Oké, choreografisch is ze misschien geen wonderkind en ook qua verkleedpartijen zijn er wel imposantere performances geweest, maar – goeien herder – wat heeft Anouk toch een strot. Geen vals nootje te bekennen gedurende het dik 2 uur durende Ahoy’ optreden van hedenavond. Geplaatst op een driehoekig podium in het midden van de zaal knalde de ene na de andere hit uit de p.a., vakkundig vertolkt door een meer dan prima ensemble waarin vooral de drummert veel indruk maakte. Die zat dan ook met de rug naar me toe, zodat ik in enen een heel andere kijk op het fenomeen slagwerk kreeg.

De start van de avond was wat stroef, doelend op het vinden van een geschikte parkeerplaats. Avond na avond wurmen zich tienduizend mensen door de poorten van Ahoy’ en nog steeds is het één koelere-bende op het moment dat P1 en P2 vol zijn. 2 mutsjes met een peuk in de klauwen en een Ahoyhesje aan sturen je dan doodleuk een schijnbaar willekeurige kant op met de mededeling ‘kijk daar maar effe’. Gelukkig hoefden we ons gezelschap dat al eerder in het Rotterdamse was niet al te lang in de kou te laten staan, maar leuk is anders…

Dan is het kwart over 8 en wonder boven wonder struikel je dan bij binnenkomst bijkans over het podium. En dat in een uitverkochte zaal. Zelden zo’n rustige Ahoy’-arena meegemaakt als vanavond. Rustig in de zin van ‘ lekker vol, maar die 2 vierkante meter ruimte per persoon is best aangenaam’. Op een metertje of 10 afstand naar Anouk kijken is geen straf. Het uiterst gemeleerde publiek werd een vakkundige show voorgeschoteld die niet zozeer spectaculair was qua show maar wel retestrak qua muziek. Muvroi Teeuwe liet zich af en toe de hoogte in schieten op een hydraulisch platformpje en moest zich eenmaal beneden weer letterlijk een slag in de rondte rennen om het publiek aan alle drie de driehoekzijden te kunnen bedienen. Het lichtplan van vanavond zag er bijzonder feestelijk uit en her en der gingen nog wat kledingstukken uit. Tot zover het optische deel van de show. Auditief gezien stond het als een kast van een huis. De 3 gitaristen dartelden als opgewonden veulentjes met hun instrument over het podium, dan eens met de klok mee, de andere keer weer tegen de klok in. Da’s het voordeel van een podium midden in de zaal; de heren konden zich prima uitleven. En dan Anouk… zucht… innemend als altijd, met een stem als een klok. Wat een performance. En als dan als allerlaatste nummer dat ene liedje wordt gezongen op een manier die me nog lang zal heugen, dan is de avond er een die ik niet snel vergeet….

Op een eindoktoberse zaterdagnacht in je t-shirt op het Leidscheplein een terrasje bevolken klínkt niet alleen surrealistisch, het voelt ook zo. Het enige dat aan het jaargetijde herinnert zijn de bij tijd en wijlen neerdwarrelende bladeren. Zeg me dat het juni is en ik geloof je direct.

Natuurlijk zit je als Brabander niet zomaar op een zaterdagavond op het Leidscheplein. Dat kan wel (het is slechts een uurtje van hier) maar in de regel combineren we hoofdstekelijk terraszitten met wat andere activiteiten. Zoals bijvoorbeeld een avondje Melkweg met als hoofdmoot The Dandy Warhols. Aangezien het gisteren een zaterdag was grepen we de kans om de avondmaaltijd in het Amsterdamse te nuttigen met beide handen aan. De ene culinaire tip werd in de wind geslagen (sorry Jan, die Indiaan mag je me nog wel eens laten zien), de andere niet. En zo lieten we ons een heerlijke dis bereiden in Cáfe De Fles .

