Ik heb pas 3 x het genoeg mogen smaken een Skoda Superb te spotten, het vlaggeschip van de Tsjechische fabriek die al een paar jaartjes stevig aan de weg timmert. 2 stonden er in het centrum van Amsterdam, geparkeerd langs de Prinsengracht en rijdend in de buurt van de Stopera. De 3e was een Duitser en reed in de buurt van Den Helder, vlak voor me. Ik moest moeite doen om z’n achterlichten zo lang mogelijk te kunnen zien.

Ik rij al ruim een jaar in een Fabia Combi en dat is een perfecte auto. M’n volgende heb ik dus ook al uitgekozen: de Skoda Superb Elegance V6 2.8 142kW Tiptronic welteverstaan. Kost bijna 44.000 eurootjes, maar dan mag je wel gezien worden. Nu alleen de financiering nog…

Lang leve het kliklaminaat. Bijvoorbeeld wanneer je ontdekt dat het kraantje waarmee je de leiding naar de buitenkraan kan afsluiten en dat gevonden kan worden in de muur ACHTER de keuken ONDER de gootsteen blijkt te lekken. Een kraantje dat valt in de categorie ‘och als dat ooit eens gaat lekken dan hebben we de poppen aan het dansen’. U voelt ‘m al. Mijn eega riep vorige week voorzichtig ‘wat staat die 1e plank ineens bol !’. Ik deed het eerst nog af met ‘ach, dat komt door de gewichtsdruk van de vaatwasser’. Een technische opmerking doet soms wonderen, en aangezien ik vroeger af en toe het populair-wetenschappelijk tijdschrift ‘Kijk’ las, had ik in de loop der tijd wel wat geloofwaardigheid opgebouwd, dacht ik.

Toch zat ik niet echt rustig. Dat kraantje was toch dichtgedraaid gedurende de winter ? Ja, met de nadruk op was. Na de laatste voortuinsessie, waarin al het lavendel op kekke wijze werd vervangen door buxus (buxi ? buxa ?), is er hevig gesproeid om een en ander ‘aan te laten slaan’ , zoals dat tuingewijs zo mooi wordt gezegd. En aangezien wij niet behept zijn met buitenkranen aan de voorzijde van het huis, ging dat met een tuinslang die dwars door de woonkamer ging en aangesloten werd op de kraan aan de achterzijde. Tot zover ging alles goed. Jammer alleen dat ik daarna de status van het druppelgebeuren niet meer heb gecheckt. Tot 5 weken later, na de subtiele vormverandering van de 1e rij laminaatplanken.

Voorzichtig trok ik de grote plint los die de ruimte onder de keukenkastjes afschermt. De muffe lucht deed me al het ergste vermoeden: nat. Geen plassen water of een vloedgolf die half Den Bosch verzwolg, maar gewoon vochtig. Diep zuchten, een paar keer flink vloeken en dat maar beginnen. Rij voor rij het laminaat loshalen om te kijken tot waar het vocht zich door het beton heeft gewurmd. Dat bleek uiteindelijk rij 8 te zijn. Met de vette pech dat ook het laminaat in de berging los moest, anders kon ik niet meer verder de kamer in. Ergo: de keukenvloer ligt bloot te drogen en mijn dochter van 1 snapt niet dat ze daar niet op mag kruipen. Gelukkig zijn we een midweekje weggeweest en is het nu een stuk droger.

Ik schat dat het nog een weekje duurt voordat ik kan proberen om TEGEN DE RICHTING IN (de laminaat-deskundigen hoor ik nu besmuikt lachen en me succes toewensen) het klikspul weer te leggen zoals het lag. Maar 1 ding is bewezen: lang leve het kliklaminaat. Het kost een paar centen, maar dat geld hebben we nu terugverdiend door middel van het niet hoeven kopen van een compleet nieuwe vloer voor de benedenverdieping…

Zo nu en dan fladder ik wat rond in m’n Concorde, Cessna of (m’n favoriet) de 737. Met Flight Simulator 2002 wel te verstaan. Dat het ‘visueel’ vliegen niet zo’n goede strategie is blijkt bij vrijwel elke poging tot landen. Microsoft heeft de scenery dan ook zo spectaculair gemaakt dat vrijwel geen enkel moment een blik wordt geworpen op het instrumentenpaneel. Hoe belangrijk dat is bleek afgelopen zaterdag in het Museum of flightsimulation. Een kleine loods op een industrieterrein in Someren blijkt een van de grootste collectie werkende historische vluchtsimulatoren ter wereld te bevatten. Niet die miljoenen kostende virtual reality bakken op hydraulische poten die u kent van de KLM, maar echte oudjes die tot en met 1974 zijn gebouwd. Zonder uitzicht naar buiten, dus puur vliegen op een 6-tal metertjes die nauw met elkaar samenhangen. En dat valt nogal niet mee.

