‘You know that this will be the last time we will play in Holland, don’t you?’. Wayne Hussey’s woorden werden met massaal boe-geroep ontvangen. Na 22 jaar geeft The Mission de pijp aan Maarten maar afgaand op de publieke reactie in Tivoli tijdens hun laatste NL-optreden moeten ze die beslissing nog maar eens heul (heul heul) goed gaan overdenken. Een van de succesvolste uitdragers van de gothic rock kapt ermee terwijl veel tijdgenoten juist weer uit het graf zijn opgestaan.

‘Gothic rock?’, hoor ik u murmelen terwijl u aan zware prinsessenjurken en pompeuze kastelenpodia denkt. Nee, dus niet die Within Temptation / After Forever meuk. Denk aan The Cure, Bauhaus, Joy Division of The Sisters of Mercy (waar The Mission overigens een afsplitsing was). The Mission kende eind jaren tachtig / begin jaren negentig haar hoogtepunten met (zelfs) een plek als afsluiter op Pinkpop. Butterfly on a wheel en Tower of strength waren dé hits, terwijl de band muzikaal aan het afdrijven was van haar gothic roots. Na deze te korte periode van glorie zakte de band van Wayne Hussey weg in de vergetelheid. Ook ik vernam een aantal jaartjes niets meer van ze.

Een hergroepering en wat albums later blijkt dan toch het doek te moeten vallen voor de band. En hoe. Vanaf vandaaag staat de band vier avonden achtereen in de Londense Sheperds Bush om hun vier eerste (en beste) albums integraal te vertolken. Met her en der wat special guests, zoals The Sisters zelf of Murphy (coverbandje). Voorafgaand aan dit grootste afscheid trok de band nog eenmaal door Europa. Tivoli was dan weliswaar niet helemaal uitverkocht, maar het optreden was van bijzondere klasse.

Een bijzonder gemeleerd publiek (ik heb Duitsers, Belgen, Fransen en Engelsen gehoord) zorgde voor een uitgelaten sfeer; vergeleken met Paradiso 2005 was het een verademing om de band de ontvangst te zien krijgen die ze verdient. De setlist bestond – zo werd aangekondigd – uit uitsluitend nummers van hun eerste vier albums. Sorry, maar bijvoorbeeld ‘Like a child again’ is toch écht afkomstig van Masque en dat was nummertje 5 🙂

Intro
Tomorrow never knows
Serpent’s kiss
Over the hills and far away
Severina
Garden of delight
Afterglow
Like a child again
Love me to death
Dream on
Butterfly on a wheel
Hungry as the hunter
Daddy’s going to heaven now

Dancing barefoot
Mr. Pleasant
Like a Hurricane*
Deliverance*

Wasteland*
1969*
Shelter from the Storm*

Tower of Strength*

De nummers met sterretje kregen een extra 6 snaren in de vorm van Simon Hinkler, bandlid uit lang vervlogen tijden en voor deze gelegenheid nog eenmaal herenigd met zijn oude makkers. Hoogtepunten? Tower of strength, Severina en natuurlijk Deliverance. Oh, en Mr. Pleasant! Muzikaal gezien volslagen misplaatst Рeenieder die weet dat het een nummer van The Kinks is kan dat beamen Рmaar bijzonder feestelijk uitgevoerd. Net zoals de hele avond eindigde in ̩̩n groot feest. Een waardig afscheid.

Ik geef de meest recente cd ‘God is a bullet’ nog maar eens een draaibeurt. En kijk nog maar eens naar het handjevol kiekjes dat ik schoot. En betreur des te meer de beslissing om ermee te stoppen…

De eerste release sinds 11 jaar van een Claw Boys Claw plaat is natuurlijk reden voor een feestje. Op de avond van 30 januari stond DeSmet in A’dam in het teken van de lancering van Pajama Day. Niet voor elke sterveling toegankelijk, dat snapt u. Slechts de crème de la crème van de Nederlandsche popscene mocht zich anderhalf uur laven aan de zompige moerasrock van Peter Te Bos en de zijnen. Plus een handjevol gelukkigen die snel genoeg reageerden via de 3voor12-site. Aldus dank richting Ernst, die ervoor zorgde dat ik voor het eerst op de felbegeerde gastenlijst van een concert kwam te staan! Met in het naar schatting 150-koppige publiek leden van onder meer Johan, Moke en Hallo Venray was het aangenaam luisteren naar een zorgvuldige selectie uit inmiddels meer dan 20 jaar CBC-geschiedenis.

Peter Te Bos – recalcitrant as always zonder zich te verliezen in daadwerkelijk onprettige interactie met het publiek – mag dan wat jaartjes ouder zijn geworden, zijn podiumenergie is er niet minder om. Superkid, Wild Voodoo, Bite the dice, Locomotive Breath, ze kwamen allemaal voorbij. Zelfs een onwillig basgitaarsnoertje kon de vaart er niet uit krijgen. Natuurlijk lag de nadruk vanavond op de nieuwe tracks van Pajama Day. Het rauwe Lava, het bijna romantische I am sea, Toscamoon. Helaas geen Halibut vanavond, door mij vorig jaar ten tijde van de sneak preview in 013 al uitgeroepen tot song van het jaar maar vanwege de officiële release deze week ook in aanmerking komend voor hetzelfde predikaat in 2008.

