‘Zullen we in Eindhoven gaan winkelen?’ of ‘Goh, Tilburg is ook best leuk he lieverd?’. Ogenschijnlijk verrassend onschuldige vragen die een enthousiast bezoek aan een leuke winkelstad doen vermoeden maar eigenlijk alleen een verhuld excuus zijn om weer eens naar de SUBWAY te kunnen gaan. De broodjesbeleggert die ik ontdekte in 2000 in de States tijdens de honeymoon en waarvan na terugkomst het allereerste en allerenigste filiaal van Nederland op 200 meter van mijn vrouw’s werkplek bleek te zitten. Tevens de broodjesbeleggert die de jaren erna het aantal vestigingen exponentieel zag groeien. De broodjesbeleggert die het maar niet voor elkaar kreeg om in Den Bosch op te duiken. Welnu, het heeft 7 jaar geduurd maar hij is er. In vol (doch klein) ornaat. Voortaan kunnen we dus gewoon weer naar Den Bosch om te winkelen. ‘Welke groenten wilt u erop?’.’Alles!’. Ik zeg hopla naar de Stationsweg 8a (jazekert, tegenover De Hypothekert)

Allereerst natuurlijk de beste wensen voor eenieder die dat nog wil horen op 10 januari. Ach, is het al weer zo lang geleden ? Jazekers. Een nieuw jaar betekende in mijn geval ook een nieuwe baan. Vandaar mijn ietwat langer dan geplande afwezigheid op het onderhavige logfront. Twee jaar vermaakte ik mij prima bij een prettige automatiseerder in Oostelbeers, doch er kwam een andere uitdaging op mijn pad. Shift of focus, zeg maar. Iets met Navision, iets met ziekenhuizen, da’s ongeveer wat ik nu doe. Ik zal u verder niet vermoeien.

Anders nog iets ? Ja ! Het Marillionweekend is nakend. Met de buitentemperatuur van tegenwoordig zou dat ook wel eens een treffende omschrijving kunnen zijn van de toestand waarin ik tijdens dat weekend op het strand zou kunnen liggen. Alhoewel het in de fikse Noordzeebries wel frisjes kan aanvoelen, moet ik er wel bijzeggen. Ik hou het vermoedelijk maar op het indoor zwemparadijs. De hele meuk is uitverkocht, wat betekent dat er zo’n 3000 Marillionliefhebbers van over werkelijk de hele aardkloot naar de middle of niks afreizen om drie dagen lang temidden van hun favoriete bandje te vertoeven. Het begint te kriebelen. De eerste schermutselingen over het mee te brengen weekendvertier zijn al geconstateerd. Het behelsde hier een kleine discussie over de frituurpan. Behoort namelijk niet tot de standaardinventaris van ‘cottage 952′. Da’s namelijk ons optrekje gedurende 3 dagen. Gelukkig zijn CenterParcen in de regel goed geoutilleerd als het gaat om het snackgebeuren, zodat we de thuisfrituur gewoon thuis kunnen laten. Nog 3 weken. We hebben er zin an.

En hopla, daar was weer eens een andere layout. Tijd voor wat nieuws, naar mijn bescheiden mening. De bezem erdoor en flink de wind eroverheen. ’t Mocht ook wel, na dik twee-en-een-half jaar. Neemt u het mij vooral niet kwalijk als er nog een boel is dat niet functioneert als vanouds. Geduld is een schone zaak.

In één beweging wordt het fotobestand opgeschoond, opgepixeld en ontartifact. Vooral de meuk van 2002 en 2003 was niet meer om aan te zien. Het kan nog even duren voordat alle fotopagina’s zijn aangepakt.

Ik zie het me nog schrijven, dik 2 jaar terug. ‘Conclusie: 3 dagen Londen zien, gedrapeerd rondom 2 Marillionconcerten, is voor herhaling vatbaar’. Vervang 2 Marillionconcerten door ‘een avondje Cult in de Brixton Academy’ en je hebt een aardig beeld van wat ik afgelopen weekend heb gedaan. Met Briljantje & Ryanair, Stansted Express, metro en benenwagen naar het Regent Palace Hotel op Piccadilly Circus. Vervolgens volkomen vertrouwend op intuitie en richtingsgevoel – oftewel zonder plattegrond – door deze prachtige stad slenteren en uitkomen bij Andy Warhol, Picasso en The Beatles. En Monet (‘de impressionist, de beste natuurlijk’). Bij de National Portrait Gallery, St. Paul’s, Modern Tate, London Eye, House of Parliament, Leicester ‘de knullen van de mannen’ Odeon , de National Gallery, de Westminster Abbey. Kortom: uitkomen bij al het prettigs dat Londen te bieden heeft.

Zoals de Brixton Academy. Bijna 5000 vooral mid-dertigers bevolkten de even uitverkochte als prachtige Brixton Academy voor een vrijdagavondje Cult. Het dak ging eraf, vooral tijdens de bekende prijsnummers als Wild Flower, Rain, Edie en natuurlijk She sells sanctuary. Jammer van de slechts 1,5 uur dat het optreden duurde, jammer van de exact zelfde setlist als in Tilburg. Maar wat een power, wat een herrie, wat een avond, wat een zaal,’ what a crowd’. Alleen al dit optreden was het tripje naar Londen méér dan waard.

Foto’s van Londen ? Alhier !

Ik blijf u sufspammen met video, lieve lezert. Allemaal de schuld van dat vermaledijde YouTube natuurlijk. Want nu kan ik u eindelijk deelgenoot maken van ‘Aan de oevers van de tijd’, zonder te verzanden in technisch poeha over downloaden, codecs of framerates. Gewoon klikkerdeklik, en laat u meevoeren op de muzikale golven van nostalgie. Spinvis dus.