Als je het over hoofdmoot hebt, dan ligt het voor de hand dat er ook een voormoot is. Het voorprogramma van de Dandies werd gevormd door een bandje dat nadrukkelijk solliciteert naar het predikaat ‘slechtst mogelijke muzikale uiting sinds de ontdekking van de menselijke expressie’. Het Noorse ‘Serena Maneesh’ had gedronken, gesnoven en geproefd van alles dat God ooit verboden heeft en dat vertaalde zich op de buhne in een enorm rariteitenkabinet. Het gat dat door het overlijden van Frans van Dusschoten is ontstaan in Nederland-kluchtland kan moeiteloos worden gevuld door dit enorme zooitje ongeregeld. De leadzanger was in the wrong place at the wrong time want leek weggelopen uit een ‘Jimmy Hendrix cq Prince-lookalike’-wedstrijd. Had ie maar eentiende-procent van de muzikaliteit van om het even welke van de 2 heren in huis gehad, dan hadden we ons nog wel geamuseerd. Maar dat had ie dus niet.

De begeleiding bestond uit een violist die ik niet heb gehoord, een basseuse die welgeteld 4 noten kon spelen (en waarvan 3 in 1 liedje), een muvroi die achtergrondzong en tamboerijnde en een niet nader te noemen gitarist. Die leken echt bij het verkeerde bandje terechtgekomen te zijn. Of een en ander werd geteisterd door technisch malheur of dat het allemaal zo hoorde, daar zijn we nog steeds niet over uit. Op een gegeven moment werden er 5 akkoorden op dusdanige wijze na elkaar gespeeld dat iedereen elkaar verheugd aankeek onder het uitroepen van een extatisch ‘hé een liedje !’. Maar dat was het dan ook meteen. Ik dacht dat het echt niet erger kon dan het voorprogramma van The Mission 3 weken geleden. Ik was abuis. Helaas.

Gelukkig kwam alles nog goed. Een avondje Dandy Warhols is net zo’n zekerheid als de Bank of Switzerland. Godless, Bohemian, Get off, enfin; ze kwamen allemaal weer prettig voorbij. Ook deze band had volgens mij wel al wat achter de kiezen, want de blik in de ogen van Taylor-Taylor was niet bepaald loepzuiver. Een en ander had echter geen nadelige invloed op het geleverde spel. Absolute klapstuk was ‘Boys better’ en dat werd ’t met name door het gemolenwiek van de gitarist. Fantastisch. Billy Duffy zou ’t niet nadoen. Of eigenlijk wel, maar The Cult is niet meer dus dat zal er voorlopig wel niet inzitten… Eervolle vermelding rest er overigens nog voor muvroi McCabe, die sinds heur zwangerschap wat zwaarder in het leven staat. Geen ‘daisies’ deze keer maar een ander kinderliedje. Ik ben niet zo thuis in de Amerikaanse kinderliedelarij, dus ik moet u de titel schuldig blijven. Maar leuk was het wel.

Het was overigens de 1e x dat ik in The Max van de Melkweg was. De oude zaal ken ik wel, maar van die Max word ik niet bepaald vrolijk. ’t Was te vol, teveel luidruchtige toeristen om ons heen en teveel heen- en weer geloop. Geef mij maar Paradiso.

Soms let je even niet goed op. En ontdek je pas later wát je gemist hebt. The Mars Volta bijvoorbeeld. ‘Frances the Mute’, al in februari bij uw platenboer afgeleverd, was me nooit opgevallen. Schandaleus. Het blijkt een fenomenaal werkje te zijn dat zich op het rariteitenbankje schurkt tussen progpunk en psychedelifunk. En met klinknageltjes van latin en salsa bij elkaar wordt gehouden. Mute doet af en toe denken aan Muse-meets-Heroes Del Silencio. Laveert zelfs tussen Pixies, Radiohead en System of a Down. Oftewel: een eclectisch allegaartje dat van begin tot eind fascineert. Als je ervan houdt tenminste. Nu ben ik persoonlijk wel een liefhebber van alles wat nogal van de hak op de tak springt, dus aan mij is het wel besteed. Als je Dream Theater kunt verdragen heb je sowieso een groot incasseringsvermogen 🙂

