1986 was de eerste, 1999 (voorlopig?) de laatste. Pinkpop heb ik het over. Slechts 2 afleveringen sloeg ik over wegens andere verplichtingen. Ik ga ooit nog wel eens tellen hoeveel uren ik op Pinkpopdixies heb doorgebracht. Hoeveel meter frikandel er op de BBQ is gelegd (en in de lucht geslingerd is). Hoeveel verschillende bandjes ik heb gezien.

In die gloriedagen begin jaren negentig riepen we altijd dat we over 20 jaar nóg zouden blijven komen, maar dan met onze kinderen. Nou, de een na de ander haakte af en in het Pinksterweekeinde van 1999 sloten we (nog maar) met zijn drieën het hoofdstuk Pinkpop in stijl af… En als het dit jaar met de kaartverkoop echt zo belabberd gaat als de geruchten doen geloven dan zit de kans erin dat we nooit meer met onze kids naar Landgraaf hoeven af te reizen. Volgens diverse bronnen komt het totaal aantal verkochte kaarten op dit moment nauwelijk boven de 15.000. Echt waar.

Een dramatische ontwikkeling die naar mijn mening een paar jaar geleden werd ingezet toen Jan Smeets en Mojo het aardig vonden om hun pijlen te richten op de allerjongsten onder de potentiële festivalgangers. Daarbij over het hoofd ziend dat de dertigers van nu ook nog best het een en ander van muziek weten en zeker financieel gezien aardig wat meer in de Pinkpoppap te brokkelen hebben. Gemiste kans. En nu is het te laat, want waar andere festivals (lees Werchter) de Grote Namen aantrekt en daarmee ook een bomvol festivalterrein daar laat Pinkpop nu jammerlijk steken vallen. Boter noch vis, kant noch wal. Jammer, want ik had over een jaar of 10 best met mijn zoon op mijn schouders in de 3fm-tent willen staan springen. Ach, Parkpop is ook leuk. En gratis. En met Fish, De Dijk, Elvis Costello en Killing Joke zéker leuk voor dertigers 🙂

“My wooden vibrating mouth
Sing me your lover’s song
Come with me we’ll head up north
Where the rivers run icy and strong”

… zingt Laura Veirs zo leuk. Toeval of niet, op de dag dat André (Fileunder) met muvroi Veirs mocht babbelen rolde bij mij ‘Carbon Glacier’ in de brievenbus. Alleen al het adembenemende Rapture maakt de aanschaf meer dan de moeite waard. Haar stem lijkt nergens op. In de positieve zin des woords welteverstaan. Herinneringen aan Sinéad, aan Carol van Bettie Serveert, aan Linda van Magnapop. Van alles wat. Maar ook weer niet, want daarvoor is haar stemgeluid te eigen. Haar backcatalogue is op weg. Via diezelfde postbode. Luistert zelf.

Mijn God, wat een avond. Spinvis in De Vereeniging. In Nijmegen. Twee-en-een-half uur in een soort vacuüm zonder besef van tijd en plaats. Met een geëmotioneerde ondergetekende tijdens een wel ongelooflijk schitterend nieuw nummer. Ik ben niet snel van mijn a-propos, maar wat monheer De Jong wist aan te richten met zijn ‘De oevers van de tijd’ grenst aan het onvoorstelbare. Zelden heeft een liedje me zo bij de strot gegrepen als dit nummer op juist deze avond. De combinatie van geluid en de bijzondere videoprojectie maakte nogal wat los. Kent u die voorloopstrookjes nog die een 8mm-filmpje inluidden ? Met zo’n rode band in het midden, aan de rechterkant vergezeld van voorbijvliegende Kodak-uitingen ? Dit was zo’n filmpje. Met vakantiebeelden van ik schat een jaartje of 30, 40 geleden. Een familie op weg naar het zuiden van Europa. Alsof ik onze eigen familiefilmpjes zat te bekijken. En me tegelijkertijd realiseerde dat ik oud wordt. Of liever gezegd ouder. Dat ik zat te kijken naar mijn eigen verleden. En naar dingen die voorbij zijn gegaan zonder dat je er eigenlijk bij stil hebt gestaan, laat staan de waarde ervan hebt ingezien. De melancholie sloeg mij hard om de oren. En wat te denken van de titeltrack van zijn nieuwe album (waar blijft dat ding !?) ‘Lotus Europa’. Een monoloog van twaalf minuten en 4 velletjes A4, ondersteund door in sfeer wisselende muziek. Handelend over een man (op de videobeelden gespeeld door Hans Dagelet) in een zwembad, zijn dood, zijn voeten en zijn fiets. Absurdistisch maar beklemmend realistisch tegelijkertijd. Zoals alle teksten van Spinvis zijn ook die van de nieuwe nummers weer schijnbaar onsamenhangend en verwarrend maar weten ze in al hun mafheid toch een perfect beeld te schetsen van herinneringen, dromen, obsessies en illusies. Daarbij ondersteund door een onaflatende stroom van sferisch bijpassend videomateriaal.

