Een welgemeend compliment (of excuus) aan ons ambtelijk apparaat is op zijn plaats. Repte ik hier nog van Gestapo-praktijken, gisteren kwam ineens alles toch nog goed. In recordtijd (8 dagen) werd de bouwvergunning voor onze aanbouw verleend. Zelfs tot verbazing van Aannemer, die daar niet echt op gerekend had. Wellicht dat Pa toch wat potten heeft kunnen breken op de afdeling Bouwen. Precies 1 week voor zijn pensionering zorgt ie voor een mooi laatste wapenfeit. Hulde !

Het is nog hard werken als je op non-actief wordt gesteld. Alle favorieten naar de memorystick, backup maken van m’n outlookfiles, Messenger eraf, KaZaa eraf, alle softwaremeuk eraf, geinige fonts overhevelen, browsercache leegmaken, psd’tjes meenemen, afbeeldingen deleten en als laatste m’n schier oneindige collexie mp3’s wegmikken. Wegmikken in de zin van: alles eraf, behalve één. ‘Girl from the north country’ van Walter Trout. Aan het eind van 7,5 jaar op deze werkplek kan er maar 1 liedje worden gedraaid en dat is dit nummer. Al 2 jaar steevast de dagopener van collega Rob en mij. Rob zit inmiddels al vanaf gisteren thuis te non-activeren. Dus neem ik de honneurs waar. Dit nummer zal ons altijd bijblijven. Adieu Walter. Adieu Rosmalen.

If you’re traveling
to the north country fair
where the winds hit heavy
on the borderline
Remember me to one who lives there
She once was a true love of mine

If you go when the snowflakes storm
All the rivers freeze and summer ends
Please see if she’s wearing
a coat so warm
You go to keep her
from the howling winds

3 maanden geleden was het dat een spontane ingeving binnen een half uurtje was omgezet in concrete plannen. De vlucht was snel gevonden en geboekt, de concertkaarten voor 2 achtereenvolgende avondjes Marillion in het Astoria ook. Met nog 3 maanden te gaan werd het tijd om ook maar eens wat onderdak te gaan regelen. Welnu, op werkelijk steenworp afstand van het Astoria in hartje Londen werd een aardig onderkomen geregeld. En tot overmaat van voorpret valt komende week ‘Marbles’ op de deurmat. Hoera.

Sterk: Talisker 10yo (whisky)
Zwak: Pickwick Ice Tea (koud)
Snack: Snickers Ice Cream (pot-uitvoering)
Bier: Belhaven
Wijn: neen dank u (laat maar)
Worst: Slagers leverworst (Nettorama)
Horeca: Subway
Koffie: Senseo Crema (Dark Roast)
Broodje: Footlong Tuna (all inclusive)
Apetizer: Tapenade (van zongedroogde tomaten)
Melk: halfvol (Campina)
Hagelslag: huismerk AH (met de nar)
Chocola: Verkade melk (hele hazelnoten)
Kaas: Zaanlander (xtra pikant)
Kaas: Old Amsterdam

De tragiek van de gezondheidsbewuste doch niet van klok-en-klepel wetende renner. Vanmorgen, terugfietsend van de tandarts (volgende week terug om een vulling vernieuwen, damn) passeerde ik hem. Ik zag er iets raars aan. Dat het niet verstandig was om in een t-shirt én bloot-gebeend in 3 graden boven nul te gaan rennen (joggen is beter), dat zag een kind nog wel. De goede man had gisteren een vluchtige blik op Marion de Hond geworpen, hoorde een ‘in het zuidoosten plaatselijk misschien wel 20 graden’ voorbij komen en besloot zijn ooit zo stoer geroepen joggingplan te gaan uitvoeren.

Dat de Honds voorspelling de middagtemperatuur betrof en dat het doorgaans nog lullig koud is in de ochtenduren (’t was immers juist negen uur geworden) had monheer waarschijnlijk over het overigens aardig bezwete hoofd gezien. Dat ie het koud had zag ik aan de ietwat radioactief aandoende blauwe kleur van zijn kuiten. Dat ie het concept van ‘buiten rennen’ nog niet helemaal door had zag ik aan zijn schoenen. Indoor. Dat rent voor geen meter op straat, wat zijn belabberde tempo overigens wel verklaarde. Ik wilde ’t hem nog gaan zeggen. Maar ik besloot zijn nobel streven om de lente gezond te beginnen niet bij de eerste de beste poging in de kiem te smoren. Zo ben ik dan ook weer niet. Volgende week moet ik weer om half negen bij de tandarts zijn. Kijken of ik ‘m weer inhaal. Dan doe ik heel solidair mijn volleyschoenen aan.