Weet u nog van de teleurstelling omtrent het niet doorgaan van de matineevoorstelling van Laïs in het Koningstheater ? Nou, vanavond kwam alles goed. De muzen waren weer hersteld van het aan de afzegging ten grondslag liggend fysiek ongemak. Neem een drietal van God gegeven stemmen, een fijn groepje muzikanten, een volle zaal en voila: alle ingrediënten voor een meer dan plezante avond. De podiumpresentatie van de dames was in het begin ietwat schuchter maar naar mate de avond vorderde werd het allengs losser. Ongekunsteld was het goede woord, volgens ons. Veel spul van de nieuwe plaat en ook wat oude toppers als Het Smidje en De Wanhoop. Maar absoluut hoogtepunt was natuurlijk het Poolse liedje waarmee het eind 2003 (tijdens het gastoptreden bij Spinvis in Vredenburg) allemaal begon. In alle commotie kreeg het liedje toentertijd de titel ‘Sorsew’ mee, maar op de plaat heet het a capella meesterwerkje gewoon ‘Jasio u pana’. Bloedstollend mooi. Net zoals de rest van de set:

Hymne / Dormez dormez
Helplessly hoping
Les 12 mois
After the goldrush
De 3 maagdekens
La plus belle de céans
Marie-Madeleine
Rinaldo
Jasio u pana
Marider
De wanhoop
Doran
Closer to you
The blind boy
C’est dans 10 ans
’t Smidje
Wanhoop van een wees
Al Beole 17
De klacht van een verstoten minnares

Hani Kuni
Opzij

Laïs > Douce Victime (Koningstheater 7 maart 2005)

And just when I get so lonesome I can’t speak
I see some flowers on a hill side
Like a wall of new TV’s

Een paar jaar terug maakte het nummer ‘Something vague’ een verpletterende indruk op me. Het bandje Bright Eyes van frontman annex wonderkind Conor Oberst was op dat moment volslagen nieuw voor me. Een mannetje (want uitermate jong, ook nu nog) met een karakteristieke stem (waarvan vermoedelijk niet iedereen gecharmeerd is) knalde zijn emotionele teksten de kamer in en ’t was goed. ’t Was uitermate goed. Zo was daar ook Method acting. Ook zo’n prachtnummer.

En dat het altijd nog beter kan bewijst Oberst met zijn tandemrelease I’m wide awake, it’s morning en Digital ash in a digital urn. Twee compleet verschillende albums, tegelijkertijd uitgebracht. Met name het eerste plaatje is adembenemend mooi. Countryfolk van de bovenste plank, met assistentie van celebs als Emmylou Harris. Muvroi zingt op een aantal liedjes vrolijk mee. Nou ja, vrolijk ? De nummers zijn bijna allemaal om bij te janken, zo melancholisch mooi. Neem uw schommelstoel, ga op de veranda zitten om die laatste reepjes ondergaande zon mee te pikken en luister met een glas Balvenie 15yo naar ‘Old Soul Song (for the New World Order)’. Guttegut wat een schitterend liedje. Laat u vooral gaan… ‘And they go wild’.

Als ik roep ‘Eugene’, ‘Tuck the man’ én ‘Las Vegas’, als u vervolgens weet van de hoed en de rand qua Hallo Venray en als ik dan weer vertel dat deze drie nummers werden gespeeld door onderhavig trio, dan weet u op uw beurt weer dat het prima toeven was in de kleine zaal van 013 hedenavond. Prettig gevuld – niet te druk en niet te rustig – deden Henk Koorn cs. anderhalf uur lang een greep uit de oude en nieuwe doos. De energie spatte van de bühne; met name Henk Jonkers mepte zich letterlijk drie slagen in de rondte. De nieuwe nummers stonden als een huis met als hoogtepunten ‘Travelling’, ‘I know what the problem is’ en ‘Paris’. De volgende keer neem ik overigens een handwapen mee om dat ongelikte volk te fusilleren dat het schijnbaar doodnormaal vindt om overal dwars doorheen te gaan staan ouwehoeren. Standrechtelijk executeren dames en heren. Ga in een kroeg zitten of voor mijn part lekker thuis, als jullie maar opsodemieteren. ‘Paris’ en ‘Miracles’ werden zó prachtig door Koorn solo vertolkt; de kippenvellen hadden erbij kunnen hangen als het rumoer niet zo enorm was geweest. Tuig. Zo, dat moest er even uit. Wat verder opviel was a) de enorme sprong vooruit van Henk’s gitaarspel en zijn tevens bijzonder goede zang, b) de volstrekte ongeinteresseerdheid van de man achter het monitor-mengpaneel en c) de looks van Koorn: de tijd schijnt geen vat op hem te hebben. Driewerf hulde voor deze prachtige avond.

Prijzenswaardig was ook Soundsurfer, het voorprogramma. Muzikaal had het wat weg van Beatcream danwel Foo Fighters, maar het enthousiasme van de heren vergoedde veel. Ik heb ze slechter gezien, qua voorprogramma dan. De door de drummer meegezongen gitaarsolo was een geinige gimmick en tevens ook meteen het hoogtepunt. Dat een van de mannen zich bij Jovink gaat vervoegen mag u voor kennisgeving aannemen en ook weer meteen naast u neerleggen.

Foto’s hier

Ik had u graag een prachtig verhaal verteld van Drie Engelen en al hun zoetgevooisdheid. Van hemelbestijgers tot tranentrekkers, van smart & smaragd. Ik had u willen vertellen van Jorunn, Annelies en Nathalie. En van hun magische middag in Den Bosch.

Maar dat gaat niet. Een van d’Engelen was ziek. De herkansing volgt op 7 maart in het Koningstheater, dus u heeft nog wat van me tegoed.

Het had wat voeten in de aarde maar hij is er nu dan eindelijk: Vegetables and fruit van Hallo Venray. Een prachtig lofi-werkje met ingetogen breekbaarheid, heerlijk rammelend gitaarwerk en vertrouwd organisch drumwerk van monheer Henk Jonkers. Op 25 februari a.s. in de kleine zaal van 013, maar klim eerst maar eens in VPRO’s Luisterpaal om ‘m helemaal te beluisteren.