Elke keer als ik in het kader van de saladebereiding een blikje mandarijnen openschroef vallen mij 2 dingen op. Ten eerste is daar de uitgesproken zoetheid van de mandarijnenpartjes. Ik heb nog nooit een live-mandarijn gepeld die eenzelfde aanslag op het glazuur veroorzaakte als welk willekeurig ingeblikt exemplaar dan ook. Alsof er met een kanon een gezinsverpakking suiker doorheen is geschoten. U hoort mij overiges niet klagen; er gaat immers niks boven een zoet mandarijntje in de salade.

Maar het meest opvallende moet toch wel zijn de geraffineerdheid waarop het velletje, dat normaliter elk afzonderlijk partje beschermt tegen ongewenste intimiteiten, is verwijderd. Ik heb het zojuist hier geprobeerd met een bevelde mandarijn, tot vermaak van de aanwezige collegae. Tot aan de oksels in de mandarijnenprut, dat was ongeveer het resultaat. Gelukkig had ik 3 mandarijnen bij me gestoken en kon ik de overige 2 zonder al te veel kleerscheuren verorberen. Iemand enig idee hoe het in de fabrieken van Delmonte toegaat ? Wordt het miniscule omhulseltje losgeweekt met chemicaliën ? Worden er ongeschoolde kleine kindervingertjes gebruikt die de partjes vakkundig kunnen ontdoen van hun jasje ? Zijn er machinefabrieken die mandarijnenpartpelmachines ontwikkelen ? Kun je die ook huren ? Zo ja, waar ? Boels ? Ik citeer: ‘Boels verhuurt bijna alles’. Ik ga vanavond meteen even naar de Praxis-met-inpandige-Boels. Vanavond eten we nl. weer salade en ik heb nog wat hele mandarijnen over…

En nu we het toch over etenswaren hebben: wat dacht u van de afwezigheid van reeds gepelde pistachenoten in het winkelrek ? Je kan bij elke grootgrutter gepelde pinda’s, wal- en hazelnoten aanschaffen, maar van hun buitenkant ontdane pistaches ben ík nog niet tegengekomen. Die krengen laten zich verhitten tot het punt waarop ze een minimale opening vertonen waar je vervolgens je nagels op ruineert. Laf. Ik zeg dan op mijn beurt: de bunsenbrandert erop ! Dat zal ze leren, het notentuig. Of gebruik de ‘zeg-ken-jij-de-mosselaanpak’: de noten in een pan met kokend water laten zwemmen tot alle schelpjes openstaan. Wellicht dat het werkt, wie zal het zeggen. Ik kan het eens voor u uittesten mocht u belangstelling hebben. Een andere optie is een karrenvracht werkwillige Oosteuropeanen charteren die vervolgens de handjes laten wapperen in de notenfabriek. Totdat iemand een praktische invulling hieraan heeft gegeven troost ik mijn afgebroken linkerduimnagel. En eet ik tijdelijk even cashews. En gepelde mandarijnenpartjes, want daar heb je ook geen nagels voor nodig…

De geur van een hagelnieuwe auto, waar komt die vandaag ? Is het het odeur van de nog smetteloze bekleding ? Van het nog ongeschonden dashboard ? Tectyl ? Ik weet het niet. Ik denk dat er helemaal niet zoiets bestaat als ‘de geur van een nieuwe auto’. Ik vermoed dat de autodealers heimelijk beschikken over spuitbussen waarin een universeel soort luchtje is gestopt dat de mensch associeert met nieuw en met auto’s. En dat ze die rijkelijk leegspuiten in elke vers langs de toonbank rollende bolide.

Ik persoonlijk kan er niet zo goed tegen, tegen die lucht. Eerst maar eens uitvissen hoe die ramen opengaan, dus…

Neem een oudjaarsavond, vul die met wraps met jalapeños, wraps zonder jalapeños, flessen rosé mét hals, flessen rosé zonder hals, zelf afgevulde peppadews, niet zelf afgevulde peppadews, een zak extraspectaculair vuurwerk en natuurlijk de legendarische Erkeland-bollen en je rolt het nieuwe jaar in voordat je er erg in hebt. Waar anderen schijnbaar moeiteloos de perfecte tv-klok tevoorschijn toveren doen weer anderen daar heel lang over, om zich aan het eind van de rit tevreden te stellen met een voor slechts een kwart in beeld gebracht uurwerk. Desalniettemin werd het daarop ook 00:00. Rest mij weinig meer dan u allen een welgemeend ‘excellent 2006’ toe te gooien. Bij deze.

Kerst 2005 werd voor de verandering eens buitenshuis afgewerkt. Vanwege het feit dat er dit jaar – vakantiedagentechnisch gezien (want collectief verlof op 3e kerstdag) – tegen inlevering van een een minimaal aantal vakantieuurtjes toch maximaal ge-urlaubt kon worden trok ondergetekende met zijn illustere gevolg naar de Duitse Eifel om aldaar een xtra lang weekeindje te vertoeven. De open haard maakte overuurtjes en 2e Kerstdag werden we getracteerd op een xtragratis pak sneeuw. ’t Was nog nét niet die Wham!-clip (u kent hem wel, geef maar toe), maar het kwam in de buurt.

Maar aan alles komt een eind en dus is vanavond de voorbereiding begonnen voor de zomervakantie van 2006. Tja, schijnbaar moet je er als kampeerder vroeg bij zijn. 2005 lijkt me dan vroeg genoeg. En aldus kwamen we uit bij een minuscuul ogende knus terreintje ergens in het Franse landje F. Wordt vervolgd.

Ondanks het feit dat ik dagelijks met 2 vingers in de neus achterstevoren geblinddoekt naar mijn werk zou kunnen rijden ben ik sinds kort toch uitgerust met een tomtommetje. Niet als in het veel te groot uitgevallen lompe apparaat dat niet eens in een kleine binnenzak past, maar gewoon in softwarevorm op de pda. Een pda met ingebouwde gps-antenne, mind you, want het gemack dient immers de mensch. Dat je met zo’n pda veel meer leuke dingen kan doen blijkt na wat gesnuffel op het net. Als u het onderstaande videofragmentje inmiddels net zo beu bent als ondergetekende, dan kan ik u besmuikt laten lachen door te melden dat ik de hele serie uit Vredenburg (8 filmpjes) vanaf heden op mijn pda kan afspelen. Wanneer ik maar wil. Dus die polonaise kan vanaf nu te pas en te onpas worden vertoond, Jan…