Ik riep het ergens in 2006 al een keer. Mijn persoonlijke Grootsten Der Aarden zijn op de vingers van twee handen te tellen. Marillion. The Cult. Fish. Spinvis. The Smiths. Dream Theater. The Tragically Hip. Fatal Flowers. 1 van de 7 zal ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nooit meer live zien. De kans dat Morrissey gedebrouilleerd raakt met zijn voormalige Smiths-genoten is nihil. En Morrissey solo is – hoe goed hij ook zijn best doet – geen Smiths.

Een wederopstanding van de Flowers wordt echter met de dag waarschijnlijker, nu de stroom aan uit hun winterslaap ontwakende acts uit de jaren tachtig/negentig bijna geen halt meer is toe te roepen. Ik bedoel, het succes van Claw Boys Claw moet Richard Janssen toch ook niet zijn ontgaan? Gisteravond in de Effenaar voelden wij ons weer 20 jaar jonger. Peter Te Bos mag dan eind-vijftiger zijn, de vocalen zijn zuiver en helder als nimmer tevoren en ook de muzikale begeleiding staat strak als een huis. We zijn zelf ook wel wat ouder, ik geef het grif toe. Het gepogo begon veelbelovend maar de gemiddelde liefhebbert is niet de jongste meer. Aan mijn lijf dit keer geen polonaise, dus ik onthield mij wijselijk van enige inmenging. Ik moet de 40 nog halen en als die hindernis eenmaal genomen is gaan we wel weer helemaal los in een soort van midlife crisis – ik haal mijn kisten tegen die tijd wel van zolder 🙂 Na een aantal nummers ging het maniakale gehos trouwens over in een soort van onwennige samba-shuffle-twist, kostelijk om te zien.

Tegenwoordig steekt de Nederrockfan-van-middelbare-leeftijd zijn energie waarschijnlijk liever in het trekken van de portemonnee dan in het tegen achillespezen van voorbijrazende halfdronken mannen schoppen. De armlastige fan van toen – want student – is getransformeerd in een niet onbemiddelde man/vrouw die wel weet waar hij/zij de euribiljetjes moeten laten wapperen. Het was druk bij het merchandise-standje. Of ik het ludieke en bijzonder retro Volkomen Kut-shirt gekocht heb? Nee joh, da’s iets voor diezelfde midlife crisis, dus het bleef bij een net zwart shirtje met logo 🙂

Kortom, Richard Janssen, kondig de verrijzenis van de almachtige Fatal Flowers af, draai een puike nieuwe plaat in elkaar en maak een rondje door het land. “Ik zou mijn hand ervoor geven!!!”. Niet letterlijk natuurlijk, want het is lastig om met 1 hand mijn beurs binnenstebuiten te keren in je stalletje met ongetwijfeld kekke nieuwe Flowersprullaria. M’n ouwe shirts liggen trouwens klaar, dus wat mij betreft kan ’t losgaan! 🙂

Ps: mijn hartstochtelijk pleidooi voor de wederopstanding van Sh1ne komt binnenkort, gevolgd door Rex 🙂

Om te janken, zo mooi…

Heeft iemand nog een tip voor de vrijdagavond? Ik ben bang dat ik in een gat val na achtereenvolgens op dinsdag The Cure in Rotterdam, woensdag Anouk in Antwerpen en donderdag Hallo Venray in 013 te hebben aanschouwd. Zaterdag ben ik ook al voorzien, dank u zeer. Fish in Paradiso, voor de geïnteresseerden. Ik ben bang dat ik me op goede vrijdag ga vervelen. Alhoewel, een rustpauze met de stramme poten op de bank lijkt me een prima tijdverdrijf. Dik twee decennia geleden hadden we wél de conditie voor een marathon-concertreeks en niet de centen, tegenwoordig is het omgedraaid. Het leven is niet eerlijk 😉

