Dat John Travolta meer in huis heeft dan losse heupen, vette haren en een kek leren jasje was met Pulp Fiction al duidelijk geworden. In ‘Phenomenon’ speelt hij een bovennormaal begaafd garagehouder met onder mee telekinetische krachten. Dat zijn talenten echt verder reiken dan het witte doek of beeldbuis werd gisteren ineens duidelijk. Op 60% van de film ging het beeld op zwart. Samen met de verlichting, de koelkast, de pc, de verwarming, de straatverlichting. Net op het punt aangekomen dat ik dacht ‘hoe ging die film ook al weer verder’ hoefde ik me daar in enen geen zorgen meer over te maken. Op straat verschenen mensen met kaarsen onder het roepen van joligheden als ‘3 koningen, 3 koningen, geef mij een nieuwe hoed hoed hoed’. Persoonlijk dacht ik meer aan ‘essent, essent, geef mij als de donder nieuwe stroom’, maar goed.

Dat het op zo’n moment handig is om a) frisse batterijen in de zaklamp te hebben zitten, b) geen strijkijzer op de trap te stallen en c) lucifers/aanstekers op een voor iedereen bekende plek te leggen werd pijnlijk duidelijk tijdens de eerste 10 minuten van volstrekte duisternis. Uiteindelijk werd op zolder in de gereedschapskist een doosje tändstickors gevonden. Na 50 minuten, net op het moment dat er water was gekookt voor mijn zoon’s flesvoeding, de slaapkamer sfeervol werd verlicht door waxinelichtjes en in het duister de tanden waren geschrobt, sprong de stroom weer aan. Lig je lekker onder je dekbed, blijkt dat je versterker nog aan staat. En dat de toch al luide reclame van Yorin door het huis schalt. Damn.

Mijn bewondering voor John Travolta is gestegen tot ongekende hoogte. Alleen jammer dat ik nu niet weet hoe die film ook al weer afliep. ’t Was best treurig, dat kan ik me nog heugen.

Toevallig struikel ik op een zaterdagochtend vanuit mijn bedje over Gemma Glitter, een jeugdprogramma op zappelin. Het reepje hoofdpijn dat nog in m’n slaapdronken kop zweeft verdwijnt spoorslags bij het zien van dit fraai stukje televisie. Op prachtige wijze zet ex-Cora van Mora Juliette de Wijn typetjes neer waar u geen weet van had. Gemma Glitter zelf, rondtuffend in haar pinkroze off-the-roadje betovert met haar Nederlands met zwaar Amerikaans accent, terwijl ze als Sonja van Someren (een negerin met een kookrubriekje) en Andrea Amore (liefdestherapeute) haar kruip-in-de-huid-van kwaliteiten bevestigt. Moet u beslist eens zien.

Tip voor ziekzijners/thuisblijvers/zich vervelers: stem ’s middags niet af op Yorin. De kans is namelijk bijzonder groot dat je geconfronteerd wordt met het gemarsjandeer van ene heer Nol Roos, geassisteerd door een lieftallig onbenulletje.

Monheer Roos probeert onder de noemer ‘Yorin Shop’ produkten aan u te verkopen. Op zich kan dat best vermakelijke t.v. opleveren, waarin u wordt geattendeerd op spullen waarvan u nog nooit hebt gehoord maar waar u al kijkend toch stiekem een latente behoefte voor ontdekt. Ware het niet dat onderhavige presentator een dermate overdreven enthousiasme aan de dag legt dat eventueel aanwezige honden daar totaal geen brood meer van lusten. De man prijst alles aan alsof hij het persoonlijk heeft ontworpen, geassembleerd en gemarketeerd. Of het nu een bakoventje is of een bubbelbad-inlay-matje-geschikt-voor-u-gelooft-het-niet-elke-badkuip, hij weet er alles van. Beetje arrogant, naar wij dachten.

Een tv-shop-man moet zich juist laten flabbergasten door een zgn. deskundige. Denken we met een tikkeltje weemoed terug aan de onlangs overleden Mike van Amazing Discoveries, die het onthutst-kijken-bij-een-geweldige-produktfeature tot een kunst heeft verheven. Dat was nog eens oprechte naiviteit (‘Oh, de body-mass-fitness-emergendizer kan ook nog UIT !!! Echt geweldig !!! U kunt hem niet alleen inschakelen, maar ook weer uit !!!’) In tegenstelling tot meneer Nol, die doet alsof hij de Alwetende zelf is. Bijzonder vermoeiend. Dus: als uw rust u lief is, laat dan dit programma links liggen…

De leukste flashmobvarianten doen inmiddels hun intrede. Opperde mijn collega Jan vorige week nog om om 8.00 uur op ons werk te verschijnen en dan 8 uur lang te doen of we aan het werk zijn, Wim de Bie pakt het allemaal nog even wat grote(ske)r aan. In de ultieme flashmob trekt hij de plug uit het fenomeen en laat daarbij de internetcommunity met de handen in het haar achter. Elke nietsnut die zich vanaf nu nog in het openbaar laat betrappen op het praktizeren van het flashmobben maakt zichzelf onsterfelijk belachelijk. Hulde aan Wim !

`Ik zal het pleintje nooit meer kunnen oversteken, zonder te denken aan de historische happening van vandaag`

De laatste dagen zoemt het in de media. Internet heeft weer wat raars opgeleverd. Het zogenaamde flash mobben. Op een bepaalde plaats (bijvoorbeeld in een boekhandel) een enorme mensenmassa laten ontstaan (via email), die mensen vervolgens allemaal tegelijk iets stompzinnigs laten doen (bijvoorbeeld vragen naar een niet bestaand boek), dan even leuk klappen met zijn allen en dan snel weer pleite. Dat alles liefst in een zo kort mogelijke tijdspanne. Leuk ? Nou ontzettend. Ik lach me rot. Get a life ? Het is 30 jaar geleden al beschreven in een verhaal. Dus het is niet eens origineel…