En dan de band om Spinvis heen. De oudere heren van 2 jaar geleden (lees Louis DeBij, Han Reiziger en spinvispapa De Jong) zijn ingeruild voor een wat jongere garde muzikanten. ’t Is ook allemaal wat harder tegenwoordig: de gitaar gaat eigenlijk nauwelijks nog van Erik’s schouder af. Ook de drums (die vanavond overigens niet bijster goed klonken, maar dat terzijde) zijn een stuk feller dan ten tijde van ’s mans eerste tourneetje. Naast vaste waarden als Jan van Eerd, Lucas Oldeman en de ‘grote’ Jeroen Kleijn was vooral Saartje van Camp een betoverende verschijning en dito aanwinst voor de band. Zijzelf, haar cello en haar zang bleken als 3 perfect passende puzzelstukjes op hun plaats te vallen in het Spinvis-oevre. De cellosolo in ‘In de staat van narcose’ moet u echt gaan zien, die is nu al legendarisch. Ik had graag ook nog Carla Bos in het gezelschap gezien, want ik ben nog steeds een heel klein beetje betoverd door haar harp. De nieuwe liedjes waren stuk voor stuk van geweldig niveau en ook de oude meuk bleek geverherarrangeerd te zijn tot iets-dat-klonk-als-bijna-nieuw. Een acoustische Smalfilm, een betoverend Kindje van God en Astronaut zoals Astronaut bedoeld was (sorry, dames van Laïs) mét drumcomputer dus. En dan nog ‘Voor ik vergeet’. Kippenvel. Gelukkig mag ik deze show over een paar weken nog maar eens gaan zien. En ik vermoed dat ik er nog maar eentje extra gaan meepikken. Ongelooflijk.

Minpunten ? Het pauzegebeuren sloeg eigenlijk nergens op. Het voorprogramma Solo en de 1e set van Spinvis gingen naadloos in elkaar over, maar na 3 kwartier was het ineens pauze. De keyboardman / sampleboer / knoppendraaiert Arjan Witte deed wat liedjes op gitaar en orakelde wat uit (vermoedelijk) eigen werk. ’t Sop was de kool niet waard. Gelukkig bleek ie als effectenman in de set van Spinvis juist onmisbaar. Maar volgende keer gewoon doorspelen, Erik !

A propos voorprogramma: ‘Solo’ was méér dan verdienstelijk en het in de merchandisestalletje op de kop getikte cd-exemplaar (gesigneerd natuurlijk) blijkt ook voortreffelijk. Het lijkt wel of alles wat Excelsior uit haar hoge hoed tovert in goud verandert.

Spinvis > Lotus Europa Tour – De Vereeniging Nijmegen

En zo beland je op de eerste lente-avond van 2005 in Zoetermeer. In een ietwat neerslachtige omgeving staat een grote betonnen doos met de toepasselijke naam ‘Boerderij’. Op de affiche stond Spock’s Beard met in het voorprogramma Kino. En als u weet dat Kino het hobbybandje van Pete Trewavas (Marillion) is én dat Kino met ‘Picture’ een prachtig plaatje afleverde dan begrijpt u waarom we de moeite namen om naar dit troosteloze stukje Nederland af te reizen. Voeg daaraan toe dat die ene cd van Spock’s Beard die ik in de collectie heb zitten van een dermate fijne kwaliteit is en je hebt 3 goede redenen om een en ander te rechtvaardigen.

