’t Werd zaterdag op weg naar Scheveningen even terloops geroepen door medereizigers A. en J. ‘Oh ja, The Cult op 13 september in Tivoli’. Ik, besmuikt lachend, verkeerde in de veronderstelling dat de heren me in de maling namen. Was het immers niet ondergetekende die kaartjes kocht voor The Cult in Londen omdat hij dacht de NL concerten van juli te gaan missen vanwege zijn vakantie ? En was het niet ook ondergetekende die alsnog naar 013 bleek te kunnen omdat die concerten een weekje opschoven ? Een stukje leedvermaak om een reisje naar Londen dat achteraf niet noodzakelijk bleek zou dan niet vreemd zijn. Daarbij, Ian Astbury en de zijnen waren koud weg uit NL en ze hebben niet echt de gewoonte om de deuren hier plat te lopen. Thuis toch maar even www.tivoli.nl becheckt en na een driewerf hoera’s vreugdevol geconstateerd dat september inderdaad weer een leuke Cultmaand zou gaan worden. Een betere opmaat voor het concert in de inmiddels met 5500 mensen stijf uitverkochte Brixton Academy in het Londense L. zou er immers toch niet kunnen zijn ?

Nou, mocht u van de identificatienervositeit zijn gaan staan dan kunt u nu weer rustig gaan zitten lieve lezer. Want die opmaat komt er dus ook helemaal niet. Het zou flauw zijn om The Cult te gaan betichten van een onzorgvuldige tourplanning en valse blijmakerij. Ik wijs mijn vinger vonkschietend naar de prutsers van Mojo. Het geteisem aldaar had het lef om voor een nog niet bevestigd concert de voorverkoopluiken wagenwijd open te gooien. Om vervolgens binnen 48 uur honderden liefhebbers te moeten teleurstellen met de annulering. ‘Wegens verplichtingen elders’, zo luidt de lezing. ‘Wegens de nalatigheid van de loeders van Mojo’, roep ik dan heel hard terug. Hadden ze even 2 dagen gewacht vooraleer de vvk te starten, dan was het hele feest al afgeblazen voordat we er van geweten hadden. En had niemand met een kater gezeten. Maar nee hoor. Het mooiste komt nog; de kaarten worden natuurlijk terugbetaald maar naar de servicekosten kan ik waarschijnlijk fluiten. Da’s nog eens makkelijk geld verdienen. Mocht Ticketservice dat lef hebben, dan kan Mojo een factuurtje van me verwachten. Voor 4 euro. Ik zal ze krijgen.

In de afgelopen vijfentwintig jaar die ik bewust luisterend naar muziek heb doorgebracht is er een soort van shortlist ontstaan waarop de namen prijken van mijn eigen Grootsten Der Aarde. Dat zijn dus de bands / artiesten waar mijn hartje écht een stuk sneller van gaat rammelen. Waarvan het horen van enkele reepjes van de muziek al voldoende is voor een opmerkelijke fysieke reactie. Dat lijstje is niet eens zo heel erg lang. Sterker nog: op de vingers van 2 handen kun je ze tellen. En dan hou je nog over ook. Ik zeg Marillion. Fatal Flowers. The Cult. Fish. Spinvis. The Smiths. Een prachtig rijtje, als ik het zo voor me zie. Tuurlijk, mijn meterslange cd-verzameling kent nog honderden andere prachtige artiesten. Om van het vinyl nog maar niet te spreken. Maar deze zeven hebben iets dan de andere ontberen. Zeven ? Ik hoor u alert tellend tot niet meer dan 6 komen. Ach, wie anders kan dat zijn dan The Tragically Hip ? Precies, niemand. U mag ze zelf met dikke letters op mijn wall of fame kalken. Sinds 1989 staan ze daar namelijk al op. Goed zo.

