De wind jaagt wat huisvuil
Langs de gevels van de stad
Roemloos einde van een reis
Wie een huis heeft gaat naar huis
Het is moeilijk hier te blijven
In weinig meer dan dorst alleen
De stad is dicht
Gaat morgen laat weer open
Komt hier naartoe gekropen
Met een waarheid waar niemand nu op wacht
“you think its time you get up, crunch time, like a sit up, come on keep pace… dont hold back… put apprehension on the back burner, let it sit, dont even get it lit… dont hold back… get involved with the jam, don’t be a prick, hot chick, be a dick…. dont hold back…”
Wat een fantastische plaat van de Chemical Brothers. De 1e x dat ik ‘m hoorde stoorde ik me vooral aan dat irritante humanoid-‘push the button’-tussenstukje. De 2e x dat ik ‘m hoorde was ik om. Een nummer met een rare titel, ‘Galvanise’. Of moet ik zeggen ‘Galvanize’ ? De Google-spellingtest levert 36.000 hits op voor deze laatste schrijfwijze tegenover slechts 12.100 resultaten voor Galvanise met een ‘s’. En de democraat in mij geeft dus meteen het voordeel van de twijfel aan speloptie 1.
Galvanizeren zal nooit meer hetzelfde zijn, let op mijn woorden. “Galvanische processen zijn processen waarbij langs galvanische (elektrolytische) weg een metaallaag neergeslagen wordt op een metaaloppervlak. Voorbeelden hiervan zijn elektrolytisch verzinken, vernikkelen of verchromen”. En dan dáár een liedje over maken, da’s raar… Bijna net zo raar als de langste songtitel die ik ken: “Zou je niettegenstaande de recente gebeurtenissen toch nog een verblijf op amoureus gebied in overweging willen nemen alsjeblieft ?’ van de Tröckener Kecks. Ook zo’n mooi nummer. Maar ik dwaal af. Galvanize ! Whoo-ha!
De plaatselijke Jumbo staat bij mij hoog in aanzien als het gaat om de achtergrondmuziek. De leukste liedjes hebben mij al begeleid bij het voortduwen van de winkelkar. En dan praat ik over Muse, Radiohead, Tragically Hip, Fish en zelfs Marillion. Funest voor je voornemen om prijsbewust te gaan shoppen, kan ik u vertellen. Het ene na het andere te dure produkt wordt in de wagen gekieperd en het verblijf kan me niet lang genoeg duren. Het is beurstechnisch veel aantrekkelijker om je oren te laten teisteren door de Radio10 Golds en Sky Radios van deze wereld. In een letterlijke vloek en dito zucht zit ik dan weer in de auto terug naar huis, de boodschappentassen in recordtijd gevuld met ook nog eens de goedkoopste meuk. Helaas doet de Jumbo het dus een stuk slimmer. De ‘7 zekerheden’ mogen wat mij betreft worden uitgebreid met een achtste: ‘wij draaien uw lekkerste muziek’.
En zelfs muziek die absoluut niet voor de hand ligt. Ik bedoel, wie verzint het om ‘Vroeg of laat’ van Toontje Lager op een donkere maandagavond door een bijna verlaten supermarkt te laten schallen ? Al bij het introotje (4 maten drumcomputer) liepen de rillingen over mijn rug. Zo’n nummer dat je in geen tien jaar hebt gehoord maar wel nog woord-voor-woord kan meezingen. Zo’n nummer dat je thuisgekomen meteen gaat opduiken in je vinylcollectie. Want Toontje Lager heb ik niet digitaal, alleen maar op plaat. Grijs en vol tikken, maar dat deert niks. Stiekem Dansen. De platenspelert is na de eerste klusronde op zolder weer aangesloten en aangezien ik nu in klusronde 2 zit, heb ik Vroeg of laat de afgelopen weken wel 200 x gedraaid. Wat een nummer. 21 jaar oud en nu pas door mij op zijn daadwerkelijk waarde geschat.
“je moet weg, want je moet weg
omdat het ergens ander ligt
je eigen weg en ik de mijne
als in een slecht gedicht
ik snap het niet, ik snap het wel
en het gaat allemaal zo snel
vandaag nog niet maar vroeg of laat
weet ik dat je gaat”
Wie mij in de eerste jaren van mijn middelbare schooltijd had verteld dat ik pak ‘m beet 15, 20 jaar later een bijzondere waardering zou hebben ontwikkeld voor André Hazes, die had ik persoonlijk uit de hoogbouw van het Titus Brandsmalyceum laten mikken. Ten tijde van ‘Een beetje verliefd’ was het natuurlijk ook niet kek om je daarmee in te laten. Begin jaren 90 kreeg Hazes in ons studentenhuis Stress Periodiek een hele andere status. Onder het genot van slagroomtaarten en dartpijlen slepen de liederen van Dré zich langzaam in mijn hersenpan. Op een gegeven moment stak ik mijn bewondering voor ’s mans melancholische werk en dito levenswandel niet meer onder stoelen of banken. Net als de rest van Nederland overigens, want Dré was ineens hotter dan hot. Nu is ie dood. Dag André.
Geef mij nu je angst
Ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht
Ik geef je hem morgen terug
Zolang ik je niet verlies
Vind ik heus wel de weg met jou
André Hazes ✞ 23 september 2004
Nummertje 43 heeft wel heel erg op zich laten wachten. Tegen alle goede voornemens in lukte het me niet om een nieuw exemplaar van de Verrukkelijkste Vijftien in elkaar te steken. Dat hoefde ook eigenlijk niet, want ik had Marillion’s Marbles natuurlijk op plek 1 t/m 15 kunnen zetten. Maar d’r is ook nog andere mooie muziek. Dus vanaf vandaag hopelijk weer iets frequenter mijn Verrukkelijkste Vijftien