Waar moet ik zijn en hoe laat? Volgens The Sun gaat de nooit voor mogelijk gehouden reünie er dan toch van komen. Het Coachella-festival heeft – naar men zegt – The Smiths weten over te halen tot een eenmalig onderonsje. THE SMITHS. Godverdomme. Coachella. Dat ligt godverdomme in Californië. En Californië ligt nog altijd in de Verenigde Staten van de USA. Godverdomme. Vergeef me mijn gevloek, maar afgezien van The Fatal Flowers is er geen ander bandje dat ik zo graag nog eens zou willen zien als The Smiths. Sterker nog: ik heb ze nooit live gezien. Morrissey had het namelijk niet zo op de frikadellen in Baarlo in 1987 dus het geplande Pinkpopoptreden ging niet door. Godverdomme. 

En nu dit. Ik weet niet met welke astronomische zak duiten men heeft staan zwaaien, want was het niet Morrissey die jarenlang riep dat ie liever een kogel door de kop kreeg dan nog eenmaal met de andere Ex-Smithers op een podium te staan?

Eind maart het Marillionweekend in Port Zélande. Ligt dat niet op weg naar Californië?

edit: zowel Coachella als ‘people around The Smiths’ roepen in koor dat het berichtje in The sun ‘rubbish’ is. Niet geheel toevallig komt er over een paar weken wéér een verzamelaar op de markt – de zoveelste compilatie van een compilatie van een compilatie. Slimme verkooptruc dus. Ach, het was mooi voor zolang de illusie duurde. Snik. Godverdomme.

All I wanted was a kick-a-bout in the park
For you to race me home when it was nearly getting dark
How I could’ve been yours, and you be mine
It could’ve been me and you until the end of time



(Glasvegas | Daddy’s Gone)

Een tranentrekker first class van deze Schotse nieuwkomers. Leverden met hun gelijknamige debuutalbum terloops een van de leukste plaatjes van 2008 af. Jesus & Mary Chain meets Phil Spector meets Interpol meets Raveonettes, naar men zegt. Het zal wel. Ik zeg gewoon dat het fantastisch klinkt.

Dubbelalbums zijn de bom in 2008, naar het schijnt. Was daar eerst al het briljante Happiness Is The Road van Marillion, gisteren plofte Hallo Venrays nieuwste plaatje op de mat. 4 jaar na het bijzonder fraaie Vegetables & Fruit levert het Haagse trio een puike dubbelaar af. Dubbel in de meest letterlijke zin des woords; alle nummers staan er namelijk twee keer op. 1 x rauw, 1 x kaal. Plugged versus unplugged. Dat dit een verrassend én spannend concept is blijkt na een eerste draaibeurt. Disc 1 is hoekig, puntig, rauw, stomend (Ira, Woman, Right to know) maar ook fijnzinnig, klein en gevoelig (‘Freaky’ en ‘Why should I want you’ -> regelrecht terug naar de dagen van A Million Planes To Fly als u het mij vraagt).

Wat alle tracks gemeen hebben is een bepaalde graad van ‘catchiness’. Ijzersterke refreintjes die tegen wil en dank in je kop blijven zitten. De gruizige drums van Henk Jonkers, de overstuurde gitaarpartijen en het karakteristieke tegen-het-valse-aan gezang van Henk Koorn zijn verpakt in een dik half uurtje aan bijzonder smakelijke songs. Geen ellenlang uitrekken van een motiefje; nee gewoon in maximaal 3 1/2 minuut pats boem klaar. Tijdens de laatste drie nummers wordt alvast wat gas teruggenomen als opmaat voor de semi-akoestische tweede schijf.

Deze doet in veel opzichten denken aan de Twee Meter sessies van begin jaren negentig. Het kost enige moeite om in de akoestische versies hun versterkte tegenhanger te herkennen en dat maakt deze plaat dan ook zo leuk. Het is geen makkelijke unplugged sessie geworden waarbij het ontbreken van een gitaarsnoer het enige verschil is. Bijna alle tracks zijn volwassen (semi-)akoestische versies die in hun kaalheid net zo fier overeind blijven staan.

En hoe klinkt Hallo Venray anno 2008? Tja, als ik dan toch wat referenties moet noemen – nee niet Neil Young, zucht – dan zou ik dit keer Dandy Warhols (Leather on their soul) roepen. Of zelfs REM (het intro van Circles). Velvet Underground. Cracker voor mijn part. Maar bovenal op-en-top Hallo Venray. Met dit album bewijst Hallo Venray twintig jaar na dato nog steeds überrelevant te zijn in de nederlandse rockscene. Nu de Fatal Flowers nog en dan is de heilige drie-eenheid van weleer hersteld.

Afijn, kijkt u zelf even naar ‘Right to know’:

Alle KNMI-weeralarmen en donkere onweersluchten ten spijt bleef het gisteren – op enkele druppels tussen support act en hoofdact in na – droog in het Westerpark waar REM de Europese ‘leg’ van haar Accelerate-tour mocht aftrappen. En dat aftrappen gebeurde met verve.

