Wat krijg je als je vijf en een half duizend grijzende dertigers confronteert met de Moederband der Gitaarrammelaars ? Welnu: een heerlijk avondje nostalgie ! Oftewel de Pixies in de Heineken Music Hall. De belichaming van de mythe kreeg gestalte in Amsterdam Zuidoost. De importantie van de band die indertijd (1986-1992) niet altijd begrepen werd is in de 12 jaar podiumafwezigheid tot legendarische proporties gegroeid. En terecht. Alle hedendaagse gitaargroepjes zijn stuk voor stuk schatplichtig aan de Pixies en geven dat ook volmondig toe. Zonder Pixies geen White Stripes, geen Strokes, zelfs geen GEM. En als ik zeg dat zelfs Henk (ja Ernst, zo heet ie inderdaad, de neef van Grad) Damen iets met de Pixies heeft dan zit ik er niet eens gek ver naast. Maar da’s voor intimi.
En als zelfs David Bowie je nummers gaat coveren dan heb je het toch wel aardig ver geschopt. Dat de Pixies Frank Rijkaard tot hun fans mogen rekenen (ik heb ‘m gisteren overigens niet gezien) is dan even geheel terzijde.

In krap anderhalf uur sneltreinden Black Francis cs zich door hun prachtige oevre, zonder al teveel woorden vuil te maken. De Pixies-expres denderde door de bierhal op een manier die ik nog lang zal heugen. Met het volume snoeihard was er geen ontkomen meer aan. Netjes geposteerd in het midden van de zaal op aantrekkelijke afstand van het podium werd er door ondergetekende zelfs enthousiast heen en weer gesprongen. Dat was lang geleden, kan ik u vertellen. Gouge away (da’s meteen mijn alltime favoriete Pixiestrack, een leuke binnenkomer mind you) startte met wat gitaarmalheur maar dat hadden we bij het voorprogramma Snow Patrol in de overtreffende trap al meegemaakt dus dat viel wel mee. Over datzelfde Snow Patrol wordt schijnbaar overal bijzonder hyperig gedaan, iets wat ik me best kan indenken omdat het niet onaardig klonk. Ondanks het feit dat de HMH speciaal voor concerten is gebouwd valt het geluid enorm in het niet vergeleken met 013. En die is ook specifiek voor popconcerten uit de grond gestampt. Typisch geval van jammer maar helaas.

Het publiek ging lekker tekeer en alle nummers werden bijzonder enthousiast meegebruld. Af en toe viel dat niet mee, met name Crackity Jones werd in een dermate hoog tempo gespeeld dat het een wonder was dat Kim heur bassnaren nog netjes in de maat kon beroeren. Het voert te ver om 1 hoogtepunt te noemen, het hele concert was een feest der herkenning. Vermeldenswaardig was de mijn-gitaar-speelt-helemaal-zelf act van monheer Santiago tijdens Vamos. Tevens het meest opwindende dat er op het podium gebeurde. Maar voor een spannende podiumact gaan we wel naar Britney Spears, toch ? Dat we na afloop dampend en wel de grote makke van de HMH blootlegden mocht de pret niet drukken. En met die makke bedoel ik de belabberde wijze waarop de mensenmassa langs en door elkaar worden geleid op weg naar aftershow-vertier of desnoods op weg naar huis. Wij waren op onze beurt op zoek naar de Postbanklounge waar Bettie Serveert een extragratis performance gaf. Van de mersjandiese naar die lounge moet je een trapje op. Dat ging dus niet door. Daar stonden in enen een handjevol breedgeschouderde onbenullen aandachtig naar hun ‘oortjes’ te luisteren. We mochten niet naar boven. Niemand mocht naar boven. Waarom is ons tot op de dag van vandaag niet duidelijk. Raar. D’r kwamen heel, heel veel mensen naar beneden. Maar naar boven ho maar. Bijzonder kek van de HMH dat ze dan juist de garderobe op de bovenverdieping hebben aangelegd. Daar kon dus niemand naar toe. Tossers. Maar goed: wij hadden geen jas dus waar maak ik me nu nog druk over. Wide Eyed Fool van Bettie hoorde ik nog wel, wachtend voor de trap, net voordat we besloten naar huis te gaan. En da’s een best nummer. Een passend slot van een heuglijke avond. Zongen de Dandy Warhols niet vrolijk ‘Cool as Kim Deal’ ? Wel, ze is nog steeds cool. 20 kilo zwaarder, maar cool as hell !

