Ik vond het al een beetje raar, een voorprogramma waarover helemaal niks terug te vinden was op het net. Je kon ‘El Papebano’ googlen tot je een ons woog, maar d’r kwam niks terug. Aangezien tegenwoordig zelfs de kleinste provinciale act een website heeft had ik kunnen weten dat het hier om een pseudoniem ging. Hád ik kunnen weten, want dat realiseerde ik me zojuist pas toen A.K. een tipje van de sluier oplichtte. Ik zal ’t niet verpesten voor degenen die vanavond ook naar Racoon in 013 gaan, maar ’t heeft iets te maken met namen en met het fotootje dat je hier links ziet…

The Mission schopte ons gisteren genadeloos terug naar waar vandaan de snotneuzen van tegenwoordig hun mosterd halen. De oude meester Hussey trok gisteren in Paradiso snoeihard van leer met een uitgekiende greep uit zijn bijna 20 jaar omspannende oeuvre. Met een piekbelasting van 118 db aan het eind van het optreden hadden de oortjes het zwaar te verduren. Ondanks het feit dat ze waren getrakteerd op meesterlijke werkjes als ‘Deliverance’,’Tower of strength’ en ‘Serpents kiss’.

Eén lange ‘stroll down memory lane’, want de up-tempo setlist herbergde zoals verwacht (en gehoopt) vooral ouwe meuk. Ik betrapte me echter hier en daar op een onbedoeld ‘hé-dat-nummer-hebben-ze-net-al-gespeeld’ bij een introotje, maar da’s The Mission ten voeten uit natuurlijk. Zelfs de 2 hagelnieuwe songs zijn overgoten met een karakteristieke (smakelijke) Mission-jus. Hoogtepunten waren ‘ Butterfly on a wheel’ en ‘Severina’. Ik hoorde Crystal Ocean, Fabienne en Evangeline nog langskomen, en niet te vergeten Beyond the pale. Ik zal er ongetwijfeld enkele vergeten zijn. Who cares. Ik ken beroerdere manieren op een maandagavond te vullen.

Foto’s alhier

Het voorprogramma was overigens van een fabelachtig bedenkelijk niveau. Elusive uit Noorwegen durfde het te presteren om zware op gothicwave – en dus op een doorgaans redelijke massieve ritmesectie – leunende rock op de planken te brengen ZONDER ritmesectie. De drummert en bassist waren voor het gemak maar in het hoge Noorden achtergebleven. Of ze bestaan gewoon niet, dat kan ook. Enige verheldering werd er door de heren niet gegeven, dus de speculaties onzerzijds waren dan ook niet van de lucht. Hilarisch dieptepunt was een bassolo waarin naast een onzichtbare bas ook nog eens een onzichtbare piano te horen was. De 3 heren stonden enigszins gegeneerd te zoeken naar een stoere podiumhouding terwijl plaatsvervangende schaamte zich van mij meester maakte… Ik weet het, in dit electronische tijdperk maakt iedereen gebruik van samples, sequencers en meer van dat leuks (ja zelfs Marillion), toch was het in deze setting bijzonder misplaatst. Maar goed, na dik 25 minuten waren we verlost van deze ellende.

Nagekomen: de setlist. Met dank aan de enthousiastelingen van het Mission-forum

Crystal Ocean
Evangeline
Severina
Afterglow
Amelia
Garden of Delight
Breathe Me In
Fabienne
Butterfly on a Wheel
Keep it in the Family
A Wing and A Prayer
Beyond the Pale
Deliverance

Wake
Serpents Kiss
Wasteland

Tower of Strength

Foto’s alhier te bezichtingen

Geheel geruisloos gleed The Mission met me mee de 21e eeuw in. Medio jaren tachtig riepen wij ‘The Mission’ in één adem met The Cult, The Waterboys, The Smiths en The Sisters of Mercy. Met het uitsterven van veel van deze tijdgenoten verloor ik ook The Mission uit het oog. Na de release begin jaren negentig van The Masque, een tegenvallend werkje waar Wayne Hussey en de zijnen schijnbaar weinig inspanningen voor hadden verricht, haakte ik af.

Een paar jaar later verscheen er nog een soort van verzamelaar waarop de grotere hits van de band door Hussey waren geverherarrangeerd. Aardig, alhoewel ik dat zag als de allerlaatste stuiptrekking. Groot was dan ook mijn verbazing toen enkele weken bleek dat The Mission nog gewoon The Mission was en zelfs weer naar A’dam zou komen. Dat er van de originele bezetting niet veel meer over is dan monheer Hussey zelve, dat mag de pret niet drukken. Daar maakten we bij Level42 een aantal jaar geleden ook helemaal geen punt van.

Vanavond dus te bezien in Paradiso. Naar ’t schijnt met veel ouwe meuk. En dan doel ik op meuk uit de jaren tachtig. Als ‘Tower of strength’, ‘Severina’, ‘Beyond the pale’ en ‘Deliverance’ een snaartje bij u doen trillen, dan weet u waar u zich vanavond kunt melden…

Omdat de heren van The Tragically Hip niet echt haast maken qua deze kant op komen moeten we het doen met wat incidentele releases. Er staat deze keer een wel héél leuk item aan te komen: ‘Hipeponymous‘. Een 2cd + 2dvd-set met best-of spul en EINDELIJK eens wat officieel beeldmateriaal van de Canadezen. De hele meuk is overigens ‘limited’, dus dat wordt bestellen in Canada…

Sorry voor de ware overkill aan Dandy Warhols-nieuws deze dagen. Maar de aankondiging dat meneer Taylor-Taylor cs op 29 oktober het Melkwegpodium zullen bestijgen mag toch wel worden gemeld, naar wij dachten. En tussen neus en lippen kan ik vertellen dat niet alleen de single bijzonder appetijtelijk is. Het album is ook erg aangenaam… een voorproefje:

“By the end of the Great War The Dandy Warhols had progressed far beyond the traditional jug band sound. Zia had all but hung up the wash-tub bass in favour of her new invention which she called the synthesizer. The banjo was still there but now it was electrified through a flat microphone which Pete had wound tightly with copper wire and called his pick up, and in turn made it louder by what Fathead jokingly called Pete’s amp. Well, the name stuck and by the time such luminaries as Gene Vincent, Elvis Presley and BB King had heard this new Warhols sound they were calling it rock and roll. Dandy frontman Courtney Taylor-Taylor would be quoted as saying, “I know it’s only rock and roll, but I think I like it.” I’m Bill Curtis and you’re listening to a piece of history…”

The Dandy Warhols > Colder than the coldest winter was cold