Ooit (lees 1985, toen de aarde nog plat was) ontdekte ik REM toen ik – liggend in bed en al draaiend aan het tunewieltje op mijn audiosonic walkman – over een (vermoedelijk Amerikaans-Duitse) legerzender struikelde. ‘Can’t get there from here’ (zo bleek later; de toen nog onverstaanbaar zingende Stipe maakte het onmogelijk om iets van een titel te onderscheiden en ook de afkondiging van de dj ging verloren in de static noise van de AM-band). Van de weeromstuit heb ik die nacht vermoedelijk wakker gelegen. Ik herinner me dat ik de dagen erna tevergeefs in de plaatselijke bibliotheek op zoek ging naar nieuwe releases van een band waarvan ik de naam niet had kunnen verstaan en waarvan ik niet eens een titel kon reproduceren. Het waren de donkere decennia vóór de komst van internet. Tegenwoordig zit er tussen het moment van ‘hé dat is een verdraaid leuk deuntje’ en het in winamp laten draaien van het volledige oevre van onderhavige artiest slechts een paar minuutjes. Zelfs wanneer het gaat om een onbekende artiest met een onbekend deuntje. Een flardje van de songtekst googlen en hupsakee, klaar. Toen niet. Toen ging je teleurgesteld naar huis omdat het een onmogeijke klus bleek om in een papieren kaartenbaksysteem op zoek te gaan naar een onbekend nummer van een onbekende artiest.

Gelukkig was daar de Vara. Jan Douwe óf Henk Westbroek – de finesses van deze historie zijn me ontgaan – draaide een paar maanden later ineens Can’t get there from here. Van REM dus. REM. Rapid Eye Movement. Als een gek naar de RamBam in Oss. Kleding- annex platenzaak (ja heus). Of eigenlijk meer boetiek-met-platenhoekje. Doet er verder niet toe. Daar vond ik dan ook ‘Fables of the Reconstruction’. Fables of the Reconstruction/Reconstruction of the Fables bleek een parel. Met ook nog het melancholieke Driver 8 en het spannende Auctioneer erop. Ik zag mijn vermoeden bevestigd dat dit een heel bijzonder bandje was. Nog geen half jaar later kwam daar ineens Life’s Rich Pageant, nog altijd mijn favoriete plaat van Stipe cs. These Days, Superman, I Believe, Underneath the Bunker, Fall on me, Begin the begin. Gottegot wat prachtig. En wat was ik trots. Helemaal zelf ontdekt!

Met deze op eerste oog volkomen overbodige historische uiteenzetting kunt u zich wellicht het euforische gevoel voorstellen dat mij gisteren bekroop toen ik werd getrakteerd op These days, Driver 8 en nog meer ouwe meuk als 7 Chinese brothers en Pretty persuasion. Michael Stipe, Peter Buck en Mike Mills focusten zich dan wel op het nieuwe album Accelerate maar deden net zo soepeltjes een greep uit het verre verleden van de band. Dat het overgrote deel van het publiek van ná Out of time is werd overigens (pijnlijk?) duidelijk tijdens deze nummers. Ik zag veel opgetrokken wenkbrouwen en er was geen cursus liplezen voor nodig om ‘dit liedje ken ik niet!’ te herkennen. Veel mensen kwamen natuurlijk voor de toegankelijke hits als Losing my religion en Man on the moon. Dat ze die kregen was leuk maar niet meer dan dat. Ik had persoonlijk liever nog wat meer van Green gehoord (World leader pretend, Stand of Turn you inside out). Maar goed, nu niet gaan azijnzeiken over een werkelijk prachtige avond! Ik bedoel; Ignoreland, (Don’t go back to) Rockville, The One I Love, Orange Crush! Hoe lekker wil je het hebben? Nou dan!

Wat eergisteravond voor Doe Maar gold kan ik trouwens ook roepen voor REM: het nieuwe werk houdt het prima tussen het vertrouwde materiaal. Het voordeel van een album dat net iets meer dan een half uur duurt is dat je het bijna helemaal kunt spelen en dan toch nog anderhalf uur overhoudt! Briljant! Een concept dat Marillion met haar aanstaande dubbelalbum klaarblijkelijk niet hanteert 😉 Accelerate mag dan aan de korte kant zijn, er staan wél mooi twee instant-klassiekers op: Man-sized Wreath en Superserious Supernatural. Verraderlijk aanstekelijk, heerlijke backing vocals en makkelijk in het geheugen nestelende refreintjes. ‘Everybody here comes from somewhere’. Dat goldt zeker voor de Zuid Limburgers achter mij. Je moet érgens vandaan komen…

Naarmate de avond vorderde bleven de dreigende luchten niet meer dan dreigen. Het enige dat viel was de avond, zodat de videoperformance steeds beter tot zijn recht kwam. Complimenten aan de videomixer die prachtige shots van precies de juiste effecten voorzag. Het enige technische minpuntje was het volume; van mij had het een tandje harder gemogen. Ik vermoed dat er een grens lag aan het maximale aantal db’s om de Westerpark-omwonenden tevreden tehouden. Oh ja, 2e minpuntje: geen ‘It’s the end of the world as we know it (and I feel fine)’, de gedroomde afsluiter. Maar goed, zo houden we nog wat te wensen voor de volgende keer. En die kan wat mij betreft niet snel genoeg komen…

