In je herinnering blijven oude bekenden altijd hetzelfde. Hetzelfde qua postuur, qua stem, qua alles. Totdat je geconfronteerd wordt met de tand des tijds. Wanneer je al zappend het Edison-muziekfeest binnenvalt bijvoorbeeld. En daar Jim Kerr van de Simple Minds ziet ploeteren. Ik was niet echt een fan, maar was toch wel gecharmeerd van de heel aardige plaatjes die de heren zo nu en dan in elkaar zetten.

Hoe teleurstellend en dramatisch was de vertoning van gisteren. Terwijl de rest van het artiestenvolk dapper probeerde zich live staande te houden, stond Monheer Kerr een beetje wankelend op zijn niet functionerende microfoon te sabbelen. Verscholen achter een donkere zonnebril had ik eerst nog het vermoeden dat het voormalig popicoon zo stoned als een koelkast op de buhne stond, maar toen bij Don´t you de bril af ging bleek dat mee te vallen. Maar dat was slechts de enige meevaller. Zelfs Twarres vond ik beter. En dat wil heel wat zeggen.

nu klinkt nix noemenswaardigs

“In tegenstelling tot wat ik hier 8 februari meldde gaan de optredens van Richard Janssen in het Werktheater NIET DOOR!! Excuses voor de onjuiste berichtgeving”. Met deze woorden komt een eind aan de voorpret omtrent de Return of Richard Janssen. Het hele feest gaat niet door. Onduidelijk is of de boel is afgeblazen of dat er nooit sprake van was. Maar dat maakt het niet minder treurig. Blijf kijken op Check It Out! voor het laatste nieuws.

klinkt: The Dutch > This is welfare

De Verrukkelijkste 15 nr. 14 is gearriveerd. Voor de liefhebbers. Met een hoge nieuwe binnenkomer maar nog altijd dezelfde nummer 1. Kan er nix aan doen; het is gewoon een briljantje plaat. Ondanks het feit dat het een cover is.

nu klinkt: Frits Spits @ Radio 2

“Nu 2002, the man is back! Op 18, 19 en 20 juni speelt hij in het Amsterdamse Werktheater (www.werktheater.nl) nummers uit zijn gehele muzikale loopbaan”

Het grootste muzikale genie van Nederland is tegelijkertijd het meest onderschatte. Richard Janssen fleurde de vaderlands rock op met achtereenvolgens Fatal Flowers en Shine en was daarna even solo bezig als REX. Tegenwoordig als vriend/gitarist in de band van Ellen ten Damme. En dan nu eindelijk een soort van flashbackreunie ! Wordt het toch nog een goed muzikaal jaar. Kan ik al kaartjes bestellen ? Met dank aan Martijn Dierkx van Check It Out!.

klinkt: Harrie Klorkestein > Oh Oh Den Haag

Ik dacht dat ie wel weer aardig was. 2 uur en 40 minuten hoogstandjes op muzikaal vlak. Dream Theater in de Heineken Music Hall in A’dam. Alleen had James LaBrie iets vaker zijn mond mogen houden. We komen tenslotte niet voor de zanger maar voor de échte instrumentalisten. Het duurde even voordat het concert op gang kwam, maar na ‘Surrounded’ kon het al niet meer stuk. Absolute hoogtepunt was natuurlijk ‘Home’. Monheer Portnoy was weer aardig behept met de drumstokjes en de drie(3!)dubbele bassdrum… Wel even wennen om John Petrucci met kort haar te zien. Ook Jordan Rudess is niet direct het prototype van een metalman. Meer een Ten Sharp-kop, naar wij dachten. De heren beginnen een beetje uit de toon te vallen in de sector Stevige Muziek. Met uitzondering van LaBrie natuurlijk, die zo weggelopen lijkt uit Spinal Tap. Nee, da’s flauw… Toch ? Kortom: een héle goede show, al was het geluid klote voor een zaal die pretendeert het Beste Geluid te leveren. Mooi niet dus. En die mongolen met die Heineken-tanks op de rug pleegden diverse malen een niet mis te verstane aanslag op mijn herstellende rugspieren…

Lees ook de belevenissen van Briljantje inzake dit fijne concert