Met een beetje goede wil kun je deze concertserie karakteriseren als ‘de maand van de jaren tachtig’. Het begon in februari met Claw Boys Claw, vlak daarna The Mission, vervolgens The Cult en met The Cure kreeg deze trip down memory lane een meer dan verdiende kroon. Even terug naar Pinkpop 1986 in het burgemeester Damensportpark in Geleen – überhaupt mijn eerste concertervaring als mannetje van 16, misschien 17. CBC, Cult en Cure zorgden op die strakblauwe pinkstermaandag voor een meer dan memorabele vuurdoop. Mocht u een vooruitziende blik hebben gehad en mij destijds verteld hebben dat ik in 2008 drie van de op die Pinkpop optredende acts binnen een tijdsbestek van enkele weken wederom live zou gaan zien, dan had ik u waarschijnlijk laten afvoeren door de security. 22 jaar later sta ik – met Ernst, net als toen – opnieuw te springen op She sells sanctuary, A forest en Locomotive Breath…

Waar was ik gebleven? Het Melkwegconcert van The Cult van vorige week, denk ik. De foto’s staan inmiddels online en over de avond zelf kan ik kort zijn. Opgehangen aan het meest recente album ‘Born into this’ was het wederom een avondje om in te lijsten. Ian was bijzonder zoetgevooisd, Billy molenwiekte zich weer door de mooiste riffjes en de ritmesectie stond strakker dan ooit. De setlist week niet spectaculair af van die van vorig jaar, maar who cares. Zolang Lil’ Devil, Rise en vooral Sun King op de rol staan kan het niet fout gaan. Prachtige avond!

Spirtwalker
Rain
Lil’ devil
I Assassin
Sun king
Electric ocean
Edie (Ciao baby)
Horse nation
Savages
Sweet soul sister
Rise
Dirty little rockstar
Wild flower
She sells sanctuary

The phoenix
Fire woman
Love removal machine

Tja, en dan een dikke week later op weg naar Rotterdam. Als Robert Smith het met zijn 47 jaar behaagt om drie uur en een kwartier te spelen in een dampend en tot de nok toe gevuld Ahoy, wie ben ik dan als toeschouwer om te gaan lopen zeuren over overbelaste rugspieren en dito nekwervels? Nog altijd getooid met de karakteristieke vogelverschrikkerscoupe trok hij (met oudgedienden Porl Thompson en Simon Gallup in de gelederen) als in zijn beste dagen van leer. Alle Cure-klassiekers passeerden de revu. Helaas behoort Charlotte Sometimes volgens de band daar niet toe? Zonde. Maar kom, geen zout leggen op slakken, want met pak ‘m beet 38 gespeelde nummers hoort u mij verder niet klagen. Ik was vooraf wel benieuwd naar de klederdracht van het aanwezige publiek. Vroeger zag de gemiddelde Curefan eruit alsof ie met een kohlpotlood had gevochten en van dichtbij bekogeld was met een lippenstift. Anno 2008 ziet alleen Robert Smith zelf er nog zo uit. Opvallend veel kaalhoofdjes (en dan doel ik niet op de ultrarechtse variant maar op door ouderdom uitdunnende haardossen) en keurige huisvaders/-moeders.

Plainsong
Prayers for rain
A strange day
Alt.End
The walk
The end of the world
Lovesong
Pictures of you
Lullaby
From the edge of the deep green sea
Kyoto song
Hot hot hot!!!
Please project
Push
Inbetween days
Just like heaven
Primary
A boy I never knew
Maybe someday
Never enough
Wrong number
One hundred years
Disintegration

Toegift 1:
The lovecats
Let’s go to bed
Friday I’m in love
Freak show
Close to me
Why can’t I be you?

