Terug van 2 weken Corfu. 14 jaar na dato weer naar het eiland van olijven, cypressen, Pantrokrator en Paleokastritsa. All inclusive, dat ook nog eens. In het prachtige Aqualand Village. Wat een genot.

In januari attendeerde ik u al op de fabuleus lekkere peppadew. Afgevuld met roomkaas verkrijgbaar bij uw lokale kaasboer en sinds kort zelfs her en der opduikend in de beter gesorteerde supermarkt. Daarbij aangetekend dat je voor 3 en een halve euri 6 peppadewtjes krijgt die verzopen zijn in een olie van matig komaf en karig zijn gevuld met kaas danwel tonijnsalade. In de regel te vinden in de buurt van de kaas- annex vleesafdeling, in de vitrine met amuses / hors d’oevres / paté’s en parmezaantjes. Ernstig af te raden vanwege de meer dan matigheid; voortaan gewoon hopla naar uw kaasspecialist.

Maar wat schetste mijn verbazing een paar weken geleden ? Ons dorp was al in extase door de opening van de allereerste supermarkt, maar de pret werd nog groter toen bleek dat deze Plus de originele glazen potjes boordevol overheerlijke Peppadews gewoon in de schappen had staan !!! Nog niet eerder vertoond, lieve lezers. En had ik mijn begeerte nu maar niet bedwongen en gewoon het hele rek leeggekocht. In plaats daarvan nam ik 1 pot mee. Die was dus ook in 1 avond op. Opgewonden terug naar de Plus, maar u voelt ‘m waarschijnlijk wel aankomen: weg Peppadew. Uitverkocht. Het Ikea-syndroom: alles is op voorraad, behalve net dat ene ding waar je speciaal 45 kilometer voor hebt gereden.

De weken erna staarde ik tevergeefs naar een leeg vak waarvan alleen het schapkaartje deed herinneren aan het genot dat daar ooit stond. Vanavond werd echter ineens alles anders. Het kaartje was weg, de schapruimte was niet meer leeg. Pickles stonden er. Pickles nota bene. Geen Peppadew meer. Het Vakkenvullertje dat zich in de directe nabijheid ophield kon mij desgevraagd ook niet geruststellen. ‘Geen idee ! Peppedoe ?’. Morgen gaat er een mailtje naar de allerhoogste Plusbaas in het land. We gaan de barricaden op. Bloed, zweet en peppadew ! Terug die dingen !

Om de treurige gebeurtenissen van de afgelopen weken even te ontvluchten zocht ik naar wat afleiding. Ik verkocht m’n hagelnieuwe piepkleine Ricoh Caplio R2 via marktplaats en besloot om me uiteindelijk toch maar te storten in de Echte Fotografie. Dat dat betekent dat ik een heel stuk dieper in de buidel moest tasten om te komen tot een Canon EOS 350D, dat moge duidelijk zijn. Een digitale spiegelreflex, welteverstaan. De levertijd zou aanzienlijk zijn, volgens de diverse webwinkels. Webvoordelig, de internetshop waar ik 4 jaar geleden al mijn S75 scoorde en vervolgens ook nog een digital8-videocamera, bleek echter een razendsnelle partner: na 2 dagen stond de 350d voor de deur. Afgelopen weekend meteen een prettig EF 55-200mm f/4.5-5.6 II USM objectief erbij gekocht. De eerste resultaten zijn bemoedigend. ’t Is allemaal geen ‘point-and-shoot’, dus momenteel zit ik in een flinke ‘learning-curve’. Maar het 8mp apparaat levert schitterende plaatjes. Binnenkort het eerste materiaal.

Oh ja: ik was wel gecharmeerd van de EF 1200 USM. Zo’n lens waar je een aanhanger voor nodig hebt om ‘m te kunnen vervoeren, laat staan dragen. Zo’n Joop van Tellingen-ding. Helaas kost dit fijne objectief momenteel zo’n 108.000 euro. U leest het goed. De punt is een punt en geen komma…

“De jongeman loopt hard
In een winterlandschap
De bomen zijn naakt
Verdwaald in de tijd
Verdwaald in zijn hart
De herinnering het afscheid
Van wat eens was
Verloren in de tijd
Vaarwel…”

9 april 2005. De wereld is een stuk stiller geworden. Op één dag sterven mijn oom Ton en mijn nichtje Jacqueline.
59 en 41 jaar oud. Oom Ton ging het ziekenhuis in voor een longoperatie en raakt na een hartaanval tijdens die operatie in coma. Om daar vervolgens nooit meer uit te ontwaken. Nicht Jacqueline sterft aan kanker, 2 jonge kinderen achterlatend.

Ik weet even niet meer wat ik zeggen moet. Of wat ik zeggen kan…

Ton † 9 april 2005 / Jacqueline † 9 april 2005

Net toen ik dacht dat de griepepidemie me deze keer had laten gaan, sloeg ie me met zijn staart nog even fluks om de oren. 5 dagen in bed terwijl het buiten zomert, da’s dan het logische gevolg. Met een dikke koorts en een hoest waar de honden geen brood van lusten was het zwaar toeven thuis. Zeker met 2 koters en een vrouw die langzaam maar zeker op instorten stond. Ergo: papa is weer up & running terwijl mama en zoonlief thuiszitten met de door papa geïntroduceerde griep. Sorry.

De pijn had ietwat kunnen worden verzacht door de binnenkomst van de 4-dvdbox van de eerste 2 Marillionweekenden plus de dubbelceedee van diezelfde happenings, ware het niet dat mijn hoofd daar niet naar stond. Vandaar dat ik vandaag pas naar die cd kan luisteren. En ik me na This town / The Rakes Progress / 100 Nights weer een stuk beter voel…

What do you do when your roots have dissolved and broken down
And the soil that you grew in when you were small
Has become nothing more than dirt in some dirty town
When you list all the qualities that you despise
And you realise
You’re describing yourself
And breaking someone up inside
Is your only source of pride