Meer fotootjes alhiero

Wish to meet each one of you
And you, me, you, if I can and I can
We have many things in common, name three (three, three, three)
I had a hat and it sunk, reached down,
Yanked it up, slapped it on my head

Setlist:
Living well is the best revenge
What’s the frequency, Kenneth?
Bad day
Drive
Man-sized wreath
Ignoreland
Accelerate
Walk unafraid
Hollow man
7 Chinese bros.
Driver 8
Houston
(Don’t go back to) Rockville
The great beyond
The one I love
Until the day is done
Let me in
These days
Horse to water
Orange crush
I’m gonna DJ

Supernatural superserious
Losing my religion
Electrolite
Pretty persuasion
Man on the moon

Naschrift: ik krijg Supernatural Superserious niet meer uit mijn winamp. Na een keer of 20 langs te zijn geraasd verklaar ik dit briljante nummer dan ook tot Zomerplaat 2008

Doe Maar in Ahoy’. Het is 2000. Begin-dertigers schreeuwen zich de longen uit het lijf op de nederreggae van toen. Maar waar was Doe Maars pièce de résistance ‘Nederwiet’? En waar was Joost Belinfante – de zanger en schrijver van deze ode aan de Cannabis Sativa Hollandica? Tot voor de komst van Henny Vrienten immers volwaardig lid van de band. Nou, Joost stond destijds ‘gewoon’ op Broadway met een familievoorstelling. De mythe van slaande ruzie, kift en jaloezie is daarmee ook de wereld uit.

Het is acht jaar later en Doe Maar is terug bestaat weer. Laat-dertigers springen ietwat strammer op Smoorverliefd in een niet helemaal vol maar bijzonder gezellige HMH. Ontdaan van alle opsmuk, beeldschermen, podiumaankleding en bombast sneden Vrienten, Jansz, Pijnenburg en Hendriks dwars door hun oevre. Als klap op de vuurpijl bleek Joost Belinfante in de blazersectie te staan. Onherkenbaar veranderd in al die jaren maar who cares. Hoera! De kopjes iets grijzer, de humor ietwat belegener (de wijze waarop Vrienten zich molenwiekend door een van de outtro’s wapperde nam bijna Peppi-en-Kokki-achtige vormen aan) maar muzikaal en vocaal excelleerden de heren als in hun hoogtijdagen. Heren die opnieuw danwel nog steeds de grootste lol hadden in wat ze doen. Met een setlist om de vingers bij af te likken, omdat de focus dit keer iets meer lag op de vroege jaren van de band. Natuurlijk waren er de verplichte nummers als De Bom, Smoorverliefd en Doris Day, maar rariteiten als Dansen met Alice en Winnetoe maakten het plaatje helemaal af. Hoogtepunten? Situatie, De laatste x, Alles doet het nog. Het was opvallend dat het ‘nieuwe werk’ uit 2000 moeiteloos overeind bleef tussen de oude klassiekers. Zo vormde de afsluiter ‘Bij elkaar’ (gebracht met zijn vieren) een prachtige punt achter een prachtige avond.

Maar het absolute hoogtepunt van de avond was natuurlijk Joost Belinfante en ‘zijn’ Nederwiet. Met tekstlijnen die het origineel redelijk volgden bracht hij de HMH in hogere sferen. De ironie wil dat gisteren uitgerekend de dag was dat het algehele rookverbod inging. Wat is er mooier dan in een bijzonder fris ruikende zaal te luisteren naar de ultieme gebruiksinstructie voor het telen van marihuana.

^{Henny Vrienten met achter hem Joost Belinfante – herkent u hem nog?}

Bijzondere hulde aan het groepje muzikanten dat de heren hadden opgetrommeld. Naast Belinfante stonden saxofonist Tom Barlage, trompettist Eric Vloeimans, pianeur Jacob Klaasse en een violiste (de naam is mij even ontschoten) op de planken. Om de vingers bij af te likken, zo goed.

De tweede wederopstanding van Neerlands grootste band aller tijden smaakte naar meer. Ik hoop dat de aankondiging van Vrienten (‘Doe Maar bestaat weer!’) een vervolg gaat krijgen in het clubcircuit met een setlist die meer zeldzame ouwe meuk gaat bevatten. De lol die gisteren afstraalde van de bijna-zestigers maakt dat ik daar goeie hoop op heb…

Meer fotootjes alhier

Setlist:
Doe maar net alsof
Zoek het zelf maar uit
Radeloos
Hetzelfde meisje
1 nacht alleen
Okee
Belle Hélène
Tijd genoeg
Pa
(Dansen met) Alice
Hé hé / Er verandert nix
Alles doet ’t nog
Nederwiet
Rumah Saya
Doris Day
Situatie
Is dit alles
Winnetoe
Nachtzuster
Alles gaat voorbij
Je loopt je lul achterna
De bom

Sinds 1 dag of 2
Smoorverliefd

Bij elkaar
De laatste x