Als iemand met iets meer ervaring met gesimuleerd vliegen mocht ik een ILS-landing proberen. Resulterend in een krankzinnige aanvliegroute waar een vliegrampenfilm-scenarioschrijver zijn vingers bij af zou likken. De Cessna stond uiteindelijk een hondertal meters naast de baan stil, na een ingreep van de instructeur. Ik was namelijk al op de grond. Had ik even over het hoofd gezien. Rood behoofd en bezweet kroop ik weer uit de ietwat te krappe cockpit. Een aanrader. Maar voortaan ga ik mooi weer uit het raampje kijken in m’n FS2002. De landing laat ik wel over aan de pc…

Normaliter heb ik niet veel op met lunchrepen, crueslibars en anderssoortig gezond koekjesspul, maar de Bolletje Landoogst is een kermis voor de smaakzintuigen. Het brosse ding is nauwelijks zonder knoeien uit zijn zilverpapieren jasje te krijgen, maar eenmaal in volle glorie voor je liggend kan ie maar op 1 manier genuttigd worden: razendsnel. D’r is op het ganse internet vrijwel niks over te vinden, zelfs geen fatsoenlijke afbeelding. Vandaar dat ik u slechts kan aanraden een Bolletje Landoogst te scoren bij uw volgende supermarktbezoek. En pakt u vooral de ‘granen zonnebloempitten’-variant. Nog gezond ook.

Het viel allemaal reuze mee, die Avond uit van ongekende klasse in Studio21: DinnerShow in Hilversum. In het kader van het jaarlijkse bedrijfsuitje was ditmaal gekozen voor een spetterend eet- en showfestijn. Over het eten liepen de meningen uiteen (“zet er een vliegtuig omheen en je weet hoe het smaakt, het komt immers van Martinair”) maar de show was picobello in orde. Op één man na: de nestor van het gezelschap Robert Paul. De dragende factor van de show. Denkt men. Ik weet wel beter: dat is natuurlijk onze held Jeroen van den Boom (de voormalige sidekick van Ariane – waar is die gebleven – Spier in het altijd ludieke SBS6-programma Explosief) die kan zingen en dansen als een wildeman. Robert Paul daarentegen niet. Die man is klaarblijkelijk uitgerangeerd en tijdens het diner door ons enthousiast afgeserveerd. Zijn enige kunstje (imiteren) kan ie niet meer. Charlie Chaplin leek nog (dank u wel afdeling make-up), Dolf Brouwers ook (dank u afdeling make-up), maar Toon – potverdorie nog eens an toe zeg – Hermans leek helemaal nergens op. Het auditie-sketch kennen we allemaal uit ons hoofd en dan hoeft monheer Paul niet net te doen alsof hij dat ook kan. Waardeloos. Om over Frank Sinatra al helemaal niet te spreken. Ook iemand waar ie met z’n tengels af moet blijven. Alles wat Robert Paul deed klonk als Robert Paul.

Klapstuk was wel Chriet Titulaer. Die stond zogenaamd op de planeet Mars schitterende grappen in een nergens op lijkend Limburgs accent te spuien. Grappen in de trant van ‘dat is een griet voor Titulaer’ en iets over ‘die heeft 2 hele mooie melkwegstelsels’. Het illustere gezelschap waarin ik verbleef (met uitzondering van enkele leden die een lichte adoratie voor Robert Paul hadden) kwam dan ook tot de enige juiste conclusie: dit was de échte Robert Paul niet. Het was Robert Paul die Robert Paul imiteerde. En met succes. Een briljante vondst. Ik geloof dan ook in 1 klap niet meer in de complottheorieën rondom Pim Fortuyns liquidatie. Volkert was op zoek naar Studio 21 en dacht dat ie Robert Paul te grazen had die Pim Fortuyn nadeed. Maar helaas. Dat was denk ik te moeilijk voor RP.