Een paar kiekjes alhier. En indien u beschikt over digitale televisie dan kunt u de showcase de komende dagen zelf bezien via het 3voor12-kanaal.

Waar kan ik zijn met een algemene klacht omtrent het plannen van concerten? Hier? Komt ie: JULI IS HELEMAAL GEEN CONCERTMAAND, STELLETJE VOLSLAGEN INCOMPETENTE PRUTSERS! (Ik weet niet precies wie ik hiermee bedoel, maar trek het u niet persoonlijk aan als u niet bij een concertboer als Mojo of zo werkt). Juli is de maand waarop ik 1200 kilometer met vrouw, koters, dakkoffer en vouwwagen over Zuidfranse péages hobbel op zoek naar zon & zee & zo. Even geen concerten. Heerlijk. Een mens moet ook eens uitrusten, niet? De oren laten herstellen voor een nieuw seizoen, zeg maar. Concerten bezoeken doe je namelijk van september tot en met juni. En niet midden in de zomer. Oetlullen.

Vanwaar deze boosheid? Ach, vanochtend kwam eerst het prachtige bericht dat Doe Maar de Kuip zou gaan betreden. De initiële euforie sloeg al snel om toen mijn eega mijn fijntjes attendeerde op het feit dat 12 juli toch echt in de zomervakantie valt. Regio Zuid zit dan al een dikke week met zijn luie donder op de camping. Wijzelf incluis. Tenminste, tot nu toe is het de gewoonte om direct de eerste week van de vakantie de biezen te pakken. Ik vermoed dat ik een eventueel weekje uitstel – om 4 heren op leeftijd de Kuip te zien laten zinderen – wel op mijn buik kan schrijven.

En alsof dat allemaal nog niet genoeg bedorven pret betekent komt vanuit Engeland het nieuws dat het Night of the Prog III festival op de legendarische Loreley-bühne in Duitsland een tweetal wel heel erg leuke acts laat zien. Marillion op zaterdag, Fish op zondag. Oh en Porcupine Tree. En ongetwijfeld nog een handvol goeie namen. Loreley, hoor ik u denken? Loreley ja. In 1987 toneel van een van de laatste optredens van Marillion-met-Fish. Kijk maar.

In de heilige overtuiging niet 2x te worden genaaid door de zomerkalender klikkerdeklik ik mezelf naar http://www.loreley-open-air.de om daar alsnog een ongetwijfeld uniek weekend door de neus geboord te zien worden. Achtzehn biss zwanzig juli. Da’s hoe je het went of keer in het Nederlands toch echt 18 t/m 20 juli 2008. En goddomme ook in de zomervakantie. U ziet het, de Duitsers zijn net zo’n grote oetlullen als het gaat om het organiseren-van-evenementen-op-een-wel-heel-erg-ongelukkig-tijdstip. Wat ‘oetlul’ in het duits is moet ik nog eens opzoeken.

Kan het nog erger? Ach, The Smiths die weer bij elkaar komen in juli…. Of de Fatal Flowers…

Morgenavond, kleine Zaal, 013, Tilburg, 21:00. Claw Boys Claw. Helemaal fris en fruitig na een sluimerend bestaan van een jaartje of 10. Klikkerdeklik naar de mp3-spelert van CBC en u valt als het goed is met uw oren in de boter. Halibut. Wonderschoon. Pas vanaf februari in de winkel, overigens. Becheckt u af en toe de website van de heren?

Ja en? Ik hoor het u denken. Da’s een foto van het concert van Fish, van ongeveer een maand geleden in de Effenaar. Ik kan dat beamen. Maar kijk nog eens goed. En realiseer dat u kijkt naar een historisch kiekje. Het zal namelijk de allerlaatste die is genomen met mijn inmiddels legendarisch antieke Sony DSC-S75. In 2001 aangeschaft met zijn voor die dagen fenomenale drie (3!) megapixels (a raison de bijna 600 gulden per megapixel). In de loop der jaren werd het cameraspul om hem heen kleiner en kleiner. Toch deed hij trouw dienst in concertzalen in heel Europa. De Carl Zeisslens bleek fenomenaal stand te houden. De laatste maanden schaamde ik me wel een beetje om het oude beestje uit zijn imposante hoes (daar past mijn handycam zelfs ruim in) te halen. Het werd tijd voor een apparaat dat wat makkelijker in de omgang is.

In 2005 waagde ik al eens een voorzichtige poging om Sony op een zijspoor te zetten. Een Ricoh Caplio R3 was snel aangeschaft (en net zo snel weer via Marktplaats van de hand gedaan). Ik schakelde snel een tandje hoger en de Canon EOS 350D die ik daarna kocht doet nog steeds tot volle tevredenheid dienst. Alleen kom je er zo slecht een concertzaal mee in. Althans, niet zonder perskaart. Panasonic heeft een prettige range aan kleine sjaken in de markt gezet met een imposante optische zoom van 10x. De TZ3 leek me wel wat. Niet heul erg klein (heul heul heul klein) want dat gaat natuurlijk ten koste van de lichtgevoeligheid van het ding. Ik hoop u dus over anderhalve week te kunnen berichten van een avondje Claw Boys Claw. Met ondersteunend beeldmateriaal.