De nostalgie blijft zich opstapelen. Vandaag vielen de kaartjes voor Level 42 in 013 in de bus. Hoewel van de originele Level-bezetting alleen Mark King nog over is, mag dat de pret niet drukken. Het is wél te hopen dat de heren een grote greep gaan doen uit hun vroegere werk. Foundation & empire, Kansas city milkman, Love games, Starchild, The Chinese way, dat soort spul. Het materiaal dat ze na de ‘verpopping’ schiepen was van een meer dubieuze kwaliteit (maar ook best lekker, mag ik nu na 15 jaar toegeven :-). Ik vermoed dat het één grote megaflashback-best-of wordt. Weinig funky gepluk aan de bas en veel herkenbaar top40-werk. Maar dat mag de pret niet drukken. Integendeel.

nu klinkt: Spinvis > Smalfilm

Radio2 heeft vandaag Duitsland centraal staan. Dat levert zo nu en dan zeer amusantelijke muzak op. Ik noem u een Münchener Freiheit, een Nino de Angelo, een Geier Sturzflug en een Drafi Deutscher. En natuurlijk Nena. Doet terugdenken aan de lente van 1983, Titus Brandsma Lyceum in Oss. Inge de Heer, lerares Duits. Leidde ons als tweedeklassertjes rond in de wereld die Neue Deutsche Welle heette. Bap, Spider Murphy Gang en Nena. In de klas kregen we de gekopieerde teksten en dan maar uitpluizen waar die over gingen. De Nena-elpee heb ik toen gekocht en grijs gedraaid. ‘Leuchtturm’. Nostalgie ten top.

Alleen merkte ik vandaag tot mijn schrik dat vrouwtje Nena het hedentendage opnieuw probeert. Met een slappe dance-tune heeft ze de megahit op radio2 en probeert ze haar langslapende carrière opnieuw leven in te blazen. Ik heb mijn twijfels of dat gaat lukken…

nu klinkt: radio2@work

Na een kleine pauze van een week of 20 gaat m’n Verrukkelijkste Vijftien weer verder waar ie gebleven was. In de hoop elke week weer een verse kijk te geven op mijn huidige muziekvoorkeur, presenteer ik u de Verrukkelijkste Vijftien Jaargang 2 nummer 17

nu klinkt: Aha > Take on me

Bijzonder goed nieuws. The Tragically Hip komt eindelijk weer eens in den lande. In 1990 won ik bij Jan Douwe Kroeske’s ‘mini-elpee’ een plaat van The Scabs, de video van Batman (gaap) én ‘Up to here’, het 2e album van The Hip. Meteen verkocht. Niet de cd natuurlijk, maar ikzelf. Daarna nog 2x op Pinkpop gezien en het laatste optreden in NL gemist vanwege andere verplichtingen. Nu mag het dus wel weer eens. Zeker na die fabuleuze nieuwe plaat ‘In violet light’. En natuurlijk gewoon omdat de Canadezen met het nummer ‘Nautical disaster’ één van de mooiste liedjes ooit maakten.

nu klinkt: Spinvis > Voor ik vergeet

Deze week gaat de geschiedenis in als een hele gedenkwaardige. Afgelopen weekeinde was onvergetelijk door het dubbeloptreden van Fish in Enschede waarbij talloze Marillion-pareltjes de revue passeerden. En gisteren werd er nog een nostalgisch schepje bovenop gedaan in het Vondelpark. Samen met Ernst en Jan getogen naar Het Blauwe Theehuis (of een kleurenblinde (kleurendyslecticus?) als Jan dat in zijn eentje had kunnen vinden zal altijd een raadsel blijven) in het groene hart van A’dam.

De releaseparty van ‘Younger Days – The Definitive Fatal Flowers’ verzamelceedee. Natuurlijk stonden we niet op de gastenlijst, maar na de formele plichtplegingen waar alleen genodigden bij mochten zijn sneakten wij ons naar de bovenverdieping (‘Staan jullie op de gastenlijst ? Eh ja hoor !’) om van dichtbij enkele nummertjes te mogen aanschouwen. Het werd een historische avond. Fatal Flowers in de bezetting zoals die bestond bij de ‘ontbinding’ in 1990, aangevuld met Marco Braam op backing vocals en Dirk Heuff op keyboard. Dat die man vroeger eigenlijk gitaar speelde was overigens wel te horen.

De laatste bezetting behelsde natuurlijk Geert de Groot op bas, die er tegenwoordig (zonder de weelderige haardos met lichte lok) minder stoer uitziet als 15 jaar terug. Ook het feit dat hij een regenponcho droeg was daar misschien op van invloed. Henk Jonkers hanteerde zoals vanouds de drumstokjes en kon ons na afloop persoonlijk melden dat Henk Koorn z’n been aardig in de vernieling lag maar dat de Hallo Venray-voorman toch gewoon blijft optreden. Henk Jonkers drumt tegenswoordigst namelijk bij Hallo Venray. Maar dat terzijde.