Toegift 2:
Three imaginary boys
Fire in Cairo
Boys don’t cry
Jumping someone else’s train
Grinding halt
10:15 saturday night
Killing an arab

Toegift 3:
Faith
A forest

Bent u er nog? Uw scrollwieltje al moeten vervangen? Ik heb zelden zo’n kolossale setlist gezien, en ik draai toch al wat jaartjes mee. Highlights? Ach, zoveel. Waaronder Killing an arab, A forest, Kyoto song. Minpuntje? De toetsenist kwam uit een doosje. Veel songs zijn in hun oorspronkelijke variant ingebed in een subtiel tapijtje van keyboards en pianopartijtjes. Sinds het vertrek van de pianeur worden deze zo goed en zo kwaad als het kan opgevangen door de gitaren. Dat pakt niet altijd even prettig uit. In mijn bescheiden optiek hadden ze best even iemand in kunnen werken. Kleine moeite voor een uitverkochte Europese tour?

Foto’s van The Cure in Rotterdam

‘Dat was het?’, hoor ik u vermoeid zuchten? Neen. Ja, voor zover het de jaren 80 flashback betreft wel. Gisteren ‘deden’ we voor de broodnodige variatie maar eventjes Anouk in het Sportpaleis Antwerpen. Bijna 17000 Belgen en Ollanders genoten van een strakke show, ingeleid door Meneer Anouk’s Postman. Reggae is niet echt mijn ding, maar de wijze waarop Anonymous Mis met zijn hele santekraam (achtergrondzangers en -essen, blazers, mc, toestenist etc.) de boel naar een hoger plan tilt is bewonderenswaardig. Jammer alleen dat het meerendeel van de Belgen het niet echt op waarde schatten. Ik hoop dat het Gelredome ‘m met wat meer egards ontvangt. “I say Post, you say Man!”.

Dan muvroi Anouk zelf. Ietwat gereserveerd gekleed zong ze de sterren van de hemel. Of beter gezegd, de spots van het podium. Een podium zó tjokvol met lichtproducerende meuk, dat wilt u niet weten. Met name een (ik schat) veertigtal schijnwerpers die Rotterdam in WO2 hadden kunnen behoeden voor ’t bombardement waren op zijn zachtst gezegd indrukwekkend. Als het in het Gelredome ook zo tekeer gaat neem ik een lasbril mee. Nuon zit toch in Arnhem? Dat ze maar vast wat Watts reserveren voor de 28e en 29e, dunkt mij. Voor je het weet zit de hele regio zonder stroom… Leuke gimmick was overigens een catwalk die helemaal rond het ‘plein’ (wij zeggen daar gewoon arena tegen) liep en waarover Anouk een drietal keer paradeerde. Benieuwd hoe ze dat in Arnhem gaat doen, want dat wordt daar een echt ‘rondje om de velden’.

Een setlist moet ik u even onthouden, ik ben niet zo thuis in de Anouktitels (en ben te lui om ze op te zoeken). 2 sets van een uur, dat in ieder geval. Met alle krakers. Geen toegift, da’s wel zo overzichtelijk. Redelijk wat interactie met de zaal (iets met een haarborstel), een opkomst vanuit de zaal voor de 2e set, afijn, dat soort dingen. Maar bovenal een retestrakke nieuwe band (die gitarist, is dat niet die Vughtenaar die ooit aan Idols meedeed, die met die ontplofte haardos? Zal wel niet). De drummert had wat weg van de burgemeester van Samson en Gert, hoewel zijn Kiss-shirt daar niet helemaal mee accordeerde. Voor ‘Good God’ schoven de blazers van Postman nog even aan. De complete chaos bij de ‘vestiaire’ (ik dacht dat garderobe ook al een frans woord was?) en het parkeerterrein konden de pret verder niet meer drukken. Anouk rules. Wow. De 29e mogen we nog een keer. Ik zeg zonnebril op en hopla, naar Arnhem!