Setlist:

Gouge away
Debaser
Dead
Crackity Jones
Isla de Encanta
Is she weird ?
Monkey gone to heaven
Wave
Where is my mind
The Holiday song
Nimrod’s son
Vamos
Here comes your man
I bleed
U-mass
Bone Machine
Velouria
River
Broken face
Tame
Caribou

Hey
Gigantic

Volkomen plotseling was daar ineens ‘In Between Evolution’, de nieuwe plaat van The Tragically Hip. Dankzij Jan extra-rechtstreeks in laten vliegen vanuit Canada. Dat ie inmiddels ook hier bij de Platenboer ligt mag de pret niet drukken. Het bandje mag mij al sinds 1989 een grote fan noemen, dankzij Jan Douwe Kroeske. Maar daarover zoekt u maar eens lekker op uw gemak in oude postjes op deze site.

IBE gaat terug naar vroeger, terug naar die tijd. Meer recht toe recht aan, meer dampende rock a la ‘Up to here’. Heerlijk. Niet voor niks een van de beste bands uit de historie. Ik had graag weer 2 van die prachtige avondjes Paradiso, komend najaar wellicht ?

Een even onverwachte als bijzonder aangename avond was het. In een halfvolle ArenA (het podium langs de lange zij van het veld, de tribunes daarachter met immense zwarte doeken afgeschermd) zong David Bowie zich door dik 30 jaar muziekgeschiedenis heen. Hoewel ik niks had van de man (nu wel) waren er maar weinig nummers die geen aha-erlebnis opleverde. Met dank aan Ernst die een kaartje over had werd het aldus een prachtige avond in de Amsterdamse galmbak.

Het begon al prettig met Anouk in het voorprogramma. Bijzonder goed bij strot en witgelaarsd maakte zij een sterke indruk. Niet in de laatste plaats door haar retegoede band. Waarom de wereld nog niet aan haar voeten ligt is mij een volslagen raadsel. De Avril Lavignes van deze wereld zou nog niet eens haar laarskes mogen poetsen, als het aan mij lag. De vraag of haar giga-tattoo van henna was of van heus tattoo-spul werd overigens niet beantwoord.

Bowie had een redelijke sobere show qua decor. Een aantal grote schermen moesten ’t ‘m doen. Het waardeloze geluid dat door de ArenA echode moesten we maar voor lief nemen. De grapjes omtrent het weerkaatsen van het geluid (‘jullie krijgen 72 nummers te horen vanavond’) deden een relaxte Bowie vermoeden. Mijn avond kon eigenlijk na het 2e nummer al niet meer stuk. Cactus van The Pixies ! Hoogtepunten: Under pressure (met een weergaloze performance van bassiste Gail Ann Dorsey), The man who sold the world, Station to station en I’afraid of Americans.

Setlist:
Rebel Rebel
Cactus
Sister Midnight
New Killer Star
Panic In Detroit
Reality
Fame
All The Young Dudes
The Loneliest Guy
The Man Who Sold The World
Heathen (The Rays)
Hello Spaceboy
Under Pressure
China Girl
Ashes To Ashes
Quicksand
Hang On To Yourself
Station To Station
I’m Afraid Of Americans
Heroes’

White Light, White Heat
Diamond Dogs
Suffragette City
Ziggy Stardust

(foto’s hier)