Van Robin Berlijn hebben we gisteren voor het eerst zijn ogen gezien. Eind jaren 80 was ’s mans haardracht nog van de pony-ige waarbij de pony de neus moest raken. Leuk om te zien dat monheer Berlijn inderdaad ogen heeft. De karakteristieke trek-aan-de-gitaarhals kwam ook weer even voorbij.

En Richard Janssen was natuurlijk onmiskenbaar himself. Een van de meest onderschatte musici van Nederland, naar mijn mening. Een handvol nummertjes werd gespeeld waaronder ‘Burning’, ‘Garden Party’ en ‘Younger Days’. Ook ‘Ome’ Cor Willemse (gasttoetsenist bij concerten) werd gesignaleerd in gezelschap van zijn zoon. Ome Cor mocht echter niet meedoen.

Onder het veelkoppige publiek veel BN-ers en andere incrowd. Ross Curry (ex-Spo.Dee.O.Dee), ex-Tröckener Kecks-leden, Tara (Big Brother), actrices, presentatoren en natuurlijk fan-van-het-eerste-uur Jan Douwe Kroeske. Die na afloop fijn aankondigde dat de heren best wel de nieuwe plaat wilden signeren. Na enkele seconden aarzeling (we zijn toch zeker geen tieners meer) werd het unieke karakter van deze avond aangehaald en met behulp van her-en-der geleende pennen de cd aldus voorzien van 4 handtekeningen. Altijd leuk voor thuis. Het aantal Flowers-shirts was overigens aan de lage kant. Een van de stand-bevolkers had dezelfde aan als ondergetekende, alleen in iets slechtere staat. Verder vond Robin Berlijn het aardig indrukwekkend dat mijn shirt überhaupt nog bestond. Na nog wat gebabbel met het 4-tal togen we huiswaarts.

‘Ik voel me 15 jaar jonger’ hoorde ik op 28 juni achter me bij het Fish-doet-Marillion-concert. ‘Ik voel me 15 jaar jonger’ hoorde ik gisteravond in mijn hoofd. Het was memorabel. Misschien voor de allerlaatste keer in de geschiedenis. En wij waren erbij. 3 juli wordt een bedevaartsdag. En Het Blauwe Theehuis in het Vondelpark in Amsterdam een bedevaartsoort.

Tot slot nog de recensie van dit unieke avondje, afkomstig van de site van het NPI:

“Vergeef ons het clichématige kopje boven dit stukje, maar het eenmalige reünieoptreden van de legendarische Amsterdamse gitaarband Fatal Flowers gisteravond in het Blauwe Theehuis in het Amsterdamse Vondelpark riep ook zoveel herinneringen op. Daaronder ook de supervoorspelbare woordspelingen in de krantenkoppen destijds. Reden van dit eenmalige genoegen, waarvoor ’toute Amsterdam’ van rond de jaargangen 1985-1990 was komen opdraven, was de presentatie van de langverwachte dubbelverzamelaar Younger Days – The Definitive Fatal Flowers. Voor de korte set op het knusse balkonnetje van het theehuis vormden zanger/gitarist Richard Janssen, bassist Geert de Groot, drummer Henk Jonkers en gitarist Robin Berlijn het basisviertal. Deze bekendste line-up werd hier en daar aangevuld met Flowers van het eerste uur. Oud-gitarist Dirk Heuff schoof aan voor een bijdrage op een heerlijk jengelend Farfisa orgeltje. Voormalig bassist Marco Braam zong als vanouds de tweede stem op de bekendste Flowershit Younger Days, die ze na zijn vertrek uit de band nooit meer hadden gespeeld. In die dagen was het spelen van hits sowieso totaal uit den boze. ‘Maar we zijn nu ook allemaal wat ouder geworden,’ knipoogde Janssen veelbetekenend, hintend op het eigenwijze karakter van de band die destijds met de noorderzon vertrokken was op zijn hoogtepunt. De informele sfeer van dit gelegenheidsoptreden werd goed aangevoeld met een mooie lome versie van Rick Nelson’s Garden Party. Tot slot werd er zelfs een ooit afgedankte song gespeeld. De smaak van meer bleef nog lang op ieders tong rusten…”

Setlist:

How many years
Burning
Garden party (org. Ricky Nelson)
Johnny D. is back!
Billy
Younger days
Just a girl
Who loves the sun (org. Velvet Underground)