Zojuist is bekend geworden dat het concert van vanavond is afgelast wegens stemproblemen van Mick. Dus geen tv-uitzending, geen dvd-opnamen en 50000 mensen die balen. Ik niet. Ik was er gisteren ! Met een beetje pech zou dat dus wel eens écht het allerlaatste optreden kunnen zijn geweest…

op 22 september vervangend optreden

Volledig op de automatische piloot maar daarom niet minder spectaculair. Da’s de korte samenvatting van m’n avondje Rolling Stones in de ArenA. De 40 Licks tour zou sober zijn. Nou, dat viel reuze mee kan ik u melden. Nu was dit mijn 1e Stonesconcert, dus mijn referentiekader is spektakeltechnisch gezien extreem leeg. Ik ben normaliter namelijk niet zo behept met de megaconcerten dus ik roep al gauw oh-en-ah. Het gemiddelde concert dat ik bezoek vind ik al spectaculair als het blauwe licht uitgaat en het rode aan en de zanger een ander jasje aantrekt. En bij een produktie waar ze 80 vrachtwagens, de stroom van 2 woonwijken (ik vraag me af welke wijken ze op zwart hebben gezet gedurende het optreden) en 300 man personeel voor nodig hebben kun je op je klompen aanvoelen dat het niet bij een stel spotjes blijft.

Het immense podium was voorzien van kek bewegende videoschermen, het vuurwerk tijdens Paint it black was bijzonder spectaculair en de lichtshow was perfect. Midden in de ArenA was de zogenaamde b-stage; een klein podium waar een 3-tal liedjes werd vertolkt. Met verve overigens, want de heren rocken nog immer. Jammer alleen dat de ze zelf weinig benul schenen te hebben van waar ze nu precies waren. Echt geïnteresseerd in de omgeving waren ze niet. Jagger riep af en toe wat in het Nederlands en had het over ‘Amsterdam’ en ‘Amazing’, maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat het ze allemaal niet zoveel kon schelen. De loftuitingen klonken ook bijzonder ingestudeerd. Ik heb alleen Keith Richards en Ronnie Wood zien lachen. En de achtergrondzangeres met de gouden strot, die lachtte ook nogal veel.

Mick liep als een ware Hans Klok mouwenschuddend over de catwalk; ik verwachtte elke moment een konijntje of een schier oneindige reeks aan elkaar geknoopte zakdoeken. De gitaar van Richards lijkt nog lager te hangen dan vroeger en Charlie Watts drumt nog steeds alsof ie z’n eerste les nog moet krijgen (zo ziet het er tenminste uit). Het gezelschap werd gecompleteerd door een vette blazersectie, een handjevol achtergrondzangeurs en -essen en een toetseneur. Muzikaal was het optimaal, ook het geluid was verbazingwekkend goed. Hoewel we ‘possible restricted view seats’ hadden (vak 407, 2e ring, zijkant podium) was het allemaal goed te bezien. Af en toe verzandden de gitaarsoli in wat onsamenhangend gepluk aan de snaren, maar gelukkig was er dan altijd nog de gegroefde kop van Richards om je daarvan af te leiden. Jammer alleen dat hij het nodig vond om ook 2 nummertjes te vertolken, want toen werd het pijnlijk duidelijk dat ze niet voor niks een andere leadzanger hebben. Vals ? Mwa, tikkeltje… Mijn hoogtepunten waren Gimme Shelter, Jumping Jack Flash en Starfucker. De ArenA wilde overigens ook niet echt exploderen qua sfeer. Maar dat zal vermoedelijk de hoge gemiddelde leeftijd van het publiek zijn. Al met al was het een prachtige avond en ik kan in ieder geval later tegen de kids zeggen dat ik de Stones nog heb gezien. Maar ik denk dat ik over 15 jaar met m’n dochter & zoon weer in vak 407 zit, kijkend naar een stel bijzonder ouwe rockers. Want kapot te krijgen, dat zijn de Stones voorlopig nog niet !

