Scheermes kwam er mee aanzetten. The Waterboys. En bleek dat ik ze gemist had. Ze waren laatst weer in den lande. Althans, Mike Scott natuurlijk. Die door de jaren heen de enige constante factor van de band is gebleken. Een beetje zoals Mark King en Level 42, zeg maar. The Waterboys was toch een van mijn favoriete jaren-80-bandjes.

Meteen maar weer even wat ceedeetjes opgezet. En tranen in de ogen gekregen bij ‘The return of Pan’. Vond ik ‘The Pan Within’ altijd het mooiste Waterboys-liedje, dit vervolg is wellicht nog mooier. Kippenvel…

From the olden days and up through all the years
from Arcadia to the stone fields of Inisheer
Some say the Gods are just a myth
but guess who I’ve been dancing with
The great god Pan is alive!

Het is altijd weer even spannend als de heren van Dream Theater met een nieuw werkje komen. Hun vorige dubbelalbum ‘Six degrees of inner turbulence’ kende 2 gezichten; de 1e schijf was stevig, tegen het metal leunend. De 2e was een pastische van Jan Vayne en Disneytunes, gelardeerd met vleugjes Pink Floyd en Peter Gabriel. Even wennen, maar uiteindelijk een prachtig stukje muziek.

Dat ‘even wennen’ geldt zeker voor hun pas uitgebrachte werkje ‘Train of Thought’. Herinneringen aan Metallica en Megadeth zijn niet vreemd bij het luisteren naar TOT, zoals de plaat onder intimi al wordt afgekort. Het was een langgekoesterde wens van de band om een standaard metalwerkje af te leveren. Nou, dat is ze aardig gelukt. De powerchords vliegen u om de oren; het stoempt en beukt aan alle kanten. Dat ze zich daarmee losweken van de progmetal en hun muziek wellicht wat minder boeit bij symfo-liefhebbers nemen ze daarbij voor lief. Jordan Rudess’ weergaloze keyboardspel is naar het tweede plan gedrukt. Het is allemaal wat mainstreamer, wat meer recht-toe-recht-aan. In ‘In the name of God’ gaan de mannen echter lekker los en proef ik wat van de oude DT.

Dat James LaBrie het vibrato in zijn stem op deze plaat wat minder hanteert is misschien wel de grootste winst. Verder moet ik ‘m denk ik eerst 10 x draaien. Maar het komt wel goed. Tenslotte heeft Megadeth ook hele leuke liedjes gemaakt: denk aan Hangar 18. Op 18 januari naar Ahoy´ voor ´an evening with Dream Theater´. Dan hoort u ook wat ik nu écht van deze plaat vind…

Hoe voller je platenkast, hoe moeilijker het is om iets eruit te pikken. Die vlieger gaat vaker op dan je lief is. Vooral ´s ochtends, wanneer je haast hebt en je discman nog gevuld moet worden. Nu kan dat ding ook mp3´s aan, maar het ontbreekt me aan tijd om een paar mp3-ceedeetjes te branden met een keur aan Fijne Muziek erop. Ik probeer het wel eens met de ogen dicht. Gewoon graaien en op de goeie gok een cd pakken. Op een of andere manier zit je dan altijd met een iets minder goede cd dan je zou willen horen. Niet dat ik veel ‘minder goede ceedeetjes’ heb, dat zou een steek in de rug van mijn eigen muzieksmaak zijn. Maar er zitten er een aantal tussen waarvan je denkt ‘ach, dat had nu niet gehoeven’.

Vanmorgen leverde het echter weer een prachtig werkje op. ‘Boys’ van Shine, het onvolprezen project dat Richard Janssen na het uiteenvallen van de Fatal Flowers in 1990 opstartte. Helaas was Shine een veel te kort leven beschoren, want Richard Janssen had samen met J.B Meyers een kroonjuweeltje voortgebracht. Slechts 2 cd’s en een handjevol (prachtige) ep’s.

When you’re out on your own, and your friends have all gone home
Do you feel you can ever stand the strain
And the question inside makes you feel it shoots at sight
I will stand in front of you to stop the rain
My sweet Lorraine

Richard Janssen. Een van Neerlands grootste muzikale genieën. In mijn ogen wellicht het allergrootste. Zijn Naam mocht wel weer eens worden genoemd, dacht ik zo.

Mijn Verrukkelijkste Vijftien verschijnt niet bepaald regelmatig, maar áls er weer een nieuwe uitgave is dan liegt die er niet om. Ook niet deze keer. Zie hier nummertje 37, jaargang 3. Met een nieuwe nummer 1, I Am Kloot, Yearlings, Gloricz Jim en Stella.