Ik dacht altijd dat mijn voorliefde voor Pinkpop heel langzaam zou wegebben. Eerst zou ik stoppen met het fysiek aanwezig zijn (dat gebeurde vanaf 2000), vervolgens zou ik op een moment stoppen met het op video opnemen van het festival (dat gebeurde vanaf 2001) en nog een paar jaartjes later zou ik dan wel afgekickt zijn. Nou, dat afkickproces kwam afgelopen maandag wel even in een stroomversnelling. Na het zien van Platendraaiert T(r)iësto en de heupwiegende Sugababes was ik in 1 klap genezen van mijn verslaving. De grond opende zich voor mijn voeten en daar lag ie ineens: de generatiekloof. Daar kon geen Lenny meer iets aan doen…

Jet maakte best leuke 1-2-3-4-hakketak-rock&roll, Black Eyed Peas waren best wel vet cool lauw (u ziet dat mijn taalgebruik wél de laatste trends blijft volgen), Kravitz had een slaapverwekkend grote versterkerwand en dito concert, Moloko deed het best leuk maar lang niet zo leuk als in een tent en Franz Ferdinand kweelde zich vals door haar best aanstekelijke muziekjes heen. De heren van The Rasmus hadden beter in hun Noorse (of Finse, ik ben het even kwijt) holletje kunnen blijven zitten en van T. Raumschmiere werd zelfs helemaal niemand vrolijk. Het meest hilarische was het rondje rennen om de geluidstoren, dat door een of ander bandje werd opgedragen en bijzonder netjes werd uitgevoerd. Dat Jan Smeets de dag later ruiterlijk toegaf dat ie iets te vlot zijn pijlen had gericht op de Jongere Generatie was me al pijnlijk duidelijk geworden. Volgend jaar daarom maar Status Quo en Golden Earring. Alsof we daar op zitten te wachten. Alhoewel, dat biedt wel weer perspectieven voor Fish natuurlijk. Of Marillion, die stonden in ’84 immers ook op Pinkpop. Slotconclusie van Pinkpop ’04: blij dat ik fijn thuis zat.

En toch had ik spijt. Spijt vanwege de zondagavond. The Pixies. Mijn grote liefde van eind jaren 80, net voordat ik Marillion ontdekte. Mijn generatiegenoten die het reunieconcert van zondag mochten bijwonen hadden kippenvel op de rug en tranen in de ogen. Dat laatste had ik ook: van spijt. Waarom nou toch niet even gegaan ? Zondagochtend hoorde ik van Jantje Smeets himself dat er alsnog dagkaarten werden verkocht. Ik had nog best even een retourtje Landgraaf kunnen doen. Maar gelukkig kwam het toch nog allemaal goed. Op 6 juli staan de Pixies namelijk in de HMH in Amsterdam. Niet gepland, gewoon extra ingelast. Gewoon. Zomaar. De Pixies. Lang leve de Pixies. Lang leve Kim. Gigantic !

Dat ik Neerlands beste (en meest onderschatte) muzikant/componist Richard Janssen enorm bewonder heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken. Jammer dat ik af en toe echter wat steekjes laat vallen als ’s mans muzikaliteit weer eens wordt bewezen in een radio-uitzending. Vooral de VPRO heeft er een handje van om zo nu en dan eens een greep te doen in de stoffige archieven van (toen nog) Hilversum 3. En ik heb er op mijn beurt weer een handje van om dat dan vervolgens te missen…

Zo ook ergens in september 2002; VPRO radio zond een uur lang live-spul uit van de FF. Allemaal afkomstig uit het midden van jaren 80, dus u begrijpt mijn verrukking. Jammer genoeg kom ik daar vandaag pas achter, van die uitzending. Maar gelukkig hebben we dan internet nog. Tot in hopelijk lengte van dagen te behoren via 3voor12 (Neerlands beste website, zonder ook maar enige überdrijving). Fatal Flowers in Night Train: Het VPRO Muziek Archief (2002). Met een vroege versie van Well Baby in de Melkweg (let op de afwijkende lyrics), een fantastische ‘Good Enough’ en een stompende White Mustang (over legendarische b-kantjes gesproken).

“Your younger days have sailed with the time”. Maar nu even niet !