Tröckener Kecks > Vanavond voor altijd

Dat de zon uit iemands achterste kon schijnen leek ons destijds nogal stug, maar Morrissey zong erover en dan moest het wel zo geweest zijn. De betovering van The Smiths culmineerde in die ene zomer in 1987, in een tentje in Anduze РZuid Frankrijk. Midden in de nacht luisterde ik op een brakke walkman en dito koptelefoon naar het gesprankel van Marr en Morrissey. Alleen al daarom val ik u om de paar weken lastig met een Smiths-sigaar uit de oude doos. Omdat het kan. Nee; omdat het mo̩t! Leve The Smiths.

Mijn volstrekt onbekende mp3-spelert met de indrukwekkende naam ‘XCLEF HD-800’ heeft het na viereneenhalf jaar trouwe dienst nu ongeveer wel begeven. 20 gigabyte (dat was in 2004 een haast niet vol te krijgen hoeveelheid ruimte, al dacht ik daar in 2005 al weer anders over) aan muziek zwijgt in alle toonaarden. De accu laadt niet meer op, de connectors zijn vergammeld, de afstandsbediening (dat dan weer wel) doet het de halve tijd niet meer en zo kan ik nog wel 5 minuten doorgaan met het opsommen van de makkes van dit prachtig spul draagbare elektronica. Ik moet zeggen dat ik al bijna een jaar aan het uitzien was naar vervanging. Nee, geen iPod! Mijn eega is in bezit van zowel een Nano als een Shuffle. Alleen al dat afzichtelijke iTunes is al reden genoeg om niet te vallen voor de verlokkingen van Apple. En bijna 400 euri ophoesten voor een iPhone die niet kan bellen vind ik persoonlijk een tikkeltje too much. Nee, ik had mijn pijlen gericht op de Zune van Microsoft. Eén klein minpuntje in dit verhaal: Zunes zijn niet te koop in Europa. Maar u kent het verhaal van Mozes, de berg en Ebay? Precies. Met die ludieke dollarkoers van tegenwoordig is het ook nog eens een lust voor de portemonnee om te gaan winkelen aan de andere kant van de oceaan. ‘Ik leef in een roes, het licht doet pijn’ zingt Roosbeef mij toe via de fonkelnieuwe Zune 120. Hondertwintig gigabyte ligt smachtend te wachten om te worden ingenomen door mijn overigens bij lange na niet volledig gedigitaliseerde ceedeecollectie. Na wat gesynchroniseer van links naar rechts en voor naar achter zit ik nu op éénderde. Gelukkig kan er ook video op…

A propos Roosbeef: de cd van Roos Rebergen ging erin als koek. Zune lust er wel pap van. Vandaag gekocht, geript en van gesmuld. Wat een prachtig plaatje heeft dit meiske uit Duiven afgeleverd. Een voorzichtige parallel met Spinvis is te trekken – ook Roos bedient zich van op het eerste gehoor absurd aanhorende volzinnen die bij nader inzinken een prachtige dubbele bodem herbergen. ‘Ze Willen Wel Je Hond Aaien, Maar Niet Met Je Praten’, zo heet de debuutplaat. Gaat dat horen. En wel hierboven. Maar hieronder mag ook. Een voor Omroep Gelderland gemaakt portret van Roos en haar familie en hun uit de klauwen gelopen antikraakwonen in een voor de sloop genomineerde boerderij.

‘De boerderij krijgt een spuitje… zonder verdoving’

Well, the name stuck and by the time such luminaries as Gene Vincent, Elvis
Presley and B.B. King had heard this new Warhols Sound, they were calling it
Rock and Roll. Dandy frontman Courtney Taylor-Taylor would be quoted as saying, I know it’s
Only rock and roll, but i think i like it. I’m Bill Curtis and you’re listening to a piece of history

Een handjevol akkoorden, een muvroi met een elektrische basgitaarpianosynthesizer, een zangert met een dubbel-identieke achternaam, tamboerijntjes, sambaballentjens, een stemvervormende microfoon (zo’n blikken sjaak, u weet wel), een zaaltje (laten we zeggen, Tivoli Utrecht), zin in een fijne portie psychedelica. De ingrediënten voor een vertrouwd avondje Dandy Warhols. Nergens spectaculair, nergens verrassend, nergens vernieuwend. Maar wat dondert dat! Dandy’s Rule OK! Godless, Bohemian Like You, Not If You Were The Last Junkie On Earth, enfin, de hele mikmak aan hit(je)s kwam voorbij. Waarbij die van de nieuwe plaat naadloos hun plaats vonden tussen het oudere werk. Dat kun je eentonig noemen. Of saai. Maar ik noem dat gewoon lekker. Hopla! Volgende keer alleen even een iets grondiger pre-gig check, want een boel van de ouwe meuk van de Dandy’s stortte tijdens het optreden in. Synthesizertje kapot, effectrack kapot, en volgens mij ging er nog wel meer kapot. Maar zoals ik al zei: het dondert allemaal niet.

Wat krijg je trouwens als zangert Courtney trouwt met Taylor Dayne? Taylor Taylor-Taylor-Dayne!

Filmpjes van The Smiths, ik krijg er geen genoeg van. Dit keer overigens speciaal voor u vertoond in het kader van de release van alwéér een Smiths-verzamelaar. Samengesteld onder auspiciën van de heren Morrissey en Marr, dat dan weer wel. Dus eindelijk de ultieme verzamelaar der verzamelaars? Ik vermoed van wel. The Sound of The Smiths bevat 46 nummers en alle juweeltjes zitten erbij. Prachtig. Meer dan 20 jaar na het vallen van het doek staat al het Smithswerk nog steeds als een huis. De hele Britpopscene zou niet hebben bestaan zonder de geniale strapatsen van bovengenoemde heren. Des te erger is het dat ’t gerucht van de mogelijke Coachella-reunie een dikke hoax bleek te zijn.

Oh, en mag ik het basloopje in het intro van deze specifieke uitvoering van This Charming Man uitroepen tot het beste basloopje? Ja? Mooi. Dank u.