‘Aanvang verbreding Kasteeldreef m.i.v. 2 november t/m 26 november’. Ga er even lekker voor zitten, neem wat te drinken en amuseer uzelf kostelijk met dit taalgedrocht. Genoteerd vandaag in ons dorp. Op zich al een dubieuze activiteit, want die onderhavige Dreef is helemaal zo smal nog niet. En dat ze ‘m dus nog breder willen hebben verbaast mij. Maar goed, ik heb een tijdje bij een gemeente gewerkt dus over dat soort rare initiatieven verbaas ik mij al lang niet meer.

Het is de wijze waarop deze noeste arbeid op dit bord wordt aangekondigd die vraagt om een besmuikt lachje. De ‘aanvang’ is ‘met ingang van’ ? Beste medewerker openbare ruimte die was belast met de nobele taak dit bord te beletteren: een aanvang is niet uit te drukken in welke tijdseenheid dan ook. Eerst is er niks en dan in enen: hopla. Dan is het er. Dan is het aangevangen. Wat het dan ook moge zijn dat er zou moeten aanvangen. Maar het exacte moment van aanvang is niet eens te bevatten: het is niet eens een nanoseconde, neen, zelfs geen picoseconde. Als er immers nog een heeel klein stukje tijd is waarop het aan te vangene aangevangen is, dan kun je daar immers nog weer een heeeel klein stukje tijd vanaf halen. Net zoals je bij een ‘heleboel’ altijd nog 1 kan optellen, zodat het nooit eindigt. Nu hoop ik wel voor de bedrijven aan de Kasteeldreef dat het ooit eindigt, maar dat terzijde.

Komen we meteen op het tweede grammaticale struikelblok: met ingang van xx-xx-xx t/m yy-yy-yy. Jaja. Het moet niet gekker worden. Ik neem aan dat ze met ingang zoiets als aanvang bedoelen, want als ze het over een tijdelijke entree tot de Kasteeldreef hebben dan zou het nog kunnen. Dat je van xx t/m yy via de ‘ ingang’ de Kasteeldreef op kunt rijden. Maar dat bedoelen ze dus niet. Als ik goed lees dan is de Kasteeldreef dicht tussen xx en yy omdat ze ‘m breder gaan maken. Of beter gezegd dicht tot en met yy, anders gaat u mij de bal terugkaatsen ! Maar misschien is dat wel niet zo en bedoelt de gemeente dus werkelijk dat er in die tijdspanne ooit een keer een moment komt dat er aangevangen gaat worden met de verbreding. En dat is dan nog waar ook. Want de kans dat precies om 00:00 op 2 november de spade in de grond gaat is natuurlijk ook erg klein. Of dreef ik nu te ver door ? Zucht. Zo te zien wordt het tijd om een paar maanden werkloosheid af te gaan sluiten. Dra meer info daaromtrent

‘Lieke en ik vormen een topcombinatie!’ … ‘Michon en Lieke vinden het heel erg leuk om te verbouwen’. Whoehahaha ! Kostelijk ! U weet natuurlijk al lang dat het gaat om een van de vier stelletjes die aan de reality-soap ‘Het Blok‘ meedoen, waarin kandidaten in een aantal maanden een huis moeten opknappen en zo goed mogelijk moeten verkopen. Niet direct een formule waar mijn hartje sneller van gaat kloppen, ware het niet dat de klusirritaties die in dit programma breed uitgemeten worden van dermate smakelijk niveau zijn dat ik er toch elke week weer na kijk. Ik bedoel, Expeditie Robinson en Het Blok zijn zo ongeveer de enige programma’s die ik nog kijk, dus gun me ook mijn verzetje ?

Ik als inmiddels gelouterd klusser kan mij aardig identificeren met enkele van de mannelijke deelnemers die aardig op hun huid worden gezeten door hun eega’s respectievelijk vriendinnen. Niet dat die van mij zo onredelijk is, integendeel. Maar ik herken de frustratie bij klustegenslag maar al te goed, vandaar mijn bijzondere medeleven met de heren in dit programma. Met name met Michon. De arme drommel is gezegend met een liefje in wiens bijzijn zelfs ‘ex-Eigen Huis en Tuin’ Nico volledig zou doorslaan. Schitterend om te zien hoe hij dichtklapt als een koofplank van de muur lazert en zij hem even doodgemoedereerd gaat staan vertellen wat ie fout deed. Heerlijk. Luchtig het programma daarnaast op met een homo-stelletje dat liever met een cocktailtje aan een willekeurige Amsterdamse gracht zit in plaats van in klustenue, gooi er nog een onaangepast koppeltje uit het Noorden des lands in én een redelijk studentikoos aandoend duo en je hebt aldus vermaekelijcke televisie geschapen.

Het programma werkt overigens heerlijk therapeutisch. Het actuele to-do lijstje van onze eigen verbouwing behelst nog een 50-tal actiepunten, maar telkens als ik zie wat er in Het Blok nog allemaal moet gebeuren pak ik met een glimlach op de lippen mijn accuboor…

Met het ouder worden neemt het aantal rare, spontaan opborrelende vragen af. In mijn prille jeugd kon ik me nog verwonderen over het hoe van raketten naar de maan of het waarom van verkeerslichtdetectielussen. Maar met 35 jaar heb je dat soort triviale vragen óf uitgebannen uit je bestaan óf al lang en breed van een passend antwoord voorzien. Tot vanavond.

Mijn eega keek naar de Gillmore Girls en ik gaf de dames van Laïs maar eens een beurt. Dat moet u overigens niet te letterlijk opvatten, maar dat snapt u wel. Om haar (mijn eega) niet teveel in haar audiovisuele vaarwater te zitten zocht ik naar mijn oortjes. Met het inprikken van de koptelefoon in de daarvoor geschikte uitsparing in de rechterspeaker op mijn bureau viel zoals altijd het kamergeluid weg. Niks raars an, hoor ik u denken. Nee, zo gaat dat al tientallen jaren. Maar hoe doen ze dat toch ? Zit er een schakelaartje in ? Versnoept de koptelefoon zoveel power dat er voor de speakers niks meer overblijft (ja hoor ‘ns, ik roep ook maar wat) ? Of blijven de speakers misschien gewoon op dezelfde geluidssterkte doorblazen maar hoor ik dat niet meer omdat ik de koptelefoon altijd al op mijn hoofd heb als ik ‘m inplug ? Technici onder de lezers die het weten; verlos mij van een prangende vraag ! Ik dank u.

Het Nederlandse krantje bij het ontbijt, de geur van de stenen langs de Ardèche, het fluitende geluid van de nachtkrekels, de sjacherijnige kassamevrouw in de Champion, het flesje water in het circus Medrano, Domrémy la Pucelle, de tunnel in Lyon, Aire de Berchem, dwars door Luik willen maar toch op de ring terecht komen, slechte nachtrust als gevolg van 2 koters die maar niet kunnen wennen aan het slapen in een mobilhome, het zien van 2 verloren Olympische hockeyfinales, chicken wings, kanoërs in de Gorges, Vogüé, Aire de Auberives…

Twee weken Zuid Frankrijk. Voor het eerst sinds 1989 weer terug. Een karrenvracht aan déja vues en flashbacks. 15 jaar afwezigheid na 14 jaar vakantie in die regio. A sort of homecoming…

Geen puf, fut, energie danwel zin. U zoekt het maar even zelf uit, wilt u ?