik geef het grif toe.

En dan, na 2 jaar, rij je op een van de eerste vleugje-van-lente bevattende ochtenden van het jaar over de A2 ter hoogte van Boxtel-Noord. Je schuift een blank belabelde CDR in je spelert en laat je verrassen door dat wat komen gaat. “You’re gone as suddenly as you came to me”. De ‘previous track’ toets ligt in mijn voiture bijzonder binnen handbereik (immers op het stuur) en ondanks de schamele 5000 kilometers die er pas op de teller staan begint die toets al slijtageverschijnselen te vertonen. Heren van Marillion, met 2-jaar-terugwerkende kracht, proficiat met de welverdiende “Lenteplaat2006” !