Foto’s van Anouk in Antwerpen

En toen werd het donderdag. Na al die enorme concerthallen met heul veul mensen stonden we ineens in de kleine zaal van 013. Matig gevuld met naar schatting een honderdkoppig publiek – maar wél met de creme de la creme van de Nederlandse popliefhebbers, dat snapt u. Geen honderdduizenden Watts aan licht, geen fancy blazers, geen achtergrondgezang, geen catwalks, geen gigantische schermen. Een kleine drumkit, een basgitaar, een Telecaster die met duct-tape bij elkaar wordt gehouden en 2 microfoons, dat waren de ingrediënten voor een ouderwets avondje Hallo Venray. De band die begin jaren negentig met zijn overgetelijke ik-spring-op-een-pogo-stick-en-draag-daarbij-hotpants-act het Pinkpoppubliek amuseerde stond voor de 2e keer in drie jaar tijd op de Tilburgse bühne. Het publiek mag dan in die jaren aanzienlijk geslonken zijn, de decibels hebben de omgekeerde weg bewandeld.

Na een bijzonder rustiek eerste nummer gingen de schuiven open en trokken Henk Koorn, Henk Jonkers en Peter Koning ouderwets van leer. De nieuwe lp mag er dan nog niet zijn (‘hij is nog niet klaar’ was Henks enige hint daaromtrent), toch werden we getrakteerd op een aanzienlijk aantal nieuwe nummers. Redelijk in het verlengde van Vegetables & Fruit als u het mij vraagt, met een kleine hint richting het wat oudere werk. De website is al weken uit de lucht, het forum van Excelsior zwijgt in alle talen en die langbeloofde nieuwe dubbelcd is dus nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Toch waren we gisteren na een uur en een kwartier (The Cure is na 5 kwartier pas net begonnen joh!) ruimschoots gerustgesteld. ‘Why don’t you tell me ‘bout Las Vegas?’. En het kwam allemaal goed…

Foto’s van Hallo Venray in 013

Ik stond vanmorgen voor de spiegel en ik zag Brakmans. Vandaag is het Goede Vrijdag en dat betekent een kleine pauze. Morgen naar Paradiso. Dan kunt u mij vinden bij Fish 🙂 Gelukkig is het daarna Pasen! Een oase van rust voor de trommelvliezen, zo mag ik hopen… Sssht! Rust!!!

Vorige week had ik vakantie en midden daarin viel een uitstapje naar Paradiso voor The Tragically Hip. Een verbazingwekkend snelle terugkeer van de Canadezen, na hun uitmuntende serie optredens vorig jaar juli. De nieuwste plaat ‘World Container’ mag dan aan de andere kant van de Atlantieke Oceaan al zeker 9 maanden op de schappen liggen, hier in Europa is de plaat pas enkele weken geleden gereleased. U begrijpt dat dankzij de internets een bestelling in Canada in no-time is geregeld en de plaat dan ook al 9 maanden bij mij in het rek staat. En da’s best handig als de setlist van de dinsdagavond wordt gevuld met maar liefst 7 nummers van deze plaat. Het was overigens hard. Snoeihard. Gordon Downie – maniakaal met zijn microfoonstandaard, een even vertrouwd als verrassende setlist, de overige bandleden uitdrukkingsloos op het podium (alhoewel Rob Baker één keer een glimlach vertoonde); allemaal ingrediënten voor een wervelend avondje gitaarrock. Hoogtepunten? Haha! It’s a leak boat if you don’t plack it It’s a good life if you don’t weaken. Grace,too. My music at work. 100th meridian. Bobcaygeon. Afijn, hieronder de totale lijst. Stuk voor stuk hoogtepunten.

Foto (c) Briljantje, omdat ik zo onverstandig was mijn camera op het vakantieadres te laten liggen

Yer not the ocean
My music at work
Grace, too
It’s a good life if you don’t weaken
The drop-off
Ahead by a century
In view
Poets
Daredevil
World container
Springtime in vienna
At the 100th meridian
The lonely end of the rink
Bobcaygeon
Family band
Little bones

Johnny Appleseed
The kids don’t get it
On the verge

Ik hoop dat de heren een volgende tour trouwens niet middenin een vakantieweek plannen. De 2e avond in Paradiso bracht nameliijk Nautical disaster, Courage, New Orleans is sinking, Long time running (!), Blow at High Dough (!) en Fire in the hole… En daar was ik dus niet bij.