Tijdens een tour als voorprogramma van David Bowie vallen er wel een paar gaatjes in het schema. Gaatjes die mooi op te vullen zijn met een optreden op eigen benen. Gisteravond stonden de Dandy Warhols derhalve in een niet al te vol 013 met hun ‘evening with the Dandy Warhols’. En het werd me een ‘eveningetje’ wel ! Op 5 minuutjes na werd 3 uur gespeeld, met een kleine onderbreking halverwege de set. In een bijzonder gemoedelijke ambiance werd het ene na het andere nummer kamerbreed uitgerold als een hoogpolig tapijt. Nét niet verzandend in oeverloze gitaarfeedback en monotoon herhaalde synthesizerriedeltjes bleken de Warhols nog meer dan voorheen meesters in het oprekken van hun oevre. Enkele van hun liedjes naderden volgens mij de 20 minuten-grens. Zonder ook maar 1 moment te vervelen, overigens.

Dat de Vodafone-hype nog niet helemaal weggeëbt is bleek uit het relatief hoog gehalte Breezer-chicks dat zich voor het podium bevond. Of wij worden gewoon oud, dat kan natuurlijk ook. Bijzonder treurig zijn meisjes van 15 met een rugzak. Die gaan dan halverwege het optreden naar het toilet en trekken met hun modern begespte bagage je buikwand open. Afpakken en naar buiten schoppen dat volk. Maar dat even terzijde.

Monheer Courtney Taylor-Taylor was ditmaal bijzonder spraakzaam. Dat heb ik wel eens anders gezien. In Paradiso (2001) heb ik hem niet kunnen betrappen op iets anders dan zingen, maar gisteren was dat anders. Een hele verhandeling over Kim Deal en dat ie het zo cool vond dat de Pixies weer bij elkaar zijn (ik ook) en dat ie haar ooit ergens eens had horen zeggen dat ze in een trailerpark bij het vliegveld van Minneapolis woonde… enfin… anekdotes alom. Natuurlijk ook weer het traditionele roemen van ons landje, ditmaal omdat de zangert en de drummert cousins zijn en allebei Nederlandse voorouders hebben. Van iemand die Brent DeBoer heet kan ik me dat nog voorstellen, maar van Courtney Taylor-Taylor ? Zou zijn opa Kleermaker-Kleermaker hebben geheten ?

Muzikaal gezien stond het allemaal weer als een huis. Hoogtepunten ? Legio. Bijvoorbeeld de 12 molenwieken die de gitarist ten tonele voerde. Molenwieken is, voor de niet-gitaristen onder u, met de rechterarm een volmaakte cirkel zwaaien en ondertussen in het voorbijgaan ook nog de snaren beroeren. Een bijzonder tricky manoevre kan ik u uit eigen ervaring vertellen. Kan beroerd aflopen voor snaar, nagel of plectrum. Uitkijken dus. Vroeger geperfectioneerd door Pete Townshend en met name Billy Duffy van The Cult, maar gisteren bijzonder verdienstelijk gedaan door Pete Holstrom. Brent met zijn amazing hairdo drumde vrolijk mee met een clicktrack (volgens Jan) en was derhalve retestrak.

Zia stond weer als vanouds achter haar Korg te heupwiegen. D’r is er maar 1 die zo mooi met sambaballen kan rammelen en dat is Zia. Dat haar keyboardspel niet echt dat van Wibi Soerijadi benadert zien we graag door de vingers. Zorgwekkend was echter de verschijning van de trompettist. In Paradiso stond daar nog een hele stoere cowboy, getooid met dito muts en laarzen. Wat er met Lucky Luke is gebeurd mag Joost weten, maar hij is getransformeerd in een heerschap met een pose waar een new-waver trots op zou zijn. Stokstijf, hoofd naar beneden, wollen truitje aan, onder de dope (naar wij dachten); raar… Of het moet een andere trompetteur zijn, dat kan natuurlijk ook. Daar zullen we nooit achter komen, want in Paradiso verschool hij zich onder zijn hoed en gisteren achter zijn trompet…

Muzikale hoogtepunten waren Get off, Godless, Not if you were the last junkie on earth, Plan A en You were the last high. Prachtig.

Dandy Warhols – An evening with the Dandy Warhols – gezien op 14 oktober in 013 Tilburg – met Ernst, Yvette & Jan