Anduze, Zuid Frankrijk, 1988. Ergens halverwege Camping de l’Arche en Café des Arts in het dorp. Net voorbij ‘Castel Rose’, die ándere camping. Het smalle 1-auto-brede straatje is onverlicht maar wordt beschenen door de Zuidfranse maan. Krekels tsjirpen door de avond en de vleermuizen scheren rakelings over onze hoofden. Unheimisch voor sommigen, voor anderen een dagelijks wederkerend ritueel. Naar ‘het dorp’ betekende immers 2 x die route wandelen, bij elkaar toch bijna anderhalf uur. Die 90 minuten hebben nooit zo kort geduurd als in die bewuste vakantie. Dankzij ‘How beautiful you are’ van The Cure vloog de tijd. We zongen het de hele vakantie lang. Over hypocrisie en misconcepties. Zware kost voor in een vakantie, de tekst loog er niet om. De dubbelelpee werd een jaar eerder gekocht in Avignon en is inmiddels lichtgrijs gedraaid. Met de intrede van de homecinemaset is nu ook de platenspeler verbannen naar hogere oorden, waardoor het nummer uit het gehoorsveld verdween. Dankzij KaZaa beleef ik die vakantie nu opnieuw. En als je heel goed luistert hoor je hier nu weer de krekels op de achtergrond…

“And this is why I hate you
And how I understand
That no-one ever knows or loves another”

Deel 2 in de serie ‘Memory Lane – sterke herinneringen bij sterke nummers’.

Het was halverwege jaren tachtig, 1985 om precies te zijn, die avond dat ik REM ontdekte. In de nachtelijke winteruren lag ik vaak in bed de a.m.-band af te struinen met m’n walkman op zoek naar.. ja naar wat ? Eigenlijk naar niks. Maar het mystieke van de mono-ruis, het vreemde gepiep waar af en toe een angstaanjagende regelmaat in te bespeuren was (‘Zou dat van defensie kunnen zijn ? De russen misschien ?’) en het her en der te beluisteren orientaals koeterwaals voelde op een of andere manier spannend aan. Ik draaide me suf aan de frequentie-knop, want m’n walkman was nog niet zo kek dat ie voorkeuzezenders had.

Zo draaide ik me die avond binnen bij een Engels radiostation. Precies op het moment dat een plaat werd ingestart die me van begin tot eind bij de strot greep. Het funky gitaartje, die onverstaanbare zang en dat lekkere refrein. Ik had werkelijk geen benul wie het kon zijn, want ik was dat jaar pas de Top40 ontstegen en was me net een beetje in de wat alternatievere muziekstromingen aan het verdiepen. De onverstaanbare deejay in combinatie met het tussen m’n linker- en rechteroor laverende geluid (af en toe ruwweg vergezeld door een of andere etherruis) zorgden ervoor dat ik de naam van uitvoerende artiest niet kon horen.

Enkele maanden later draaide Jan Douwe Kroekse (of Henk Westbroek, pin me er niet op vast) ‘Can’t get there from here’ van het toen nog relatief onbekende R.E.M. En ja hoor, dat was ‘m geweest. Diezelfde adrenalinestoot ging weer door m’n lijf. Eindelijk gevonden.

Die nachtelijke luisterervaring bleek het begin van een hevige verdieping in het werk van REM, alhoewel het me na ‘Losing my religion’ allemaal te poppy werd. Na de release van Reveal heb ik de draad weer een beetje opgepikt, maar die ene kick van toen die ene nacht in ’85 zal REM wel nooit meer kunnen laten herleven…

“When the world is a monster
Bad to swallow you whole
Kick the clay that holds the teeth in
Throw your trolls out the door
If you’re needing inspiration
Philomath is where I go by dawn
Lawyer Jeff he knows the lowdown
He’s mighty bad to visit home”

Een nieuw wederkerend rubriekje, dit ‘memory lane’. Er zijn van die nummers die je dat ene gevoel van toen weer bezorgen. Een siddering door je lijf, een bepaalde atmosfeer, een karakteristieke geur, het kan van alles zijn. Daar gaat dit dus over. Zoals dat gevoel bij ‘Town called Malice’ van The Jam.

“Rows and rows of disused milk floats
stand dying in the dairy yard
And a hundred lonely housewives
clutch empty milk bottles to their hearts
Hanging out their old love letters
on the line to dry
It’s enough to make you stop believing
when tears come fast and furious
in a town called malice…

In een flits sta ik weer in ‘Hans’, de platenzaak in Oss. Geen idee of ie nog bestaat, volgens mij is die toko al lang weg en ooit eens opgeslokt door Music Store. Samen met RamBam (een kledingzaak met een platenhoekje) een favoriete pauzeplek tijdens mijn middelbare schooltijd op het Titus Brandsmalyceum aldaar. Daar waar ik de eerste cd zag. 50 piek kostte dat ding. Er was zelfs een medescholier die ‘m kocht. De patser. Daar hadden wij allemaal geen geld voor. Hij wel. Bij ‘Hans’ haalde je altijd het gedrukte exemplaar van de Top 40. En je buttons. Het was immers de spijkerjastijd. The Jam met Town called Malice. Bij de eerste noten van dit nummer sta ik altijd weer in die platenzaak. Al was het maar omdat ik daar een van die buttons kocht. Van The Jam. Ik heb ‘m nu nog steeds ergens. Net zoals Town called Malice op vinyl. Jammer dus dat m’n platenspeler recentelijk ontmanteld is…