In een niet helemaal volle zaal begon Kino aan de set. Jammer dat de geluidsman van De Boerderij nog aan zijn opleiding moet beginnen. De cursus ‘breien’ heeft ie al gehad, want het overgrote deel van zijn activiteiten resulteerde in een enorme brei van vooral laag gitaargeluid. De keyboards van John Beck kon ik zien, maar het horen is er nauwelijks van gekomen. Erg jammer. Met name in de topper ‘Loser’s day parade’ was dit een groot gemis. Pete had net het fameuze Marillionweekend achter de rug maar huppelde nog opvallend fris over het podium. De invaldrummert kweet zich behoorlijk van zijn taak (al heb ik daar geen kaas van gegeten – daar zijn anderen voor, Jan?) en ook de overige heren deden hun ding naar behoren. Dat het nét niet ‘helemaal super’ was kwam louter en alleen door die Jan Doedel achter de knoppen. Top: het al genoemde Loser’s Day Parade. Down: Swimming in women (draak van een nummer). De publieke respons was behoorlijk goed te noemen en even leek het erop dat ze zelfs een toegift zouden gaan afdwingen. Da’s niet zo gebruikelijk voor een voorprogramma en aangezien het al aan de late kant was werd dat dan ook achterwege gelaten. Hulde aan Kino. Erg fijn gedaan.

En dan Spock’s Beard. Ze begonnen met een handvol liedjes van hun laatste plaat ‘Octane’ en dat was toch even doorbijten. Pas toen er werd gegrepen uit de Hoge Hoed met Oude Liederen werd het pas echt gezellig. Ook op het podium, want de mannen kwamen goed los. Dat het stuk voor stuk prima muzikanten zijn werd al ras duidelijk. Drumsoli zijn dan wel zó jaren tachtig en helemaal passé; wanneer je 2 drumkits op het podium zet en daarmee een heuse battle gaan doen dan wordt het natuurlijk wel weer heel interessant. En dat de zanger dan ook een behoorlijk behepte slagwerkert blijkt te zijn is dan helemaal verrassend.

De muziek van SB is natuurlijk verre van vernieuwd of verfrissend. Symfo ? Progressieve rock ? Regressieve rock zul je bedoelen ! Maar wel bijzonder lekker. Het publiek bestond trouwens uit een groot aantal echte nerdy progneuzen, van die ietwat treurige alleengaande mannen van middelbare leeftijd die in hun overige vrije tijd Trekkie zijn, trollen sparen en fan zijn van de Efteling. Zo’n beetje het publiek dat Marillion in 1988 nog trok (maar nu niet meer, gelukkig). En aangezien ik mezelf ook niet tot die categorie reken mag ik dat hier best roepen. Als u daar anders over denkt dan hoor ik dat graag 🙂 Hoogtepunt was natuurlijk de toegift ‘The light’ maar dat was dan ook 1 van de 2 liedjes die ik kende. En dat nummer duurt ook meteen een minuutje of 20, dus dan kom je wel aardig aan je trekken. En de foto die zanger Nick D’Virgilio moest maken voor een schoolproject van zijn dochter. Alle papa’s moesten een papieren pop genaamd ‘Flat Stanley’ meenemen naar het werk en er aldaar een fotootje van maken. Stanley staat nu dus op de foto samen met Sofia’s papa, een paar honderd mensen en het binnenste van een Boerderij in Zoetermeer. Best leuk, daar in de Boerderij. Alleen de volgende keer op een iets christelijker tijdstip beginnen ? Het was 00:40 toen SB de pijp aan Maarten gaf. Dan ben je dus pas om 2 uur thuis. En da’s best laat…

Foto’s van deze topavond alhier te bezien

Wat doe je als je organisator bent van een splinternieuw popfestival in Nijmegen en je wilt een datum prikken voor dit evenement met namen als Interpol, Keane, Queens of the Stone Age en last but not least R.E.M. ? Juist ! Je doet je ogen dicht en prikt 26 juni. Kenners roepen dan meteen ‘oh foei!’, ‘ah waarom!’ en ‘nee niet doen!’ maar daar trek je je dan met je dovemansoren niks van aan. Vanwaar die ophef ? Omdat al hééél lang bekend is dat op die zondag Europa’s grootste openluchtfestival plaats zal hebben, namelijk Parkpop. Waar Fish komt. En waar Fish komt, daar ben ik ook. Dus niet in Nijmegen. Dus wéér geen R.E.M… Damn…