05:50 Ik stamp vol zelfmedelijden uit bed om mijn anderhalfjaar oud mannetje te gaan halen. Een mannetje dat er schijnbaar genoegen in schept om op de meest on-christelijke tijden te vinden dat het mooi geweest is, dat slapen…

23:50 Een Sri Lankaan houdt zijn anderhalf jaar oude mannetje in zijn armen. Een mannetje dat nooit meer om zes uur in de ochtend wakker zal worden. Vol schaamte kruip ik naast het bedje van mijn zoon en kus hem zacht op zijn voorhoofd. Huilend leg ik een extra dekentje over hem heen…

Mijn nieuwe werkgever placht zijn medewerkers te stallen op zogenaamde flexplekken. In een organisatie waar gemiddeld slechts de helft van de werknemers aanwezig is, is dat geen slecht idee. Iedereen zeult zijn laptop, muis en laptopstandaardje mee in zijn tas, dus op alle burelen ligt slechts een toetsenbord. Dat ziet er wel zo opgeruimd uit aan het eind van de dag en het scheelt je een hoop overhead.

Toch is de nesteldrang van de mens zó sterk dat ie, eenmaal een flexplek ingenomen, zich dat plekje op een of andere manier snel eigen maakt. Vergelijk het met een hond die al urinerend zijn territorium afbakent. Ik heb nog niemand tegen zijn bureau zien staan pissen, dus die vergelijking gaat een beetje mank, maar het lijkt wel een ongeschreven wet dat eenieder zich elke dag dezelfde desk toeeigent. Mocht er toch onverhoopt iemand op je plek zitten dan blijf je naar alle waarschijnlijkheid in dezelfde ruimte. Om de anderen niet voor het hoofd te stoten, waarschijnlijk. Die zouden wel eens kunnen denken dat je het helemaal niet leuk vindt bij hen. Da’s waarschijnlijk ook de reden dat je goed moet uitkijken waar je voor het eerst gaat zitten. In die fractie van een seconde dat je een bureau uitkiest bepaal je je werkplektoekomst bij het bedrijf in grote mate. Wees dus alert en laat je oog vallen op het plekje met de gezelligste plantjes in de buurt, het mooiste uitzicht naar buiten of de prettigste collegae om je heen. Dat laatste is een beetje lastig, want die ken je net een paar seconden.

De echte antiflexers zetten overigens fotolijstjes op het bureau en laten die daar staan als ze weg zijn. Een soort sublimatie van het boompissen. D’r is echt niemand die het in zijn hoofd haalt om de hele dag tegen drie wildvreemde kinderhoofdjes aan te gaan kijken. ‘Zo, leuke kinderen heb je daar zeg !’.’Oh maar die ken ik helemaal niet hoor !’…

Twee keer binnen hetzelfde kalenderjaar stoppen met je geneuzel op het net, dat is niet voor velen weggelegd. Briljantje daarentegen draait er zijn hand niet voor om. Tot ooit. zegt ie. Ik gok dat het nog een weekje duurt. En zo niet, dan spam ik hem suf (of stalken via de telefoon, dat is ook erg modern he Arie R. ?). Ik kan namelijk niet zonder zijn lijstje ‘geziene films’ (af en toe voorzien van nuttige recensie) waarbij ik me elke keer weer voor de kop sla als ik lees dat ik wederom een goeie film heb gemist.

Het eerste weekje op de nieuwe arbeidsplek zit er bijna op. Tussen veel meer collega’s dan voorheen was het nog wat onwennig manoevreren de eerste dag. Maar met het uitreiken van een leuke auto (Mégane 1.9), een notebook en een telefoon had ik even andere zaken aan het hoofd. Mocht het u interesseren; ik ben nu software engineer bij een Microsoft Gold Certified Partner die gespecialiseerd is in Navision.

Een aantal zaken vallen me op. Radio3 is bijvoorbeeld tegenwoordig wél weer leuk. Op 1 dag Smashing Pumpkins, Radiohead en the Smiths voorbij horen komen is bijzonder lovenswaardig. De A2 daarentegen is minder leuk. Vooral op weg naar huis blijkt met name de rondweg Den Bosch een crime. Vanmiddag eens een shortcut via de omliggende landerijen proberen. Als u zaterdagmorgen nog niks van me heeft gehoord is dat niet goed afgelopen. Verder heb ik het op de fiets naar het werk gaan nog niet gemist. Maar dat ligt waarschijnlijk aan het foeilelijke herfstweer. Op dit moment schijnt het zonnetje bijkans op mijn rug en is het goed toeven aan mijn flexplek. Die is niet zo flex als het lijkt, want iedereen om me heen zit de hele week al op dezelfde plaats. Ikzelf incluis…

Nog één week. Te vullen met wat laatste klusactiviteiten en een avondje Freek in Amsterdam. Nog één week en dan is het tijd voor wat nieuws. Een nieuwe job welteverstaan. Een paar maanden thuiszitten komen best van pas als je midden in een verbouwing zit, maar op een gegeven moment is het wel mooi geweest. Niet dat de muren op me af komen (we hebben die natuurlijk niet voor niets 4 meter verderop laten zetten 🙂 maar de nieuwe baan komt precies op het goede moment. De laatste klusloodjes wegen immers het zwaarst. Nog 1 pui te schilderen en een zolder af te werken. Of dat gaat lukken deze week ? Geen idee. Zo niet, dan blijft het nog maar even op de to-do lijst staan. Voortaan heb ik daar toch alleen de weekeinden voor, dus er zal nog wel meer blijven liggen…