Het origineel – dat al geen origineel is maar een covert op zich – was al leuk, maar Bertolfs verherarrangement van Beggin’ is om de vingers bij af te likken. Als u mij ergens mee kunt ontroeren dan is het wel meerstemmige zang. Niet voor niks heb ik het hele oeuvre van The Jayhawks en de Indigo Girls op de plank staan. Bertolf kan het dus ook. Gisterochtend bij Gielemans op 3FM. Ook hulde aan de drummert annex rapper. Oh ja, het kippenvel zit met name in het stukje vanaf 2:25. Tikkeltje Pete Philly, snufje Postman. Bravo. Ik had nooit veel aandacht voor Bertolf. Daar is gisteren verandering in gekomen.

Naschrift, pak ‘m beet 10 draaibeurtjes verder: Zomerser dan dit krijgt u het in 2009 niet meer. Bij deze dus uitgeroepen tot mijn Zomerplaat van 2009.

Het vernuftige uitklapbare reageerschermdingetje is kaduuk is niet meer. Iets met WordPress 2.7 of zo. Klikte u op ‘reageer’ en d’r beurde himmel niks. Wordt aan gewerkt, een dezer dagen. Tot die tijd valt er even weinig te reageren. Have mercy..

Enfin. weg met die ajax-uitklapdingen. Sowieso een foute naam voor iets dat vroeger gewoon nog javascript heette en in het licht van de huidige ontwikkelingen bij mijn lieftallige club uit Rotterdam-Zuid al helemaal niet kies. Oh ja: u mag weer.

Heeft u wel eens geprobeerd om van KPN naar @Home te migreren qua telefonie ? Dat u een nieuw modem kreeg dat na 3,5 week nog steeds niet aan de praat te krijgen was door het incompetente prutsteam van de internetboer ? Dat het oude modem het gaandeweg ook niet meer ging doen ? Dat u dus uiteindelijk alleen nog maar dankzij de bereidwillende buurman P. met zijn wireless netwerkje nog het net op kon ? Dat u, na slaande ruzie te hebben gemaakt met nummer 8 in de rij van nietsnutten van @home, uiteindelijk van het hele plan moest afzien omdat u al het vertrouwen in een fatsoenlijke afloop bent kwijtgeraakt ? Nee ? Prijs u gelukkig. Ik heb het allemaal moeten ondergaan. Vanaf morgen 11.30 kunt u mij dus niet meer bellen. Want dan zou de telefoon overgaan naar @home. Naar het modem dat het niet doet en het ook never nooit zal doen omdat ik de hele meuk ga terugsturen. Inmiddels zit ik in een soort niemandsland tussen wal en schip. Zwervend tussen opzegging aan de ene kant en ’terugportering’ naar de KPN. Na flink wat soebatten met de neuzelaars van de 1e lijn heb ik het eindelijk zo ver dat mijn oude modem wederom is geactiveerd, dus internetten kan ik eindelijk weer zonder van de buurmans lijntje te profiteren. Ik verwacht overigens zeker een week niet te kunnen bellen met de vaste lijn. De KPN staat immers ook niet echt bekend om zijn klantvriendelijkheid. Ach, eigenlijk wel lekker rustig zo. Genoeg tijd dus voor wat humor. Little Britain. Samen met League Of Gentleman het allerbeste dat de Britse school het afgelopen decennium wist voort te brengen. Geniet van Daffyd,’the only gay in the village’.

Update 11/10: Het kan altijd leuker. Had ik, dankzij de enige welwillende helpdeskmedewerker van @Home, sinds 2 dagen weer internet via mijn oude modem, na de ‘portering’ van vanochtend is dat ook weer verleden tijd. Netjes gebeld, braaf gebleven, ‘komt goed’. Zó goed, dat de lutser mijn computernaam had gewist. Bleek na 4 uur wachten. Weer een andere lutser aan de lijn. ‘Oh, tja, uw computernaam is gewist. Dat moet naar de TD. Dat kan 2 tot 3 werkdagen duren’. Ik heb zachtjes ophangen. En lichtjes gehuild.

Britse comedies zijn doorgaans al niet bepaald de slechtste, maar met de vier-dvdbox van ‘League of Gentlemen’ haal je de creme de la creme van de humor in huis. Het reilen en zeilen van een geïsoleerd Brits dorpje, vormgegeven door slechts 4 hoofdrolspelers die op een fantastische manier alle rollen vertolken. Wat fijn dat ik u dankzij de vrinden van Youtube een klein stukje kan laten zien van de ‘local shop’, een winkel bestierd door Broer en Zus (met her en der wat losse steekjes). Volslagen xenofoob, in die zin dat alles wat van buiten hun dorp komt als bedreigend wordt gezien. Kostelijke televisie.

Ik weet het, op filmgebied ben ik geen ‘early adopter’, om maar eens een term te bezigen die ik sinds mijn studie nooit meer heb gebruikt. Ik hobbel eigenlijk overal achteraan en ben al blij als ik 1 rolprent per jaar live in de bios kan zien. M’n laatste was geloof ik…. die van die piloot… en filmmaker… met Leonardi DiCaprio… enfin: u ziet het al, ik kan zelfs de titel niet meer voor de geest halen. Biosbezoek lijkt niet aan mij besteed.

Geef mij maar lekker de DVD en dan een paar jaar na de releasedatum. Zo was het vanavond beurt aan Monsters Inc. die ik waarschijnlijk als enige in dit land nog niet had aanschouwd. Kostelijke vertoning met de inmiddels overbekende Pixar-humor, hoewel het net niet het niveau haalt (zowel niet op het gebied van de humor als op dat van de graphics) van latere animatiefilms. Maar de laatste 3 minuten maken deze film tot een regelrechte klapper. Een setje bloopers waar je U tegen zegt. Bloopers in een animatiefilm. Werkelijk fenomenaal. Het betere verspreek-, uitglij- en cameowerk. Maar dat weet u natuurlijk al lang. U zag ‘m immers al in de bioscoop. En waarschijnlijk al 3 x op dvd. Nu weet ik overigens ook eindelijk waarom L. altijd riep dat mijn dochter zoveel op ‘Boo’ leek. Nooit gesnapt. Tot vanavond…