Met een buitentemperatuur van 32 graden is de tijd rijp voor de benoeming van dé zomerplaat van ’03. Vorig jaar was dat een singletje (‘Asereje’ natuurlijk), dit jaar is het een heel album geworden. The Incredible World of the Herb Spectacles. Zomerser krijgt u ‘m nergens, waarde lezer. Op Tijuana- en Mariachileest geschoeide easy listening met een dikke vette knipoog naar, mind you, Herb Alpert. Nu ben ik persoonlijk in Tijuana geweest en dat viel bitter tegen, maar die vlieger gaat in zijn geheel niet op voor dit debuutwerkje van The Herb Spectacles. Plaatje doet ’t goed in de auto, in de tuin, bij een Smirnoff Ice, bij melk, eigenlijk bij alles. Fantastisch.

Sinds een paar weken liggen de masters van Anoraknophobia te wachten op mijn kostbare tijd (zie hier). De komst van Jip zorgt er echter voor dat de tijd die thuis achter de pc kan worden doorgebracht schamel is. Maar dat neemt niet weg dat mijn snode plannen om een prachtige remix te maken van het album (nog) niet in de ijskast liggen.

Dat mixen doet me terugdenken aan Swingout Sister. Dat bandje had medio jaren 80 enkele hitjes waarvan ´Breakout´ toch wel de bekendste was. Het begon met een heel kort drumroffeltje. Takketaggetakketakketak-Tak. Prachtig.

Volkomen onwetend van het hoe, wat en waarom op het gebied van audiomixage zocht ik in die dagen wanhopig naar iets dat me kon begeleiden tijdens het gitaarspelen. Nu had ik een oude spoelenrecorder van m’n pa in bruikleen en met de schaar en tape kom je een heel eind. Met als resultaat een stukje eindeloze band met daarop dat prachtige intro. De hele dag speelde ik mee; mijn virtuositeit werd slechts gehinderd door het vaste tempo van het loopje. Het bleef slechts bij de ene dag, want de plakband die ik had gebruikt om begin en eind aan elkaar te lassen bleek niet erg geschikt voor zowel audio-band als spoelenrecorder.

Tegenwoordig mixed de eerste de beste asshole zichzelf in de top10. Loopjes maken doe je met de muis, daar komt geen plakband meer aan te pas. Des te meer waardering heb ik nu voor datgene dat mixers als Ben Liebrand en de doe-het-zelvers van de Bond van Doorstarters (Soulshow-Ferry Maat voor de intimi) toen voor elkaar kregen. Plak- en knipwerk van de bovenste plank. Hulde !

Met 2 kids waarvan 1 baby schieten de huishoudelijke taken er zo nu en dan bij in. Strijken gebeurt dan ook voornamelijk als iedereen te bedde ligt en dan het liefst nog in de woonkamer. Dit laatste vooral vanwege de noodzaak tot audiovisueel entertainment tijdens deze klus.

Nu strijk ik zelf niet zoveel (we zijn bijzonder geëmancipeerd op het gebied van het huishouden, maar de was is nog voornamelijk de aangelegenheid van m’n vrouw. Daar staat tegenover dat ik bijna altijd kook, dus dat compenseert weer lekker).

Op uitgerekend de warmste avond van het jaar kroop ik weer eens achter de plank en kwam erachter dat de live-dvd van Doe Maar in Ahoy’ perfect is voor tijdens de strijkgang. Niet alleen uit nostalgische overweging (ik was er immers bij, net zoals die andere 11 miljoen landgenoten) maar vooral uit muzikale. Het swingt immers de pan uit met de 5.1 soundmix. Vooral ‘Klaar’ is fenomenaal. Bijkomend voordeel is dat de dvd 210 minuten duurt, dus tijd genoeg om de complete was glad te strijken. Over tijd genoeg gesproken, da’s mijn favoriete Doe Maar liedje.