Ik mag mij deze zomermaanden overigens toch al bijzonder gelukkig prijzen, aangezien ik vorige week The Cult na 12 jaar afwezigheid weer in denderende glorie over me heen liet gaan (figuurlijk natuurlijk, dat snapt u wel) en over 4 weken Fish weer aan het werk kan zien op Schollenpop in Scheveningen (gratis, dus wat let u ?). De hoop dat ik The Smiths ooit nog eens in originele bezetting aan het werk kan zien heb ik inmiddels opgegeven, al kan het balletje raar rollen. Black Francis riep ook jarenlang dat een Pixies-reunie uitgesloten was… Enfin, genoeg zijsporen bewandeld. The Tragically Hip komt slechts sporadisch in den lande, dus dan moet van elke gelegenheid gebruik worden gemaakt.

Na het uitverkochte Paradiso dus naar het uitverkochte Tivoli. Het probleem dat een band heeft wanneer het het openingsconcert in NL in Paradiso heeft gegeven, is dat het erg lastig wordt om dat de daaropvolgende avonden te benaderen. Zo ook deze keer. Al kwam The Hip aardig in de buurt met een prachtig afwijkende setlist en een aardig uitgelaten publiek. Klein smetje op de feestvreugde was de haperende gitaar van Gordon Downie. De roadie had een drukke avond.. De setlist kende wat minder Greatest Hits en wat meer rarities dan de avond ervoor. Natuurlijk kwamen Nautical Disaster en Courage voorbij. En Music @ Work in een fantastische versie. En met ‘Escape is at hand for the travelling man’ kwam gelijk een van mijn favorieten aller tijden voorbij. De toegiften waren misschien niet al te gelukkig gekozen, maar alleen kniesoren malen daarom. Ik dus niet. The Tragically Hip. De bouten waarmee dit vijftal verankerd is in mijn Wall of Fame zijn er de afgelopen dagen weer wat vaster gedraaid. Heren, bedankt !

Don’t wake daddy
Courage
Drop off
Lake Fever
Daredevil
Nautical disaster
Nashville
Ahead by a century
Dire Wolf
Springtime in Vienna
Ocean
At the 100th meridian
Bobcaygeon
New Orleans is sinking
Escape is at hand for the travelling man
Music @ work

The lonely end of the rink
Rules
Fireworks

Enkele fotootjes alhier

It was in Bobcaygeon
I saw the constellations
reveal themselves one star at a time

Mijn hemel, het was het wachten meer dan waard! Na krap 4 jaar tijd vonden 5 heren uit Canada het weer eens tijd worden om de oceaan over te steken. Aldus was een zinderend Paradiso was getuige van wederom een geweldig optreden van The Tragically Hip. Vanwege een ingelast Schotlandbezoekje moest ik ditmaal helaas het vertrouwde gezelschap van Briljantje ontberen. Maar schijnbaar vinden mensen het leuk om tegen alleengaande concertbezoekers aan te praten, want ik raakte aan de praat met een piepjong stelletje uit Canada dat al maanden op de motor door Europa aan het trekken was. Bij binnenkomst van Amsterdam reden zij gisteren stomtoevallig Hip-gitarist Paul Langlois tegen het lijf, volledig onwetend van het aanstaande optreden van hun favoriete bandje van thuis in Amsterdam die avond. Meneer L. gaf ze vrijkaartjes en gooide er gelijk nog 2 afterparty-passen in. De mazzelaars. Mijn Canadese buren raakten overigens al snel betoverd door het prachtige Paradiso en de vibe die er als altijd heerst.

Gordon Downie overigens ook; de man was goedlachs doch niet erg spraakzaam. De muziek mocht zijn werk doen. En hoe:

Springtime in Vienna
New Orleans is sinking
The Lonely End Of The Rink
Gus the Polar Bear
Ahead By A Century
Gift Shop
Lionized
Summer’s Killin’ Us
Bobcaygeon
Little Bones
You’re Not The Ocean
At The Hundredth Meridian
The Last Of The Unplucked Gems
Poets
Grace, Too
Fire In The Hole

Heaven Is A Better Place Today
Pretend
Blow At High Dough

Prachtige set met als uitschieters 100th Meridian en Gems. Maar bovenalles Bobcaygeon. Wat een nummer. Ditmaal helaas geen foto’s: dat lukt niet als je je camera vergeten bent. Ik ga ’t vanavond rechtzetten in Tivoli ! Heerlijk vooruitzicht, wetend dat The Hip de hebbelijkheid heeft om elke avond een compleet andere setlist tevoorschijn te toveren. Dat belooft wat; ik heb Nautical Disaster en Courage nog niet gehoord.

