Zo’n jaartje of 7 geleden werd ik gegrepen door Feel like flying, dat leuke eerste hitje van het Zeeuwse Racoon. I’ve got a rotor on my head, dat soort taal. Deed me denken aan dat gekke mannetje Karlsson, al had die overigens de rotor achter op zijn rug en niet op zijn bolle kop. Maar dat terzijde. Jarenlang dreef Racoon betrekkelijk anoniem in de Nederlandse popvijver, totdat vorig jaar Love You More ineens werd omarmd door br33zah-drinkende TMF-chicks van bedenkelijke leeftijd. Een nr. 1 hit, een goed verkopend 3e album en een dito lopende clubtour. Precies een jaar geleden voelde ik me nét iets te oud in een kolkend 013.

Wellicht hadden de Zeeuwen het zelf ook gevoeld. Zanger Bart is immers ook jonge vader en als je ineens publiek krijgt dat nauwelijks ouder is dan je eigen zoontje dan zet je dat wellicht aan het denken. En aldus was daar ineens een theatertour. En ik moet toegeven, de gemiddelde leeftijd van het maandagavond in het Bossche Theater aan de Parade aanwezige volk lag aanmerkelijk hoger dan destijds in Tilburg. De enige parallel was dat het ook uitverkocht was, dat dan weer wel.

Toch bleek het een gouden greep om met het toch vooral op de acoustische gitaar van Dennis Huige leunende repertoire de theatercoulissen op te zoeken. Met een aantal liedjes onaangepast, een aantal uitgekleed en weer aangekleed en een 4tal left-overs van de opnamesessies van Another Day leek Racoon in zijn natuurlijke habitat te zijn geland. De meerstemmige vocalen, het gesprankel van een van Neerlands boeiendste gitareurs (diezelfde Huige dus) en de extra toevoeging van toetsen maakten het een bijzonder aangename kijk- en luisteravond. Voeg daaraan toe dat het best aangenaam zitten is in het rode pluche wanneer je grieperige hoofd nog steeds potdicht zit. En dat je dan net boven de mengtafel zit en dus een perfect stereobeeld hebt dan is dat helemaal mooi. Hoogtepunten zijn er natuurlijk altijd: Blue Days !

Wilt u mij een plezier doen en even intunen op Fabchannel, vervolgens in het rechterlijstje even klikkerdeklikken naar Walter Trout and The Radicals en dan ook maar meteen even nummertje 10 instarten ? ‘The love that we once knew’ bedoel ik dus. Ja ? Mooi. Dank u.

Typisch geval van ‘waarom was ik hier niet bij, recentelijk in Paradiso ?’. Dit liedje bracht mij ooit tot Walter Trout, of eigenlijk andersom. Een godallemachtig schone tearjerker. Even een kleine attentie in het middenstuk, waar u samen met een sfeervol Paradiso mag mee-no-no-noën. En als u toch in de mood bent, even in de fastforward naar allerlaatste minuut van deze stream, waar Trout zeer geëmotioneerd afscheid neemt van Amsterdam. Prachtig.

Na een draaibeurtje of 10 is het zo klaar als een klont. Hoera ! World Container komt in het ranglijstje van Tragically Hip-platen met stip in de top 3 binnen. Elf stuk voor stuk prachtige songs die de ene keer doen denken aan Jayhawks, soms aan Hoodoo Gurus en heel af en toe zelfs aan Green Day. In het nummer ‘Love (sic)’ zit zelfs een Interpol-slaggitaartje. Maar bovenal doet het denken aan The Hip. Want de vernieuwingen in de sound zijn subtiel en niet wereldschokkend. Het stramien is al 23 jaar hetzelfde: gitaarrock met een bluesy inslag, overgoten door het gepassioneerde karakteristieke stemgeluid van Gordon Downie. Dat er in de loop der jaren eens een banjospeler of een pianist aanschuift, ach dat is bijzaak. Het gaat, muzikaal gezien, toch om de – opgeteld – 16 snaren en 2 drumstokjes.

Het knoppengedraai van Bob Rock (de goede man die tevens The Cult en Metallica produceerde) maakt de sound van Word Container vetter dan normaal en dat smaakt zeker naar meer. Hoogtepuntjes ? Dat moet dan The Drop Off zijn. Of The Lonely End of the Rink. Samen met In View. En Yer not the Ocean. En Pretend. Anders nog iets ? Ach, weet u wat; doet u ze allemaal maar. Lekker !!!

Hopla ! De 12e boreling van The Tragically Hip ligt in de wieg. World Container is wederom een sterke verzameling van songs, maar door het gebrek aan tijd om het album een fatsoenlijke luisterbeurt te gunnen moet ik u mijn gedetailleerdere mening helaas onthouden. Komt goed, binnenkort.

Als je eens in de 5 jaar een album baart waardoor je je bandje nét op tijd aan de vergetelheid weet te ontrukken en je weet daarmee ook nog eens Plaat van het Jaar te worden, dan doe je het best aardig. Het gaat natuurlijk over Johan met het album THX JHN. 10 pareltjes die na maanden nog net zo fris en sprankelend klinken als bij de eerste luisterbeurt. Dat het live net zo prettig smaakt bleek gisteren nog maar eens in de Willem II in Den Bosch. Jacco de Greeuw cs. legden in het in de jaren 80 blijven steken interieurtje van de popzaal een fraai tapijtje van melancholie neer. Een decennium Johan – samengevat in dik anderhalf uur – levert je een schare kippenvelnummers op om U tegen te zeggen. Coming in from the cold, She’s got a way with men, Pergola, Day is done, Everybody knows en natuurlijk Oceans. Bij gebrek aan eigen foto- danwel videomateriaal moet u ’t even met youtube doen (met de clip van Oceans in het bijzonder).

Speciale vermelding overigens voor voorprogramma Moss, natuurlijk óók uit de steeds legendarischer proporties aannemende stal van Excelsior. Het bandje rondom ex-Caesar Marien Dorleijn wandelt her en der door hetzelfde muzikale straatje als Johan. Een straatje waar het bijzonder goed toeven is.