Ze makend het spannend, de dames en heren van Fish’s fanclub The Company Holland. A.s. zaterdag speelt onze vriend naast Level42 op het Harlekyn-festival in Maarheeze en de avond ervoor zal er een EXCLUSIEF verjaardagspartijtje zijn in Den Bosch. Fish is immers die dag jarig. En welke lokatie is dan beter dan Terminus, met Belhaven op tap ? E.e.a. zal worden opgeluisterd met een akoestische set van de jarige jop. 125 leden van The Company mogen erbij zijn. Wat blijkt: slechts 120 briefkaarten zijn ingestuurd. Dus iedereen mag erin. Ik ook. Denk ik. Een bezorgd mailtje aan The Company brengt niet echt helderheid. ‘Hou je brievenbus in de gaten, nét na pasen. Gaat het helemaal goed komen, denk ik’. Vooral die laatste 2 woorden laten nog veel ruimte over voor ruis op de lijn. Vandaag is het immers nét na pasen en noppes in de brievenbus…

Wat krijg je als Robert Smith (Cure), Alison Moyet en Guusje (Jiskefets Michiel Romeijn die een Achterhoekse dame nadoet) een romantisch triootje achter de rug hebben ? De toetsenist van [ interpol ]. Hij lijkt zo weggelopen uit een new wave-parodie, die gozert. Of is het een vrouw ? Enfin, even terzake. Interpol dus. Gisteravond gezien in W2 Den Bosch (dat was voor het eerst sinds Fatal Flowers als ik het me goed herinner). Een 5-tal wavemannen uit New York, met een directe verbinding naar de tachtiger jaren. De muziek als Joy Division of meer nog als Echo & the Bunnymen in vroege dagen. De zang getergd als Dave Eugene Edwards (16 Horsepower). De bassist getooid met een haardos à la Dr. Robert (Blow Monkeys). Maar laten we de referenties even achterwege dan blijven de hoogtepunten over: NYC, PDA en Obstacle1. De platendraaiert van de avond wist ’t een en ’t ander te larderen met de betere waveplaatjes maar de hoop op een vroege Cult bleek ijdel.

Ook noemenswaardig was het voorprogramma, Britisch Sea Power. Een bijzonder raar ensemble, getooid met Bosch’ struweel, Britse WO1-helm, een gans, een grote trom, sjaals, een linkshandige drummert (heb ik mij door Jan laten influisteren) die zijn stokken halverwege vastpakte etc. Muzikaal met vleugjes Smiths, visueel een potsierlijke vertoning. De apotheose was de afsluiter: een wave-cliché van een kwartier. Prachtig. Kortom: een hele leuke avond. Een grote deja-vu. En net als de muziek zijn er meer dingen die niet veranderen: het interieur van de W2 bijvoorbeeld. Dat vormde precies het goede decor voor deze avondvullende flashback…

Ook hilarisch was natuurlijk het voorprogramma, Meindert Talma. Na een wat trage start maakte ‘Versmobiel Ondernemer’ en met name ‘Rummenigge’ een fraaie indruk. Het stukje ‘Sportschau’ in dit laatste werkje is erg sterk:

“als ik na een tijdje wakker wordt trek ik mijn spijkerbroek weer aan
en dan ga ik naar beneden, ik pak de koekjestrommel
ik heb geen echte honger, maar eet wel alle koekjes op
ik doe de televisie aan en zet hem op Duitsland 1
om zes uur begint de Sportschau met Karl-Heinz Rummenigge
en Karl-Heinz Förster en Hans-Peter Briegel

Ich denke das Geheimnis des Fußballs ist der Ball. Und der Ball ist rund. Wäre er eckig, wäre er ja ein Würfel. Wenn der Gegner den Ball hat, stellt sich die Frage, warum hat er den Ball? Im Fußball ist es wie bei der Liebe. Was vorher ist, kann auch sehr schön sein, aber es ist nur Händchenhalten. Der Ball muß hinein. Wir sind hierher gefahren und haben gesagt: Okay, wenn wir verlieren, fahren wir wieder nach Hause. Und ich hatte vom Feeling her ein gutes Gefühl. Der trainer hat auch gesagt: Wenn jeder Spieler 10 Prozent von seinem Ego an das Team abgibt, haben wir einen Spieler mehr auf dem Feld. Aber heutemittag hatten wir kein Glück und dann kam auch noch Pech dazu. Wir wollten in Hamburg kein Gegentor einkassieren. Das hat auch bis zum Gegentor ganz gut geklappt. Ich denke wir spielen am Besten, wenn der Gegner nicht da ist. Wenn kein Gegner mehr da ist, ist Fussball richtig schön”… Zie hier voor de volledige lyrics.

Ha! Vandaag is het bewijs geleverd dat ik nog meekan met mijn bijna 34 jaartjes! Ik vind ‘Family portrait’ van Pink namelijk een waanzinnig goed nummer. En dan schijn ik er bij te horen volgens TMF, MTV en trawanten. Hulde aan mezelf. En aan Pink, want dat rare kind mag ik wel. Doet gewoon lekker waar ze zin an heeft en gaat lekker recht in tegen de wens van haar platenmaatschappij. En daarbij zingt ze in dit nummer er zo lekker nét tegenaan. Eerst die stembandjes een beetje laten vieren om ze vervolgens weer een reepje aan te trekken. Prachtig. Volgende week in de Verrukkelijkste, dat kan ik u alvast verklappen.

En passant heb ik zojuist het 250e bericht geplaatst. Het kan niet op.

Ik heb mp3’s op mijn hd staan waar de honden werkelijk nog geen reepje brood van zouden lusten. ‘Clouds across the moon‘ van The Rah Band zoú in uw ogen wellicht tot deze categorie kunnen behoren, doch niets is minder waar. Het is en blijft een amusant jaren80-deuntje met dito synthesizer en casio-drums.

Raar fenomeen is echter dat, hoe veelbelovend onze nabije toekomst er in dit liedje ook uit moge zien met ruimtereizen naar Mars, een simpel telefoongesprekje schijnbaar nog via een operator moet plaatsvinden. Die dan ook nog eens doodleuk midden in het gesprek roept dat ‘mevrouw het wel even kort moet houden want er zijn wat storm conditions in de asteroid belt’. Nou vraag ik u. Waar gaat dat heen met waarden en normen in de toekomst ?

En waar is trouwens manlief ? De dame in kwestie belt met Mars-vlucht 3-4-7, we horen haar stem en die van de operator, maar haar man zwijgt in alle talen. En in de buurt van Mars kunnen dat er wel eens heel wat zijn. Maar dat terzijde. Dan denk ik op mijn beurt: als dat ons telecommunicatieve voorland is, trek voor mijn part dan maar een katoenen kabeltje van hier naar Mars en monteer aan weerszijden 2 blikjes. Is ook veel goedkoper, want volgens de operatort “may we lose this valuable deep space communication link”