Ik vermoed dat ik zeer binnenkort weer kan komen opdraven bij deze of gene in mijn naaste omgeving. ‘Mijn computer doet zo raar de laatste tijd’. ‘Ik weet het’ zeg ik dan, koel maar ernstig kijkend. Ik ben namelijk de vruchten daarvan aan het plukken. Nu. Vandaag. Al een paar dagen eigenlijk. Ik word namelijk bestookt met virusmail. Bij de beesten af. Om de minuut valt er weer zo’n fijne knul op de deurmat. Gek word je er van. Goddank lust Antivir er wel pap van.

Heeft uw contactpersonenlijst iets met Amsteleindsehoeve, TNT, Partyservice van Beek en kent u Joost danwel Judith ? Dan weet u wie u moet bellen. U heeft mijn 06.

Leve het ambtelijk apparaat. En dan vooral het gemeentelijke. Ik heb er zelf een aantal jaren naar tevredenheid in rondgezworven en mijn vader wordt volgende maand uit datzelfde apparaat weggepensioneerd na jaren van genoeglijke arbeid. Als er iemand is om op de bres te springen voor de ambtenarij dan ben ik het wel, omdat ik weet dat veel vooroordelen niet op waarheid berusten. Maar vandaag heeft men toch iets bijzonder onnozels weten te presteren.

D’r loopt een aanvraag voor een bouwvergunning. We gaan de toko vergroten, want met 2 kleine koters die hier rondhobbelen is het krapjes aan het worden. Men moet daarvoor naar De Gemeente. Niet zelf natuurlijk, daar hebben wij onze Mannetjes voor. Die gaan eerst naar de welstandscommissie (‘och wat een leuke aanbouw heeft u bedacht’) die vervolgens het fiat geeft om tot Bouw- en Woningtoezicht door te stoten. Daar gaan ze beoordelen of met onze aanstaande aanbouw niet het halve dorp uit het lood wordt getrokken, zeg maar. Kekke procedure, helemaal mee eens, niks op aan te merken. Dat daar een paar maandjes overheen gaan, da’s ook nog te behapstukken. ‘Daar horen we voorlopig niks van’, zeg ik nog tegen M. Nou, dan onderschat ik toch even Het Apparaat.

Vanavond belt de buurvrouw aan. U moet weten dat de buren meedoen met de aanbouw. Dat scheelt in ellende (gedeelde smart mag u door de helft delen, zo luidt de wetmatigheid) en een beetje in de uiteindelijk af te rekenen euri. De buuv vertelt dat er vanmiddag iemand van de gemeente aan de deur was. ‘Er was al een hele lange tijd geleden een aanvraag gedaan voor een bouwvergunning en nu komen we controleren of jullie niet toch al stiekem zijn begonnen’. Whoehahaha ! U gelooft het toch niet ? D’r zit dus 1 ambtenaar achter zijn bureau zich zwetend door een stoere stapel aanvragen te worstelen, wat dus zólang duurt dat er een andere als een veldwachter door de gemeente sneakt om te controleren of er niet stiekempjes ergens alvast een schop de grond in gaat. Mijn rotsvast vertrouwen in Het Apparaat is aan het wankelen gebracht. Iets in mij staat op knappen. Maar daar kan ik beter nog even mee wachten. Tot pa in de VUT is en de bouwvergunning is verleend…

Ik kijk tussen lamellen door en zie
kinderen uitgelaten worden
en uitgelaten zijn
ze fietsen twee-aan-twee
lachend de straat uit
ze mogen ‘met zonder jas’
de lente was het
die vandaag vrolijk stemde

’t Is onvoorstelbaar maar waar. D’r is zojuist weer een kek woord verschenen. Het Kekkewoordenboek was optisch gezien op sterven na dood. De woorden waren schijnbaar op. Maar schijn bedriegt !

Wat een schitterende neus en dito motorkap. Nog steeds herkenbaar, maar stiekem wel helemaal van de grond af nieuw. Met stoere saecken als blinkers in de spiegel, instapverlichting en 12 speakers is de nieuwe Škoda Octavia van alle gemakken voorzien. Nu alleen nog wachten op combi-versie en u ziet mij bij de dealer staan. Alhoewel het moeilijk afscheid nemen is van een Fabia Combi. 2 jaar geleden werd ik heimelijk uitgelachen, verguisd en weggehoond. Maar ik rijd mooi wel in een zalige voituur. Een voituur dat nu dus concurrentie krijgt van een wellicht nog zaliger exemplaar…