Waar was ik? Nou, waar niet! Ik was op 10 kilometer hoogte, in de zevende hemel en met de beide poten op de grond. Ik vertoefde in kleine zalen, in middelgrote zalen en heul grote zalen. Ik keek naar een band die binnenkort geen band meer is, naar een band die al heel lang een van ‘mijn’ bandjes is en live nog steeds verplettert én ik keek naar een band die na 29 jaar nog steeds 20.000 dolle Spanjaarden (en niet geheel toevallige toeristen) op de been brengt. Ik zat in een dikke jas, door wind en regen op weg naar Paradiso maar een paar dagen eerder net zo makkelijk in een t-shirtje op weg naar de Montjuïc in het Barcelonesque plaatsje B. Oftewel: ik was overal en nergens. Deel 3.

The Tragically Hip – 26 november 2009 – Tivoli Utrecht

Afgaand op de stats van mijn Last.fm gescrobbel is The Tragically Hip mijn op-1-na-meest gedraaide bandje en dus mijn op-1-na-favorietste. Sinds begin 2007 logt een klein tooltje alles wat via mijn pc wordt afgespeeld, en aangezien ik de ejectknop van mijn cdspeler al in geen jaren meer heb aangeraakt loopt die teller ongeveer 1-op-1 met wat ik in werkelijk hoor. Alle muzak die tot mij komt, of het nu thuis is of op het werk, is terug te vinden op Last.fm. Alleen de tunes die ik achter het stuur hoor én die ik op mijn Zune beluister vallen buiten de boot.

The Hip dus. Bijna 2000 x gedraaid in 2,5 jaar. Niet zo verwonderlijk dat ik de Canadezen daarom eind november drie twee keer live ging aanschouwen voor ‘An Evening With The Hip’. Nummertje drie, het optreden in de Effenaar, moest ik vanwege invallend fysiek ongemak na het Barcelonatripje helaas laten schieten. Voor Tivoli en Paradiso was ik gelukkig weer voldoende hersteld. Het werden twee fantastische avonden. De meesters van de roterende setlist brachten elke avond 25 nummers, waarbij in Paradiso toch al gauw een tiental liedjes werd geteld die niet in Tivoli te horen waren. Uitschieters waren The Depression Suite, Bobcaygeon (gottegot wat mooi) en It’s A Leak Boat If You Don’t Plack It It’s A Good Life If You Don’t Weaken en als absolute klappers Music@Work en At the Hundredth Meridian. De laatste dit keer – vanwege het volle programma – niet met het retesnelle intermezzo maar de gewone versie. I remember Buffalo, I remember Hengelo! Nou, I remember Paradiso!!!

Waar was ik? Nou, waar niet! Ik was op 10 kilometer hoogte, in de zevende hemel en met de beide poten op de grond. Ik vertoefde in kleine zalen, in middelgrote zalen en heul grote zalen. Ik keek naar een band die binnenkort geen band meer is, naar een band die al heel lang een van ‘mijn’ bandjes is en live nog steeds verplettert én ik keek naar een band die na 29 jaar nog steeds 20.000 dolle Spanjaarden (en niet geheel toevallige toeristen) op de been brengt. Ik zat in een dikke jas, door wind en regen op weg naar Paradiso maar een paar dagen eerder net zo makkelijk in een t-shirtje op weg naar de Montjuïc in het Barcelonesque plaatsje B. Oftewel: ik was overal en nergens. Deel 2.