“Maar al zijn die dagen nog zo grauw
Ik weet het zeker als jij wou
Dan verfde jij de wolken blauw”

Ik kon het niet laten. Het pinkpopbloed blijft door de aderen stromen. Na 12x daar te zijn geweest zit ik nu al weer een paar jaar thuis met Pinksteren. Vorig jaar gezinsuitbreiding, dit jaar gezinsuitbreiding (binnen een paar dagen waarschijnlijk!). Reden genoeg om ook dit jaar weer niet naar Landgraaf af te reizen.

De internet-coverage van Pinkpop wordt elk jaar beter en bood dus uitkomst. Volgend jaar hoeft de tv niet eens meer aan. Waar tv3 slechts tijd heeft voor een of 2 liedjes van de echt leuke bandjes daar laat de breedband-livestream op 3voor12 zowat het hele optreden zien. De tv laat ik dan toch al uit, want de backstage-interviews waren van een dusdanig tenenkrommende kwaliteit dat ik medelijden kreeg met de interviewer. De verbaasde blikken die de ondervraagde artiesten toonden na bijna elke vraag spraken boekdelen. Maar goed.

De internetsite leverde fullscreen beeld van een ongekende kwaliteit, waardoor het dus lekker meegenieten was van voornamelijk Solomon Burke, Counting Crows, Röyksopp, Moloko, Dandy Warhols en Ilse DeLange. Wat ? Ja, ech leuk, Ilse deed het erg goed. De Dandy’s deden hun ding waarbij er zelfs gelachen werd, terwijl Adam Duritz cs er ook zin in had. Beef liet zien dat het mooi-weer-muziek maakt, want laatst op het Harlekynfestival bleek reggae in een tent niet al te best te werken. Hier wel. JunkieXL had een briljante show die op tv niet uit de verf kwam maar via internet des te meer. Waarom hem niet naar de avond geschoven en die over het paard getilde Chao (er mocht niks worden uitgezonden) naar de middag ? Tegenvallers waren er ook volop.

Ronduit hilarisch waren Queens of the Stone Age, het meest overschatte bandje van deze Pinkpop. Mijn hemel, en die hebben de beste cd van 2002 op hun naam staan ? HAHA ! Mag ik even lachen. Saybia was ‘gaap’, net als Ozark Henry. Audioslave liep 10 jaar achter (maar was best wel aardig, moet ik toegeven) en de Cardigans hadden een beschamend vals zingend zangeresje (jammer, Lovefool was ooit een mooi liedje). Eighties Matchbox B-Line Disaster heeft eigenlijk alleen een leuke naam, de rest is volkomen ranzig. Evanescence viel me best mee, een soort stevig Gatheringetje. En oh ja: Dolf Jansen deed het wederom erg leuk. Waarom die Isabelle Brinkman en Heideroosje Roelofsen ernaast huppelen mag Joost weten, want daar heb ik totaal geen boodschap aan.

Enfin. Ik heb geloof ik niet veel gemist aan deze Pinkpop maar het is goed te zien dat de grote videowalls eindelijk zijn doorgebroken in het Landgraafse. Visueel is er tegenwoordig veel meer te beleven dan vroeger. Waar ik wel van baal is het prettig aantal bezoekers. In de zin van ‘waarom hebben wij dat niet meegemaakt ?’ Ik weet nog dat begin jaren negentig een aflevering van Pinkpop was uitverkocht met 73.000 kaarten. Op hetzelfde terrein. Da’s druk. Veel te druk. Ik had graag eens de weelde gevoeld van ruimte om je heen, ruimte bij de bonnentent, ruimte bij de biertent. Maar goed. Wellicht een volgende keer.

En wie me trouwens 15 jaar geleden had verteld dat ik ooit meer onder de indruk zou zijn van dance op Pinkpop dan van gitaargerammel, die had ik voor compleet geshuffeld verklaard. Toch was het zo. Moloko, JXL, Massive Attack, Röyksopp, allemaal lekker. Dance rules op PP, eigenlijk al sinds Faithless een paar jaar op rij de meute aan het swingen kreeg. ’t Is jammer dat Jan Smeets voor deze Pinkpop kenbaar maakte dat kleuters voortaan niet meer worden toegelaten. Moet ik toch nog een paar jaartjes langer wachten voor ik de bungalowtent ga inpakken 🙂