‘Roel, speel nog eens La Bamba ?’. Een jaartje of 13 geleden was dit dé running gag in studentenhuis Stress Periodiek in het Bossche plaatsje ‘s-H. Op verzoek legde ik mijn akoestieke gitaar in de nek, zwiepte ik mijn toen nog weelderige haardos in de rondte en toverde het welbekende gitaarloopje (de Los Lobos-versie, mind you) uit de mouw. Nou ja, uit de nek dus eigenlijk…

Gisteravond zag ik het keyboard-equivalent van dit huzarenstukje in de Heineken Music Hall in A’dam. Dream Theaters Jordan Rudess draaide zijn keyboard (horizontaalsgewijs) 180 graden om en speelde een solootje op zijn kop. Alsof dat op de normale stand al niet moeilijk genoeg was. Ik zat echt te wachten op het moment dat ie het klavier van de sokkel zou rukken en ‘m op zijn ‘Roels’ in de nek zou leggen. Gelukkig kwam het niet zo ver. Het zou de magische sfeer van ‘Dark side of the moon’ ook niet ten goede zijn gekomen, vrees ik. Ja u leest het goed. Dream Theater stond 2 avonden in de Heinekenschuur en dat betekent automatisch dat de kijkert tijdens het 2e concert op een ‘classic album’ wordt getracteerd dat in zijn geheel wordt gecovered. Op diverse fora ging het gerucht dat het om een U2- danwel Rushalbum zou gaan. Gelukkig werd het Pink Floyd. En hoe. Met een echte saxofoneur en een dampende zangeres met een strot van hier tot gunder. Zelfs ‘Money’, toch niet mijn meest favoriete Floyd-track, kwam bijzonder prettig uit de verf dankzij het gitaarwerk van Petrucci. Als toegift werden we nog even fijntjes getrakteerd op ‘The spirit carries on’ (wederom met Zangeres zoals op ‘Live Scenes from NY’, zodat u een ideetje kunt krijgen van hoe dat klonk) en een fantastische versie van In the name of God

Tot zover het gebeuren van ná het intermezzo. Het uurtje ervóór werd gevuld met van alles en nog wat, behalve met dat wat we graag zouden willen horen. Geen Metropolis, geen Home, geen I walk beside you, geen Great Debate, geen Solitary Shell, geen Pull me under, geen Surrounded, en ook geen Change of seasons. Wat dan wel ? Geen idee. Ben niet zo goed in Dream Theatertitels, zeker niet van Octavarium. ’t Is een prachtplaat overigens, maar vraag me niet hoe of het allemaal heet. Neemt niet weg dat
Set 1 ook bijzonder aardig was; veel minder metalesque dan de vorige keer in Ahoy’. Toch had ik graag 1 of meerdere van bovengenoemde meesterwerkjes er tussen zien zitten. Mocht mij ooit nog een accurate setlist bereiken van gisteravond dan hoort u wel wat er dan wél gespeeld werd. Tot die tijd zet ik ‘Live Scenes…’ nog maar eens op. Disc 2, nummertje 2…

Naschrift: natuurlijk dook de setlist ergens op het internet op:

set 1:
In the Name of God outro (intro tape)
The root of all evil
Afterlife
Just let me breathe
Lie
Raise the knife
These walls
Never Enough
Endless Sacrifice

set 2 (Pink Floyd – Dark side of the moon):
Speak to Me
Breathe
On the Run
Time
Breathe (reprise)
The great gig in the sky
Money
Us and them
Any colour you like
Brain damage
Eclipse