Anouk – 12 november 2009 -Rotterdam Ahoy

Anouk! Een fantastische strot, een fantastische band, een fantastisch triootje backing vocals en een fantastische setlist. Ahoy vond het allemaal prachtig. Wij ook. Wij stonden erbij en verbaasden ons voor de zoveelste keer over de grandeur van deze dame, die in al haar bezwangerdheid het dak van de Rotterdamse sporthal Рvooruitlopend op de aanstaande verbouwing Рalvast een stukje omhoog bracht. Om geen genoeg van te krijgen. En dus op 2 december nog maar eens. Zelfde setlist, zelfde band, zelfde backings, zelfde podium, zelfde Anouk. Maar een iets betere plek en daarom was het ook n̩t even iets beter allemaal. Good God! Hulde ook voor Black Box Revelation, het Belgische duo dat mocht aftrappen. Puntige gitaarrock waar een boel volk niks van snapte maar mij wel kon bekoren.

The Pixies in de HMH. 5 jaar na dato terug met een verjaardagspartijtje ter gelegenheid van 20 jaar Doolittle. Resultaat? Een prachtige show met ondefinieerbare ballen boven het toneel, een schitterend led-scherm als podiumdoek, Doolittle als rode draad, alle b-kantjes die daarbij horen en nog wat greatest hits. Dat de b-kantjes niet altijd even spannend waren bleek wel uit de afsluiter van de 1e toegift (Into the white), toen half Amsterdam Zuid aan het oog onttrokken werd door een immens rookgordijn en mevrouw Deal haar teksten ongezien in de microfoon kon neuzelen. Kleine misser. Ook raar was dat tijdens de 2e toegift het zaallicht aanbleef. Maar goed, er is wel meer raar aan The Pixies. Monheer Black heeft geen enkel woord gewisseld met de zaal. Zwaaien kan hij daarentegen erg goed. Kim was alleen maar bezig met het uitzoeken of een zojuist gespeeld nummer op kant 1 danwel kant 2 van de plaat stond. De heer Santiago had enkel oog voor zijn snaren. Gelukkig waren er de soms angstaanjagende, soms bijzonder grappige filmpjes op het led-doek die voor de nodige afleiding zorgden.

De rest van de setlist was overigens verre van misselijk met als hoogtepunt Isla de Encanta, Gigantic en Gouge away. Dat nummer lijkt tegenwoordig een stuk populairder te zijn geworden nadat is gebleken dat Curt Cobain – na het horen ervan – besloot dat hij ook zo’n nummer wilde schrijven. Dat dat resulteerde in Smells Like Teen Spirit is inmiddels een voor iedereen verplicht popfeitje. Oh ja, en natuurlijk Hey!:

Ergo: een prachtige avond die wat langer had mogen duren. Maar ja, als je het volledige oeuvre van Frank Black cs. achter elkaar zou spelen ben je in een dikke 2 uur wel ongeveer klaar. Wellicht een tipje voor de volgende sell-out tour?

Het is een beetje druk. Marillion in Eindhoven, Marillion in Heerlen, The Cult in Amsterdam, The Pixies in Amsterdam. Allemaal binnen een dag of 6. Tussendoor behoeft het door mijn eega uitgegeven boekje nog enige aandacht, in die zin dat de administratieve afwikkeling daarvan voor een deel bij mij rust. Deze keer dus geen uitputtende analyses van deze concerten. Geen puf voor.

Marillion in Eindhoven was wat rommelig en de plek op het balkon zorgde ervoor dat het geluid niet altijd even uitgebalanceerd was. Cannibal Surf Babe op de setlist! Hoera! Het was een heerlijke avond die van begin tot eind boeide.

Dat het allemaal eigenlijk nog wel veel beter kon bleek de dag erna. In Heerlen lieten wij ons omringen door Limburgers, Oostblokkenaren en zelfs een handjevol Amerikanen dat de oversteek naar – of all places – Heerlen had gemaakt. ‘Hello from America’ schreeuwt dat soort lui dan natuurlijk graag door de zaal. Vandaar dat ik het wist. We zaten op rij 7, dat zal ook hebben meegespeeld in de betere beleving van de avond. We kregen zomaar ineens een extra toegift erbij. Het laatste kwartier hebben we overigens staand doorgebracht, ook een leuke ervaring in een theaterzaal. Three Minute Boy werd leuk meegeneuried door de ruim 1000 man publiek. Hoogepunt? You’re gone! En Estonia natuurlijk.