[Let op, IE gebruikert: de filmpjes doen het nu wél ! Klikkerdeklik dus en hopla]

Op de allerheetste dag van het jaar kun je natuurlijk thuis voor je ventilator gaan zitten en hopen dat Duitsland wordt uitgeschakeld in de 1/2-finale qua WK. Je kunt daarentegen ook naar het dampende Tilburg afreizen om je helden van weleer voor ’t eerst in 12 jaar live aan het werk te kunnen zien. En zo geschiedde. Gelukkigerwijs werden de in eerste instantie midden in onze vakantie geplande concerten van The Cult een weekje verschoven zodat ik, naast het al geboekte optreden in Londen, gewoon om de hoek naar 013 kon gaan.

Met dik 2200 man was het druk, druk en nog eens druk. In de tropische temperaturen bleek het alsnog uitverkocht raken niet de meest prettige mededeling, want ik heb het zelden zo druk gezien in deze zaal.

Maar goed, een kniesoor die na al die jaren onwetendheid over het al dan niet nog bestaan van The Cult gaat zeuren over hoge temperaturen of drukke zalen. Precies 20 jaar geleden was het tijdens het schoolcarnavalfeest in De Meule in Heesch (de hoogtijdagen van de jongerensoos) dat She Sells Sanctuary me om de oren sloeg. Da’s niet zo verwonderlijk als dat nummer is ingeklemd tussen Normaal en Arie Ribbens. Maar de intensiteit van het plaatje was ongehoord. De jaren erna was het The Cult voor en The Cult na. Met als een van de absolute hoogtepunten het Pinkpop-optreden in 1992, toen de heren op de top van hun roem het festival mochten afsluiten en Jan Smeets’ woede op de hals haalden door voor ’t eerst en voor ’t laatst over de middernachtsgrens te gaan. Pinkpop duurde tot en met dinsdag, nog nooit vertoond.

Eind jaren negentig werd het stiller rondom Ian Astbury en Billy Diffy, maar van een officiële split is het nooit gekomen. Al eerder, in 2000, zouden de heren naar 013 komen. Een lucratieve voorprogramma-deal met Aerosmith zorgde er toen voor dat de hele Europese ‘leg’ werd gecancelled. Zodoende bleef het optreden in de Central Studios in Utrecht op 7 december 1994 het laatste in NL en tevens het laatste waar ik bij was. Tot afgelopen dinsdag dus.

De heren waren wat pondjes rijker en de eens zo weelderige haardos moest bij Ian worden verborgen onder een bandana. Maar goeie genade, het rockte als een doordenderende trein. Eén grote Parade der Giganten, want met Revolution, Fire Woman, Love Removal Machine, Edie (Ciao baby) en natuurlijk She Sells Sanctuary heb je meteen alle Cult-krakers te pakken. Voeg daar nog een Spiritwalker, een Rain, een Phoenix en een Peace Dog aan toe en het zit helemaal snor. Dat de gitaar van Duffy her en der niet mee wilde werken zagen we door de vingers. Het na afloop gescoorde vintage ‘Electric’-shirt werd met een snik van emotie van de mersjandiese-man overgenomen. 1 groot feest dus. Eind september nog maar een keertje, maar dan in de Londense Brixton Academy. Hoera ! Hopelijk iets minder heet…

Enkele foto’s alhier

Naschrift: het blijkt dat in sommige versies van Internet Explorer de filmpjes niet te zien zijn. Wordt aan gewerkt. Of gebruik gewoon Firefox, die werkt stukken sneller en wél…

Richt het eigenzinnigste platenlabel van NL op, zorg dat het 10 jaar bestaat en luister die heuglijkheid op met een feestje in het Utrechtse Tivoli. Da’s ongeveer hetgeen labelbaas Ferry Roseboom moet hebben gedacht toen hij de dubbellustrumdatum van ‘Excelsior’ op de kalender zag naderen. Dat dit feestje uitdraaide op een bijzonder heuglijk gebeuren mag duidelijk zijn als u de line-up bekijkt die monheer Roseboom had bedacht voor zijn viering. Spinvis, Gem, Johan, Hallo Venray, Alamo Race Track, Solo, Do-The-Undo. De creme-de-la-creme van de Vaderlandsche Muziek, naar wij dachten.

