De een vliegt naar Beijing, de ander tuft naar Zeeland. Niet Nieuw Zeeland hoor, gewoon die provincie linksonder op uw NL-kaart. Een midweekje Landal Port Greve nabij het Brouwershavense plaatsje B. was een welkome afwisseling na al het non-actieve geklus aan het thuisfront. Ook een welkome rustpauze in de Marillion-overkill overigens, want van maandag tot en met vrijdag heb ik niet 1 nootje Marbles geluisterd.

Op de dag dat de bezoekersaantallen van deze site explodeerden vanwege wat linkjes naar de foto’s van de Marillionconcerten explodeerde ook meteen mijn moederbord. Floep, klaar, uit. Vanmorgen even naar de lokale computerboer die na het uitwisselen van al het uitwisselbare spul tot de slotsom kwam dat het wel mijn Abit NF7-S moest zijn. 3 jaar garantie, dus dat komt wel goed. Tot die tijd is het echter even behelpen met mijn oldskool P3-733mhz voorzien van verse XP-installatie. Had u het gemerkt, dat dit berichtje iets langzamer ging ?

Op het moment dat je leven draait om een onwillige Ikealamp die geen zin heeft om het zolderplafond te gaan hangen krijg je een e-mailtje van een oud-studiegenote. In een maand tijd zijn twee mensen die ik kende uit m’n studententijd overleden. Allebei midden dertigers. Allebei 2 jonge kinderen. De aarde stopt ineens met draaien. Ik loop terug naar zolder. Naar mijn Ikealamp. Hij hangt nu, maar vraag me niet precies hoe. Mijn gedachten waren ergens anders.

“Take me to the island
I’ll watch the rain over your shoulder
The streetlights in the water
The moment outside of real life”

(Marillion – Fantastic place)

Tossers. De vorst is koud uit de grond of ze sleuren de bbq al weer naar buiten. 26 april, 17:40. Ik fiets terug van het jaarlijkse Servo volleybaltournooi naar huis. Ergens halverwege ruik ik een brandlucht die me naar de zomer doet verlangen. ’t Is lekker weer, oké, maar zomer ? Ik had de moeite niet genomen om mijn korte broek uit te trekken, dus met zelfs mijn kniebeschermers nog op mijn enkels cruise ik door het Bossche landschap. En het was nog best frisjes kan ik u stiekem vertellen. Maar goed: d’r stond dus al iemand te bbq-en. Heel optimistisch uitgedost in een hemdje, de tosser. D’r stonden nog mensen om hem heen ook. Te kijken alsof André Kuipers zojuist uit zijn Sojoez was gevallen. Dat er van bbq-routine nog geen sprake was is niet zo raar. Ik rook het al van verre. Zo ruiken mijn kippepootjes ook altijd de eerste keer. Zwartgeblakerd. Net goed. ’t Is potdomme april.

Om de zaak gelijk maar eens goed aan te pakken besloten we niet alleen te gaan aanbouwen maar ook de zolder te verfraaien (dank, Jan, voor de term zolderopleuker). Laat dat dan net gebeuren in een midweek waarin de termometer naar de 20 graden schiet. En ik dus noodgedwongen met een uit de kluiten gewassen (want 25% extragratis) bak latex de hardboard plafondplaten sta te verven. En het karwei laten liggen tot nader orde (lees: slechter weer) biedt ook weinig houvast. Stel dat het pas volgend jaar weer slecht weer wordt, zit ik tot die tijd met een oorlogzone op de 2e etage. Neen: ik had me voorgenomen om niet te zeuren en gewoon door te werken.

Nu stond mijn oude Pioneer-setje stof te vergaren in een zolderhoekje en kwam ik op het lumineuze idee mijn klusserdeklus-praktijken te larderen met een toefje muziek uit de Oude Doos. De platenspeler stond immers al meer dan 2 jaar ongebruikt (geen plek meer) naast het Pioneer-setje diezelfde stof aan te trekken. Na wat gevogel met speakerkabels en pickup-verankeringen sloeg even de paniek toe: ‘waar zijn mijn platen ?’. Langspeelplaten, grammofoonplaten, 12inches, singletjes, maxi-singles: noem het zoals u het wilt. Allemaal kwijt. Nou ja, kwijt: misplaced zeg maar. Een snel mailtje naar M. bracht helderheid. Een Grote Doos werd aangetroffen onder afdekdoeken die de zolderinboedel tegen verfspatten moest behoeden.

De 1e plaat die ik eruit trok was meteen raak. World Machine van Level 42. We’ll knock some sense in you !!! Echo and the Bunnymen volgde. The Smiths. The Style Council. The Cure. Stack Waddy. De Rock & Loll band. Blow Monkeys. Het werd al snel een feestje op onze zolder. In mijn eentje 20 jaar terug in de tijd. Want mijn platenverzameling loopt slechts van 1983 tot en met 1988. Soms moest ik even de roller stilleggen tegen het plafond. Still Ill van The Smiths. Natuurlijk heb ik het meerendeel op cd, maar wanneer je merkt dat je tijdens het meezingen zelfs rekening houdt met die ene tik in dat nummer dan besef je dat je die platenspeler nooit naar zolder had mogen degraderen. Vanaf morgen start hier dus een pick-up-terug-in-de-woonkamer lobby.

Under the iron bridge we kissed
And although I ended up with sore *tik* lips
It just wasn’t *tik* like the old days anymore *tik*
No, it wasn’t like those days
Am I still ill ?