Na deze overdaad aan akoestische muziek werd het tijd voor wat nostalgisch gerammel met gitaren. The Cult trad op zondagavond aan in de HMH met een integrale vertolking van hun – zeggen velen, ik ben het gedeeltelijk met ze eens – beste plaat ‘Love’. U weet wel, met ‘She sells sanctuary’, ‘Rain’ en ‘Revolution’ daarop. Het album is bijna 25 jaar oud (joh! we worden oud!) dus reden voor een feestje. Ik realiseer me nu ineens dat dit een unieke reeks concerten is danwel wordt: vier concerten die beginnen met de integrale vertolking van een plaat. Tenminste, The Pixies gaan Doolittle doen vanavond en ik gok er op dat ze de volgorde van de plaat gaan aanhouden. Anders moet ik hierop morgen dus nog terugkomen…

Ian zingt nog steeds maar halve teksten maar wat dondert het. Himmel niks. Billy Duffy zwiepte zijn Gretsch van links naar recht, gooide molenwiekjes eruit op zijn Les Paul en het kwam allemaal goed. Een kostelijke duik terug naar 1985 met nog nooit eerder live gehoord spul, zoals Black Angel. Deel twee van de set leverde de verplichte greatest hits op met Love Removal Machine, Wild Flower, Sun King. Rise (oeh!) en Dirty Little Rockstar waren slechts 2 vertegenwoordigers van de Cult van het nieuwe millennium. Jammer, want er zit genoeg smakelijk materiaal tussen dat het had verdiend om gehoord te worden. Maar als je de avond ophangt aan een album uit ’85 zit 80% van het publiek niet te wachten op het laatste werk, vermoed ik. Het was mooi zo. Er was nog even sprake van een gang richting Brussel a.s. vrijdag waar de heren de Ancienne Belgique gaan bespelen, maar dat wordt me toch iets te gortig. Niet alleen Love is op leeftijd 🙂

Vanavond dan ook nog maar even The Pixies. U hoort nog van me.

Kan een rockopera anno 2009 de Plaat van het Jaar opleveren? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. The Hazards of Love van The Decemberists draait hier in huize al maanden zijn rondjes en nog steeds neemt ’t werkje in indrukwekkendheid toe. Het hoe, wat, waarom en wanneer van The Hazards of Love laat ik even in het midden. Er zijn er genoeg die daar prettiger of uitputtender over hebben geschreven. De tekst doet me niet zoveel; ik ben zelf eerder muzikaal ingesteld. Dat achterliggende verhaal over ene Margaret zal allemaal wel. Maar die muziek. Och gottegot, die muziek. Ik hoor vleugjes Floyd, Okkervil River, Hip en zelfs snufjes Roosbeef. Maar ik heb dan ook een redelijk levendige fantasie. Bovenal hoor ik een gedreven Colin Meloy die met zijn meer dan capabele gezelschap een zeventiental fantastische nummers ten gehore brengt. Dat het ook nog leuk samenhangt is mooi meegenomen. Zéér mooi meegenomen.

Het zal mij verbazen als er in de komende maanden nog een plaatje verschijnt dat The Hazards Of Love in al zijn grandeur kan overtreffen. Nee, zélfs de nieuwe Marillion niet die over pak´m beet 10 dagen op de mat ligt. Maar dat is dan ook slechts een akoestiek album met geverherkauwde ouwe meuk. Geen volwaardige competitie, dunkt mij.

`So the wanting comes in waves`. Even scrubben naar 3:48. Het oeh-hoe oeoeoehoeoeoe is kippenvelmakend! Gaat dat zien ergens in november op Crossing Border. En vertel mij dan even hoe het was, want ik zit op dat moment – ook niet bepaald vervelend – in het Barcelonese plaatsje B.