Het gerucht was langdurig en hardnekkig, maar de Pixies staan op Pinkpop 2004. Oftewel: dit jaar gaat het weer gebeuren ! Voor het eerst sinds 1999 weer naar Landgraaf. Ik verwacht namelijk niet dat ze een zaaloptreden gaan doen. De reunie is gebaseerd op louter financiële motieven, heb ik me laten influisteren. En voor een korte set op diverse Europese festivals is een betere duit te vangen dan voor een optreden in een zaal. Ik geef ze overigens geen ongelijk.

Bm A Bm A

Measure 1:

e-|-5——-|
B-|—5—–|
G-|—–6—|
D-|———|
A-|———|
E-|———|

Dit legendarische introotje had binnenkort wellicht in Waalwijk kunnen klinken. En aangezien Waalwijk niet zo ver van mij vandaan is, had ik het zelf misschien wel even mogen spelen. Ebay had het echter anders voorzien. Briljantje viste achter het net. In de laatste tellen van de veiling greep hij naast de Roland GR 300 Guitar Synth & Guitar van Steve Rothery, gitarist van Marillion. De gitaar die op Misplaced Childhood te horen is. En op Assassing. En overigens op heel Fugazi. Het boven getoonde introotje is natuurlijk van Kayleigh. Komt ook uit die gitaar.

Toegegeven, het zijn slechts 6 snaren op een stuk hout maar hoe legendarisch wil je ze hebben ? ’t Mocht echter niet zo zijn. Voor een dikke 2800 dollar is iemand anders blij met zijn gitaar…

Wat hebben een clownfish en Bauer met elkaar van doen ? Bijzonder weinig zou u denken. En dan zelfs nog minder, want voordat u al schouderpakkend en polonaisend de eerste de beste voorbijganger terroriseert onder het motto ‘ heb je even voor moi ‘ wijs ik u erop dat het niet onze zo gewoon gebleven Frans behelst maar gewoon Bauer. Oftewel Berend – ex Bettie Serveert – Dubbe’s popcombo.

Die clownfish komt natuurlijk uit Finding Nemo, wat een bijzonder aantrekkelijke film bleek te zijn. Met enkele bijzonder scherpe conversaties. Zo is er een hilarische praatgroepparodie van roofvissen die liever geen vis meer willen eten. Van AA tot AZ, ze kunnen er allemaal een puntje aan zuigen. Of dat moment dat De Dolfijn op de hak wordt genomen als zijnde een vooringenomen, hooghartig schepsel. Juist die scene deed mij terugdenken aan de titel ‘I am starting a war with dolphins’ van, daar is ie dan, Bauer. Afkomstig van de plaat On the move uit 1999. Zolder-knutselpop avant-le-Spinvis zullen we maar zeggen. Het ene nummer nog vreemder dan de ander, maar wel lekker.

Zodoende de link tussen een visje en een herontdekte plaat. Want Finding Nemo deed me teruggrijpen naar de platenkast waar On the move al in geen 3 jaar uit was getrokken. Tot vanavond. Ik krijg ‘m niet meer teruggestopt. Betoverend gebliep, geneuzel in de vocalen en her en der onconventioneel; het maakt deze plaat tot de herontdekking van dit moment. Hopelijk binnenkort overtroffen door Bauers nieuwe plaat. ’t Mag wel eens tijd worden. Luister hier eens naar The Record Machine. Prachtig.

‘Sure hope that sunday will stay a sunday’

’t Was wederom een virtuoze aangelegenheid. Veel nieuw spul en daarom misschien iets minder aansprekend dan vorige keer, maar desalniettemin een bijzonder aangenaam avondje. Waar gaat het over ? Dream Theater in Ahoy’ Rotterdam. Gezien op zondagavond 18 januari.

Vorige keer (februari 2002) was het de haardos van John Petrucci die opzien baarde, vanavond was het het ontbreken daarvan bij Jordan Rudess dat voor de nodige opschudding zorgde. De toetseneur van Dream Theater was ditmaal kaal: weg krullenbos. Petrucci had nog steeds hetzelfde haar (kort). Gelukkig zag Portnoy er vanavond weer uit als een erg goede George Baker-imitatie, met foute grote jaren 70 bril. Toch nog een feest der herkenning dus.

Het gebeuren nam precies 3 uur in beslag, in welk tijdsbestek er ettelijke miljoenen muzieknoten over ons werden uitgestort. ’t Is en blijft geen muziek voor dansers, want de exotische maatvoeringen van 5/4, 9/8, 13/14 en wat al dies meer zij maken het ritmisch bewegen er niet makkelijker op. Leuk geintje was een intermezzo van 15 minuten halverwege de show. ‘Intermission’ heet dat heel stoer op z’n engels. Pauze is de juiste vertaling. Stop er een leuke Pink Floyd-cover bij, sluit af met Metropolis part 1 en je hebt een leuke avond. Verrassend was The Great Debate, mijn hoogtepunt van de avond, samen met Pull me under, In the name of God en Metropolis part 1. Dieptepunt: de af en toe wederom tenenkrommende hoge-noten-met-veel-vibrato van LaBrie…

As I am
This dying soul
Under a glass moon
Hollow years
War inside my head
The test that stumped them all
Beyond this life
Through her eyes
Honor thy father
Trial of tears

intermezzo

One of these days
The ones who help to set the sun
Caught in a web
The great debate
Vacant
Stream of consciousness
Pull me under

In the name of God

Metropolis part 1

Ik weet het, u zit er al anderhalve week op te wachten. Maar ik heb er geen tijd voor. In ogenschouw nemend dat het genereren van mijn Top25 over 2003 slechts een paar drukknoppen vergt, kunt u inschatten dat het bijzonder slecht gesteld is met de vrije tijd. Of eigenlijk met de animo.

De juridische strijd op de werkvloer is zich aan het verharden en dat blijkt toch vermoeiender te zijn dan ik vermoedde. Nu wordt deze aanslag op het humeur van ondergetekende wel weer ruimschoots gecompenseerd door middel van het boeken van een tripje naar Londen, het reserveren van een weekeindje Scheveningen en het vastleggen van de zomervakantie in Zuid Frankrijk, maar toch. Een ontslagvergunningsaanvraag aanvechten is zwaarder dan men denkt. Maar voor de oprecht ongedurigen: nummer 2 is Spinvis’ Voor ik vergeet. Dat was nummertje 1 van 2003, maar scoorde ook fijntjes het afgelopen jaar. Nummer 1 en de overige 23 komen binnenkort. Wellicht