The Spirit Carries On
In the Name of God

U had het raadseltje van 2 postjes geleden opgelost ? Mooi. U was een van de weinigen. De verbouwereerde gezichten in een uitpuilend 013 spraken voor zich. Bart (de zangert van Racoon) kwam een kwartiertje voor het officieel aanvangstijdstip de bühne op met de mededeling dat El PaPeBaNo zou gaan spelen. Een Zeeuws bandje. Wanneer je de eerste 2 letters van de vier voornamen van dat ándere Zeeuwse bandje achter elkaar zet dan voelt u de nattigheid vermoedelijk al. De heren van BLØF dus. Jazekers. Als tegenprestatie voor die talloze keren dat Racoon als support act van PAscal, PEter, BAs en NOrman mocht fungeren. Een even sportieve als verrassende actie, omdat dus werkelijk geen hond wist dat het stond te gebeuren. Dankzij A.K. wist ik wel beter. Tijdens het bestellen van een footlong tuna bij de Tilburgse Subway eerder die avond kon ik de aldaar tegen het lijf gelopen Armad en Anja (Racoonfans van ’t 1e uur, doch niet van zins 013 te gaan bezoeken en dus ook geen kaartjes) dan ook verklappen dat er een bijzonder voorprogramma zou verschijnen. Een uurtje later zag ik ze staan, naast de mengtafel. Ze hadden toch maar de gok gewaagd en vanwege het heuglijke feit dat er vanwege ‘productietechnische redenen’ kaartjes beschikbaar waren gekomen hadden ze nog mazzel ook.

Ik ben niet zo’n Blof-man, maar wanneer je ze er extragratis bij krijgt dan hoort u mij niet klagen. Zeker niet na zo’n beroerde prelude als vorige week maandag bij The Mission. Drie kwartier semi-akoestisch spelen leverde ouwe en nieuwe meuk op en wat anekdotes waaruit bleek dat de heren zich al globetrottend door het afgelopen jaar hebben gespeeld. Her ende der (o.a. Japan en Portugal) werd met lokale musici wat opgenomen en het resultaat daarvan ligt over een paar maanden in de winkel. Niet dat mij dat interesseert, want ik ben de enige Nederlander die echt helemaal noppes van de Zeeuwen in zijn platenkast heeft staan (‘Oh was jíj dat!’). De ontvangst door het voor Racoon gekomen publiek bleek meer dan hartelijk en derhalve was de surprise als bijzonder geslaagd te bestempelen.

Maar het ging toch allemaal om Racoon natuurlijk. Begin 2000 stonden 4 ietwat nerveuze mannetjes in een kroeg in Almelo op het punt van doorbreken. Wij waren erbij. De eerste plaat bevatte het schitterende ‘Blue days’, dat de soundtrack werd van onze huwelijksreis door de States in ’00. ‘Here we go Stereo’ was de altijd lastige 2e plaat, die bij mij dan ook niet zo aansloeg. Maar dat lag meer aan de kopieerbeveiliging waardoor ie niet te rippen was en aangezien ik tegenwoordig alles digitaal beluister is dat een grote handicap. Tussentijds ook nog weggestuurd bij de platenmaatschappij leek het een paar jaar geleden einde oefening te worden, maar niet bij de pakken neerzittend worstelde Racoon zich naar een bjzonder mooie derde boreling ‘Another day’. Een net zo fraai als onverwacht succesvol album en aldus stonden gisteren 4 zelfverzekerde mannen voor 2200 enthousiaste kijkers. Inmiddels goud en voorzien van een vette hit. Dat heeft zijn weerslag gehad op de samenstelling van het publiek. Een hoog TMF-gehalte dus. Om niet meteen qua leeftijd uit de toon te vallen zijn we dan ook maar op het balkon gaan staan, tussen andere ‘oudere jongeren’. Vanwaar we een gedreven Racoon zagen, met een mooie mix tussen ingetogen akoestisch en wat steviger rockwerk.

Her en der schoven nog wat Blof-leden voor een (overigens minimale) muzikale bijdrage aan en met ‘Got to get out’ kwam een einde aan een prachtige, door de bijdrage van Blof zelfs memorabele, avond. De Racoon-versie van de Jeff Buckley-versie van Leonard Cohen’s Hallelujah was ijzingwekkend goed, Feel like flying zorgde voor een lekker vibe in de zaal en de megahit Love you more was even prachtig als onhoorbaar vanwege de tweeduizend meebrullende kelen. Maar de topper was natuurlijk Blue Days. Lees hier nog maar eens waarom.

Foto’s alhier te bezien

Setlist:
Autumn tunes
Hero’s in Town
Hilarious
Happy family
Walk away
Blow your tears
Lose another day
If you know what I mean
Brother
Smoothly
Feel like flying
Eric’s bar
Laugh about it
Love you more
Kingsize
Ice cream time
Blue days

Hallelujah
Particular
Got to get out