Je zou ze de kost moeten geven, die prutsers die staan te flitsen tijdens een concert. Op een afstand van 15 meter gaat de flash af, resulterend in overbelichte kruinen van degenen die zich vlak voor de lens ophouden. Logischerwijs levert dat ook een bijzonder onderbelicht podium op. Ik pleit derhalve voor een fip (foto information point) naast de merchandisestand. Bij om het even welk concert. Waar ze (vermoedelijk in BrEeZaH-taal) uitleggen dat een flits weinig zin heeft en dat je beter je ISO of je sluitertijd wat kan opschroeven. En anders de camera gewoon beter thuis kunt laten. ’t Is bijna net zo erg als die prutsers die na aankoop de schreeuwende stickers op hun camera laten zitten…

Hoewel ’t kantje boord werd vanwege de opgelopen longontsteking
ging de geplande najaarsvakantie in Landal Port Greve toch gewoon door. Ietwat vermoeider dan de bedoeling was sloeg ik me door uren zwembadvertier, kastelen bouwen op het Noordzeestrand, Diergaarde Blijdorp en de Pannenkoekenboot. ’t Was een groot succes. Alleen al het weer (’t was gemiddeld genomen warmer dan tijdens onze voorjaarstrip naar Corfu) maakte het tot een geslaagde happening. Begin september onder een parasolletje aan de oprukkende Noordzeebranding liggen bij een tempje van 27 graden. ’t Is dat ik erbij was, anders zou ik mezelf niet eens geloven…

(12 sep: DE BILT – Het is in honderd jaar nog nooit zo warm geweest in de eerste tien dagen van september als dit jaar. Het etmaalgemiddelde kwam in De Bilt uit op 19,6 graden en daarmee zijn de eerste tien dagen van september 1949, met een gemiddelde van 19,1 graden, van de troon gestoten. Dat liet het KNMI maandag weten.)

Soms heb je spijt van keuzes die je maakt, soms ook niet. Lowlands was in eerste instantie een optie, maar vanwege een inmiddels te matig gevulde vakantiedagenportefeuille ging dat verhaal uiteindelijk niet door. Maar goed ook, want ze hadden me om 11 uur op de zaterdagavond met 41 graden koorts in een ambulance kunnen oppikken en naar de dichtsbijzijnde van wanten wetende dokteur kunnen transporteren. Sinds dat tijdstip lig ik namelijk met een acute longontsteking te bedde. ’s Middags te Vianen was er nog weinig aan het handje, maar tijdens de terugreis in de auto begon ’t al wat op te warmen. Eenmaal in bed vond mijn vrouw het tijd voor een belletje naar de huisartsenpost. Ik vond het wel meevallen. Ik ben haar dankbaar. Longontsteking. Dat er de volgende anderhalve dag weinig verbetering te bespeuren viel dankzij een niet-aanslaande antibioticakuur kon er ook nog wel bij. Met inmiddels een ander medicijn gaat het weer beter. De koorts is gezakt en het is nu een kwestie van de rit uitzitten. Zeker nog tot aan het weekeinde moet ik rust houden en maandag beziet de dokteur weer verder. Na 23 Mythbusters, 12 x de documentaire over de imaginaire brug over de Beringstraat en 6 x A Racecar is born heb ik het nu ook wel gezien. Letterlijk…

U kent vast wel meneer Murphy en zijn vermaledijde wet. Ik ook. Gisteren heb ik hernieuwd kennisgemaakt. Bij de Mediamarkt liep ik tegen een 250GB USB2-hard drive aan. De oplossing voor het leed dat backuppen heet. Bijzonder handig, maar zorg er dan ook voor dat je meteen aan het backuppen slaat op het moment dat het ding aangesloten is. Of dat je eerder gemaakte backups even intact laat totdat de nieuwe backups zijn gemaakt.

U voelt ‘m al aankomen. Eerst een beetje opschonen, dacht ik nog. In mijn opruimdrang mikte ik per ongeluk wat *.pst bestanden weg. Voor de niet-kenners: daar zit het mailgebeuren in. Voor de kenners: daar blijf je inderdaad beter met je poten vanaf. De wijzigingsdata van de bestanden lagen ergens medio 2004; dat kon dus wel weg. En passant de windowsprullenbak leegmakend dacht ik dat ik de oude backupbestanden die ergens op een aparte harde schijf stonden ook alvast wel weg mochten. ‘Brilliant thinking’ noemen de Engelsen dat sarcastisch. Outlook bleek niet meer te werken. Niet zo raar als je je mailbestanden net hebt gewist. De backup ervan op de harde schijf had ik gelijk meegewist. En mijn nieuwe backupdevice was maagdelijk leeg. Ergo: alle mail, alle contactpersonen, alle agenda-items, alle taken; weg. Mocht u nog op een mailtje van mij zitten te wachten dan heb ik slecht nieuws: ik weet nu niet eens meer dát u erop zit te wachten, laat staan dat ik u kan bereiken…

Repte (niet ‘rapte’, mind you !) ik hier nog over het tragische verwijderen van de peppadew uit het dorpssupermarktassortiment, deze week werden mijn gebeden verhoord en was het verloren gewaande winkelrekvak weer herschapen én hervuld. Geen idee hoe permanent deze terugkomst is, dus ik heb meteen maar een voorraadje aangelegd. En dan ook goed: afvullen met roomkaas en dan in een badje van olie bewaren. Is er een overtreffende trap voor het woord ‘goddelijk”‘ ?