Brown sugar
You got me rocking
Don’t stop
Rocks off
Wild Horses
You cant always get what you want
Paint it Black
Saint of me
Miss you
Slipping away (KR)
Before they make me run (KR)
Sympathy for the Devil
Starfucker (centerstage)
I just wanna make love to you (centerstage)
Street fighting man (centerstage)
Gimme shelter
Honky Tonk Women
Start me up
Jumpin’ Jack Flash
Satisfaction (encore)

’t Is wel bingo met Excelsior deze maanden. Eerst leverden The Herb Spectacles dé zomerplaat van 2003 af en vervolgens werd dat succes nog eens zééér dik overschaduwd door de debuutplaat van Sergeant Petter uit Noorwegen, simpelweg geniaal getiteld “It’s a record”. “It’s a f*cking amazing brilliant record” had beter op zijn plaats geweest, want de schijf leunt tegen het geniale aan. Kruist u in gedachten de vocalen van Beck met de pedalsteel van 16 Horsepower, het ludieke van Hallo Venray met de americana van The Jayhwaks. Top het geheel hier en daar af met een vleugje Ryan Adams en Johnny Cash, dan heeft u ongeveer de blauwdruk voor dit juweeltje. Het is wat met die thuisknutselaars. Vorig jaar Spinvis, dit jaar de Serge. Hulde aan Excelsior voor het wederom hebben van een fijne neus…

De dag van de voorverkoop was me even ontgaan. Andere zaken aan het hoofd, waarschijnlijk. En dus te laat; alles dik uitverkocht. Toch zit ik morgenavond in de Arena om ‘ns een keertje naar de Stones te kijken. Ik ga niet zeggen ‘de laatste x’, want ik geloof dat niet meer. Die heren staan over 20 jaar als een soortement Buena Vista Stones Club nog steeds de ouwe rocker uit te hangen. Maar toch is het fenomeen Stones nu al groot genoeg om niet te mogen missen. En wonder-boven-wonder werd mij vanuit familiekring een kaartje ter beschikking gesteld, waarvoor onnoemelijke dank.

I went down to the Chelsea drugstore
To get your prescription filled
I was standin’ in line with Mr. Jimmy
A-man, did he look pretty ill

Bent u een raver en heeft u altijd al willen weten waar dat fenomeen vandaan komt ? Of ben u een new waver en zou u graag willen weten waar de wave bleef ? Of gewoon zin in een prachtige film met een prachtige soundtrack ? Dan rest u 1 ding: kijken naar 24 Hour Party People. Via Sex Pistols naar Joy Division, New Order uitkomen bij de Happy Mondays. De opkomst en teloorgang van Factory Records en de befaamde Hacienda-club. Waar de complete dance- en britpopscene de mosterd vandaan heeft, zeg maar.

Een film over Tony Wilson (gespeeld door een geweldige Steve Coogan), de oprichter van zowel Factory als de Hacienda. Een film over hoe zijn beide geesteskinderen uiteindelijk ineenstorten door mismanagement, extravagantie (een kantoortafel van 30.000 pond) en kinderlijke naïviteit (‘our record company isn’t actually a company. We are a kind of human experiment. We do not own the bands, they are free to fuck off’). Een film over oeverloos drugsgebruik, Barbados, kanalen en olifanten. Een film over de grauwe uitzichtloosheid van het Manchester van de jaren 80.

Maar bovenal is het een film over muziek. Over de tragiek & zelfmoord van Ian Curtis (Joy Division). Over de recalcitrantie van Shaun Ryder (Happy Mondays). Over het eerste hitsucces van het label (New Orders ‘Blue Monday’), dat per verkochte 12″ een verlies zou hebben opgeleverd van enkele pennies vanwege de bijzondere floppy-diskhoes (dit is in de film overdreven in het kader van de benodigde dramatiek, het blijkt na wat gesnuffel van uw ondergetekende alleen op de 1e persingen van toepassing te zijn geweest). En daarnaast is het gewoon een geweldig komische film.

gezien in Filmtheater Jeroen in Den Bosch – 13 augustus 2003