Op oranje springende verkeerslichten. Afslag Helvoirt, N65. De zon laag, dreigend onweer kruipt naderbij. 3FM duwt me langzaam voort op weg naar huis. Iets met Coen en Sander. De reis kabbelt rustig voort. Totdat de nieuwe megahit wordt ingestart. Troetelschijf, alarmplaat, enfin iets in die geest. Ineens rij ik door een tunnel. Troebel links en troebel rechts. Voor me breekt de inktzwarte lucht open en daalt er een gouden waaier van zonnestralen neer op de Bossche Broek. Ik mis de aankondiging – en van de weeromstuit de afkondiging ook. De website brengt soelaas, eenmaal thuisgekomen. De nieuwe van Saybia. Angel. Dat kan geen toeval zijn. Gottegot, het mooiste refreintje van dit jaar. Nu al. Wat zeg ik? Misschien wel van ooit. Van engelen en horen zingen. Klikkerdeklik en vervolgens de metert even naar 52 seconden (of 3:32 als die van u af-in plaats van optelt) schuiven. Wonder-, wonderschoon.

“Never felt so alone
Stripped naked and cold to the bone
Lost my faith in her on my own
With no queue by the door to my home”

Eenmaal teruggekeerd van dik twee weken vertoeven in het Franse landje F. viel de deksel koud op de neus. Interpol in 013 stijf uitverkocht. Waar ze twee drie jaar terug amper de Willem II in Den Bosch konden vullen is het nu zover dat het New Yorkse gezelschap een half jaar van tevoren 2300 lieden heeft kunnen verleiden tot het kopen van een kaartje. En ik hoor daar dus niet bij. ‘Dat zal zo’n vaart niet lopen’ hoor ik mezelf nog fluisteren op de dag van de voorverkoopstart – vlak voordat ik mijn Astra Station met aangekoppelde Trigano vouwwagen richting Autoroute du Soleil navigeer. Nou, wel dus. Op zich niet zo raar; de band heeft met The Heinrich Maneuver nu al de prijs ‘leukste single van 2007 te pakken’. ‘How are things on the west coast?’. En ook de derde boreling ‘Our love to admire’ mag er zijn. Puntig, catchy en stuk voor stuk appel-valt-niet-ver-van-de-Interpolboom. Eindelijk dus de grote doorbraak? Iets waar ik altijd al op heb gehoopt, ook toen er nog slechts een halve paardekop gehoord had van dit aardige bandje? Het zal wel. Al die newbies pikten zomaar voor mijn bevallige neus de kaarten weg. Ik pleit nu, per direct en met terugwerkende kracht, voor een soort ancienniteitsbeginsel in ticketservice-land. Oude fans eerst, zal ik maar zeggen. Lees maar hier, uit begin 2003. Dus de laatste snotneus van 15 die een kaartje kocht verwacht ik morgen bij mij op de stoep, in de linkerhand een fonkelend toegangsbewijs tot 013 en in de andere een kolossale bos bloemen. Vergezeld van welgemeende excuses, dat moge duidelijk zijn. En dan snel wegwezen, hupsakee.

Of ik zal binnenkort maar eens heel hard midden op Marktplaats gaan staan schreeuwen of er nog kaarten over zijn, dat levert misschien iets meer op…

Maar na figuurlijke regen komt figuurlijke zonneschijn (letterlijk gezien valt het hier momenteel immers met bakken tegelijk uit de hemel). Op 9 december mogen we namelijk weer naar het illustere Rijssen reizen (ik gok op de Lucky en Co?) , op 11 december naar Amsterdam (ik gok op Paradiso?) en ook op 12 december naar Amsterdam (ik gok weer op Paradiso?). Marillion dus. De data zijn bevestigd, de locaties nog niet.