Do-The-Undo is het nieuwe hobbyprojectje van ex-Darryll Anne Soldaat waarin we achter de drumvellen en passant ook nog Henk Jonkers (legendarisch ? zeg Fatal Flowers en de rest vult zichzelf in) ontwaren. DtU drijft nogal zwaar op de kurk die Darryll Ann leeg achterliet, maar is daarom niet minder smaakvol. De bassist konden we niet thuisbrengen (er was overigens nog plaats genoeg in de auto, dus het had gekund) maar bleek bij thuiskomst de voormalig basseur van voormalig -alweer- Darryll Ann. Eén groot feest der herkenning dus.

Van de bijzonder spannende balkonconcerten (lees: GEM) bleek weinig chocola te maken: alleen als je vooraan stond had je de mazzel iets te zien danwel te horen. En aangezien wij verre van vooraan stonden kunt u al raden hoe wij GEM hebben beleefd. Niet dus. Jammer. Ook de kleedkamerconcerten bleken voor de echte intimi, want met niet meer dan 25 bezoekers vis je al snel achter het net. Solo ging dus ook aan onze bevallige neus voorbij. Ook jammer dus.

Gelukkig was daar nog Excelsiors Heilige Drieëenheid die op de mainstage mocht aantreden. Hallo Venray / Johan / Spinvis. Henk Koorn verbloemde op kostelijke wijze zijn gebrek aan gitaartalent door elk nummer te laten ontaarden in een kakafonie van fuzz, distortion en microfoonstandaard-slide. Dat leverde als vanouds drie kwartier opperbeste muziek op. Hoogtepunten? ‘Gallons of gasoline’, ‘Travelling’ en ‘Tuck the man’. Vervolgens Johan. Of JHN, zoals het tegenwoordig zo modern wordt geschreven. Het Nederlandse popjournaille-leger valt in katzwijm bij het roepen van deze toch vrij gebruikelijke jongensnaam. Waarom ? Omdat de band, door de grilligheid van Jacco de Greeuw, in de 10 jaar dat ze bestaat telkens weer de vergetelijkheid dreigt in te duiken maar nét op tijd dan weer met een briljant stukje muziek op de proppen komt. Zo ging het 5 jaar geleden al met Pergola, zo gaat het nu ook met THX JHN (tja, sms-en is de bom). Een fantastische plaat die qua originaliteit een 3 scoort maar qua vermakelijkheid een 10. Ik bedoel, als u bij het beluisteren van deze derde Johan-boreling niet direct denkt aan REM dan is er iets grondig mis met u. Niet dat dat er iets toe doet. Johan heeft door het verzamelen en adopteren van de lekkerste krenten uit de poppap toch een heel eigen sound geschapen. Muziek uit duizenden en toch uniek. Da’s razend knap. Hoogtepunt ? Coming in from the cold, een titel op het lijf geschreven van De Greeuw.

En dan Spinvis. Met zijn hele gevolg op het podium gepropt was er schijnbaar ook nog ergens plaats voor – jawel – Ad Visser die Erik de Jong (alsmede zijn hele gevolg) een gouden plaat mocht aanreiken. De speech die daaraan vooraf ging was net iets te plichtmatig om geloofwaardig te zijn. SpiV’s spontane eerste reactie op het krijgen van het kleinood (“Bedankt voor Toppop”) was er meteen een met eeuwigheidswaarde. Kostelijk. “Fucking Ad Visser !”. Hoogtepunt ? ‘Aan de oevers van de tijd’,’Wat zei Alice ook alweer ?’ en ‘In de staat van narcose’.

Er is er 1 jarig, dat kun je wel zien: alhier zijn dus de foto’s